Με επιτυχία ολοκληρώθηκαν την περασμένη Κυριακή, στην Κωνσταντινούπολη, οι εργασίες της 17ης Διεθνούς Συνάντησης Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, που φιλοξένησε το Κομμουνιστικό Κόμμα στην Τουρκία, με θέμα «Τα καθήκοντα των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων για την ενίσχυση της πάλης της εργατικής τάξης ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και το φασισμό, για τη χειραφέτηση των εργατών και των λαών, για το σοσιαλισμό» και με συμμετοχή 60 κομμάτων από όλο τον κόσμο.

Σήμερα, δημοσιεύουμε την παρέμβαση - ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:

Χαιρόμαστε ιδιαίτερα που είμαστε μαζί σας, στις εργασίες της 17ης Διεθνούς Συνάντησης Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, εδώ στην Κωνσταντινούπολη.

Ιδιαίτερα θα ήθελα να επισημάνω τους ακατάλυτους δεσμούς που συνδέουν τα κομμουνιστικά κινήματα των δύο γειτονικών λαών, του ελληνικού και του τουρκικού.

Κι από αυτό το βήμα εκφράζουμε τις ευχαριστίες μας στο Κομμουνιστικό Κόμμα στην Τουρκία για τη φιλοξενία της σημερινής μας Συνάντησης.

Εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στον αγωνιζόμενο τουρκικό λαό, τη συμπαράστασή μας στις οικογένειες των θυμάτων της δολοφονικής προβοκάτσιας που οδήγησε στο θάνατο και σε βαρείς τραυματισμούς εκατοντάδες συνανθρώπους μας στην Αγκυρα, την ώρα που διαδήλωναν για το δίκαιο και την ειρήνη.

Το τελευταίο διάστημα, όλη η ανθρωπότητα είχε στραμμένη την προσοχή της στη θάλασσα που συνδέει την Τουρκία με την Ελλάδα. Εβλεπε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους με κάθε τρόπο να επιδιώκουν να περάσουν από το Αιγαίο Πέλαγος, να φτάσουν από τα τουρκικά παράλια σε κάποιο ελληνικό νησί και στη συνέχεια να κατευθυνθούν, σε αναζήτηση μιας καλύτερης "τύχης", σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Το "πέρασμα" αυτό αποδείχτηκε μοιραίο για χιλιάδες ανθρώπους, για πολλά παιδιά, που άφησαν την τελευταία τους πνοή παλεύοντας με τα κύματα. Αυτό, όμως, που ώθησε τόσους ανθρώπους να ξεριζωθούν από τον τόπο τους έχει ονοματεπώνυμο. Είναι η καπιταλιστική βαρβαρότητα, που "γεννά" οικονομικές κρίσεις, φτώχεια και ανεργία, ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις.

Το ΚΚΕ παλεύει ενάντια στις αιτίες της προσφυγιάς και της μετανάστευσης, παλεύει ενάντια στο ναζισμό - φασισμό και τους σημερινούς εκπροσώπους του στην Ελλάδα, που επιδίωξαν, μεταξύ άλλων, να χρησιμοποιήσουν και το μεγάλο ζήτημα των μεταναστευτικών ρευμάτων, για να σπείρουν στο λαό τον εθνικισμό, την ξενοφοβία, το ρατσισμό.

Το Κόμμα μας καλεί το λαό, το εργατικό - λαϊκό κίνημα σε επαγρύπνηση, σε ένταση της αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες και μετανάστες, διεκδικώντας:

-- Να σταματήσουν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πόλεμοι ΕΕ - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ. Καμία συμμετοχή της Ελλάδας σ' αυτές.

-- Κατάργηση του Κανονισμού του Δουβλίνου, της Σένγκεν, του Frontex και όλων των κατασταλτικών μηχανισμών της ΕΕ.

-- Οχι στα μέτρα της ΕΕ για καταστολή στα σύνορα.

-- Απευθείας μεταφορά των προσφύγων από τα νησιά, τα σημεία εισόδου, στις χώρες τελικού προορισμού τους, με ευθύνη της ΕΕ και του ΟΗΕ.

-- Δημιουργία αξιοπρεπών κέντρων υποδοχής και φιλοξενίας. Ενίσχυση του προσωπικού και των υποδομών που σχετίζονται με τη διάσωση, καταγραφή - ταυτοποίηση, στέγαση - σίτιση - περίθαλψη και ασφαλή μεταφορά από τα νησιά στα σημεία εξόδου από τη χώρα.

Η περιοχή μας, η περιοχή που βρισκόμαστε εδώ, μεταξύ Ευρώπης και Ασίας, Μαύρης Θάλασσας και Μέσης Ανατολής, η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, "τραβά" σήμερα σαν τον μαγνήτη εκατοντάδες πολεμικά αεροπλάνα και πλοία, καθώς και παντός τύπου πολεμικά μέσα.

Στρατιωτικά σώματα δεκάδων χωρών, εντός κι εκτός ΝΑΤΟ, πηγαινοέρχονται στα στρατιωτικά γυμνάσια, και κάποια από αυτά ήδη χρησιμοποιούνται σε μάχες στη Συρία, στο Ιράκ, στην Ουκρανία κ.α. Ολα αυτά που περιγράφουμε είναι μονάχα η "κορυφή του παγόβουνου" των έντονων κι επικίνδυνων για τους λαούς ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Ανταγωνισμών, που εκδηλώνονται για το μοίρασμα των πρώτων υλών, των μέσων μεταφοράς των εμπορευμάτων, των μεριδίων των αγορών. Με δυο λέξεις, για το καπιταλιστικό κέρδος, που αποτελεί την "κινητήρια δύναμη" της καπιταλιστικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας, που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας των συνεπειών των αντεπαναστατικών ανατροπών σε χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά και εξαιτίας της καπιταλιστικής κρίσης, "που ανακάτεψε τα χαρτιά", της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης, οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται. Ο περίφημος ονομαζόμενος "πολυπολικός κόσμος" δεν είναι άλλος από τον κόσμο των σκληρών ενδοϊμπεριαλιστικών αναμετρήσεων, που διεξάγονται με οικονομικά, διπλωματικά, πολιτικά και στρατιωτικά μέσα, αφού, όπως είναι πασίγνωστο, "ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα".

