Ο υπουργός Παιδείας και άλλα κυβερνητικά στελέχη έχουν επαναλάβει πολλές φορές τους τελευταίους μήνες ότι παρά τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες, η Παιδεία αποτελεί έναν από τους τομείς κυβερνητικής προτεραιότητας. Μια διακήρυξη, βέβαια, που την έχουμε ακούσει και στο παρελθόν από άλλες κυβερνήσεις και το αποτέλεσμά της ήταν σειρά αντιδραστικών, αντιεκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων.

Αλλο κοινό σημείο που εντοπίζεται εύκολα μεταξύ της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και των παλαιότερων μονοκομματικών ή συγκυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι η ενεργοποίηση της διαδικασίας του «διαλόγου» προκειμένου να επενδυθούν με «συναίνεση» οι όποιες αναδιαρθρώσεις προωθούνται. Ετσι και τώρα ο υπουργός Παιδείας ανακοίνωσε ότι επίκειται έναρξη «εθνικού και κοινωνικού διαλόγου για την Παιδεία» με βάση τα πορίσματα που θα προκύψουν από επιτροπή εμπειρογνωμόνων, η οποία θα στηθεί για την επικαιροποίηση της έκθεσης του ΟΟΣΑ για την αξιολόγηση της Εκπαίδευσης. Θα επιδιώξουν, δηλαδή, τη συναίνεση του κόσμου πάνω στις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ, ενός ιμπεριαλιστικού οργανισμού που εδώ και πάνω από δέκα χρόνια διακηρύσσει μια σειρά από αντιδραστικές προτάσεις για την Εκπαίδευση (π.χ. δίδακτρα στα προπτυχιακά, φοιτητικά δάνεια, περικοπή δωρεάν συγγραμμάτων κ.ά.), πολλές από τις οποίες έχουν ήδη εφαρμοστεί από προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ ή/και ΠΑΣΟΚ (π.χ. αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών κ.ά.).

Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι και τα όργανα του «διαλόγου» θα είναι τα ίδια που χρησιμοποίησαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, με το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας ανάμεσά τους, όπου θα συμμετέχουν οι «κοινωνικοί εταίροι», ο ΣΕΒ, η Ενωση Επιμελητηρίων, η ΓΣΕΕ κ.ά. Ομως, ο λαός μας πια έχει πολλές αρνητικές εμπειρίες από το πού έχουν οδηγήσει οι «διάλογοι» και στην Παιδεία, έχει εμπειρία και από τα αποτελέσματα «μεγάλων συναινέσεων» σε αντιδραστικά νομοθετήματα, όπως π.χ. ο νόμος - πλαίσιο του 2011, που ψηφίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής...

Και ακριβώς επειδή έχει εμπειρία δε χωράει καμία αναμονή για το «διάλογο» και τα αποτελέσματά του, καμιά συναίνεση. Πόσο μάλλον που όλη αυτή η διαδικασία δε θα γίνει πάνω σε «λευκά χαρτιά», όπως διατείνονται, αλλά θα γίνει στη βάση των κατευθύνσεων του ΟΟΣΑ και ταυτόχρονα στη βάση μιας πραγματικότητας στην Εκπαίδευση που κραυγάζει γοερά:

Τέλος Νοέμβρη και μετράμε χιλιάδες χαμένες διδακτικές ώρες, χιλιάδες κενά στην Εκπαίδευση, πολλά από τα οποία δεν θα καλυφθούν ποτέ. Οι χαμένες ώρες που συσσωρεύονται δημιουργούν κλίμα ακόμα μεγαλύτερης υποβάθμισης της παρεχόμενης εκπαίδευσης, νέα μορφωτικά ελλείμματα για τους μαθητές, μεγαλύτερα κοινωνικά πλήγματα στις οικογένειές τους.

