Ακούγοντας, την Πέμπτη το βράδυ τις ερωτήσεις των παρευρισκoμένων στη συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Δήμο Γέρας, όπου η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα μίλησε για τα αγροτικά προβλήματα ιδιαίτερα του λαδιού και της κτηνοτροφίας και παρουσίασε τις θέσεις του Κόμματος, Αλλά και λίγο αργότερα, την επομένη, ακούγοντας τους δημάρχους της Λέσβου να θέτουν σε προτεραιότητα τα προβλήματα αυτά για λογαριασμό των δημοτών τους και τη μεθεπομένη, όταν μιλήσαμε με τους ίδιους τους ελαιοπαραγωγούς και κτηνοτρόφους σε χωριά της Λέσβου που επισκεφθήκαμε, για τα προβλήματα αυτά, διαπιστώσαμε, ακριβώς και το μέγεθος του προβλήματος αλλά και σε πόσο γόνιμο έδαφος έπεφταν οι προτάσεις του ΚΚΕ για τη στήριξη και ανάπτυξη της ελαιοκαλλιέργειας και της κτηνοτροφίας - που αποτελούν τα βασικά προϊόντα του νησιού - με συγκεκριμένα μέτρα. Αυτά τα μέτρα, μέτρα επιβίωσης του νησιού, όπως υπογραμμίζουν όλοι οι παράγοντες, διεκδικούν άμεσα, σήμερα, με το νέο συλλαλητήριο που οργανώνει η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα τους, οι αγρότες, οι εργαζόμενοι, οι κάτοικοι του νησιού. Γιατί, αποδείχνεται πια στη ζωή, ότι ο αγώνας είναι ο μόνος δρόμος ν' αντιμετωπιστεί το αδιέξοδο που έχει οδηγήσει η αντιαγροτική πολιτική Ευρωπαϊκής Ενωσης και κυβέρνησης. Μια πολιτική που οδηγεί στο έσχατο όριο εξαθλίωσης των αγροτών, εγκατάλειψης της καλλιέργειας λαδιού και στη συρρίκνωση της κτηνοτροφικής παραγωγής. Γι' αυτό και δεν πιάνουν τόπο οι καθοδηγούμενες φωνές συκοφάντησης του αγώνα είτε υποτίμησής του «πως τίποτα δε γίνεται», από τους κυβερνητικούς και κεντροαριστερούς κολαούζους τους. Ασφαλώς, ο αγώνας είναι σκληρός αλλά είναι ο μόνος δρόμος επιβίωσης, όπως φαίνεται να γίνεται κατανοητό από πολλούς αγρότες του νησιού. Το διαπιστώσαμε οι ίδιοι καθώς βρεθήκαμε στο νησί για την κάλυψη της περιοδείας της αντιπροσωπείας του ΚΚΕ, με τη ΓΓ της ΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, την περασμένη βδομάδα και, εκτός των άλλων, είχαμε την ευκαιρία, επισκεπτόμενοι τα χωριά, να ακούσουμε τη φωνή απόγνωσης των ελαιοπαραγωγών που εκπέμπουν SOS.

Δε μας επιτρέπουν ούτε να ψαρέψουμε, λένε με αγανάκτηση οι ψαράδες του Πολυχνίτου

Οπως μας λέει όλο αγανάκτηση ο προηγούμενος πρόεδρος του Αλιευτικού Συλλόγου Πολυχνίτου, Κριπεντέρης, συμβαίνουν τραγελαφικά πράγματα - τα οποία, δυστυχώς, διαπιστώσαμε οι ίδιοι: Με το που φυσάει λίγος αέρας, απαγορεύουν να βγούμε στον κόλπο της Καλλονής για ψάρεμα, αν και δεν υπάρχει πρόβλημα, γιατί είναι κλειστός κόλπος. Πράγματι, την ίδια στιγμή που οι επαγγελματίες απαγορεύεται να ψαρεύουν τα νερά στον κόλπο είναι λάδι, γι' αυτό και ψαρεύουν ελεύθερα οι ερασιτέχνες! Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση έχει επιβάλει φόρους και τέλη εξωπραγματικά στους ψαράδες, ενώ την ίδια ώρα δεν υπάρχει τελωνείο σταθερό στην περιοχή και κάνουν να πάρουν τις επιστροφές για το πετρέλαιο που καίνε πολύ καιρό. Αλλα εξωφρενικά είναι ότι επιβάλλουν στα βαρκάκια κάτω των 7 μέτρων να εξοπλίζονται με άχρηστα, ουσιαστικά, όργανα και να περνάνε από επιθεώρηση. Ολος ο καυγάς κοστίζει κάποια σημαντικά ποσά στους ψαράδες...