Ολοι γνωρίζουμε πως στην Ουκρανία είχαμε την απροκάλυπτη επέμβαση των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με τη Ρωσία, ενώ είχε ήδη ανατραπεί η προηγούμενη σχέση σοσιαλιστικής συνεργασίας και ολοκλήρωσης στο πλαίσιο της Σοβιετικής Ενωσης. Επέμβαση ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που στηρίχθηκε σε δυνάμεις εθνικιστικές, έως και ανοιχτά φασιστικές, που έχουν οδηγήσει στο να φυλλορροεί αυτή η χώρα, να βιώνει μια ανείπωτη αιματοχυσία.

Ανάλογη εξέλιξη είχαμε και στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, όπου έγινε προσπάθεια καπηλείας και εκμετάλλευσης των λαϊκών πόθων για κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Με όχημα τη λεγόμενη "Αραβική Ανοιξη" επιδιώχτηκε η "ανασύνθεση" των διεθνών συμμαχιών της περιοχής, ενδεχομένως και κάποιοι αστικοί εκσυγχρονισμοί. ΗΠΑ, ΕΕ και οι "σύμμαχοί" τους στην περιοχή, όπως είναι τα αυταρχικά καθεστώτα του Κόλπου και η Τουρκία, στήριξαν, εκπαίδευσαν τους λεγόμενους "τζιχαντιστές", το λεγόμενο "Ισλαμικό Κράτος", για να προωθήσουν τα σχέδιά τους.

Το ίδιο και οι εξελίξεις στη Συρία, όπου μετά την ΕΕ, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ τώρα στο κουβάρι των ανταγωνισμών εμπλέκεται και η Ρωσία, δεν "μυρίζει - απλώς - μπαρούτι" , αλλά απειλεί την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και Ανατολικής Μεσογείου. Είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να γίνει μπουρλότο όλη η ευρύτερη περιοχή.

Ακριβώς αυτές οι μεγάλες αντιθέσεις στην περιοχή αυξάνουν τους κινδύνους γενίκευσης των πολεμικών συγκρούσεων, αφού στην ευρύτερη περιοχή μας συγκρούονται ιμπεριαλιστικά κέντρα, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, παλιές και νέες ανερχόμενες δυνάμεις, όπως είναι η Ρωσία, η Κίνα, η Τουρκία, το Ισραήλ, μοναρχικά αραβικά κράτη του Κόλπου, με υπαρκτό κίνδυνο μεγαλύτερης εμπλοκής και άλλων χωρών, όπως η Ελλάδα.

Μόνο μέσα στο πρώτο 7μηνο της διακυβέρνησής της η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει προτείνει στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ την ίδρυση νέας βάσης στην Κάρπαθο, την ίδρυση Πολυεθνικής Μονάδας Διοίκησης και Ελέγχου του ΝΑΤΟ στην Κρήτη, αλλά και την επέκταση και ενίσχυση της βάσης της Σούδας!

Ενώ τώρα είναι έτοιμη να αποδεχτεί το αίτημα των ΗΠΑ, ώστε μη επανδρωμένα αεροσκάφη - τα περιβόητα "drones" - της αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας να σταθμεύουν σε ελληνικό έδαφος και συγκεκριμένα στην Κρήτη για να βομβαρδίζουν την περιοχή και να δημιουργούν, φυσικά, νέα κύματα προσφυγικών - μεταναστευτικών ροών και να την πληρώνουν πάλι οι λαοί, ο ίδιος ο ελληνικός λαός.

Το θέμα της ΑΟΖ φέρνει στο προσκήνιο πιο καθαρά το λυσσαλέο πόλεμο ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, παλιές και νέες, πράγμα που εμπλέκει ακόμα πιο πολύ τη χώρα σε κινδύνους εμπλοκής σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο πλευρό της μιας ή της άλλης λυκοσυμμαχίας.

Η συμμετοχή των ελληνικών κυβερνήσεων σε αυτούς τους σχεδιασμούς υπηρετεί τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου, να διευρύνει το μερίδιό του από το ξαναμοίρασμα των αγορών, από τη ληστεία δηλαδή που γίνεται σε βάρος των λαών.

Η ελληνική κυβέρνηση, για λογαριασμό της αστικής τάξης στην Ελλάδα, του ελληνικού κεφαλαίου, προωθώντας το στόχο για μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό κόμβο, εμπλέκεται στους ανταγωνισμούς για τους ενεργειακούς δρόμους, για τους αγωγούς, όπως ο TAP.

Δε θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε σε βάθος αυτές τις εξελίξεις και κυρίως να δούμε το τι πρέπει να γίνει αν δε δούμε μια σειρά παράγοντες:

Οπως είναι, για παράδειγμα, ο συγχρονισμένος χαρακτήρας της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, της τελευταίας δεκαετίας, που αφορά ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, τα οποία με αμφιβολία πετυχαίνουν μια δυναμική διευρυμένη αναπαραγωγή σε προ κρίσης επίπεδα. Μια κρίση, που οφείλεται στην ίδια τη φύση και δείχνει τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος.

Σε αυτές τις συνθήκες, επιταχύνονται ανακατατάξεις στο συσχετισμό μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, αναδύονται νέες δυνάμεις που επιδιώκουν το ξαναμοίρασμα των αγορών προς όφελός τους.

Και αυτό το επιδιώκουν με όλα τα μέσα - και οικονομικά, διπλωματικά, με συμβιβασμούς και εύθραυστες συμφωνίες, αλλά και όταν αυτό δεν είναι εφικτό και με στρατιωτικά μέσα. Ετσι λειτουργεί ο καπιταλισμός, το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Ισχύει στο ακέραιο ότι "ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα". Οταν το σύστημα, η κυρίαρχη τάξη δεν μπορεί με άλλον τρόπο να εξυπηρετήσει τα ληστρικά του συμφέροντα, καταφεύγει στον ανοιχτό πόλεμο. Και αυτό έχει αποδειχθεί ιστορικά πάρα πολλές φορές.

