Τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως παραβιάζονται, κυρίως στις σοσιαλιστικές χώρες ή στα κράτη που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τολμούν να αμφισβητούν την αμερικανική παντοκρατορία... Σ' αυτά τα συμπεράσματα μπορεί να καταλήξει κανείς μελετώντας την ετήσια έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ «για τα ανθρώπινα δικαιώματα», που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 26 Φλεβάρη.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Κόλιν Πάουελ, σε κείμενο του, που συνοδεύει την έκθεση, υποστηρίζει ότι «το 2000 παρατηρήθηκε βελτίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με την ήττα του δικτάτορα Μιλόσεβιτς. Η αποχώρηση του Σλ. Μιλόσεβιτς από την ηγεσία της Γιουγκοσλαβίας αποτελεί το μεγαλύτερο επίτευγμα στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Αντίθετα, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο, συνεχίστηκε «η επιδείνωση της κατάστασης στην Κίνα, στην Κούβα, στο Ιράκ και το Σουδάν»...

Στην έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ αναφορικά με την Ελλάδα γίνεται λόγος για βελτίωση της κατάστασης των μειονοτήτων, γίνεται αναφορά στη διαμάχη Κράτους - Εκκλησίας για το θέμα των ταυτοτήτων, αλλά και στη δράση της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη».

Στη συγκεκριμένη έκθεση, η οποία είδε το φως της Δημοσιότητας παραμονή της συνόδου των υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ και δυο 24ωρα πριν τη συνάντηση του Ελληνα υπουργού Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου με τον Αμερικανό ομόλογό του, Κόλιν Πάουελ, γίνεται για πρώτη φορά αναφορά σε τέτοιο κείμενο για το θέμα της τρομοκρατίας στη χώρα μας. Επί λέξει στην έκθεση αναφέρεται: «Μεμονωμένα περιστατικά τρομοκρατίας συνεχίστηκαν στη διάρκεια του έτους. Ενας Βρετανός στρατιωτικός ακόλουθος πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε τον Ιούνιο από την τρομοκρατική ομάδα 17 Νοέμβρη. Η ομάδα έχει αναλάβει την ευθύνη για 22 δολοφονίες τα τελευταία 25 χρόνια, αλλά κανείς ποτέ δεν έχει συλληφθεί και κατηγορηθεί γ' αυτές τις υποθέσεις». Η τελευταία αυτή πρόταση, φανερώνει και τις διαθέσεις των Αμερικανών, οι οποίοι εδώ και πολλούς μήνες με διάφορες εκθέσεις και δηλώσεις αξιωματούχων τους ζητούν επίμονα από την ελληνική κυβέρνηση συλλήψεις υπόπτων... Και βέβαια δεν πρέπει να αποσυνδέσουμε τις συγκεκριμένες αμερικανικές «παρατηρήσεις» από το γεγονός ότι τις επόμενες μέρες θα συζητηθεί στη Βουλή και το νέο νομοθετικό πλαίσιο για την πάταξη της τρομοκρατίας.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Δ. Ρέππας σχολιάζοντας την έκθεση, πρόβαλε την άριστη συνεργασία της χώρας μας με τις αρμόδιες υπηρεσίες των ΗΠΑ και άλλων χωρών για την πάταξη της τρομοκρατίας. Βέβαια, δεν παρέλειψε να αναφέρει ότι «το πρόβλημα της τρομοκρατίας που αντιμετωπίζει η χώρα μας αφορά κυρίως εμάς» και ότι «είναι κάτι για το οποίο κάνουμε κάθε προσπάθεια να το αντιμετωπίσουμε».

Ιδιαίτερη αναφορά στην έκθεση γίνεται και στο θέμα των μειονοτήτων, κάτι που δε γίνεται για πρώτη φορά σε έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτεμντ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αφού είναι πάγια τακτική της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ να ανακινεί και να συντηρεί τα θέματα των μειονοτήτων. Σ' αυτό το σημείο πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι κατά τη διάρκεια των γεγονότων στο Κόσσοβο, πλήθος Αμερικανών αξιωματούχων με δηλώσεις τους υποστήριζαν ότι το θέμα των μειονοτήτων δεν πρέπει να αποτελεί εσωτερική υπόθεση των κρατών, αλλά ζήτημα που απασχολεί και πρέπει να απασχολεί την παγκόσμια κοινότητα. Εξάλλου οι βομβαρδισμοί εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, έγιναν για την «προάσπιση των δικαιωμάτων της αλβανικής μειονότητας στην περιοχή του Κοσσυφοπεδίου»...