Φυσικά, όλοι οι ψαράδες της Λέσβου έχουν σωρό προβλήματα, αλλά αυτή τη στιγμή, για τους ψαράδες του Πολυχνίτου, το μεγαλύτερο είναι ότι δεν μπορούν να ψαρεύουν όλο το χρόνο χωρίς λόγο και αιτία με τις χωρίς κανένα σκοπό απαγορεύσεις...

Πώς να ζήσεις όταν έχεις οικογένεια;

Από τη συζήτησή μας στο λιοτρίβι των Ασωμάτων με τους ελαιοπαραγωγούς

«Το πιο καλό λάδι, ο άσος, πουλιέται στους εμπόρους και την Ενωση με 500 δραχμές το κιλό, όταν πριν παίρναμε 1.000-1.200 δραχμές! Δε συμφέρει ούτε να τις μαζεύεις, δε βγάνεις τα έξοδα», μας λέει η Μυρσίνη Βαλεντίνου και η Χρυσούλα Πατάρη. αγρότισσες που βρήκαμε να μαζεύουν ελιές, μεροκάματο. «Γιατί δε φτάνουν να ζήσουμε με τα δικά μας. Αλλά ούτε οι 5.000 μεροκάματο που παίρνουμε δε φτάνει να πληρώσει ο νοικοκύρης. Και πώς να ζήσεις σαν έχεις παιδιά να μεγαλώσεις και δ'λεύεις όλη μέρα και μεροκάματο να μη βγάνεις; Ζωή είν' αυτό το χάλι», περιγράφει παραστατικά και με αγανάκτηση και μας δείχνει τα σκισμένα ρούχα και τα ροζιασμένα χέρια της η αγρότισσα.

Λίγο πιο κάτω, στο ελαιοτριβείο, στην Κεραμία, ο Τάκης Λαμπρίας, που «αλέθει» τις ελιές του, φωνάζει: «Βλέπετε τα χάλια μας, γράψτε να τα μάθει ο κόσμος, να ξέρει ποιοι μας φταίνε». Ενώ ο παπα-Γρηγόρης επιβεβαιώνει το λόγου το αληθές, ότι «αυτοί οι άνθρωποι αγωνίζονται, τυραγνιένται, κι εγώ είμαι μαζί τους σαν παπάς».

Στο χωριό Ασώματος, μια γιαγιά προλαβαίνει την απορία μας για την ερημιά στο χωριό: «Τα κοπελούδια φεύγουνε, κι οι κοπελούδες φεύγουνε, μείναμε μεις κι ο κούκος». Ενώ οι αγρότες που συναντήσαμε στο ελαιοτριβείο του χωριού, μόλις ακούνε ότι είμαστε από το «Ριζοσπάστη», ξεσπάνε: «Μας παίρνουν το λάδι τσάμπα, 500-540 δραχμές. Κι όλα ακριβαίνουν, φυτοφάρμακα, λιπάσματα, όλα. Είμαστε χαμένοι οι ελαιοπαραγωγοί. Το καταλαβαίνετε ότι έχω δέντρα και περιουσία 200 εκατομμύρια κεφάλαιο αν τα λογαριάσεις, και, μαζί με την τυράγνια μας, δεν μπορώ να ζήσω το σπίτι μου;».

