«Η δική μας θέση είναι ότι χρειάζεται κατά μέτωπο, ολομέτωπη αντιπαράθεση, ενιαία, των εργατοϋπαλλήλων, της αγροτιάς, των μικρομεσαίων. Κανένας διάλογος ούτε με την kυβέρνηση, ούτε και με την εργοδοσία. Ριζική απόρριψη των αξόνων που ήδη έχουν επίσημα ή ανεπίσημα αναγγελθεί. Αγώνας ενωτικός, όπως λέμε, καθολικός, που δε θα περιορίζεται στη διατήρηση των κεκτημένων - χωρίς να υποτιμούμε αυτή την πλευρά - αλλά θα διεκδικεί ένα σύγχρονο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης τέτοιο, που ν' ανταποκρίνεται στις ανάγκες του καιρού μας και στις αντικειμενικές δυνατότητες που υπάρχουν. Μόνο ο καθολικός, επιθετικός αγώνας έχει σημαντικές ελπίδες επιτυχίας. Αντίθετα ένας αγώνας αμυντικός, αποσπασματικός, όπου ο καθένας θα κοιτάζει να διασώσει το Ταμείο του κλάδου του, αυτός ο αγώνας, το λέμε προκαταβολικά, είναι καταδικασμένος σε αποτυχία». Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, παρουσιάζοντας τις θέσεις της ΚΕ του Κόμματος, για τη Κοινωνική Ασφάλιση, σε Συνέντευξη Τύπου σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας.

Η Αλ. Παπαρήγα ξεκίνησε την εισηγητική της τοποθέτηση διευκρινίζοντας πως όταν το ΚΚΕ αναφέρεται στην Κοινωνική Ασφάλιση, δεν το βλέπει περιοριστικά στο οπωσδήποτε σοβαρό ζήτημα το συνταξιοδοτικό. «Τον τελευταίο καιρό, τόνισε, έτσι όπως προβάλλεται το θέμα ή το τοποθετούν κυβέρνηση και άλλα κόμματα, το εμφανίζουν ότι: Κοινωνική Ασφάλιση ίσον θέμα συνταξιοδότησης, ορίων συνταξιοδότησης, προϋποθέσεων κλπ. Οπωσδήποτε το συνταξιοδοτικό είναι ένα θεμελιακό ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Εμείς, όμως, όταν μιλάμε για Κοινωνική Ασφάλιση εννοούμε και το σύστημα της Υγείας, με έμφαση μάλιστα στην πρόληψη, στην αποκατάσταση, όπως και το μεγάλο ζήτημα της κοινωνικής πρόνοιας».

Και συνέχισε: «Μ' αυτό τον τρόπο διαμορφώσαμε και τις θέσεις μας που η Κεντρική Επιτροπή έδωσε στη δημοσιότητα πριν από 15 μέρες περίπου, σε ειδικό ένθετο φυλλάδιο στο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ". Τα βασικά σημεία αυτής της πρότασης θα ήθελα να τα αναλύσω εδώ και με πολύ μεγάλη μας χαρά θα ακούσουμε και απόψεις και διαφορετικές απόψεις και συμπληρωματικές προτάσεις».

Η Αλ. Παπαρήγα αναφερόμενη στα επικείμενα μέτρα σημείωσε: «Κατ' αρχήν είναι δεδομένο ότι βρισκόμαστε μπροστά στην εκπόνηση ενός πακέτου, στην εξέλιξη μάλλον μιας καταιγίδας μέτρων κάτω από τον τίτλο: "Κοινωνική Ασφάλιση", με τα οποία δε συντελείται μόνον η αρπαγή των κατακτήσεων, αλλά διαμορφώνεται ένα νέο κοινωνικό σύστημα ασφάλισης, το πιο αντιδραστικό και το πιο απάνθρωπο που έχουμε γνωρίσει ίσως όχι μόνο μεταπολιτευτικά, αλλά και σε όλην την πορεία του αιώνα. Κυρίως αυτό το σύστημα έχει στόχο να μετατρέψει πιο ανοιχτά, πιο καθαρά και πιο δραματικά την υπόθεση της Κοινωνικής Ασφάλισης σε ατομικό θέμα, σε ατομική μέριμνα του κάθε εργαζόμενου.

Και κυρίως μ' αυτά τα μέτρα που έχουμε μπροστά μας θα διαμορφωθούν όροι μιας πολύ πλατιάς, ακόμα πιο ασύδοτης κερδοσκοπίας από την πλευρά του ιδιωτικού κεφαλαίου, των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Δηλαδή, οι νόμοι που θα φέρει η κυβέρνηση, είτε μέσω του υπουργείου Εργασίας, είτε του υπουργείου Υγείας, είναι νόμοι εξαιρετικά φιλικοί για τις ιδιωτικές ασφαλιστικές επιχειρήσεις, για τους επιχειρηματικούς ομίλους στον τομέα της υγείας.