Ας μην ξεχνάμε πως πριν από τους 2 προηγούμενους Παγκόσμιους Πολέμους εκδηλώθηκαν μεγάλες, παγκόσμιου χαρακτήρα καπιταλιστικές κρίσεις.

Αποτελεί τεράστια ιστορική ανακρίβεια αυτό που λέγεται και γράφεται στα βιβλία της Ιστορίας, της αστικής Πολιτικής Οικονομίας, τα οποία διδάσκονται τα παιδιά μας στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, αυτό για το οποίο υπερθεματίζουν και διάφορες σοσιαλδημοκρατικές, όπως στην Ελλάδα σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οπορτουνιστικές δυνάμεις στο κομμουνιστικό κίνημα: Οτι δηλαδή η μεγάλη καπιταλιστική κρίση της περιόδου 1929 - 1932 ξεπεράστηκε από την κεϋνσιανή διαχείριση! Πρόκειται για δικαιολόγηση του δικού τους αντιλαϊκού μείγματος διαχείρισης, της αντιλαϊκής στρατηγικής τους, όπως του ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας.

Στην πραγματικότητα, η κρίση ξεπεράστηκε τελικά από τις τεράστιες καταστροφές παραγωγικών δυνάμεων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και αφού η οικονομία προσαρμόστηκε στην πολεμική βιομηχανία.

Ολα αυτά δεν είναι θεωρητικά ζητήματα ακαδημαϊκού χαρακτήρα. Είναι ζητήματα που πάνω από όλα πρέπει να μάθουν, να γνωρίσουν οι νέες γενιές. Αποτελούν ιστορική εμπειρία που πρέπει να αξιοποιηθεί για να δούμε πώς προχωράνε και σήμερα οι εξελίξεις, πού πάνε τα πράγματα, τι πρέπει να γίνει για να απαλλαγούμε από αυτήν τη βαρβαρότητα.

Το καπιταλιστικό σύστημα, ιδιαίτερα σήμερα που βρίσκεται στο ανώτερο και τελευταίο στάδιό του, στον ιμπεριαλισμό, δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα το θετικό για τους εργαζόμενους, για τους λαούς, παρά μονάχα ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, ωμή βαρβαρότητα, οικονομικές κρίσεις και πολέμους.

Ολα αυτά μαρτυρούν στους λαούς όλου του κόσμου μια μεγάλη αλήθεια: Οτι καπιταλιστική κρίση και ιμπεριαλιστικός πόλεμος πάνε μαζί.

Να γιατί σήμερα αποκτά μεγάλη σημασία το σύνθημα "ο λαός, και ιδιαίτερα η νεολαία, να μη χύσει το αίμα του για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των εκμεταλλευτών".

Και αυτό, όσον αφορά τους εργαζόμενους των χωρών μας, δεν διασφαλίζεται με τη συμμετοχή των χωρών μας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όπως το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, που αποδέχονται όλα τα αστικά κόμματα, φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά, δήθεν αριστερά και δεξιά, όπως στην Ελλάδα, από τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τη ναζιστική Χρυσή Αυγή.

Δε διασφαλίζεται με τη λογική επιλογής ιμπεριαλιστή, που καλλιεργείται από διάφορα κόμματα, της επιλογής μπλοκ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, μπλοκ διεθνών γεωπολιτικών συμμαχιών.

Είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα, μια εργατική - λαϊκή εξουσία να αξιοποιεί υπαρκτές αντιθέσεις και διαφορετικά συμφέροντα καπιταλιστικών κρατών και άλλο πράγμα να προσχωρεί σε μία ιμπεριαλιστική συμμαχία, μια καπιταλιστική ένωση κρατών, έχοντας την αυταπάτη ότι αυτό μπορεί να αποβεί σε όφελος της εργατικής τάξης και του λαού, σε όφελος της προοπτικής της λαϊκής εξουσίας, του σοσιαλισμού.

Πιστεύουμε ότι το κομμουνιστικό κίνημα πρέπει να αξιοποιεί τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, με στόχο την αποδυνάμωση των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, την αποσταθεροποίηση της καπιταλιστικής εξουσίας στη χώρα του ή σε άλλη χώρα, επιτιθέμενη ή αμυνόμενη.

Για να αξιοποιήσει ένα ΚΚ σωστά τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, πρέπει να μην εγκλωβιστεί στα σχέδια κανενός ιμπεριαλιστικού κέντρου, να υπερασπιστεί τα ζωτικά συμφέροντα της εργατικής τάξης στη χώρα του, περιφερειακά και παγκόσμια.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση το ΚΚΕ επιδιώκει να αναδείξει πλατιά τις συνέπειες για την εργατική τάξη και το λαό από τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, στις επεμβάσεις τους, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Υψώνουμε μέτωπο ενάντια στις αλυτρωτικές εθνικιστικές κορόνες, παλεύουμε για την απομόνωση των φασιστικών δυνάμεων, καθώς και των υποστηρικτών του ευρωατλαντισμού, ενάντια σε όλους όσοι δουλεύουν για τη διαμόρφωση "φιλοπόλεμου ρεύματος".

Το Κόμμα μας θέτει ευθέως το ζήτημα της αποχώρησης της Ελλάδας από όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, υπογραμμίζοντας πως αυτό μπορεί να το εγγυηθεί η εργατική - λαϊκή εξουσία, ο σοσιαλιστικός δρόμος ανάπτυξης.

Τονίζουμε ταυτόχρονα πως η πάλη για την υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι αναπόσπαστη από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και, βέβαια, δεν έχει καμία σχέση με την υπεράσπιση των σχεδίων του ενός ή άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου, της κερδοφορίας του ενός ή του άλλου μονοπωλιακού ομίλου.

Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία τους, κατά τη γνώμη μας έχουν μόνο μία επιλογή:

Να βάλουν τέρμα στο σύστημα που αναπόφευκτα γεννά την εκμετάλλευση, τις κρίσεις και τους πολέμους, να κατευθύνουν τις εξεγερμένες μαχόμενες δυνάμεις στην ανατροπή του καπιταλισμού και στην οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Σήμερα, η αστική τάξη, επωφελούμενη και από τον αρνητικό διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, έχει περάσει στην ιδεολογική "επίθεση", επιδιώκοντας να κερδίσει όχι μόνο την παθητική ανοχή, αλλά και την ενεργητική υποστήριξη των εργατικών - λαϊκών μαζών στα ιμπεριαλιστικά σχέδιά της, στα ζητήματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων.

Εδώ χρησιμοποιούνται, πέρα από το ζήτημα της υπεράσπισης της "πατρίδας", κι άλλα νέα προσχήματα, όπως η "προώθηση της δημοκρατίας", οι "ανθρωπιστικοί λόγοι", η "καταπολέμηση της τρομοκρατίας", η "καταπολέμηση της πειρατείας", η "μη διάδοση των όπλων μαζικής καταστροφής", της "αποτροπής των μεταναστευτικών - προσφυγικών ρευμάτων", της "προστασίας των θρησκευτικών και εθνικών μειονοτήτων" κ.ά.

Δυστυχώς, βρίσκονται ακόμη και δυνάμεις που αυτοαποκαλούνται "αριστερές", "προοδευτικές", "εργατικές" που αποδέχονται αυτά τα ιμπεριαλιστικά προσχήματα.

Θεωρούμε ότι έχουν μεγάλες ευθύνες δυνάμεις, που συμμετέχουν στο λεγόμενο "Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς" και ψήφισαν υπέρ της επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, αποδέχτηκαν τα επιχειρήματα των ιμπεριαλιστών για τη Συρία, όπως νωρίτερα είχαν κάνει με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ.

Στις συνθήκες που οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να τρέφουν αυταπάτες πως είναι δυνατό μέσα από "στρογγυλά τραπέζια", από "περιφερειακά συστήματα ασφαλείας" να αποσοβηθεί ο πόλεμος. Τα γεγονότα στη Συρία, στην Ουκρανία κ.ά. δείχνουν πως ο "ειρηνικός δρόμος" επίλυσης του προβλήματος μοιράσματος των αγορών, κατά καιρούς παραμένει κλειστός για τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό. Και τότε απομένει μια και μόνη "διέξοδος": Το νέο μοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής με τη βία, με στρατιωτικές συγκρούσεις, με νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Το κομμουνιστικό κίνημα έχει υποχρέωση να κρατά αποφασιστικά αυτοτελή, ταξική ιδεολογική - πολιτική στάση και να αντιπαλεύει κάθε προσπάθεια ενσωμάτωσης των λαών στις επιδιώξεις των αστικών τάξεων "παλαιότερων" ή "νέων ανερχόμενων" τμημάτων τους.

Εχει ιδιαίτερη σημασία το κομμουνιστικό κίνημα να έχει σταθερό ιδεολογικοπολιτικό "μέτωπο" απέναντι σε κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη, αδιάφορα τι "χρώμα" έχει αυτή.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός πως στο πεδίο σφοδρών ανταγωνισμών, που εναλλάξ παίρνουν χαρακτηριστικά οικονομικού, πολιτικού, διπλωματικού πολέμου, είναι η διαπάλη γύρω από τη Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (ΤΤΙΡ), η οποία προχωρά βασανιστικά, αφού τμήματα της γερμανικής και γαλλικής αστικής τάξης θεωρούν ότι οι αμερικανικές προτάσεις αποτελούν τον "δούρειο ίππο" για τη διασφάλιση της αμερικανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη μεσοπρόθεσμα.

Οι πρόσφατες αμερικανικές ενέργειες για την αποκάλυψη του σκανδάλου των ρυπογόνων αυτοκινήτων της "Volkswagen" και οι αντίστοιχες προηγούμενες ενέργειες για την αποκάλυψη του μαύρου ταμείου της "Siemens" από τις ΗΠΑ αποτελούν παραδείγματα της όξυνσης του ανταγωνισμού ΗΠΑ - Γερμανίας στο οικονομικό επίπεδο. Γίνεται φανερό πως εντείνεται η αμερικανική πίεση προς τη Γερμανία για να προχωρήσει το σχέδιο της Διατλαντικής Εταιρικής Σχέσης Εμπορίου και Επενδύσεων.

Αλλο "μέτωπο" είναι η διαπάλη που εξελίσσεται στο εσωτερικό της ίδιας της ΕΕ, γύρω από τα ζητήματα της παραπέρα εμβάθυνσης ή όχι της καπιταλιστικής ενοποίησης, όπου Γαλλία, Ιταλία, αλλά και πιο διακριτά και μακροπρόθεσμα η Βρετανία, αμφισβητούν τη γερμανική "πρωτοκαθεδρία".

Επιπλέον, ξεχωριστό και μεγάλο ζήτημα είναι η αντιπαράθεση ΗΠΑ - ΕΕ με τη Ρωσία στο Ουκρανικό πρόβλημα, που συνδέεται με την ενεργειακή πολιτική στην Ευρώπη και ευρύτερα.

Οπως σημαντικό ζήτημα είναι και η όξυνση των αντιθέσεων ΗΠΑ - Κίνας, σε πρώτη φάση στο οικονομικό επίπεδο, ενώ υπάρχει έντονη κινητικότητα και στο στρατιωτικό επίπεδο, για τον έλεγχο του Ειρηνικού.

Μέσα σ' αυτό το φόντο των ανταγωνισμών μεταξύ ισχυρών και λιγότερο ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, παραμένουν άλυτες μια σειρά αντιθέσεις και διενέξεις για τον καθορισμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων στην πλούσια σε κοιτάσματα υδρογονανθράκων περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, με χαρακτηριστικά παραδείγματα την εμπόλεμη κατάσταση Ισραήλ - Λιβάνου, το Κυπριακό, το Παλαιστινιακό και την αντιφατικότητα των σχέσεων Ισραήλ - Τουρκίας.

Ολα αυτά συνιστούν κίνδυνο μιας γενικευμένης ιμπεριαλιστικής αναμέτρησης στη Μέση Ανατολή, γενικότερα στην Ευρασία και στον κόσμο και σωστά απασχολούν τους κομμουνιστές.