Οι ζωοτροφές είναι πανάκριβες, το 1/3 μόνο από τα αιγοπρόβατα επιδοτείται και τα χρέη προς τις τράπεζες δυσβάσταχτα...

Ολοι σχεδόν οι παραγωγοί, εκτός από την αντιαγροτική πολιτική της κυβέρνησης, τα βάζουν και με την Ενωση Αγροτικών Συνεταιρισμών (για την ακρίβεια, τη φιλοκυβερνητική πλειοψηφία του ΔΣ της), όταν τους ρωτάμε: Καλά οι έμποροι δε σας πληρώνουν, η Ενωση γιατί δεν πληρώνει παραπάνω; Οι αγρότες απαντούν οργισμένα: «Η κυβέρνηση είναι εχθρός των αγροτών και των ελαιοπαραγωγών και είναι κρίμα. 45 χρόνια δεν έχω αντιμετωπίσει τέτοια κατάσταση», λέει ο παραγωγός Θανάσης Καπάτος και προσθέτει: «Δεν παίρνει μέτρα το κράτος. Μας άφησαν στο έλεος. Κατάργησαν την τιμή ασφάλειας κι αφήνουν τους εμπόρους ν' αλωνίζουν. Η Ενωση κάνει ό,τι κάνουνε και οι έμποροι. Είναι άχρηστη έτσι όπως δουλεύει. Τι τα θες, παράγουμε και τρώνε όλοι, αλλά μας ξεπατώνει ο Σημίτης. Φτάσαμε στο σημείο να θέλουμε ένα κιλό λάδι για να πιούμε ένα ούζο σαν άνθρωποι»!

- Και πού θα πάει αυτή η κατάσταση, δεν το βλέπετε πως σας καταστρέφουν; ρωτάμε.

«Δεν πάει! Μας πάει για ξεκλήρισμα», έρχεται... ομοβροντία η απάντηση των ελαιοπαραγωγών, που συμπληρώνουν: «Δε μας σώνει τίποτα, μόνο να στήσουμε μπλόκο στην πολιτική τσ'. Πίσω δεν έχει! `Η εμείς ή αυτοί», βροντοφωνάζουν και μας δείχνουν τις προκηρύξεις που τους μοίρασαν τα μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα για το συλλαλητήριο και λέγοντάς μας «θα πάμε όλοι στο συλλαλητήριο και θα συνεχίσουμε, δε γίνεται αλλιώς...».

Αργότερα, το βράδυ, φθάνοντας στο Μανταμάδο, πέσαμε σε ώρα συνεδρίασης της τοπικής Συντονιστικής Επιτροπής των αγροτών στο δημαρχείο, όπου μαζί με τον δήμαρχο Καρατζιτζή τα μέλη της συζητούσαν για την οργάνωση της συμμετοχής των αγροτών της περιοχής, για την εξόρμηση ενημέρωσης που θα έπρεπε να συνεχίζει μέχρι τη μέρα του συλλαλητηρίου, για την εξασφάλιση συμμετοχής και συμπαράστασης και των άλλων επαγγελματιών και των καταστηματαρχών στον αγώνα των αγροτών. «Το δημαρχείο κλείνει. Κάλεσμα σ' όλους τους δημότες, μοίρασμα της απόφασης με τα αιτήματα από συνεργεία που περιοδεύουν στα χωριά για ενημέρωση είναι η απόφαση, ενώ προτείνουμε να κλείσουν και τα ελαιοτριβεία για το συλλαλητήριο»... Το κλίμα είναι αγωνιστικό και η αισιοδοξία μεγάλη πως ο κόσμος είναι αποφασισμένος να προχωρήσει σε δυναμικούς αγώνες για μέτρα.

Αναφερόμενος στα πιεστικά προβλήματα, ο Πατσέβας Δημήτριος, μέλος της Συντονιστικής, θα μας εξηγήσει: «Πληρώνεται ο παραγωγός 500 δραχμές τιμή το κιλό, τις οποίες εισπράττει μετά 60 μέρες, όταν το κόστος είναι ένα χιλιάρικο. Τουλάχιστον να το 'τρωγε φθηνό ο κόσμος, μονολογεί, αλλά αυτό δε γίνεται διαπιστώνει. Τη διαφορά, μεγαλύτερη απ' την τιμή τη δική μας, την πληρώνει και ο εργαζόμενος και την εισπράττουν τα κυκλώματα των εμπόρων. Το λάδι ήταν η ζωή μας, τώρα η τιμή δεν καλύπτει ούτε τα έξοδα ελαιοσυλλογής» συμπληρώνει και δίνοντας την κλίμακα ευημερίας... προσθέτει: «Πριν 5 χρόνια με 600 δραχμές το κιλό το λάδι, αγοράζαμε 1,5 πακέτα τσιγάρα. Τώρα με ένα κιλό λάδι (500 δραχμές) αγοράζουμε τα μισά...».

Τέλος, απαντώντας στην προπαγάνδα πως, τάχα, με την τυποποίηση μπορεί να λυθεί το πρόβλημα της τιμής και της διάθεσης του λαδιού, ο Δ. Πατσέβας είναι κατηγορηματικός: «Αυτά είναι πονηρά και τα λένε για να μας κοιμίσουν πάλι. Εγώ είμαι αγρότης παραγωγός, δεν είμαι ούτε βιομήχανος, ούτε έμπορος και δεν μπορώ να γίνω τέτοιος. Οσοι τα λένε, είναι για να κρύψουν τις ευθύνες τους που δεν παίρνουν μέτρα στήριξης της παραγωγής και της τιμής του λαδιού και μας λένε τυποποιήστε το εσείς να το πουλήσετε το λάδι! Αυτά είναι αστεία, μόνο το κράτος μπορεί να βάλει τιμή ασφάλειας και να κάνει παρέμβαση και να στηρίξει τον ελαιοπαραγωγό και το προϊόν, με την αγορά και τη διάθεση, με την προστασία της ντόπιας αγοράς από τα νοθευμένα με σπορέλαια και τις εξαγωγές του ελληνικού λαδιού. Αυτή είναι η μόνη λύση κι ας αφήσουν τις κοροϊδίες...».

Αλλά το ίδιο γίνεται με τα κτηνοτροφικά προϊόντα: Οπως θα μας πει ο Σταμάτης Παναγιώτης, «στο γάλα η τιμή είναι καθηλωμένη πέντε χρόνια. Στα αρνιά οι κτηνοτρόφοι πληρώθηκαν μόλις 1.000 -1.200 δραχμές το κιλό, ενώ πουλιένται πάνω από 2.800 δραχμές στον καταναλωτή». «Για να καταλάβετε την κατάσταση, εξηγεί, το 1980 το αρνί είχε 1.000 δραχμές και το καλαμπόκι που ταΐζαμε τα ζώα 30 δραχμές. Τώρα πουλάμε 1.000-1.200 αρνί και το καλαμπόκι ξεπερνάει τις 70 δραχμές... Μα, σα να μην έφθανε αυτό, τώρα οι κτηνοτρόφοι δεν μπορούν να πουλήσουν τα μοσχάρια πάνω από 30 μηνών, λόγω των απαγορεύσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτή η απαγόρευση μας ανεβάζει το κόστος και μειώνει τις τιμές σε βάρος των κτηνοτρόφων. Κάνουν ό,τι μπορούν δηλαδή για να μας ξεκληρίσουν»...

Χαρακτηριστικά είναι και όσα μας λέει ο κτηνοτρόφος Σπανέλης Μιχάλης: «Εχω 300 πρόβατα, αλλά παίρνω επιδότηση μόνο για τα 100, για τα άλλα δε μου δίνουν από το εθνικό απόθεμα των επιλέξιμων, κοροϊδεύουν χρόνια τώρα. Οι ζωοτροφές που αγοράζουμε είναι πανάκριβες και μόλις τα φέρνω βόλτα για να μη χρεωθώ στην τράπεζα. Τα λιβάδια επίσης είναι ακριβά».