Θα μου πείτε, πρώτη φορά γίνεται αυτό; Οχι. Ομως με έναν τέτοιο πλατύ τρόπο και τόσο βαθιά δεν είχε γίνει στην εποχή μας. Οπωσδήποτε οι ιδιώτες ωφελήθηκαν και απ' αυτό το σύστημα που υπήρχε. Παραδείγματος χάρη 600 δισ. το χρόνο έχουμε εισφοροδιαφυγή, κυρίως εκεί που βρίσκονται μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, καπιταλιστές επιχειρηματίες. 1,5 τρισεκατομμύριο είναι το συσσωρευμένο παγιωμένο χρέος και εδώ πάλι το κερδίζουν οι ιδιώτες και το κράτος. Ενώ 30 δισ. έχουμε ληστεία των αποθεματικών. Τελικά, η εργοδοσία συνεισφέρει το 15% στο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης. Επομένως, κερδοσκοπία υπήρχε και ως τώρα με τη μορφή της ληστείας, της μη απόδοσης των θεσμοθετημένων εισφορών. Ομως, τώρα πάμε για ένα σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, όπου θα πλουτίσουν οι επιχειρηματίες».

Στη συνέχεια ανέφερε: «Στην ουσία δηλαδή θα διαχειρίζονται το πακέτο των πόρων της Κοινωνικής Ασφάλισης. Αυτό είναι η πεμπτουσία των μέτρων που παίρνονται. Δε θα ήθελα να αναφέρω αναλυτικά πώς θα εκδηλωθεί το πρόβλημα. Πέρα απ' το ζήτημα της εμπορευματοποίησης - ιδιωτικοποίησης, οπωσδήποτε μεθοδεύεται η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, η κατάργηση της πρόωρης συνταξιοδότησης, η αύξηση των εισφορών των εργαζομένων, ο δραστικός περιορισμός των εισφορών της εργοδοσίας, το χτύπημα του θεσμού βαρέων και ανθυγιεινών, η επιβολή μερικής συνταξιοδότησης.

Και οπωσδήποτε ήδη βαδίζουμε, αυτή είναι η πρόθεση, προς τη διαμόρφωση ενός τριαξονικού συστήματος στον τομέα της συνταξιοδότησης, τύπου Χιλής, όπου θα οδηγήσει τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού, τα λαϊκά στρώματα που εμάς μας ενδιαφέρουν, να έχουν τον πρώτο άξονα, να απολαμβάνουν τα "αγαθά" του πρώτου άξονα, μιας άθλιας σύνταξης, που μπορούμε σήμερα να τη συγκρίνουμε σε μια αναλογία με το επίπεδο της σύνταξης του ΟΓΑ ή τα επιδόματα ελεημοσύνης ΕΚΑΣ.

Θα υπάρχει ένας δεύτερος άξονας. Τώρα επικουρικό θα είναι αυτό; Θα είναι με την περίφημη ανταποδοτικότητα, συμφωνία του εργοδότη με ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες. Θα υπάρχει μια συμπληρωματική σύνταξη. Και θα υπάρχει, βεβαίως, και η περίφημη σύνταξη της ιδιωτικής ασφάλισης, όπου πληρώνεις πολλά, πάλι θα παίρνεις λιγότερα από τους ιδιώτες, αλλά με τρεις συντάξεις, θα πρέπει να έχεις τρεις συντάξεις για να φτάσεις σε ένα επίπεδο και σύνταξης και υγειονομικών παροχών».

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ παρουσιάζοντας τη στρατηγική για την αντιμετώπιση της κατάστασης τόνισε:

«Το πρώτο πρόβλημα που απασχόλησε την Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος, πριν αν θέλετε διαμορφώσει τις προτάσεις της, που οπωσδήποτε τις διαμόρφωσε παίρνοντας υπόψη αιτήματα του συνδικαλιστικού κινήματος, θέσεις που είχαν διαμορφωθεί τα προηγούμενα χρόνια, πριν όμως διαμορφώσει τις προτάσεις, ασχολήθηκε με το ποια θα είναι η τακτική, η στρατηγική και του Κόμματος, αλλά κυρίως του Εργατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος, του Αγροτικού Κινήματος, των Επαγγελματοβιοτεχνών, όσον αφορά την αντιμετώπιση αυτής της καταιγίδας.