Αυτά τα κενά δεν είναι κληρονομιά από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, γιατί από τον περασμένο Γενάρη κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ και δικός του ήταν ο προγραμματισμός της φετινής σχολικής χρονιάς. Οπως δική του είναι και η προσπάθεια διαχείρισης της άθλιας κατάστασης με μπαλώματα ανάλογα με αυτά των προηγούμενων κυβερνήσεων. Για παράδειγμα, με την, προ εικοσαημέρου, εγκύκλιο του υπουργείου Παιδείας (στο ίδιο μήκος κύματος με την περσινή εγκύκλιο Λοβέρδου) επιχειρήθηκε η αποψίλωση των ολοήμερων σχολείων από όποιους εκπαιδευτικούς υπηρετούν ακόμα σε αυτά, ώστε να καλυφθεί χωρίς διορισμούς αναπληρωτών μέρος των κενών στην πρωινή ζώνη των σχολείων. Φτάσαμε στην απαράδεκτη εγκύκλιο να αποκλείονται επί της ουσίας τα παιδιά των ανέργων και των οικογενειών με έναν εργαζόμενο από τα ολοήμερα! Στο όνομα των ολιγομελών τμημάτων, προχωρούν ακόμα σε καταργήσεις τομέων και ειδικοτήτων σε ΕΠΑΛ, σε συγχωνεύσεις τμημάτων, σε καταργήσεις τμημάτων ένταξης, μοιράζουν τους εκπαιδευτικούς παράλληλης στήριξης σε τέσσερις και πέντε μαθητές με ειδικές ανάγκες κ.ά.

Η εικόνα είναι άθλια και στον τομέα των υποδομών της Εκπαίδευσης. Η αλλαγή του χαρακτήρα του Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων σε Ανώνυμη Εταιρεία έχει εκτινάξει στα ύψη το κόστος της σχολικής στέγης, προς όφελος των εργολαβικών εταιρειών και των τραπεζών και σε βάρος του λαού. Εχει σταματήσει ο αντισεισμικός έλεγχος των σχολείων, καθώς το πρόγραμμα προσεισμικής προστασίας που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα, από τον ΟΣΚ, έχει παγώσει από το Μάρτη του 2010 και χιλιάδες μαθητές κάνουν μάθημα μέσα σε ανέλεγκτα κτίρια (ο πρώτος έλεγχος αφορούσε μόνο το 1/3 των σχολείων που είχαν κατασκευαστεί μέχρι το 1960). Κι όλα αυτά σε μια χώρα που συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πιο σεισμογόνους περιοχές της Μεσογείου.

Χειρότερη είναι η κατάσταση στην Προσχολική Αγωγή, όπου χρειάζονται πάνω από 1.500 νέα νηπιαγωγεία για να καλύψουν την υποχρεωτική φοίτηση όλων των νηπίων και προνηπίων σε δημόσια νηπιαγωγεία, ενώ από τα ήδη υφιστάμενα, το 1/3 στεγάζονται σε ακατάλληλα κτίρια.

Κι αυτά μόνο για τις δύο πρώτες εκπαιδευτικές βαθμίδες. Γιατί αν κοιτάξουμε και παραπάνω, τα ΙΕΚ, κόντεψε να μπει ο Δεκέμβρης για να ανοίξουν, τα ΤΕΙ το ένα μετά το άλλο κάνουν λόγο για κλείσιμο λόγω αδυναμίας λειτουργίας, τα πανεπιστήμια έχουν μειώσει τους προϋπολογισμούς τους κατά 70%...

Δεν χωράει, λοιπόν, καμιά αναμονή και καμιά συναίνεση. Δεν είναι ο διάλογος που λείπει για να καλυφθούν οι ανάγκες των σχολείων και των πανεπιστημίων. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη όπως ακριβώς και οι προηγούμενες και ο λαός δεν πρέπει να δώσει κανένα συγχωροχάρτι, αλλά να παλέψει για το δικαίωμα των παιδιών του στη μόρφωση.