Ο Δημήτρης Κουτσούμπας ευχήθηκε στους εκπαιδευτικούς «καλή σχολική χρονιά και καλή δύναμη, ακριβώς επειδή έχουν να επιτελέσουν σε δύσκολες συνθήκες ένα πάρα πολύ δύσκολο έργο που αφορά τα παιδιά μας». Ευχήθηκε «καλή δύναμη και στους γονείς, που κι αυτοί βιώνουν - άλλοι σαν να είναι οι ίδιοι μαθητές, άλλοι σαν εκπαιδευτικοί, αλλά κυρίως σαν γονείς - πολλά προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουν, που δεν έχουν να κάνουν μόνο με τη μόρφωση των παιδιών και την αγωνία, να γίνουν καλοί άνθρωποι, χρήσιμοι στην κοινωνία, σε αυτή την κοινωνία της ζούγκλας που ζούμε σήμερα και να αποκατασταθούν την άλλη μέρα, αλλά έχουν και την αγωνία τού πώς θα κουμαντάρουν το σπιτικό τους, πώς θα πληρώσουν τους φόρους, αν θα έχουν δουλειά για να μπορούν να πάρουν και τα βιβλία των παιδιών, να τα μορφώσουν».

Τόνισε ακόμα:

«Τα προβλήματα είναι γνωστά, τα ξέρετε όλοι σας, ο καθένας από τη σκοπιά του τα ζει καθημερινά. Αρα λοιπόν χρειάζεται αυτή η δύναμη, μαζί με την υγεία. Ταυτόχρονα, χρειάζεται κι ο αγώνας όλων μας. Εμείς σε όλους τους τόνους, ως ΚΚΕ, λέμε στον ελληνικό λαό και το λέμε και σε εσάς, όχι μόνο προεκλογικά, αλλά πάντα, ότι πρέπει να σταματήσει η λογική της ανάθεσης.

Ο ελληνικός λαός, οι κλάδοι των εργαζομένων, ο καθένας να αναθέτει, δηλ. σε κάποιον πολιτικό, σε κάποιο πολιτικό κόμμα, σε μια κυβέρνηση, να λέει ότι "εγώ σου αναθέτω να κάνεις αυτό" και όλο το υπόλοιπο διάστημα να κάθεται στην άκρη ή να παρακολουθεί από την τηλεόραση του σπιτιού του τα τεκταινόμενα. Το ζήτημα της ενεργητικής συμμετοχής, από τη σχολική μονάδα, απ' τον τόπο δουλειάς, οπουδήποτε κι αν δρα ο καθένας και όπου κι αν δουλεύει, όχι μόνο στο αντικείμενο της εργασίας του, αλλά στα κοινωνικά δρώμενα, έτσι ώστε και να πιέζει, και να διεκδικεί και να προωθεί ζητήματα.

Θέλουμε να συνδυάσουμε την προσπάθεια που γίνεται στο σχολείο - αυτή είναι η άποψή μας - για μόρφωση, για διαπαιδαγώγηση των παιδιών με τον κοινωνικό, το συλλογικό αγώνα, που αυτός προσφέρει και τις μεγαλύτερες γνώσεις, τις εμπειρίες και κυρίως δεν οδηγεί σε αδιέξοδα. Γιατί η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη, την ξέρετε, στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Ηδη ξεκινάμε για άλλη μια χρονιά με πάρα πολλά κενά, σχεδόν σε όλα, ή να μην πω και με απόλυτο τρόπο, αλλά στο 99% των σχολικών μονάδων όλης της χώρας, ξεκινάνε με προβλήματα ακόμα και υποδομών.