Διότι το θέμα δεν είναι να τυπώσεις σ' ένα καλαίσθητο φυλλάδιο τις προτάσεις σου, αυτό μπορεί να γίνεται σχετικά εύκολα. Το θέμα είναι πώς θα παλέψεις γι' αυτές τις θέσεις και τις προτάσεις. Η δική μας θέση είναι, ότι χρειάζεται κατά μέτωπο, ολομέτωπη αντιπαράθεση, ενιαία, των εργατοϋπαλλήλων, της αγροτιάς, των μικρομεσαίων. Κανένας διάλογος ούτε με την κυβέρνηση, ούτε και με την εργοδοσία. Ριζική απόρριψη των αξόνων που ήδη έχουν επίσημα ή ανεπίσημα αναγγελθεί».

«Αγώνας ενωτικός όπως λέμε, καθολικός, που δε θα περιορίζεται στη διατήρηση των κεκτημένων, χωρίς να υποτιμούμε αυτή την πλευρά, αλλά θα διεκδικεί ένα σύγχρονο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης τέτοιο, που ν' ανταποκρίνεται στις ανάγκες του καιρού μας και στις αντικειμενικές δυνατότητες που υπάρχουν. Μόνο ο καθολικός, επιθετικός αγώνας έχει σημαντικές ελπίδες επιτυχίας. Αντίθετα, ένας αγώνας αμυντικός, αποσπασματικός, όπου ο καθένας θα κοιτάζει να διασώσει το Ταμείο του κλάδου του, αυτός ο αγώνας, το λέμε προκαταβολικά, είναι καταδικασμένος σε αποτυχία.

Είναι τέτοια η φύση της επίθεσης, είναι τέτοιο το βάθος των αλλαγών που έρχονται και που αν θέλετε δε θα γίνουν σε ένα χρόνο και δύο. Μπορεί να γίνουν σε πέντε, δέκα χρόνια και σε δεκαπέντε χρόνια. Οταν όμως θα γίνουν, θα έχουν εδραιωθεί. Και μερικά πράγματα όταν γίνονται δεν ξεγίνονται εύκολα, χωρίς να σημαίνει ότι δεν ανατρέπονται. Αλλά εν πάση περιπτώσει ένα Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης δίκαιο, φιλολαϊκό, δεν μπορεί να χτιστεί μέσα σε ένα βράδυ.

Αυτή είναι η δική μας θέση. Τέτοιος αγώνας χρειάζεται, γιατί βλέπουμε και έχουν εξήγηση αυτές οι τάσεις, αλλά δεν είναι και σωστές: "Ο κάθε κλάδος να δει τι μπορεί να περισώσει στο δικό του Ταμείο". 'Η, λέει: "Γιατί εκείνο το Ταμείο έχει εκείνο και εγώ δεν έχω το άλλο, δώσ' μου κι εμένα εκείνο!"... "Μεμονωμένες συζητήσεις και διαπραγματεύσεις". "Να κάνουμε το δικό μας Ταμείο, άσε τους άλλους να πνίγονται". Δεν είναι έτσι ή θα παλέψουμε όλοι μαζί, μιλάμε ο λαός, ή θα χάσουμε. Και πρέπει να ασκηθεί και η μέγιστη πίεση».

«Ενα δεύτερο σχόλιο που θα ήθελα να κάνω πριν αναφέρουμε τις συγκεκριμένες θέσεις: Είναι γεγονός ότι και από Μέσα Ενημέρωσης και από κόμματα, αλλά και από την κυβέρνηση και απ' το επιτελείο της κυβέρνησης, αναγνωρίζονται ορισμένες αλήθειες. Αν και δεν είναι και περίεργο που αναγνωρίζονται. Π.χ. ότι τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν μεγάλα ελλείμματα, αδειάζουν, ότι δεν υπάρχουν διαθέσιμα για τις συντάξεις τα επόμενα χρόνια κλπ κλπ. 'Η ακόμα αναγνωρίζεται ότι ανάλογα με τις εισφορές που δίνουν οι εργαζόμενοι, δεν έχουν τις αντίστοιχες και σε ποιότητα και σε ποσότητα παροχές υγείας. Αυτά τα αναγνωρίζουν.

Αναγνωρίζεται επίσης η ληστεία που έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια. Απ' το 1951 π.χ. χρησιμοποιούνται άτοκα τα αποθεματικά των ταμείων, χάριν της βιομηχανικής ανάπτυξης. Πότε ήταν το σχέδιο Μάρσαλ που μας "έσωσε", αλλά υπήρχε το σχέδιο Μάρσαλ, άρα οι εργαζόμενοι έπρεπε να συνεισφέρουν σ' αυτή την περίεργη βιομηχανική ανάπτυξη.

