Η μεγάλη, μαχητική απεργιακή συγκέντρωση στην Ομόνοια των σωματείων και των Επιτροπών Αγώνα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ και το εξαιρετικά μαζικό συλλαλητήριο που ακολούθησε, δείχνουν την άνοδο του κύρους του ΠΑΜΕ, πως ένας κόσμος ακουμπάει σ' αυτό και το εμπιστεύεται.
Δείχνουν, πως τα συνδικάτα, οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ είναι σε θέση να ξεπερνούν εμπόδια και δυσκολίες που βάζουν κυβέρνηση, παλιός και νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός στην οργάνωση της πάλης. Αποτυπώνουν την αποφασιστικότητα ενός σημαντικού μέρους του κινήματος να κινηθεί με τη γραμμή της σύγκρουσης και της Κοινωνικής Συμμαχίας, να μπει αποφασιστικά στον αγώνα, για να αντιπαλέψει τα μέτρα - φωτιά για το λαό. Αυτό είναι σημαντική παρακαταθήκη για τους αγώνες που θα ακολουθήσουν, είναι καλή βάση για την πορεία ανασύνταξης του κινήματος.
Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις και τα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ έκαναν ό,τι μπορούσαν για την επιτυχία της απεργίας. Από την πρώτη στιγμή που εξαγγέλθηκε η απεργία, η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ απηύθυνε κάλεσμα σε όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία, σε όλους τους δημόσιους υπαλλήλους, να μπουν στη μάχη, να αποκρούσουν την επίθεση, τα διλήμματα, τους εκβιασμούς και την κάλπικη επιχειρηματολογία της κυβέρνησης. Να κάνουν την απεργία δική τους υπόθεση και να μην την εμπιστευτούν στα ξένα χέρια της ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ και κάποιων μεγάλων Ομοσπονδιών του Δημοσίου.
Αιχμή της αναμέτρησης κυβέρνησης - εργαζομένων στις 7 Απρίλη ήταν και είναι οι ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση. Ομως δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και το νέο φοροληστρικό νομοσχέδιο, το νέο μισθολόγιο όπου προβλέπονται περικοπές στη μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων 2,3 δισ. ευρώ για την περίοδο 2016 - 2019, ο νέος αντιδραστικός νόμος για τη Δημόσια Διοίκηση (ν. Βερναρδάκη), δηλαδή η ενδυνάμωση του αυταρχικού κράτους, η ένταση της κρατικής καταστολής, η νέα τιμωρητική αξιολόγηση που συνδέεται με το μισθό, το βαθμό, τις υποχρεωτικές μετατάξεις, όπως και με τις απολύσεις.
Με βάση τα παραπάνω, Ομοσπονδίες του Δημοσίου, σωματεία, συνδικαλιστικές δυνάμεις που συμπορεύονται με το ΠΑΜΕ έδωσαν τη μάχη, ώστε η απάντηση στην επίθεση κυβέρνησης - πλουτοκρατίας - ΕΕ να δοθεί από τη σκοπιά των αναγκών και των συμφερόντων των δημοσίων υπαλλήλων, με αιτήματα, πλαίσιο και γραμμή πάλης υπεράσπισης και διεύρυνσης της Κοινωνικής Ασφάλισης, προτάσσοντας το σύνθημα: «Να μην περάσει ο νόμος - λαιμητόμος. Κοινωνική Ασφάλιση για όλους. Λύση υπάρχει. Να πληρώσουν το Κράτος και η εργοδοσία».
Εχοντας έναν τέτοιο προσανατολισμό και αξιοποιώντας κάθε μορφή πάλης, προσπάθησαν να ενημερώσουν τους δημόσιους υπαλλήλους σε όλους τους χώρους δουλειάς, να οργανωθεί η απεργία με σχέδιο, με Γενικές Συνελεύσεις, με συσκέψεις, με περιοδείες, ομιλίες, επιδιώκοντας έτσι να ανέβει ο ρόλος και η ευθύνη του πρωτοβάθμιου σωματείου στην οργάνωση της απεργίας, να γίνει το ίδιο το σωματείο κέντρο αγώνα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στους τόπους δουλειάς αναγνωρίζουν πως «και αυτήν την απεργία το ΠΑΜΕ την πήρε στις πλάτες του».
Η κυβέρνηση, αξιοποιώντας τις πολιτικές εξελίξεις, έκανε σχεδιασμένη παρέμβαση στην απεργία και στο περιεχόμενό της. Σέρβιρε με νέο περιτύλιγμα το γνωστό παραμύθι της σκληρής διαπραγμάτευσης, έβαζε εκβιαστικά το ψευτοδίλημμα στους εργαζόμενους να διαλέξουν στρατόπεδο στο πεδίο των μονοπωλιακών ανταγωνισμών, δηλαδή μνημόνιο με όρους ΔΝΤ ή μνημόνιο με όρους ΕΕ, στοχεύοντας σε κάθε περίπτωση να χειραγωγήσει, να τσακίσει το κίνημα και κάθε λαϊκή αντίσταση.
Εκεί που η κυβέρνηση και οι κρατικοί μηχανισμοί δεν έκαναν παρέμβαση «διά ζώσης» αξιοποίησαν για την ίδια δουλειά τα στηρίγματά τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, δηλαδή όλο εκείνο το απαράτ των συστημικών συνδικαλιστικών δυνάμεων, που στηρίζουν τον πυρήνα των αντιδραστικών διαρθρωτικών αλλαγών στο Δημόσιο, την αναμόρφωση του αστικού κράτους, τη στρατηγική της ΕΕ, της «ανταγωνιστικότητας και της υγιούς επιχειρηματικότητας».