Είναι γεγονός ότι η αστική τάξη της χώρας μας, όπως άλλωστε και η ευρωπαϊκή αστική τάξη, η παγκόσμια, δεν είναι ευθυγραμμισμένη ως προς το ποια συνταγή θα συμβάλει στην ταχύτερη και σταθερότερη καπιταλιστική ανάκαμψη. Γύρω από τις συνταγές και παραλλαγές ξεδιπλώνεται όλο το κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, με άξονες και αντιάξονες που αλλάζουν αρκετά συχνά και ενώ έχει συνειδητοποιηθεί ότι το καπιταλιστικό σύστημα, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει με τον ίδιο τρόπο τα κεϋνσιανά μέσα, γενικευμένες κρατικές παραγωγικές επενδύσεις και γενικευμένες κοινωνικές παροχές για τόνωση της αγοράς.

Αναμετριούνται στο ίδιο γήπεδο και με τον ίδιο ταξικό στόχο οι συνταγές του κεϋνσιανού και φιλελεύθερου μοντέλου διαχείρισης που εναλλάχθηκαν στον 20ό αιώνα και βεβαίως δεν απέτρεψαν κύκλους οικονομικής κρίσης, δεκάδες τοπικούς πολέμους για το ξαναμοίρασμα των αγορών, αλλαγή στις πρώτες θέσεις της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας.

Ο χαρακτήρας της στρατηγικής και τακτικής των κομμάτων δεν καθορίζεται από τον ιδεολογικό αυτοπροσδιορισμό τους (αριστερό, σοσιαλιστικό, κομμουνιστικό), αλλά από το πώς ενεργούν απέναντι στα βασικά συμφέροντα των τάξεων της κοινωνίας και πριν απ' όλα απέναντι στις δύο βασικές αντίπαλες τάξεις, την αστική και την εργατική τάξη. Επίσης, από το πώς αντιμετωπίζουν τα μεσαία κοινωνικά στρώματα τα οποία εμφανίζουν σημαντική διαστρωμάτωση, διαφοροποίηση συμφερόντων μεταξύ τους και με την εργατική τάξη.

Πολιτική στήριξης των γενικών συμφερόντων της αστικής τάξης ακολουθείται, όχι μόνο από τα αστικά φιλελεύθερα κόμματα, αλλά και από κόμματα με αριστερές, σοσιαλιστικές ή και κομμουνιστικές αναφορές, που καλούν την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να συμβάλουν, να στηρίξουν στόχους της τάξης των καπιταλιστών, όπως π.χ. "παραγωγική ανασυγκρότηση", "αναβάθμιση της εθνικής παραγωγής - οικονομίας", "εκσυγχρονισμό" οικονομικών και πολιτικών αστικών δομών κ.λπ. Δηλαδή, σπρώχνουν το λαό να παλεύει με ξένη και όχι με τη δική του σημαία. Να διαλέγει τη μια ή την άλλη αντιλαϊκή κυβέρνηση διαχείρισης. Οπως συμβαίνει και στη χώρα μας, εγκλωβίζεται στο ζήτημα της διακυβέρνησης, "βάζει πλάτη" στην αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, σε συνθήκες φθοράς των προηγούμενων αστικών κομμάτων και της σοσιαλδημοκρατίας.

Σε τέτοιες συνθήκες παρατηρείται κινητικότητα στα αστικά κόμματα, τόσο της φιλελεύθερης όσο και της γνωστής σοσιαλδημοκρατικής ιδεολογίας.

Στις συνθήκες της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, αφενός αναδείχτηκε σε κοινοβουλευτικό κόμμα ο εθνικοσοσιαλισμός - φασισμός, με απόσπαση δυνάμεων από τη ΝΔ, αφετέρου ανασυγκροτήθηκε η σοσιαλδημοκρατία, με τη διαμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ, ενσωματώνοντας και δυνάμεις του οπορτουνισμού της τελευταίας 25ετίας.

Ταυτόχρονα, συνεχίζεται και η κινητικότητα και στην κεντροαριστερά, στη σοσιαλδημοκρατία (ΠΑΣΟΚ) και στον οπορτουνιστικό χώρο ως ρεύμα του κομμουνιστικού κινήματος (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ, άλλες δυνάμεις που ισχυρίζονται ότι θα συγκροτήσουν νέο επαναστατικό εργατικό κόμμα).

Το Κόμμα μας μελετά τις αναδιατάξεις αυτές που είχαν αρνητικές επιπτώσεις στην εκλογική επιρροή και του ίδιου του ΚΚΕ, τα τελευταία 3 χρόνια, παρότι διατηρεί σημαντικές δυνάμεις τόσο σε κοινοβουλευτικό όσο και σε ευρωκοινοβουλευτικό επίπεδο, κυρίως διατηρεί την πρωτοβουλία αγωνιστικής παρέμβασης σε συνθήκες μεγάλης υποχώρησης των διαθέσεων, του κινήματος. Καταφέρνει να επηρεάζει πολύ ευρύτερες δυνάμεις από την εκλογική επιρροή του, σε εργατικούς, αγροτικούς, λαϊκούς αγώνες για την επιβίωση του λαού.

Ορισμένοι καλοθελητές, που ενδιαφέρονται τάχα για το δυνάμωμα του ΚΚΕ, - κυρίως παλιότερα, τώρα μετά το αποτυχημένο πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ., έχουν πέσει οι τόνοι βέβαια - μας έχουν εγκαλέσει, γιατί δεν προωθούμε συνεργασίες με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με κάποια τμήματά του με στόχο να αποτραπεί ο κατήφορος που έχει πάρει το βιοτικό επίπεδο του λαού και μετά βλέπουμε πώς μπορεί ο αγώνας να εξελιχτεί προς το σοσιαλισμό, γιατί υποτίθεται ότι όλοι αυτοί παραμένουν σταθεροί υπέρ αυτής της προοπτικής.