Εδώ βλέπω ότι έχετε τουλάχιστον καλές εγκαταστάσεις, σύγχρονο κτίριο, τουλάχιστον ξεκινάτε με ένα αβαντάζ μεγαλύτερο από ό,τι άλλα σχολεία. Παρότι φαντάζομαι ότι κι εδώ θα υπάρχουν και ελλείψεις και ανάγκες σε υλικοτεχνικές υποδομές, εκτός από προσωπικό. Ξεκινάμε με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δε δίνει ουσιαστική γνώση, πραγματική γνώση στα παιδιά μας, κακά τα ψέματα, και αυτό κυρίως δεν είναι ευθύνη των εκπαιδευτικών, των καθηγητών, των δασκάλων, έτσι όπως θέλει να παρουσιαστεί πολλές φορές από την επίσημη ηγεσία του υπουργείου ή από άλλα κόμματα. Γιατί προσπαθούν οι καθηγητές με βάση το πρόγραμμα που έχουν, με βάση την κατεύθυνση, με βάση αυτά τα σχολικά βιβλία που δίνονται και αυτό το πρόγραμμα διδασκαλίας και σε αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες.

Εμείς, ως Κόμμα, ξέρετε, καταλαβαίνουμε απόλυτα, ότι είναι λειτούργημα αυτό που λέμε Παιδεία, εκπαίδευση, καταλαβαίνετε ότι αυτός ο λειτουργός, ο άνθρωπος που κάθεται πάνω στην έδρα κι είναι μαζί με τα παιδιά κι έχει την ευθύνη της διδασκαλίας, αλλά και της διάπλασης του χαρακτήρα, της διαπαιδαγώγησης θα πρέπει να είναι απερίσπαστος από άλλα οξυμένα προβλήματα. Και εντάξει, δε λέμε, ο κάθε άνθρωπος θα έχει τα προβληματάκια του, αλλά άλλο να έχεις απλά προβληματάκια αντιμετωπίσιμα κι άλλο να είσαι στην τάξη, με όλη αυτήν τη δύσκολη διαδικασία, που είναι η εκπαιδευτική διαδικασία, ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να έχεις παιδιά νέα, έφηβους, σε δύσκολες μάλιστα ηλικίες και ταυτόχρονα να σε απασχολεί τι θα γίνει στο σπίτι που είναι αδιέξοδο με τους φόρους, με τον ΕΝΦΙΑ, με το ένα, με το άλλο και την Υγεία. Οι γυναίκες συνάδελφοι, αλλά και συνολικότερα και οι άνδρες εργαζόμενοι στην εκπαίδευση, μπορεί να έχουν έναν πατέρα, ένα παιδί, ένα συγγενή στο νοσοκομείο και δεν μπορούν να το περιθάλψουν, γιατί επίσης έχει αντίστοιχα χάλια η Υγεία. Αρα είναι ένα σύμπλεγμα προβλημάτων που πρέπει να μας απασχολήσει και όταν το συζητάμε και το σκεφτόμαστε κι αυτό - καλούμε κι εσάς να σκεφτείτε - είναι να δούμε πού οφείλεται όλο αυτό και η Παιδεία καρκινοβατεί, η Υγεία ακόμα χειρότερα, άλλοι τομείς της κοινωνίας, τα οικονομικά της λαϊκής οικογένειας κ.λπ. Ολα αυτά έχουν ένα κοινό, μια κοινή αφετηρία.

Και η κοινή αφετηρία είναι αυτό το σύστημα που ζούμε, που κατά τη γνώμη μας έχει σαπίσει, θέλει να αντικατασταθεί εκ βάθρων. Με επιμέρους διορθωσούλες δε βελτιώνεται, δεν μπορεί να ανακουφίσει το λαό, δεν μπορεί να οικοδομήσει, οπωσδήποτε, μια νέα κοινωνία. Αρα χρειάζεται ανατροπή εκ βάθρων και η ευθύνη αυτού του συστήματος δεν είναι μόνο σε κάποια πρόσωπα που διαχειρίζονται, γιατί όλοι έχουν την καλή πρόθεση κι όλοι θέλουν να συναινέσουν, να βρουν κοινές τομές, κοινές στρατηγικές ιδιαίτερα στην Παιδεία, ή σε άλλα τέτοια κρίσιμα λειτουργήματα, όπως είναι η Υγεία, Παιδεία - Υγεία τα ξεχωρίζουμε ιδιαίτερα αυτά. Το πρόβλημα είναι να δούμε την αιτία κι αυτό σας καλούμε να σκεφτείτε.