Εν πάση περιπτώσει, αναγνωρίζεται και αυτό, ότι υπάρχουν κλεμμένα. Πρώτα-πρώτα εάν τα αναγνώριζαν, έπρεπε να πάρουν μέτρα, να τα επιστρέψουν. Αν τα αναγνώριζαν πραγματικά. Δυστυχώς, όμως, χωρίς να πρέπει να παραιτηθούν οι εργαζόμενοι απ' αυτά τα αιτήματα, είναι και δικά μας αιτήματα να επιστραφούν τα κλεμμένα στο ακέραιο και με τους τόκους, δεν αποτελεί και αυτό το ζήτημα απάντηση στις σύγχρονες ανάγκες των ασφαλισμένων, ούτε μπορεί να λύσει το πρόβλημα της κοινωνικής ασφάλισης. Διότι υπάρχουν και πάρα πολλοί άλλοι παράγοντες, οι οποίοι έχουν υπονομεύσει αυτό το κοινωνικό σύστημα. Και αν θέλετε, η κλοπή και η ληστεία των αποθεματικών των Ασφαλιστικών Ταμείων και η φοροδιαφυγή, δεν είναι η βαθύτερη αιτία του προβλήματος. Είναι αποτέλεσμα, είναι συνέπεια και έχει μια σημασία και για τη στρατηγική και την τακτική του κινήματος».

Συνεχίζοντας υπογράμμισε: «Για μας το πρόβλημα είναι, και αυτό είναι που πρέπει κατά τη γνώμη μας να κατανοήσουν οι εργαζόμενοι, ότι η πορεία της Κοινωνικής Αασφάλισης προσαρμόζεται στη γενικότερη τάση που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία, όπου οι εργαζόμενοι θα πληρώνονται όλο και λιγότερο και θα εκπληρώνονται όλο και λιγότερο οι κοινωνικές τους ανάγκες.

Είναι αποτέλεσμα της συσσώρευσης κεφαλαίου. Είναι αποτέλεσμα της συγκέντρωσης του πλούτου. Και από εκεί βεβαίως προκύπτουν και οι επιλογές να ληστεύουν και τα Ασφαλιστικά Ταμεία. Και εμείς μ' αυτή την έννοια διατυπώνουμε μία πρόταση, η οποία οπωσδήποτε απαντάει και σε πολύ οξυμένα σημερινά προβλήματα και νομίζω γίνεται εύκολο κατανοητό.

Αλλά και από την άλλη μεριά δε δεχόμαστε να συνηγορήσουμε σε μια λογική που λέει το εξής πράγμα: Πρέπει να ρίξουμε το επίπεδο της συνειδητότητας του ελληνικού λαού, για να μην καταλαβαίνει τις σύγχρονες ανάγκες του και να ζητάει όλο και λιγότερα. Η πρόοδος είναι αντικειμενική. Οι ανάγκες του ανθρώπου πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα και πολλαπλασιάζονται ανάλογα με την πρόοδο της κοινωνικής παραγωγής, της επιστήμης, ανάλογα με το βαθμό ανάπτυξης της κοινωνίας.

Ταυτόχρονα, όμως, είναι και θέμα συνείδησης. Να συνειδητοποιώ, δηλαδή, τις αυξημένες ανάγκες. Γι' αυτό εμείς θεωρούμε ότι μια ριζοσπαστική πρόταση, πρέπει να περιλαμβάνει και αιτήματα που αφορούν το σήμερα, που απαντάνε σε επείγοντα προβλήματα, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να καλεί το λαό να απαντήσει στο τι σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης και σύνταξης και Υγείας και Πρόνοιας χρειάζεται αυτός ο τόπος και οι άνθρωποι, ανάλογα με την προσφορά που έχουν».

Παρουσιάζοντας την πρόταση τόνισε: «Θα πω τις πιο βασικές μας θέσεις, για να υπάρχει χρόνος και για συζήτηση. Εμείς κατ' αρχήν, όπως λέω, παλεύουμε για μια δημόσια καθολική υποχρεωτική ασφάλιση, που περιλαμβάνει, όπως είπαμε, τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα, τις υπηρεσίες πρόληψης και αποκατάστασης υγείας, τις παροχές και υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας.