Μας προτείνουν να ξαναδοκιμάσουμε αρνητικά δοκιμασμένες πολιτικές και στην Ελλάδα, π.χ. συνεργασία στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου μετά την απελευθέρωση το 1944, ή στήριξη της Ενωσης Κέντρου από την ΕΔΑ - μέσα από την οποία τότε δρούσαν οι κομμουνιστές - στη δεκαετία του 1960, πριν τη στρατιωτική δικτατορία. Εναλλαγές διαχείρισης δοκιμάστηκαν πριν την κρίση σε πολλά ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη, καθώς έχουν δοκιμαστεί κεντροαριστερές και κεντροδεξιές συνταγές, με συμμετοχή Κομμουνιστικών Κομμάτων και άλλων οπορτουνιστικών, ανανεωτικών όπως αυτοαποκαλούνται, που προέκυψαν από απόσχιση από Κομμουνιστικά Κόμματα. Εχουμε γνωρίσει κυβερνήσεις, έστω βραχείας σχετικά διάρκειας, με τη συμμετοχή ακροδεξιών κομμάτων, όπως στην Αυστρία, στην Ολλανδία, στη Νορβηγία κ.λπ. Εναλλαγή ανάμεσα σε κόμματα με διαφορετικές συνταγές αστικής διαχείρισης έχουμε γνωρίσει σε χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Μας προτείνουν να αγνοήσουμε τη σχέση πολιτικής και οικονομίας, μας λένε να ξεχάσουμε ότι παντού στην οικονομία και στο εποικοδόμημα κυριαρχούν τα μονοπώλια και, μάλιστα, μέσω της συγκεντροποίησης ενισχύονται, ότι η ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ΕΕ επιβάλλει από τα ίδια τα πράγματα μεγαλύτερες δεσμεύσεις και εξαρτήσεις, νέους περιορισμούς και εκχωρήσεις δικαιωμάτων, αρμοδιοτήτων.

Μας υποδεικνύουν να παραγνωρίσουμε ότι οι καπιταλιστικές σχέσεις επεκτάθηκαν στην αγροτική παραγωγή, στην Παιδεία, στην Υγεία στον Πολιτισμό - Αθλητισμό, στα ΜΜΕ. Οτι έγινε μεγαλύτερη συγκέντρωση στη μεταποίηση, στο εμπόριο, στις κατασκευές, στον τουρισμό. Οτι με την κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου στις τηλεπικοινωνίες, στην Ενέργεια και τις Μεταφορές αναπτύχθηκαν επιχειρήσεις και κυρίως θα αναπτυχθούν αυτές του ιδιωτικού κεφαλαίου. Γιγάντιοι ευρωπαϊκοί μονοπωλιακοί όμιλοι πέφτουν σαν τα κοράκια, για να εξαγοράσουν φιλέτα, επιχειρήσεις, γη, ενώ το ενδιαφέρον φουντώνει με την προοπτική της άντλησης υδρογονανθράκων στο Αιγαίο, το Ιόνιο, στην περιοχή νότια της Κρήτης.

Να ξεχάσουμε, δηλαδή, ότι η οικονομικά κυρίαρχη τάξη είναι οι καπιταλιστές, τα μονοπώλια, ενώ η κυβέρνηση, το κοινοβούλιο, είναι όργανά τους.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβερνητικό κόμμα, δέχεται τα μονοπώλια, την ΕΕ, τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, την ανταγωνιστικότητά τους, ως κινητήρια δύναμη της οικονομίας.

Ειδικά ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολύτιμος για την αστική τάξη, κυρίως για την αποσόβηση πολιτικής αστάθειας σε συνθήκες παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, μεγάλης μείωσης του εργατικού - λαϊκού εισοδήματος. Μόνο ένα σοσιαλδημοκρατικής αναφοράς κόμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορούσε να αναχαιτίσει μαζικές λαϊκές αντιδράσεις, όπως παραδέχτηκε και ο Γιούνκερ.

Ορισμένα κόμματα, με διαφορές μεταξύ τους κυρίως στην απόχρωση, αναδεικνύουν ως μείζον ζήτημα, ικανό μάλιστα να προκαλέσει συνεργασία των αντιμνημονιακών δυνάμεων, την αντιμετώπιση του "νεοαποικιακού" καθεστώτος που έχει περιέλθει η χώρα, καθώς βρίσκεται υπό την κηδεμονία, τον καταναγκασμό της τρόικας, ότι έχει χάσει ή κινδυνεύει να χάσει την εθνική της υπόσταση και ανεξαρτησία.

Βεβαίως και η Ελλάδα βρίσκεται σε υποδεέστερη θέση μέσα στις συγκροτημένες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες στις οποίες συμμετέχει (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΔΝΤ κ.λπ.). Αυτή όμως η θέση προκύπτει από την οικονομική - πολιτική - στρατιωτική δύναμή της ως καπιταλιστικού κράτους. Από αυτό πηγάζουν οι ανισότιμες σχέσεις που κυριαρχούν μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών - συμμάχων, ανταγωνιστικές σχέσεις που μπορεί να φθάσουν και σε εμπόλεμη ρήξη, που δεν αναιρούν όμως την κοινή βάση της συμμαχίας. Η ιστορία έχει δείξει τι κινδύνους περικλείει η ανισόμετρη ανάπτυξη των καπιταλιστικών κρατών, οι ανισότιμες ανταγωνιστικές σχέσεις μεταξύ τους που, όταν δε λύνονται οι διαφορές με πολιτικά και οικονομικά μέσα, επιλέγονται τα στρατιωτικά, ο πόλεμος, η κρατική βία. Ο καπιταλισμός δεν προωθεί μόνο την καπιταλιστική διεθνοποίηση, τις διάφορες μορφές ιμπεριαλιστικών ενώσεων, τυπικές ή και άτυπες, δε διαπνέεται μόνο από τον κοσμοπολιτισμό, αλλά και από τον εθνικισμό και τον εμπόλεμο διαχωρισμό.

