Ο έντονος ανταγωνισμός μεταξύ των ισχυρότερων χωρών της ΕΕ είναι κάτι που εκμεταλλεύεται ταυτόχρονα και η Κίνα, καθώς επιχειρεί να διευρύνει την οικονομική και πολιτική επιρροή της στην Ευρώπη, όχι μόνο στην αρένα της ΕΕ, αλλά και με κάθε χώρα ξεχωριστά, σε μία προσπάθεια να κτίσει και να διατηρήσει γέφυρες επικοινωνίας και στενής συνεργασίας, ανεξαρτήτως των εξελίξεων στις Βρυξέλλες. Αυτό συμβαίνει, μεταξύ άλλων, διότι Κίνα και Ρωσία (όπως έγραφε χαρακτηριστικά ανάλυση των «Τάιμς» της Νέας Υόρκης στα μέσα της βδομάδας) αντιμετωπίζουν την ΕΕ ως ένα «τεχνητό πολιτικό οικοδόμημα σε περίοδο κρίσης», με «αρκετά ακανθώδη προβλήματα, όπως η κρίση χρέους, τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, η προσφυγική κρίση και άλλα» (όπως συμπλήρωνε, εξίσου, χαρακτηριστικά την ίδια περίοδο άρθρο της αγγλόφωνης κινέζικης εφημερίδας «Global Times», αναφερόμενο στην τετραήμερη επίσημη επίσκεψη του Κινέζου ηγέτη στη Βρετανία). Αυτές οι επισημάνσεις αστικών επιτελείων δε μιλάνε για την ουσία της καπιταλιστικής κρίσης (δεν πρόκειται για «κρίση χρέους»), ωστόσο αναδεικνύουν τις δυσκολίες της καπιταλιστικής ανάκαμψης, όπως και την αβεβαιότητα σχετικά με το ευρώ. Που, βεβαίως, οξύνει τους ανταγωνισμούς εντός της ΕΕ, ιδιαίτερα μεταξύ των ισχυρών χωρών. Αυτό σημαίνει η ανάλυση των «Τάιμς» της Νέας Υόρκης που αναφέρουμε πιο πάνω.

Ετσι, ο Κινέζος Πρόεδρος υπέγραψε συμφωνίες δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, προς όφελος μονοπωλίων που δραστηριοποιούνται στους τομείς της ενέργειας, της βιομηχανίας, των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών και της αγοράς τροφίμων και φαρμάκων, ενώ καλώντας σε «αμοιβαίως επωφελείς συμφωνίες», επιχείρησε να διαφημίσει τις μπίζνες της χώρας του σε αντιπαραβολή με δυτικές ιμπεριαλιστικές χώρες (ΗΠΑ και ισχυρές χώρες της ΕΕ), που κατά το παρελθόν επέβαλλαν συμφωνίες με δυσβάσταχτους όρους και ελάχιστα οφέλη σε αναπτυσσόμενες χώρες, υποτίθεται για να τις «βοηθήσουν».

Η Κίνα, λοιπόν, με την ιδιότητα και βαρύτητα της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας στον πλανήτη, δεν προωθεί από κεκτημένη ταχύτητα σημαντικές εμπορικές και οικονομικές συμφωνίες στη Βρετανία, αλλά γιατί επιχειρηματικοί όμιλοι από τις δύο χώρες, ιδιαίτερα κατά την τελευταία δεκαετία, έχουν συσφίξει σύνθετες σχέσεις συνεργασίας σε διεθνές περιβάλλον έντονου ανταγωνισμού. Οι στενές διμερείς οικονομικές σχέσεις είχαν αντανάκλαση άλλωστε και στην πρόσφατη απόφαση της Βρετανίας να είναι η πρώτη δυτική χώρα που εντάχθηκε στη νέα κινεζική «Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων και Υποδομών» (ΑΙΙΒ), σε μία περίοδο που και η Κίνα, από την πλευρά της, προωθεί την ένταξή της στην «Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανοικοδόμησης και Ανάπτυξης». Επιπλέον, οι δύο χώρες συνεργάζονται στενά και στο πλαίσιο της «Ατζέντας 2030 του ΟΗΕ για τη βιώσιμη ανάπτυξη», σε μία προσπάθεια να διευρύνουν την επιρροή τους σε σημαντικούς τομείς της οικονομίας αναπτυσσόμενων χωρών με «βατήρα» την «καταπολέμηση» της ακραίας φτώχειας, της πείνας και της εξαθλίωσης, σε συνδυασμό με την προστασία του περιβάλλοντος...