Είναι ποιος έχει, ποιος κατέχει την ιδιοκτησία του πλούτου. Ενός πλούτου που παράγεται και στην πατρίδα μας και σε άλλες χώρες από τον εργαζόμενο λαό. Από αυτούς που ιδρώνουν, που ματώνουν καθημερινά σε όλους τους χώρους δουλειάς, είτε είναι στα σχολειά, είτε στα εργοστάσια, είτε είναι σε εμπορικά καταστήματα, στα χωράφια. Και υπάρχει πλούτος και παραγωγικές δυνατότητες σε αυτή τη χώρα. Αμα την ιδιοκτησία του πλούτου την έχουν οι λίγοι, όπως θέλετε πέστε τους, αστική τάξη λέγεται, μεγάλο κεφάλαιο, μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι, πλουτοκρατία. Ολοι αυτοί μαζί είναι και βιομήχανοι, είναι και τραπεζίτες, και εφοπλιστές κι έχουν και την πραγματική εξουσία, εκτός από την ιδιοκτησία. Αυτοί είναι που βάζουν το στίγμα τους, που καθορίζουν, να το πω έτσι, και το ποια θα είναι και η πολιτική για τους μισθούς και τα μεροκάματα των εκπαιδευτικών και των άλλων εργαζομένων. Ποια θα πρέπει να είναι τα όρια των διαθεσιμοτήτων, της κάλυψης των κενών κ.ά., έτσι ώστε δήθεν να μειώνεται το κόστος του κράτους και των επιχειρήσεων βεβαίως, γιατί αυτοί έχουν κέρδη και βεβαίως αυτοί καθορίζουν και το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, της Παιδείας, ώστε καλύτερα να μπορούν να ικανοποιούν τον ανταγωνισμό τους, την κερδοφορία τους, για τα δικά τους συμφέροντα.

Εάν στην πραγματικότητα, ο αγώνας του λαού μας - η καθημερινή πάλη, είτε με την ψήφο, είτε με την απεργία, είτε με την κινητοποίηση, είτε με τη διαμαρτυρία, είτε με οποιονδήποτε τρόπο εκφράζεται αυτό - δεν οδηγεί σε αυτό, να γίνει δηλαδή κοινωνική ιδιοκτησία ο πλούτος, να έχει πραγματικά ο λαός μας την εξουσία και όχι στα λόγια. Να μπορεί να υπάρξει μια προγραμματισμένη, μια σχεδιασμένη ανάπτυξη της κοινωνίας, της οικονομίας, άρα και των τομέων που είναι βασικές κοινωνικές υπηρεσίες, λειτουργήματα, όπως η Παιδεία, στην κατεύθυνση της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών που είναι οι πολλοί, το 90% και πλέον του ελληνικού λαού, δεν είναι οι λίγοι, οι πλουτοκράτες...

Αρα, αν εκεί δε στοχεύει η πάλη δε θα μπορούμε να έχουμε και μικρές κατακτήσεις. Γιατί μικρές κατακτήσεις, ανακούφιση των εργαζομένων και στην Παιδεία, για να ανοίξει δρόμος, θα έχουμε μόνον σε αυτήν την προοπτική της πάλης, έτσι ώστε να αποτρέπουμε χειρότερα νομοσχέδια, ή πολιτικές που μπορεί να επιβάλλονται πολλές φορές με τη σύμφωνη γνώμη των κυβερνώντων, ή των κομμάτων, γιατί συνεχώς υποχωρούν στις απαιτήσεις αυτών που έχουν την πραγματική εξουσία. Δηλαδή, είναι ένα ολόκληρο πακέτο προβλημάτων, ζητημάτων που αν δεν τα δει ο καθένας, στη σκέψη του πρώτα απ' όλα, ενιαία, δεν θα μπορέσει να βγάλει και ουσιαστικά συμπεράσματα.