Η αναγόρευση από όλα τα κόμματα του ελληνικού προβλήματος σε πανευρωπαϊκό συνοδεύεται από τη θέση ότι δεν μπορεί να γίνει καμία αλλαγή σε εθνικό επίπεδο υπέρ του λαού, πέρα από την εναλλαγή κυβερνήσεων, δηλαδή στο πολιτικό προσωπικό του συστήματος και όχι στην οικονομία. Δεν μπορεί, δηλαδή, να διεκδικήσει ο λαός μια άλλη κοινωνία, τη σοσιαλιστική. Καλλιεργεί την ουτοπική και συμβιβαστική άποψη ότι ριζικές αλλαγές, ανατροπές, ή θα γίνουν ταυτόχρονα σε όλη την Ευρώπη ή και παγκόσμια, ή πουθενά. Με αυτό το σλόγκαν ζητούν «αριστερές» κυβερνήσεις, όπως του ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, υποταγή σε νέα επιδείνωση του εργατικού - λαϊκού επιπέδου ζωής.

Η Ελλάδα έχει σήμερα μεγάλες αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες που μπορούν να απελευθερωθούν μόνο με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής από την εργατική - λαϊκή εξουσία, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της παραγωγής και εργατικό έλεγχο σε όλα τα επίπεδα οργάνωσης.

Το θέμα που θέτουμε είναι ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις να ικανοποιηθούν όχι γενικά οι λαϊκές ανάγκες, αλλά οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Να καταργηθεί η ανεργία, να μειωθούν οι ώρες δουλειάς, να αυξηθεί ο ελεύθερος χρόνος. Να εξασφαλίζεται σίγουρο μέλλον για τα παιδιά των εργαζομένων, να βελτιώνεται σταθερά και ουσιαστικά το βιοτικό επίπεδο του λαού. Η ανάπτυξη να μη συγκρούεται με το περιβάλλον, η υγεία να έχει ως βάση την πρόληψη, το εκτεταμένο δίκτυο αποκλειστικά δημόσιων και δωρεάν υπηρεσιών και άλλα ζητήματα που τα θέτουμε στις θέσεις μας. Η οικογένεια, και κυρίως η γυναίκα, να απαλλαγεί από τη σχεδόν αποκλειστικά ατομική φροντίδα παιδιών, υπερηλίκων, χρόνια πασχόντων, να έχει εκτεταμένες κοινωνικές υπηρεσίες στήριξης της μητρότητας, θετικές διακρίσεις, για να συνδυάζεται η μητρότητα με την κοινωνική εργασία, να έχει περισσότερο χρόνο διαθέσιμο για πολιτιστική και κοινωνική δραστηριότητα και για τη συμμετοχή της στον εργατικό έλεγχο.

Η Ελλάδα διαθέτει σημαντικές εγχώριες ενεργειακές πηγές, αξιόλογο ορυκτό πλούτο, βιομηχανική, βιοτεχνική και αγροτική παραγωγή, που μπορεί να καλύψει μεγάλο μέρος των λαϊκών αναγκών, όπως των διατροφικών, των ενεργειακών, των μεταφορών, των κατασκευών δημόσιων έργων υποδομής και λαϊκής στέγης. Η αγροτική παραγωγή μπορεί να στηρίξει τη βιομηχανία σε διάφορους κλάδους της.

Είναι διαφορετική η θέση που υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα ότι απαιτείται νέο "κούρεμα" χρέους, υιοθετώντας τη θέση του ΔΝΤ, και άλλο πράγμα είναι η θέση του ΚΚΕ για μονομερή διαγραφή όλου του χρέους και όχι μείωση με αντισταθμίσματα, με νέα μέτρα, νέα μνημόνια, νέα αντιλαϊκά πακέτα, με ιδιωτικοποιήσεις τομέων στρατηγικής σημασίας, φιλέτων κ.λπ.

Είναι άλλο πράγμα η προτεινόμενη από μερικούς αποχώρηση από τη Ζώνη του Ευρώ ή η άποψη ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ, και άλλο η θέση του ΚΚΕ για αποδέσμευση από την ΕΕ.

Είναι άλλη η θέση του ΚΚΕ για καμία συμμετοχή σε ιμπεριαλιστική ένωση, πράγμα που διασφαλίζεται με την εργατική εξουσία, και άλλη η αποχώρηση από την ΕΕ για να αναβαθμιστεί η συμμετοχή σε άλλα κέντρα.

Είναι άλλη η πρόταση του ΚΚΕ για διακυβέρνηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας και άλλη η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για κυβέρνηση της «αριστεράς». Τώρα, μάλιστα που ο ελληνικός λαός γνωρίζει από την καλή και την ανάποδη "την πρώτη και δεύτερη φορά αριστερά" που ψηφίζει μνημόνια και αντιλαϊκά προαπαιτούμενα.

Στη μια περίπτωση έχουμε ριζική αλλαγή πολιτικής εξουσίας, στην άλλη αλλαγή κυβέρνησης - προσώπων, που θα κινηθεί στην ίδια τροχιά με την προηγούμενη, από τη στιγμή που ο ηγέτης των αποφάσεων και των επιλογών για την ανάκαμψη θα είναι τα μονοπώλια, το κεφάλαιο.

Το Κόμμα μας από τις αρχές της 10ετίας του '90 αντιπαρατέθηκε στη ρεφορμιστική και οπορτουνιστική αντίληψη ότι ζούμε την περίοδο της επιστροφής στο φιλελευθερισμό, που ονομάζεται νεοφιλελευθερισμός και την ανάγκη λόγω αυτού συγκρότησης του αντινεοφιλελεύθερου μετώπου. Αυτή η θέση κυριαρχεί και σήμερα και μάλιστα χρησιμοποιείται και ως βασική αιτία της κρίσης, με το ιδεολόγημα που χρησιμοποιεί κατά κόρον ο ΣΥΡΙΖΑ, βασικά η σοσιαλδημοκρατία. Με συγκεκριμένα επιχειρήματα αποκαλύπταμε ότι η εγκατάλειψη της κεϋνσιανής διαχείρισης ήταν μια αναγκαστική επιλογή που ανταποκρινόταν στις ανάγκες του κεφαλαίου για διευρυμένη αναπαραγωγή, μετά από τη γενικευμένη κρίση στις αρχές της 10ετίας του '70.

Ωστόσο, και πολλά ΚΚ ουσιαστικά έκαναν σημαία τους τα κεϊνσιανά προγράμματα και σε αυτήν τη βάση τη συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία. Η θέση αυτή στηρίχτηκε στο αν συρόταν προς το νεοφιλελευθερισμό ή όχι. Ετσι, όμως, αδυνάτισε εξαιρετικά το ιδεολογικό μέτωπο εναντίον της. Στο όνομα της ενότητας της εργατικής τάξης (που απέβλεπε και στη δημιουργία κοινών κυβερνήσεων με τη σοσιαλδημοκρατία ή τμήμα της), τα ΚΚ προέβησαν σε σοβαρές ιδεολογικές και πολιτικές υποχωρήσεις, ενώ οι διακηρύξεις ενότητας από την πλευρά της σοσιαλδημοκρατίας απέβλεπαν στην απόσπαση της εργατικής τάξης από την επιρροή των κομμουνιστικών ιδεών και την ταξική αλλοτρίωσή της.

Η μεγάλη λενινιστική κληρονομιά είναι επίκαιρη, το δίδαγμα ότι είναι αδιανόητη η νίκη της εργατικής τάξης, του εκμεταλλευόμενου λαού, ακόμα και η άνοδος της ταξικής πάλης δίχως πάλη με τον οπορτουνισμό, ασίγαστη και ασυμβίβαστη. Αλλο ήταν το περιεχόμενο της πάλης σε συνθήκες εξέλιξης της αστικής επανάστασης, και άλλο σήμερα, σε εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, σε συνθήκες ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού.

Αλλωστε, κανένα κόμμα δεν γίνεται κυβερνητικό, αν δε δώσει ανάλογα διαπιστευτήρια στους καπιταλιστές ως τάξη, σε εγχώρια και διεθνή επιτελεία τους. Το επιβεβαιώνουν και τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μύθος ότι το γενικό εκλογικό δικαίωμα στον καπιταλισμό, μπορεί να αλλάξει το συσχετισμό μεταξύ των αντίπαλων τάξεων. Γι' αυτό, το ερώτημα αν μια κοινοβουλευτική κυβέρνηση μπορεί να ωθήσει στο άνοιγμα της επαναστατικής διαδικασίας είναι ανεδαφικό και ουτοπικό, θα λέγαμε πλήρως αποπροσανατολιστικό, όπως επιβεβαιώνει και η πείρα του 20ού και των αρχών του 21ου αιώνα.

Το ΚΚΕ δίνει σημασία σε όλες τις μορφές πάλης σε συνθήκες μη επαναστατικές, όπως οι σημερινές και αξιοποιεί τον εκλογικό αγώνα και την κοινοβουλευτική δύναμη, για να διαφωτίζει το λαό, να αποκαλύπτει τι σχεδιάζεται σε βάρος του, για να βάζει εμπόδια - όσο είναι δυνατό με βάση το συσχετισμό δυνάμεων - σε αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα, για να δυναμώνει πριν απ' όλα η ταξική πάλη, να κατανοείται όσο γίνεται από περισσότερους η ανάγκη συνολικής σύγκρουσης.

Σε αυτό το πλαίσιο, το ΚΚΕ δίνει βάρος στην ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, στην οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας, με άνοδο της ταξικής πάλης, τη διεύρυνση των δεσμών του Κομμουνιστικού Κόμματος με νέες δυνάμεις εργατών και εργατριών, άλλων εργαζομένων, αγροτών και αυτοαπασχολουμένων, κυρίως νέων και γυναικών των λαϊκών οικογενειών, με οικοδόμηση γερών ΚΟΒ σε όλους τους τόπους δουλειάς, σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας.

Η πάλη ενάντια στον καπιταλισμό, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους, το ναζισμό - φασισμό που σηκώνει πάλι κεφάλι, προϋποθέτει γερά Κομμουνιστικά Κόμματα στις χώρες μας, με στρατηγική σύγκρουσης και ανατροπής, προϋποθέτει συντονισμό και κοινή δράση, κυρίως εξασφάλιση κοινής στρατηγικής δράσης και προετοιμασίας δυνάμεων ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, άνοιγμα του δρόμου για το μοναδικά ελπιδοφόρο μέλλον της ανθρωπότητας, του σοσιαλισμού.

Σήμερα, είναι η περίοδος που κρίνεται η ύπαρξη, η διατήρηση και η ανασυγκρότηση της επαναστατικής πρωτοπορίας, για να είναι ικανή να κατευθύνει στην επαναστατική διέξοδο τις εξεγερμένες εργατικές - λαϊκές μάζες, εκεί που ανάλογα ωριμάζουν οι διαθέσεις, οι καταστάσεις, λόγω απότομης και γενικευμένης κρίσης της αστικής εξουσίας.

Το ΚΚΕ, που ανέλαβε την ευθύνη της οργάνωσης των Διεθνών Συναντήσεων μετά την αντεπανάσταση, θα συνεχίσει, παρά τις δυσκολίες, την προσπάθεια, τόσο μέσα από τις Διεθνείς Συναντήσεις, αλλά και μέσα κι από άλλες μορφές, που κατά την εκτίμησή μας, όχι μόνον δεν έρχονται σε αντίθεση, αλλά δρούνε ενισχυτικά και προωθητικά, για την κοινή δράση και τη διαμόρφωση ενιαίας επαναστατικής στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος, πάνω στις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού.

Οπως έλεγε και ο μεγάλος Τούρκος κομμουνιστής ποιητής, Ναζίμ Χικμέτ: "Την ορμή μας την έχουμε από τους αιώνες... Θα βγούμε νικητές κι ας είναι οι θυσίες μας βαριές"... Ναι. Οσο κι αν είναι βαριές οι θυσίες μας, αυτόν το σάπιο κόσμο, "αυτό το πειρατικό θα το βουλιάξουμε, θα το βουλιάξουμε, που να σκάσει ο διάβολος/ και θα χτίσουμε έναν κόσμο λέφτερο, ανοιχτό, γεμάτο ελπίδα"».