Οσον αφορά το ζήτημα της Υγείας και της Πρόνοιας, είμαστε υπέρ της απολύτου ισοτιμίας, ακριβώς επειδή ζούμε σε μια ταξική κοινωνία και είναι ανισότιμοι οι άνθρωποι. Για να μετριαστεί αυτό το βάρος των ταξικών φραγμών και των διακρίσεων, πρέπει όλοι οι άνθρωποι, όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα μισθού, ανεξάρτητα κοινωνικής θέσης, να απολαμβάνουν τις ίδιες υπηρεσίες δωρεάν.

Οι έχοντες, όπως συνηθίζεται και λέγεται, η άρχουσα τάξη, μπορούν να πληρώσουν το κόστος αυτών των υπηρεσιών με άλλα μέτρα, με μέτρα περιορισμού εν πάση περιπτώσει των κερδών, με φορολογία κλπ. Οι υπηρεσίες όμως πρέπει να είναι δωρεάν και ισότιμες για όλους. Και να μην εξαρτώνται από το επίπεδο του μισθού ή ακόμα και απ' την απασχόληση. Γιατί; Διότι οι άνεργοι πρέπει να έχουν πλήρη περίθαλψη. Οι ανίκανοι προς εργασία πλήρη περίθαλψη, πρόληψη κλπ, πρόνοια. Για οποιοδήποτε λόγο κάποιος δεν μπορεί να αποκτήσει τα δικαιώματα, πρέπει να τα απολαμβάνει.

Θα μου πείτε, μπορεί να πει κάποιος: και οι κακοποιοί; Κοιτάξτε τώρα, καταλαβαίνετε πώς μιλάμε. Για όλους, ναι. Τι να κάνουμε; Αφού δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε την ήρα απ' το στάρι σε μια ταξική κοινωνία, δεν μπορεί να έχει ο καρκινοπαθής άνεργος άλλη φροντίδα, από τον καρκινοπαθή που έχει ένα μεγάλο εισόδημα. Αυτά πρέπει να είναι ίδια. Ολες οι ασθένειες, όλα τα νοσήματα πρέπει να έχουν ίδια συμπεριφορά και δωρεάν».

Ειδικότερα για τις συντάξεις η Αλ. Παπαρήγα τόνισε: «Οσον αφορά τον τομέα των συντάξεων, εμείς υποστηρίζουμε τη δημιουργία τριών δημόσιων οργανισμών, όπου ο πρώτος θα αφορά όλους τους μισθωτούς, ο δεύτερος τους αυτοαπασχολούμενους και ο τρίτος την αγροτιά. Και οπωσδήποτε το επίπεδο των συντάξεων θα πρέπει να είναι συνάρτηση του μισθού. Δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε μέσα στις σημερινές συνθήκες τον εξισωτισμό. Αν θέλετε δεν είναι μία εύκολη υπόθεση. Εχει να κάνει με το επίπεδο των εισφορών. Και οπωσδήποτε όταν μιλάμε για συντάξεις, μιλάμε για συντάξεις οι οποίες θα είναι ανθρώπινες. Συνήθως λέμε, εμείς τις προσδιορίζουμε, αρκετά πάνω από το όριο της φτώχειας. Το πραγματικό όριο της φτώχειας που έχουν, όχι τα τεχνητά όρια της φτώχειας με τις υποβαθμισμένες κοινωνικές ανάγκες.

Οι ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα έχουν προβάλει και την αριθμητική έκφραση του ποσού. Το ΚΚΕ βάζει τη γενική αρχή. Κάθε φορά το Κίνημα θα λέει 200 χιλιάδες, 250, 300 χιλιάδες, ή πόσο θα είναι το μεροκάματο. Δεν είναι θέμα να κάνουμε εμείς σήμερα μία αυστηρή διατύπωση.

Μέσα στις προτάσεις μας, επίσης, πέρα από το συνταξιοδοτικό, όπως είπαμε, υπάρχει το θέμα της Υγείας. Και εδώ έχουμε μία πολύ διαφορετική αντίληψη και απ' τα νομοσχέδια που έχει η κυβέρνηση. Κατ' αρχήν στον τομέα της Υγείας και της Πρόνοιας δεν μπορεί να υπάρχουν επιχειρηματικοί όμιλοι και να κερδοσκοπούν σε βάρος του λαού. Θα είναι τα πάντα δημόσια, κρατικά. Δε θέλω να σταθώ σε λεπτομέρειες. Στο φυλλάδιο περιγράφουμε όλες τις βαθμίδες της Υγείας αναλυτικά.