Λένε πολλά κόμματα να ενωθούμε, να συνεννοηθούμε για μερικά βασικά, να φτιάξουμε μια κυβέρνηση όλοι μαζί στις 21/9. Δε γίνεται αυτό το πράγμα. Γιατί τέτοια συνεννόηση μπορούν να κάνουν κόμματα που έχουν κοινή στόχευση, το μνημόνιο για παράδειγμα, που ψήφισαν τα περισσότερα κόμματα και καθορίζει και τις πολιτικές που θα έχεις και στην Παιδεία, στην Υγεία και στην υπόλοιπη εργασιακή διαδικασία, και στους μισθούς, και στα φορολογικά, και σε μια σειρά ζητήματα που απασχολούν τη λαϊκή οικογένεια. Γι' αυτό λέμε ότι πάνε πακέτο αυτά. Δεν είναι να διαλέξεις 2-3. Γιατί διαλέγεις το ένα να συμφωνήσεις και απ' την άλλη μπάντα σού έρχεται το μεταναστευτικό. Πας να λύσεις το προσφυγικό και το μεταναστευτικό σε όφελος και των Ελλήνων και των ξένων, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και έρχονται εδώ οι άνθρωποι να βρουν γιατί τους διώχνουν οι πόλεμοι, και σου προκύπτουν το πρόβλημα της υποδομής στα σχολεία, ή η έλλειψη καθηγητών. Και μετά σου έρχεται η απόλυση σε κάποιο εργοστάσιο και το κλείσιμο βιομηχανικών μονάδων, γιατί αποφάσισε ο καπιταλιστής να το πάει στη Βουλγαρία, γιατί λέει τον συμφέρει. 'Η το ναυπηγείο όπου λέει με συμφέρει η Κίνα και πάω εκεί να φτιάξω τα πλοία μου. Δηλαδή δεν είναι 1 πρόβλημα ή 2 ή 3, μικρά ή μεγαλύτερα, που μπορείς να συμφωνήσεις, ενιαία να τα καθορίσεις, είναι όλο το φάσμα αυτής της πολιτικής και κυρίως είναι η στρατηγική.

Δε θα ήθελα να σας κουράσω σήμερα, αλλά επειδή ξέρετε, είναι προεκλογική περίοδος - και είμαστε 10 μέρες πριν τις εκλογές - είναι ζητήματα που τα συζητάμε έτσι κι αλλιώς όλοι μας και εσάς σας αφορούν. Εγώ απλά με αυτή τη συνάντηση ήθελα να σας θέσω αυτούς τους γενικούς προβληματισμούς, σκέψεις περισσότερο, ώστε ο καθένας να ξέρει τι λέει περίπου ή πώς σκέφτεται το ΚΚΕ συνολικότερα.

Φυσικά, το ζήτημα είναι το σχολείο. Εμείς θεωρούμε ότι η γνώση είναι δύναμη κι αυτή η γνώση, που προσφέρεται στα παιδιά μας μαζί με τη διαπαιδαγώγηση, όχι μόνο τη μορφωτική αυστηρά διαδικασία, που ακολουθείται στο σχολείο, αλλά και όλη η συλλογικότητα, η μικρή κοινωνία που ζει, πώς μαθαίνει το παιδί σιγά - σιγά να κοινωνικοποιείται, να μιλάει με τους φίλους του, τους συμμαθητές του, με τον καθηγητή του, να αντιμετωπίζει προβλήματα της ζωής του μέσα στο σχολείο, να συνδέεται και με τον κοινωνικό αγώνα, τη γνώση δηλαδή των προβλημάτων που αντιμετωπίζει και ο γονιός του, και ο δάσκαλός του, έτσι ώστε ενιαία να παλέψουμε όλοι μαζί και να σκεφτούμε. Αυτή η συζήτηση πρέπει να ανοίξει στα σχολεία, μαζί με το περιεχόμενο της μόρφωσης οπωσδήποτε συνδυασμένο με όλα τα υπόλοιπα που έλεγα πριν, όπως είναι τα κενά, οι υποδομές, που μπορούμε να τα παλέψουμε. Ξέρετε ότι σαν ΚΚΕ είμαστε στη διάθεσή σας να παλέψουμε και στη Βουλή κι έξω απ' αυτή, στους αγώνες σας με την προβολή των αιτημάτων σας και με πίεση προς υπουργεία, κυβερνώντες, για να μπορέσουμε να έχουμε όσο το δυνατόν καλύτερα αποτελέσματα για εμάς και κυρίως για τα παιδιά μας.