Για την κατάσταση των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Ελλάδα αναφέρεται ότι «η κυβέρνηση γενικά σεβάστηκε τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών της». Ωστόσο, η αμερικανική έκθεση φροντίζει να αφήσει «ανοιχτό ένα παράθυρο»... Ετσι στην έκθεση καταγράφεται ότι «υπήρξαν προβλήματα σε κάποιους τομείς». Συγκεκριμένα αναφέρεται ότι «υπάρχουν νομικοί περιορισμοί στην ελευθερία του συνέρχεσθαι των εθνικών μειονοτήτων. Συνολικά οι ηγέτες των μειονοτικών θρησκειών σημείωσαν μια γενική βελτίωση της κυβερνητικής ανοχής, αλλά ορισμένοι νομικοί περιορισμοί και διοικητικά εμπόδια στην ελευθερία της θρησκείας εμμένουν. Η κυβέρνηση μερικές φορές έθεσε παρατηρητές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, περιλαμβανομένων ξένων διπλωματών, μη ορθοδόξων θρησκευτικών ομάδων και μειονοτικών ομάδων υπό παρακολούθηση».

Σύμφωνα με την έκθεση «η διάκριση κατά εθνικών μειονοτήτων παραμένει ένα πρόβλημα, μολονότι μειώνεται. Αν και επιβεβαίωσε τα δικαιώματα μεμονωμένων ανθρώπων να αυτοπροσδιορίζονται, η κυβέρνηση συνεχίζει επισήμως να αναγνωρίζει ως μειονότητα μονάχα τη μουσουλμανική που καθορίζεται από τη συνθήκη της Λωζάνης του 1923». Και καταλήγει: «Ως αποτέλεσμα, ορισμένα άτομα που προσδιορίζουν τον εαυτό τους ως μέλη μιας μειονότητας δυσκολεύονται να εκφράσουν ελεύθερα την ταυτότητά τους και να διατηρήσουν τον πολιτισμό τους, μολονότι τα προβλήματα σ' αυτόν τον τομέα περιορίστηκαν στη διάρκεια του έτους».

Επίσης στην έκθεση γίνεται λόγος σχετικά με καταγγελίες που υπήρξαν στη χώρα μας για δυσμενή μεταχείριση Αθιγγάνων και Αλβανών από τις Αρχές και περιπτώσεις κατά τις οποίες αστυνομικοί κακομεταχειρίστηκαν κρατούμενους.

Για το πώς αντιλαμβάνεται η αμερικανική κυβέρνηση την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, φαίνεται και από το πώς χειρίζεται τα γεγονότα και σε ορισμένες περιοχές του κόσμου, στις οποίες θέλει να διατηρεί την ένταση και να παίζει το ρόλο του επιδιαιτητή.

Ετσι, στην έκθεση γίνεται ουσιαστικά εξίσωση των θεσμών του νόμιμου κυπριακού κράτους με τη λεγόμενη διοίκηση του κατοχικού καθεστώτος. Ενώ προχωρά και σε συγκρίσεις και αναφέρει ότι οι αστυνομικές αρχές στις δυο περιοχές, σέβονται σε γενικές γραμμές το νόμο αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις στις οποίες γίνεται κατάχρηση εξουσίας.

Επίσης ασχολείται και με το Παλαιστινιακό και χαρακτηριστικά αναφέρει: «Το Ισραήλ σέβεται σε γενικές γραμμές τα δικαιώματα των πολιτών του» και επισημαίνει ότι «στη διάρκεια της ύπαρξής του το Ισραήλ έχει δεχτεί πολλές τρομοκρατικές επιθέσεις». Ενώ όσον αφορά τους Παλαιστίνιους η έκθεση αναφέρει: «σ' αυτόν τον κύκλο βίας, παλαιστινιακές δυνάμεις ασφαλείας και μέλη της Τανζίμ, της Φατάχ, σκότωσαν πολλούς Ισραηλινούς στρατιώτες και πολίτες»...

Στην έκθεση γίνεται εκτενής αναφορά και για την κατάσταση στην Τουρκία, όπου καταγράφονται σοβαρές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τις ευθύνες των οποίων όμως, δεν έχει η τουρκική κυβέρνηση «που γενικά σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών της», αλλά «τα μέλη των δυνάμεων ασφαλείας, ειδικές αστυνομικές δυνάμεις, αντιτρομοκρατικές ομάδες και χωροφύλακες...