Να πώς αυτές οι ηγεσίες υπονόμευσαν την απεργία ως προς το περιεχόμενό της.
Να πώς παλιός και νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός υπονόμευσαν και την οργάνωση της απεργίας.
Δεν πάει άλλο με αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, είναι επικίνδυνες. Και όταν ακόμα εξαγγέλλουν απεργίες ή κινητοποιήσεις δεν κάνουν τίποτα για την επιτυχία τους, άντε να στείλουν κανένα mail στις υπηρεσίες και στα σωματεία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι στις τελευταίες κινητοποιήσεις που εξήγγειλε η ΑΔΕΔΥ δεν υπήρχε άνθρωπος να κρατήσει το πανό, ενώ υπήρξαν συλλαλητήρια της ΑΔΕΔΥ στο Σύνταγμα με 30 άτομα!!! Ούτε είναι τυχαίο το γεγονός, ότι η απεργιακή συγκέντρωση της ΑΔΕΔΥ στις 7 Απρίλη ήταν εντελώς άμαζη.
Για την κατάσταση αυτή στο κίνημα, τεράστιες και ταυτόχρονα ανεξίτηλες ευθύνες φέρνουν και εκείνες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που λειτουργούν ως συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ στο κίνημα και επί της ουσίας διευκολύνουν το ρόλο και τους σχεδιασμούς του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Είναι αυτοί που καλούσαν τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους να παλέψουν, ώστε να έρθει η κυβερνητική εναλλαγή και ο ΣΥΡΙΖΑ στο τιμόνι της διακυβέρνησης. Είναι αυτοί που πανηγύριζαν για την «Πρώτη Φορά Αριστερά», αυτοί που καλούσαν να στηριχτεί η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και οι λεγόμενες «κόκκινες γραμμές» της, ενώ την ίδια στιγμή για ένα χρόνο περίπου έψαχναν να βρουν «το πρόσημο αυτής της κυβέρνησης»!!!
Είναι όλοι αυτοί που κάνουν ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον ταξικό προσανατολισμό του κινήματος, που κάνουν παιχνίδι με τη νέα σοσιαλδημοκρατία, Συριζαίικης απόχρωσης ή ΛΑΕ, και που το βράδυ του δημοψηφίσματος στο Σύνταγμα είχαν πρηστεί τα χέρια τους από τα παλαμάκια που βαρούσαν στον Τσίπρα.
Είναι αυτοί που όσο περισσότερο τα διπλώνουν στο περιεχόμενο της πάλης, όσο περισσότερο ξεφτίζουν και τα όποια ριζοσπαστικά συνθήματα έχουν υιοθετήσει, τόσο περισσότερο ανεβάζουν τους τόνους, προτείνουν «ανεβασμένες μορφές πάλης και απεργίες διαρκείας» για την επιτυχία των οποίων δεν κάνουν τίποτα. Οσες μορφές πάλης, όσες απεργίες και να προτείνουν δεν ξεπλένονται με τίποτα! Ολα τα παραπάνω δεν μπορεί να παραγραφούν.
H κατάσταση αυτή στο συνδικαλιστικό κίνημα, με αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν μπορεί να συνεχιστεί. Παλιός και νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός είναι μεγάλο εμπόδιο για το κίνημα και τους εργαζόμενους. Η συζήτηση για το τι κίνημα έχουμε ανάγκη πρέπει να γίνει σήμερα, τώρα, μαζί με την οργάνωση της πάλης.
Οι εργαζόμενοι έχουν ένα ενιαίο καθήκον. Μαζί με τον αγώνα για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, ταυτόχρονα πρέπει να διεξάγουν αγώνα για την απαλλαγή τους απ' αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αυτό αποτελεί βασική προϋπόθεση για να ανασάνει το κίνημα, να σηκώσει κεφάλι, να συσπειρώσει όλους τους εργαζόμενους. Είναι όρος για την ανασύνταξη και την αντεπίθεση του κινήματος, τη μαζικοποίηση των αγώνων, τον προσανατολισμό ενάντια στα μονοπώλια και το κράτος τους.
Με τους μαζικούς μαχητικούς αγώνες μας, το προηγούμενο διάστημα οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι ελευθεροεπαγγελματίες επιστήμονες, οι αγρότες, η νεολαία, όλοι μαζί, δείξαμε σε ένα βαθμό τη δύναμή μας, καταφέραμε να καθυστερήσουμε την κατάθεση του νόμου - λαιμητόμου. Αυτό δεν είναι λίγο πράγμα. Δείχνει τη δύναμη των εργαζομένων, τη δύναμη της Λαϊκής Συμμαχίας. Χωρίς αυτούς τους αγώνες, τα μέτρα ήδη θα είχαν ψηφιστεί και σίγουρα θα ήταν χειρότερα.
Ακριβώς σε αυτήν την κατεύθυνση χρειάζεται τις αμέσως επόμενες μέρες να δυναμώσει η λαϊκή πάλη και η πίεση στην κυβέρνηση. Απαιτείται να εντείνουμε τις προσπάθειές μας, ώστε να δημιουργηθούν όλες εκείνες οι προϋποθέσεις για μια μεγαλειώδη 48ωρη απεργιακή αναμέτρηση, που θα σηματοδοτήσει την αποφασιστικότητα όλων των εργαζομένων, να συγκρουστούμε με την αντιλαϊκή πολιτική ενάντια στο νόμο - λαιμητόμο, τη φοροληστεία, τα «κόκκινα δάνεια», τα μέτρα εξόντωσης του λαού και ταυτόχρονα να κάνουμε καθαρή την απόφασή μας ο αγώνας αυτός να φτάσει μέχρι τέλος, μέχρι την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.