Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του αναδεικνύονται κάθε μέρα στους καλύτερους κήρυκες του δήθεν μονόδρομου του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της συμμετοχής της χώρας στην ΕΕ.

Είναι ενδεικτική η αρθρογραφία στην «Αυγή της Κυριακής» 30/8. Σημειώνεται σε άρθρο των Λ. Στουκογιώργου και Κ. Βεργόπουλου ότι αυτός ο προσανατολισμός προς την ΕΕ «δεν είναι συγκυριακή απόφαση, αλλά στρατηγική επιλογή». Οι δύο αρθρογράφοι, επαναφέροντας το παμπάλαιο περί «Ευρώπης των λαών» και «πάλης για αλλαγή των συσχετισμών από μέσα» ή τα περί «πάλης για να ηττηθεί ο νεοφιλελευθερισμός» και «κριτικής στις Συνθήκες», σημειώνουν χαρακτηριστικά: «Η ΕΕ και ο πυρήνας της, η Ευρωζώνη, παραμένουν ακόμη περισσότερο στη σημερινή συγκυρία το μοναδικό πεδίο όπου έμπρακτα διεκδικούνται οι δυνατόν καλύτεροι όροι για τις δυνάμεις της εργασίας και για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Καμιά εναλλακτική υπερεθνική ολοκλήρωση με στοιχειωδώς δημοκρατική νομιμοποίηση δεν έχει αναδειχθεί στη διεθνή σκηνή».

Επίσης, χαρακτηριστικός είναι ο συνεντευξιαζόμενος στο ίδιο φύλλο της εφημερίδας, Ν. Φίλης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, που λέει, συνεχίζοντας το «παραμύθι» της δήθεν αντίστασης του ΣΥΡΙΖΑ: «Χρειάζεται, λοιπόν, να ξαναϋφάνουμε ένα νέο κοινωνικοπολιτικό μπλοκ εξουσίας, που θα κερδίζει διαρκώς λαϊκές συναινέσεις, προκειμένου η χώρα, μέσα στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, να αναζητεί συμμαχίες στη βάση ενός πολιτικού σχεδίου για την ήττα της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας».

Ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει πιο αποτελεσματικά το χαρτί της υπεράσπισης των αντιλαϊκών μονόδρομων, σε σχέση με τα άλλα αστικά κόμματα. Πολύ απλά γιατί αυτός εμφανίστηκε ως εκφραστής μιας εναλλακτικής διαχείρισης, ως εκφραστής μιας δήθεν φιλολαϊκής λύσης που θα έφερνε με την ανάδειξή του σε κυβέρνηση. Ο ίδιος υποστήριζε ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση στο έδαφος του καπιταλισμού και της ΕΕ, αρκεί να αλλάξει η κυβέρνηση και το «μοντέλο» αστικής διαχείρισης, αφήνοντας ανοιχτό ακόμα και το ενδεχόμενο της σύγκρουσης με την Ευρωζώνη. Τώρα που απ' τα πράγματα αυτός ο ισχυρισμός «χρεοκόπησε», ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του υποστηρίζουν ότι ο λαός θα πρέπει να συμβιβαστεί με το νέο μνημόνιο που του φέρνει, γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος για το λαό, έξω από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης την ΕΕ, την Ευρωζώνη, το ΝΑΤΟ, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Το μόνο που μπορεί να περιμένει, είναι να αλλάξει ο συσχετισμός - κάποια στιγμή - στο εσωτερικό αυτών των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, προς όφελος των «προοδευτικών» (ποιον άραγε;) δυνάμεων. Ετσι, λοιπόν, η αποδοχή των μονόδρομων γίνεται πιο εύπεπτη, αφού περνάει στον κόσμο η λογική «ε, αφού δεν μπόρεσαν αυτοί που έλεγαν ότι θα συγκρουστούν, τότε δεν μπορεί κανείς». Η αλήθεια, όμως, είναι ότι εξαρχής ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση δεν εκπροσώπησε τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, δε διαπραγματεύτηκε για λογαριασμό τους, όπως ψευδώς υποστήριζε (πώς, άλλωστε, θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο σε τραπέζια ιμπεριαλιστικών οργανισμών;). Διαπραγματεύτηκε για λογαριασμό του κεφαλαίου και συμβιβάστηκε για λογαριασμό του κεφαλαίου, φορτώνοντας στο λαό ένα ακόμα μνημόνιο.

Οι εργάτες και τα λαϊκά στρώματα, ιδιαίτερα μετά την ψήφιση του 3ου μνημονίου που έφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και αποτελεί συνέχεια στα προηγούμενα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που τους φόρτωσαν με αβάσταχτα βάρη, μπορούν σήμερα να βγάλουν πολύτιμα συμπεράσματα. Δεν πρέπει να ξαναπέσουν στις παγίδες που στήνει και πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ για να αποσπάσει τη λαϊκή συναίνεση και στήριξη, είτε στον «Τσίπρα που έδωσε αλλά έχασε τη μάχη και τώρα θα συνεχίσει τον πόλεμο», είτε ακόμα πιο απροκάλυπτα για ένα «λαϊκό κίνημα, που ενώ θα εφαρμόζεται το μνημόνιο, θα παλεύει για να αντιστρέψει τα αρνητικά στοιχεία». Αυτό το τελευταίο πρότεινε για παράδειγμα η ...παλιά καραβάνα του συμβιβασμού και της ταξικής συνεργασίας, Γ. Θεωνάς, πολιτευτής σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ, σε πάνελ της ΕΡΤ. Το νήμα των ψευδαισθήσεων ότι μπορεί - σαν να μην πέρασε μια μέρα από το Γενάρη του 2015 - να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης αλλά και εντός της ΕΕ, με μεταμόρφωσή της σε «Ευρώπη των λαών», το έχει αναλάβει ο Λαφαζάνης και το κόμμα του. Αλλωστε, τόσα χρόνια στον ΣΥΡΙΖΑ είχαν ειδικό ρόλο να χρωματίζουν ριζοσπαστικά προτάσεις αστικής διαχείρισης.

Οι εργαζόμενοι έχουν πλέον πλούσια εμπειρία. Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης δε μεταρρυθμίζεται υπέρ του λαού. Η ΕΕ, των νεοφιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών ή «αριστερών» κυβερνήσεων, που είναι μηχανισμός του κεφαλαίου, δεν εξανθρωπίζεται. Ο καπιταλισμός, ανεξάρτητα από τις διαφορές λόγω ανισόμετρης ανάπτυξης, πουθενά στην ΕΕ, την Ευρώπη και τον κόσμο δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις σύγχρονες διευρυμένες λαϊκές ανάγκες. Για ν' ανοίξει άλλος δρόμος, χρειάζεται η ανασυγκρότηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, της Λαϊκής Συμμαχίας, που θα θέσει ζήτημα αλλαγής τάξης στην εξουσία. Απαραίτητη προϋπόθεση η συμπόρευση και στην κάλπη, αλλά κυρίως στον ταξικό αγώνα, με το ΚΚΕ, που ανοίγει τη μόνη πραγματικά φιλολαϊκή διέξοδο της ρήξης με το κεφάλαιο και την εξουσία του.