Μετά τη δρομολόγηση των νέων ανατροπών στο Ασφαλιστικό, η κυβέρνηση στρέφει τώρα την προσοχή της στα μέτρα που έχει δεσμευτεί να προωθήσει στα Εργασιακά, προκειμένου να ικανοποιήσει βασικές αξιώσεις και επιδιώξεις του κεφαλαίου. Θυμίζουμε ότι, σύμφωνα με το μνημόνιο, το υπουργείο Εργασίας έχει αναλάβει την υποχρέωση να ξεκινήσει άμεσα τη «διαδικασία διαβούλευσης με επικεφαλής μια ομάδα ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων, με σκοπό την επανεξέταση ορισμένων υφιστάμενων πλαισίων της αγοράς εργασίας, συμπεριλαμβανομένων των ομαδικών απολύσεων, της συλλογικής δράσης και των συλλογικών διαπραγματεύσεων, λαμβανομένων υπόψη των βέλτιστων πρακτικών σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο». Η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί, επίσης, να μην προχωρήσει σε καμιά αλλαγή στο σημερινό θεσμικό πλαίσιο, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών. Σ' αυτή την κατεύθυνση, ο Γ. Κατρούγκαλος αναμένεται να συναντήσει σήμερα το Γενικό Διευθυντή του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας (ILO), ενώ μεθοδεύεται και η σύσταση της επιτροπής εμπειρογνωμόνων που προβλέπεται από το μνημόνιο.

Για τις «βέλτιστες πρακτικές» στις εργασιακές σχέσεις έχουμε γράψει πολλά και πολλές φορές. Επί της ουσίας, ταυτίζονται με ό,τι υπηρετεί καλύτερα την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου στη φάση που βρίσκεται σήμερα η καπιταλιστική οικονομία και επομένως είναι ό,τι χειρότερο για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, αφού οδηγεί αντικειμενικά σε νέα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα, για να υποβοηθηθεί η ανάκαμψη... Για παράδειγμα, «βέλτιστες πρακτικές» είναι τα κακοπληρωμένα και ευκαιριακά «μίνι τζομπς» στη Γερμανία, οι κατάπτυστες «συμβάσεις μηδενικών ωρών» στη Βρετανία, η γενίκευση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, με την οποία χώρες όπως η Ισπανία καταφέρνουν να παρουσιάζουν στατιστικά μείωση της ανεργίας, έστω και οριακή. «Βέλτιστη πρακτική» είναι όμως και αυτό που έκανε το κλαδικό Σωματείο των Ξενοδοχοϋπαλλήλων στη Ρόδο, υπογράφοντας σε μεγάλο ξενοδοχείο του νησιού επιχειρησιακή σύμβαση που προβλέπει μισθό στα όρια του κατώτερου για τη μισή χρονιά και πληρωμή ενός επιπλέον 8% εκτός σύμβασης, που όμως επαφίεται στην καλή προαίρεση του εργοδότη! Μ' αυτή τη σύμβαση, εννοείται ότι εκτός από το μισθό μειώνονται και οι ασφαλιστικές εισφορές της εργοδοσίας.

Για το ζήτημα των συνδικαλιστικών ελευθεριών είναι γνωστό το «ενδιαφέρον» της εργοδοσίας για την αυστηροποίηση κυρίως της νομοθεσίας που αφορά στην κήρυξη της απεργίας. Αυτό που επιδιώκει το κεφάλαιο, είναι να βάλει ακόμα περισσότερα εμπόδια στον απεργιακό αγώνα και με τον τρόπο αυτό να αφαιρέσει από την εργατική τάξη ένα από τα ισχυρότερα όπλα στην αντιπαράθεση για τους όρους δουλειάς και αμοιβής. Αυτονόητα, με τον τρόπο αυτό εξασθενεί η παρέμβαση των σωματείων στο χώρο τους - κυρίως σε ό,τι αφορά τα κλαδικά συνδικάτα - και η εργοδοσία κερδίζει έδαφος στην αναμέτρηση με τους εργαζόμενους. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι και με το σημερινό καθεστώς η απεργία δεν είναι υπό διωγμό. Το αντίθετο συμβαίνει. Ωστόσο, όπως όλα δείχνουν, η συστηματική ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης εκεί που αναπτύσσονται αγώνες, με τη συνδρομή της Δικαιοσύνης και του κράτους, δεν είναι αρκετή για τους κεφαλαιοκράτες, που θέλουν «να δέσουν το γάιδαρό τους» απέναντι στο κίνημα και στο ενδεχόμενο να υπάρξει μεγαλύτερη ριζοσπαστικοποίηση των διαθέσεων από την πλευρά των εργαζομένων.

Και φτάνουμε στις ομαδικές απολύσεις, τις οποίες δημοσιεύματα στον Τύπο τις συνδέουν άμεσα με τις εξελίξεις στις τράπεζες. Οπως γράφεται, μετά την ανακεφαλαιοποίηση θα ακολουθήσουν «αναδιαρθρώσεις» στους τραπεζικούς ομίλους, με μαζικές περικοπές στο προσωπικό. Επειδή, όμως, οι «εθελούσιες» είναι πλέον απαγορευτικές, καθώς συνεπάγονται δημοσιονομικό κόστος για το κράτος που αναλαμβάνει μέρος των ασφαλιστικών υποχρεώσεων της εργοδοσίας, η λύση που προκρίνεται από τους τραπεζίτες είναι αυτή των ομαδικών απολύσεων, με το μικρότερο δυνατό κόστος για τις επιχειρήσεις τους. Αυτό ίσως και να εξηγεί σε κάποιο βαθμό την ένταση με την οποία φαίνεται πως ανοίγει το θέμα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο τραπεζικός τομέας είναι ο μοναδικός που βλέπει μπροστά του «αναδιαρθρώσεις» με μαζικές εκκαθαρίσεις προσωπικού. Επομένως, «ο κύβος ερρίφθη» για το χαρακτήρα και το περιεχόμενο των μέτρων που ετοιμάζει η κυβέρνηση, σε συνεργασία με τον ILO, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και άλλους «θεσμούς». Οσο κι αν προσπαθούν να θολώσουν τα νερά, κανένας εφησυχασμός δε δικαιολογείται από την πλευρά των εργαζομένων. Τα μέτρα πρέπει να εμποδιστούν, στο πλαίσιο ενός γενικευμένου ταξικού αγώνα που θα αντιπαλεύει το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής του κεφαλαίου, της κυβέρνησης και των κομμάτων του.