Να επαναλάβουμε ότι για τους ανέργους, για τους μετανάστες, για τις μονογονεϊκές οικογένειες, για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, για άτομα ανίκανα προς εργασία, εν πάση περιπτώσει, θα πρέπει να υπάρχει διασφάλιση, πέρα από την υγεία και την περίθαλψη, και συνταξιοδοτική. Και μάλιστα εμείς θεωρούμε ότι η ανεργία πρέπει να περιλαμβάνεται στον τομέα της υγείας και της περίθαλψης ως εργασία. Διότι ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι η ανεργία σήμερα δεν είναι επιλογή, δεν είναι ηθελημένη. Είναι αθέλητη η ανεργία».

Και συνέχισε: «Οσον αφορά τα όρια ηλικίας και τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης, εμείς θεωρούμε ότι με το σημερινό επίπεδο και της παραγωγικότητας και την πρόοδο της επιστήμης και με το επίπεδο της ανεργίας, υποστηρίζουμε τη συνταξιοδότηση στα 60 χρόνια για τους άνδρες και στα 55 για τις γυναίκες. Στα 55 και 50 για τους απασχολούμενους στα βαρέα και ανθυγιεινά. Και οπωσδήποτε υπάρχουν κατηγορίες εργαζομένων, ατόμων με ειδικές ανάγκες ή χρόνια πάσχοντες, όπως είναι οι νεφροπαθείς, που πρέπει να γίνεται σε πολύ λιγότερο χρόνο η συνταξιοδότηση, ύστερα από 15 χρόνια εργασίας.

Θεωρούμε ότι είναι δικαίωμα να είναι κατοχυρωμένες 4.050 μέρες ασφάλισης και να καθορίζεται στα 20 ημερομίσθια του ανειδίκευτου εργάτη ή στο 80% του βασικού μισθού η σύνταξη. Βάση του υπολογισμού της σύνταξης να αποτελεί ο μέσος όρος όλων των αποδοχών της τελευταίας 3ετίας. Και γενικά να υπάρχει δικαίωμα συνταξιοδότησης στα 30 χρόνια ή 9.000 μέρες ασφάλισης, ανεξάρτητα από το όριο ηλικίας, παίρνοντας υπόψη ότι τώρα αυτό το θέμα με το όριο ηλικίας είναι μπερδεμένη ιστορία. Βρίσκει ο άλλος δουλιά στα 18 ή στα 25; Εδώ έχουμε και εργασία ανηλίκων, δυστυχώς για μας. Δεν μπορεί λοιπόν κανείς να μιλάει για μία κοινωνία που λέει "άμα έχουν συμπληρώσει τόσες μέρες εργασίας, ή 30 χρόνια, ανεξαρτήτως ηλικίας, να βγαίνουν στη σύνταξη".

Γενικά θεωρούμε ότι πρέπει να υπάρχει η κατώτερη κοινωνική σύνταξη για τους ανίκανους προς εργασία και όχι το επίδομα πρόνοιας. Και αυτή η κοινωνική σύνταξη να καλύπτει τις ανάγκες αυτών που δεν κατάφεραν να συμπληρώσουν τις συνταξιοδοτικές προϋποθέσεις.

Υποστηρίζουμε ακόμα ένα πλέγμα μέτρων προστασίας στους τόπους δουλιάς».

Σχετικά με το ζήτημα της χρηματοδότησης σημείωσε: «Θα ήθελα να σταθώ λίγο στη χρηματοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης. Κατ' αρχήν εμείς καλούμε τους εργαζόμενους να απορρίψουν τη λογική ότι μέχρι τώρα είχαμε ένα σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης που το χρηματοδοτούσαν τρία μέρη: κράτος - εργοδοσία και εργαζόμενοι. Αυτή η μορφή είναι απατηλή.

Στην πραγματικότητα ήταν μονόπλευρη χρηματοδότηση, από τους εργαζόμενους. Είτε το κράτος τα έδινε, είτε η εργοδοσία, η πηγή ήταν η απλήρωτη εργασία των εργαζομένων -όπως λέμε εμείς, ήταν η υπεραξία. Βεβαίως, ήταν κατάκτηση. Γιατί εν πάση περιπτώσει άμα δεν έβαζες κι αυτό, δε θα έδιναν και τίποτα. Δεν το βλέπουμε υποτιμητικά. Ωστόσο, όταν από το '51 και μετά και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια δεν καταβάλλονται ούτε τα θεσμοθετημένα, δεν μπορεί να έχουμε το φετίχ της τριμερούς χρηματοδότησης. Βεβαίως, δε λέμε να το εγκαταλείψουμε. Αλλά τουλάχιστον συνειδησιακά, ο εργαζόμενος πρέπει να ξέρει ότι είτε ο εργοδότης δίνει, είτε το κράτος, πάλι από την τσέπη του βγαίνουν.