Από την άλλη, παρατηρώντας κανείς τις επενδύσεις της Κίνας σε διεθνές επίπεδο, διαπιστώνει πως υπάρχει γόνιμο έδαφος προκειμένου κινεζικά κεφάλαια και εταιρείες να κάνουν ακόμη μεγαλύτερες μπίζνες στη Βρετανία. Το ΒΒC, για παράδειγμα, επικαλούμενο στοιχεία των κινεζικών αρχών, σημείωνε ότι οι ξένες επενδύσεις της Κίνας στο εξωτερικό αυξήθηκαν από 20 δισ. δολάρια που ήταν το 2005 στα 171 δισ. δολάρια το 2014, με τη Βρετανία να είναι μόλις όγδοη στη λίστα των σινικών επενδύσεων με 29,2 δισ. δολάρια και άλλες χώρες να λανσάρουν στις πρώτες θέσεις, όπως οι ΗΠΑ (με 93,3 δισ. δολάρια σινικών επενδύσεων), η Αυστραλία (76,5 δισ. δολάρια σινικών επενδύσεων) και ο Καναδάς (με 42,9 δισ. δολάρια επενδύσεις κινεζικών εταιρειών).

Δεν είναι, προφανώς, ρητορικό σχήμα λόγου η δήλωση του Κάμερον πως η Βρετανία θέλει, στο παρόν στάδιο, να γίνει «ο καλύτερος εταίρος της Κίνας στη Δύση», επιδιώκοντας η σχέση τους «να πάει πέρα από το εμπόριο και τις επενδύσεις»... Η Βρετανία θέλει «να γίνει ο καλύτερος φίλος» του Πεκίνου στη Δύση, μεταξύ άλλων και γιατί η κουρασμένη βρετανική οικονομία έχει ανάγκη από νέους επενδυτές και κεφάλαια, ώστε να δημιουργήσει θέσεις εργασίας και να αυξήσει το εξαγωγικό εμπόριο, σε ανταγωνισμό με άλλους εταίρους του Λονδίνου εντός ΕΕ που έχουν ήδη κατακτήσει καλύτερες θέσεις στη σινική ενδοχώρα, με πρώτη τη Γερμανία.

Η Κίνα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη αγορά εξαγωγής γερμανικών προϊόντων μετά τη Γαλλία. Σύμφωνα με στοιχεία της γερμανικής κυβέρνησης, οι γερμανικές εξαγωγές στην Κίνα έφτασαν τα 74,5 δισ. ευρώ (ή 84,5 δισ. δολάρια) το 2014 και ήταν ίσες σχεδόν με το 45% των συνολικών εξαγωγών της ΕΕ στην Κίνα (που έφταναν σε όγκο τα 164,5 δισ. δολάρια)! Η Βρετανία έχει μόλις το 10% των εξαγωγών της ΕΕ στην Κίνα και η Γαλλία το 9%. Επιπλέον, η Γερμανία μαζί με τη Φιλανδία είναι οι μόνες χώρες της ΕΕ που έχουν θετικό εμπορικό ισοζύγιο με την Κίνα, ενώ αντίθετα η Βρετανία έχει το μεγαλύτερο εμπορικό έλλειμμα (δηλαδή εισάγει περισσότερα απ' όσα εξάγει...) με την Κίνα, σε σχέση με τις πέντε μεγαλύτερες χώρες - μέλη της ΕΕ.

Πέρσι, άλλωστε, ο Κινέζος Πρόεδρος, Σι Τζινπίνγκ, είχε επισκεφτεί τη Γερμανία στο πλαίσιο μεγάλης ευρωπαϊκής περιοδείας του σε Ολλανδία, Γαλλία και Βέλγιο, αναγορεύοντας το Πεκίνο και το Βερολίνο σε «πυλώνες ανάπτυξης της Ασίας και της Ευρώπης».

Συνεπώς, το σχέδιο των βρετανικών μονοπωλίων για μία «χρυσή εποχή με την Κίνα» βρίσκεται σε άμεσο ανταγωνισμό με τα γερμανικά μονοπώλια και σε μικρότερο με άλλα από τη Γαλλία κ.α. Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειώσουμε τη φαρμακερή δήλωση του Βρετανού υφυπουργού Εξωτερικών με χαρτοφυλάκιο χώρες της Ασίας, Χιούγκο Σουάιρ, στις 21 Οκτώβρη, στους «Global Times» της Κίνας, που εξέφρασε «μεγάλη χαρά για το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Σι ήρθε στην Ευρώπη αποκλειστικά και μόνο για να επισκεφτεί το Ηνωμένο Βασίλειο και όχι στο πλαίσιο μίας ευρωπαϊκής περιοδείας»...

Οσον αφορά τις δεκάδες συμφωνίες που υπέγραψε ο Κινέζος ηγέτης σε Λονδίνο και Μάντσεστερ (τελευταίο σταθμό της περιοδείας του Σι την Παρασκευή), αξίζει να ξεχωρίσει κανείς δυο-τρεις χαρακτηριστικούς τομείς ενδιαφέροντος: Την πυρηνική ενέργεια, την εκμετάλλευση πετρελαίου και φυσικού αερίου και τις επενδύσεις τριών δισεκατομμυρίων δολαρίων στο βρετανικό τραπεζικό κολοσσό «Barclays Bank».

Οι σινικές επενδύσεις σε αυτούς τους τομείς δεν είναι τυχαίες. Πρώτα απ' όλα, έχει διαπιστωθεί ότι τουλάχιστον το 50% των σινικών επενδύσεων στο εξωτερικό γίνονται πάνω στον τομέα της ενέργειας, είτε αυτός αφορά υδρογονάνθρακες, είτε Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, είτε πυρηνικούς σταθμούς. Αυτό γίνεται λόγω των εντεινόμενων και αυξανόμενων αναγκών της Κίνας σε Ενέργεια, εξαιτίας της διεύρυνσης της παραγωγής που «γιγαντώνει» το ενδιαφέρον και τις ανάγκες για κατανάλωση ενέργειας, σε μία χώρα με πληθυσμό άνω των 1,4 δισ. ανθρώπων. Φαίνεται, όμως, ότι και η Βρετανία έχει τέτοιες ανάγκες. Είναι λογικό, από αυτή την άποψη, τη μερίδα του λέοντος των σινικών επενδύσεων στη Βρετανία να πάρει ο τομέας της Ενέργειας...

Μοιραία, λοιπόν, μεταξύ των συμφωνιών που ξεχώρισαν, ήταν αυτές που αφορούσαν στη δημιουργία νέων βρετανικών πυρηνικών σταθμών ενέργειας, με σημαντική χρηματοδότηση από κινέζικες εταιρείες, όπως η κατά 30% χρηματοδότηση (ήτοι 24,5 δισ. ευρώ) του κόστους οικοδόμησης δύο πυρηνικών αντιδραστήρων στον υπό κατασκευή πυρηνικό σταθμό, Χίκλεϊ Πόιντ, στο Σόμερσετ της νοτιοδυτικής Αγγλίας, που έχει αναλάβει να φτιάξει κονσόρτσιουμ με επικεφαλής τη γαλλική εταιρεία ενέργειας «Electricite de France» και την κρατική κινεζική πυρηνική εταιρεία CGN. Ανακοινώθηκε, επίσης, ότι η Κίνα θα χρηματοδοτήσει κατά τα 2/3 την κατασκευή πυρηνικού σταθμού στο Μπράνγουελ του ανατολικού Λονδίνου και κατά 1/5 την κατασκευή πυρηνικού αντιδραστήρα από το γαλλικό ενεργειακό κολοσσό AREVA σε πυρηνικό σταθμό στο Σάιζγουελ.

Πέρα από τις μεγάλες κινεζικές επενδύσεις στη δημιουργία βρετανικών πυρηνικών σταθμών παραγωγής ενέργειας, ανακοινώθηκε ότι κλείστηκαν συμφωνίες ύψους 12 δισ. ευρώ ανάμεσα σε κινεζικούς και βρετανικούς μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους στους τομείς του πετρελαίου και του φυσικού αερίου (στις οποίες συμμετείχε ενεργά και η γνωστή πετρελαϊκή πολυεθνική ΒΡ), αλλά και στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας.

Ειδικότερα, ανακοινώθηκε πως Κινέζοι επενδυτές θα χρηματοδοτήσουν την παραγωγή λονδρέζικων μαύρων ταξί που ανήκουν στην κινεζική αυτοκινητοβιομηχανία «Gelly» με μηδενικούς ρύπους, αλλά και ερευνητικό πρόγραμμα για την παραγωγή και άλλων αυτοκινήτων με χαμηλές εκπομπές διοξειδίου άνθρακα. Εγινε, επίσης, γνωστή η υπογραφή συμφωνίας ύψους 50 εκατομμυρίων δολαρίων ανάμεσα στην κινεζική εταιρεία «China Equity» και τη βρετανική βιομηχανία πολυτελών αυτοκινήτων «Αστον Μάρτιν», για την παραγωγή του σπορ ηλεκτρικού αυτοκινήτου «Rapide». Κλείστηκαν, επίσης, συμφωνίες και με τη «Ρολς Ρόις» ύψους 1,4 δισ. ευρώ, αλλά και ανάμεσα σε Κινέζους επενδυτές με τη βρετανική Αρχή Εμπορίου και Επενδύσεων, για την ανάπτυξη τεχνολογίας χαμηλών ρύπων. Δεν έλειψαν επιπλέον και συμφωνίες επιστημονικού ενδιαφέροντος, όπως εκείνη για την ίδρυση σινο-βρετανικού ταμείου χρηματοδότησης έρευνας για την ανθεκτικότητα παθογόνων μικροοργανισμών, αλλά και τα συμβόλαια στο Μάντσεστερ, τελευταίο σταθμό της επίσκεψης του Προέδρου Σι στη Βρετανία, για νέα εμπορικά κέντρα, νέα άμεση αεροπορική συγκοινωνία της συγκεκριμένης πόλης με την Κίνα, από την κινεζική αεροπορική εταιρεία «Hainan Airlines».

Τέλος, ο Κινέζος ηγέτης δεν παρέλειψε να προωθήσει την εκμάθηση της κινέζικης γλώσσας και κουλτούρας στη Βρετανία, εγκαινιάζοντας την Πέμπτη το 1.000ό παράρτημα του ιδρύματος «Κομφούκιος» στο δημοτικό σχολείο «Ρόμπιν Χουντ» του Μπέρμιγχαμ, όπου δεκάδες μικροί μαθητές τον υποδέχθηκαν τραγουδώντας... στα κινέζικα!