Ας πούμε ένα παράδειγμα. Οταν σου δώσει περισσότερες εργοδοτικές εισφορές, θα μειώσει τους πραγματικούς μισθούς ή θα το μετακυλήσει στο κόστος των προϊόντων. Τουλάχιστον στους εργαζόμενους θα είναι καθαρός ο μηχανισμός λειτουργίας αυτού του συστήματος, ανεξαρτήτως αν σήμερα είναι δυνατό να καταργηθεί αυτό το σύστημα ή να υποσκαφτεί. Ποια είναι η δική μας θέση: Να μην αυξηθούν οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων ούτε μία δραχμή σήμερα. Αν θέλετε να μειωθούν στην πορεία και να αυξηθούν του κράτους και της εργοδοσίας. Θα μου πείτε "δε θα τα μετακυλίσουν πάλι στους εργαζόμενους;". Μα μιλάμε για ένα συνεχές και σταθερό μέτωπο πάλης, χωρίς αυταπάτες.

Στην προοπτική τους οι εργαζόμενοι πρέπει να σκεφτούν ότι πρέπει να έρθει η ώρα, όπου ένα σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης δεν μπορεί να το πληρώνουν οι ίδιοι. Είναι άλλο πράγμα, σε διαφορετικές συνθήκες, να υπάρχει ένα υπερπροϊόν το οποίο δεν προέρχεται από την εκμετάλλευση, αλλά από την προσπάθεια να μοιραστούν συλλογικά τα οφέλη μιας συλλογικής, κοινωνικής ασφάλισης».

Συνεχίζοντας τόνισε: «Επομένως κράτος και εργοδοσία σήμερα πρέπει να συμβάλλουν τα περισσότερα. Να επιστρέψουν τα κλεμμένα. Αυτά τα χρωστάνε. Δηλαδή, γιατί να τους τα χαρίσει ο κόσμος; Γιατί να δέχεται αυξήσεις ασφαλιστικών εισφορών και οι άλλοι να κρατάνε τα κλεμμένα; Θεωρούμε ότι πρέπει τα ασφαλιστικά Ταμεία να σηκωθούν και να φύγουν από το Χρηματιστήριο. Το να σηκωθούν είναι τρόπος του λέγειν. Διότι όσο μένουν μέσα στο Χρηματιστήριο, τα πράγματα θα γίνονται πολύ λιγότερα.

Υποστηρίζουμε την αναδιανομή κονδυλίων του κρατικού προϋπολογισμού σε βάρος των αντιπαραγωγικών δαπανών και χρηματοδοτήσεων της πλουτοκρατίας. Ριζική αλλαγή του φορολογικού συστήματος, μείωση γενικά της φορολογίας των εργαζομένων. Τέλος, υποστηρίζουμε Ταμεία αυτοδιοικούμενα και αυτοδιαχειριζόμενα, τόσο κύριας όσο και επικουρικής ασφάλισης. Η επικουρική ασφάλιση, επίσης, είναι ένα αμυντικό αίτημα, αναγκαίο κι αυτό σήμερα».

«Στις διοικήσεις των ταμείων, στην πλειοψηφία πρέπει να είναι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των εργαζομένων, ανακλητοί από τους εργαζόμενους εάν δεν υπηρετούν την εντολή των εργαζομένων και η συμμετοχή της εργοδοσίας και του κράτους να περιοριστεί στον έναν εκπρόσωπο από κάθε πλευρά. Οπως καταλάβατε όταν λέμε ενιαίο σύστημα ασφάλισης με τρεις πυλώνες μισθωτοί - αυτοαπασχολούμενοι και αγροτιά, υποστηρίζουμε την αναγκαιότητα ενοποιήσεων των Ταμείων, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δεν έχει ούτε μία ομοιότητα με τις ενοποιήσεις των Ταμείων που προωθεί η κυβέρνηση, που είναι ενοποιήσεις για γκρέμισμα, είναι ενοποιήσεις για να ανακατέψουν φτωχά και πλούσια Ταμεία και να υποβαθμίσουν τη σύνταξη και την περίθαλψη και μάλιστα χωρίς να παίρνουν υπόψη και τη γνώμη των εργαζομένων. Υποστηρίζουμε λοιπόν την αυτοδιοίκηση και αυτοδιαχείριση.

Παρέλειψα να πω ότι στον οργανισμό ασφάλισης των ελευθερο-επαγγελματιών, θα πρέπει τα 2/3 να καταβάλλει το κράτος και το 1/3 να καταβάλλεται από τον ασφαλισμένο. Βεβαίως, και αυτοί οι ελευθερο-επαγγελματίες δεν έχουν όλοι ενιαία εισοδήματα. Υπάρχουν ελευθερο-επαγγελματίες που ανήκουν στα ανώτερα μεσαία στρώματα, υπάρχουν ελευθερο-επαγγελματίες που έχουν τα εισοδήματα του εργάτη και καμιά φορά είναι και σε ακόμη χειρότερη κατάσταση, γιατί ενδεχομένως με τα γραμμάτια χρωστάνε περισσότερα και από έναν απλό μισθωτό, που κι αυτός χρωστάει στις πιστωτικές κάρτες. Εν πάση περιπτώσει έχουμε μια τέτοια γενική θέση που οπωσδήποτε θέλει εξειδίκευση, ανάλογα και με την κατάσταση και τα εισοδήματα των ελευθερο-επαγγελματιών».

Η Αλ. Παπαρήγα, καταλήγοντας την εισηγητική της τοποθέτηση, ανέφερε: «Αυτές περίπου είναι οι θέσεις με πάρα πολλές αφαιρέσεις σε συγκεκριμένα μέτρα. Θεωρούμε ότι είναι αρκετά ολοκληρωμένη η πρότασή μας, μπορεί να χωρέσει και διορθώσεις όπου δεν είναι και πάρα πολύ καλά τεκμηριωμένη και με εμβάθυνση. Αλλά σήμερα δε μας λείπει η εμβάθυνση. Σήμερα αυτό που χρειάζεται είναι το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, η αγροτιά, οι μικρομεσαίοι, να διαμορφώσουν ένα ενιαίο κοινό πλαίσιο πάλης με βασικούς άξονες και να αντεπιτεθούν, πριν είναι αργά.

Αλλο ένα τελευταίο σχόλιο: Αμα κάνει κανείς περιοδεία σε χώρους δουλιάς, βλέπει κάποιους εργαζόμενους -εμείς με συμπάθεια τους βλέπουμε, αλλά δεν μπορούμε να τα παρακάμψουμε κι όλα- έχουν ένα κομπιούτερ και λένε "εγώ προλαβαίνω να συνταξιοδοτηθώ". Σε ατομικό επίπεδο ο καθένας μας κοιτάζει και δεν είπαμε να εγκαταλείψουμε την ατομική μας μέριμνα, τη μέριμνά μας για την οικογένεια. Αλλά δεν πάει έτσι. Εσύ θα συνταξιοδοτηθείς, το παιδί σου; Και εν πάση περιπτώσει θα πάμε ακριβώς σε αυτή τη λογική, το άτομο; Το παιδί σου; Το εγγόνι σου; Δεν ήρθες μόνος σε αυτή τη γη. Υπάρχει μια ιστορία πίσω αγώνων και θυσιών. Και ποιος λέει ότι κι αυτοί που θα πάρουν τις συντάξεις του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, των Τραπεζών, σε 10 χρόνια τα Ταμεία θα έχουν να τις δίνουν τις συντάξεις; Δηλαδή με ποιο συμβόλαιο; Γιατί, δεν κόβονται οι συντάξεις; Δεν κόβεται το χρήμα; Δεν κατάσχονται τα πάντα;

Αλλά πολύ περισσότερο, το μέλλον είναι ζοφερό για τους 30άρηδες, για τους 40άρηδες, για τους 20άρηδες και από αυτή την άποψη η αλληλεγγύη και ο κοινός αγώνας, πρέπει να πάρει υπόψη ότι από αυτόν που είναι 90 χρονών σήμερα και τα πόδια κρατάνε, μέχρι αυτόν που είναι 17-18 όσο κι αν του φαίνεται απόμακρο το θέμα της σύνταξης ή της ασθένειας, όλοι αυτοί πρέπει να δώσουν κοινό αγώνα.

Με αυτή την έννοια δεν μπορούμε να έχουμε την πολυτέλεια να κοιτάζουμε μόνο τον εαυτό μας, την οικογένειά μας και τον κλάδο μας. Μια τέτοια αντίληψη, είναι βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης και της εργοδοσίας και εκείνων των κομμάτων που θεωρούν ότι χάριν της ανταγωνιστικότητας και του εκσυγχρονισμού, πρέπει οι εργαζόμενοι τον 21ο αιώνα, να σκέφτονται με τη λογική των αναγκών του 19ου. Αυτό δε γίνεται. Και εμείς σε αυτό τον τομέα δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε».