Την Κυριακή 15/5 πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων από χώρες των Βαλκανίων με θέμα «Ο επικίνδυνος ρόλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, οι μονοπωλιακοί ανταγωνισμοί που φέρνουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, την προσφυγιά, τον εθνικισμό και η απάντηση των λαών».

Στη Συνάντηση συμμετείχαν 11 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα από 8 βαλκανικές χώρες και συγκεκριμένα από την Αλβανία (Κομμουνιστικό Κόμμα Αλβανίας), τη Βουλγαρία (Ενωση Κομμουνιστών στη Βουλγαρία, Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας), την Ελλάδα (Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας), την Κροατία (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Κροατίας), την ΠΓΔΜ (Κομμουνιστικό Κόμμα Μακεδονίας), τη Ρουμανία (Σοσιαλιστικό Κόμμα Ρουμανίας, Κόμμα Κοινοτήτων Ρουμανίας), τη Σερβία (Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας, Κόμμα Κομμουνιστών Σερβίας) και την Τουρκία (Κομμουνιστικό Κόμμα).

Παραθέτουμε την εισαγωγική ομιλία του Γενικού Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα:

«Σας ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σας στη σημερινή Συνάντηση των Βαλκανικών Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, αλλά και για τη συμβολή όλων των κομμάτων μας στη διατήρηση των Βαλκανικών Συναντήσεων, που μας δίνουν την ευκαιρία και σε αυτό το επίπεδο, των Βαλκανίων, να εξετάζουμε τις τρέχουσες εξελίξεις, να ανταλλάσσουμε σκέψεις και εμπειρία από τη δράση μας.

Από την ίδια μας την πείρα επιβεβαιώνεται ότι αυξάνεται διαρκώς η αναγκαιότητα της στενότερης συνεργασίας των ΚΚ, της συλλογικής εξέτασης των εξελίξεων, της διεθνιστικής αλληλεγγύης και της κοινής δράσης, αλλά και η αναγκαιότητα της έντασης της προσπάθειας για διαμόρφωση ενιαίας στρατηγικής των Κομμουνιστικών Κομμάτων και στο χώρο της Βαλκανικής και ευρύτερα.

Αυτά τα στοιχεία έχουμε υποχρέωση να τα αναπτύξουμε και βεβαίως το κάθε ΚΚ να εντείνει τις προσπάθειες για να βάζει γερά θεμέλια, να επεξεργάζεται την πολιτική του και να δυναμώνει τους δεσμούς με την εργατική τάξη, να κατακτά έδαφος μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα της χώρας του.

Φέτος, η διοργάνωση της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Συνάντησης συμπίπτει με ένα μεγάλο ιστορικό γεγονός, ένα ορόσημο στην Ιστορία του εργατικού και λαϊκού κινήματος της Ελλάδας, της σκληρής ταξικής σύγκρουσης, το Μάη του 1936.

Τιμώντας τους αγωνιστές, τους αλύγιστους της ταξικής πάλης, είναι αναγκαίο να αναδείξουμε τη δύναμη της εργατικής τάξης και τη θέση της στην κοινωνία, ως την τάξη που έχει την ιστορική αποστολή να ανατρέψει τον καπιταλισμό, να καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και να οικοδομήσει το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, την κοινωνία που θα έχει στο επίκεντρο την ικανοποίηση των αναγκών όλων των εργαζομένων.

Μελετώντας την Ιστορία, αντλούμε και για το σήμερα διδάγματα που φωτίζουν το δρόμο μας, που μπορούν να κάνουν το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα πιο ικανό στην πάλη με το εκμεταλλευτικό σύστημα, την αστική τάξη και τους πολιτικούς της εκπροσώπους, τις κάθε είδους αντιδραστικές, φασιστικές δυνάμεις που κάνουν την εμφάνισή τους στην περιοχή, να είναι συνεχώς ανοικτό και να ενισχύεται το μέτωπο ενάντια στη σοσιαλδημοκρατία και τον οπορτουνισμό.

Οι εξελίξεις στις χώρες μας και στην περιοχή, οι τάσεις που τη διαπερνούν, αυξάνουν τις απαιτήσεις, έχουν βάλει ήδη πολύ ψηλά τον πήχη και θέτουν στα κόμματά μας πολύ σημαντικά πολιτικά καθήκοντα.

Μπορούμε να σημειώσουμε ότι στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή, τις εξελίξεις τις διαπερνούν τα ακόλουθα στοιχεία:

Είναι φανερές οι δυσκολίες στη διαχείριση του καπιταλισμού και των αντιθέσεών του, όχι μόνο στην Ελλάδα, όπου για πολλά χρόνια βρίσκεται σε εξέλιξη μια οικονομική κρίση, που είναι "γέννημα - θρέμμα" του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Δυσκολίες και προβλήματα βλέπουμε και σε πολλές ακόμη άλλες βαλκανικές χώρες, όπου μπορεί να "ευημερούν" οι αριθμοί και οι στατιστικές, αλλά είναι έκδηλη η αδυναμία μιας σταθερής ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας, κάτι που προκαλεί όξυνση όλων των αντιθέσεων και φυσικά πολιτικές αναταράξεις.

Σε όλες τις βαλκανικές χώρες, παρατηρείται ένταση της επιθετικότητας των αστικών τάξεων και εφαρμογή σκληρών αντιλαϊκών πολιτικών, μέτρα που στρέφονται κατά των εργαζομένων.

Απ' άκρη σ' άκρη στα Βαλκάνια έχει επιβληθεί ένα "νεκροταφείο" για τα εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις που είχαν γνωρίσει στο παρελθόν οι εργαζόμενοι, με στόχο την εξυπηρέτηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, δηλαδή της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Ταυτόχρονα, όμως, αξιοποιούνται όλα τα μέσα για τη χειραγώγηση των λαών, της νεολαίας, για τη διατήρηση του εγκλωβισμού στην αστική ιδεολογία και πολιτική, με την καλλιέργεια ψεύτικων προσδοκιών για την ίδια την πορεία και την προοπτική του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, την κρατική και εργοδοτική καταστολή, τον εθνικισμό και με "αιχμή του δόρατος" τον αντικομμουνισμό και την αμαύρωση του σοσιαλισμού.

Και από αυτό το βήμα, θέλουμε να καταδικάσουμε τα αντικομμουνιστικά νομοθετήματα σε βαλκανικές χώρες, όπως στη Ρουμανία, αλλά και τις διώξεις σε βάρος κομμουνιστών που είχαμε το τελευταίο διάστημα στη Σερβία, σε βάρος στελεχών της Κομμουνιστικής Νεολαίας (SKOJ), καθώς και δικαστικές διώξεις σε βάρος δεκάδων στελεχών του ΚΚ Τουρκίας.

Οι εξελίξεις αυτές λαμβάνουν χώρα μέσα στο φόντο και σε αλληλεπίδραση με τον αυξημένο ρόλο, την παρέμβαση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με τη Ρωσία και άλλα ισχυρά - διεθνώς και περιφερειακά - καπιταλιστικά κράτη.

Ηδη διαβάζουμε ότι η Ρωσία συνδέει την πολιτική αστάθεια στην ΠΓΔΜ με ένα σχέδιο "έγχρωμης επανάστασης", που στόχο έχει να ανατρέψει εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που δεν συντάχθηκαν με την πολιτική των κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας, που εφαρμόζουν η ΕΕ κι οι ΗΠΑ.

Αλλά και εδώ στη Θεσσαλονίκη, έχουμε μια άλλη πτυχή αυτών των αντιθέσεων. Σε δύο μέρες (17/5) από σήμερα, αναμένεται να γίνουν τα εγκαίνια της κατασκευής του Διαδριατικού Αγωγού Φυσικού Αερίου, TAP, παρουσία των αρχηγών των κρατών διέλευσης (Αζερμπαϊτζάν, Τουρκία, Ιταλία) και φυσικά από την Ελλάδα, του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα.

Η παρουσία στα εγκαίνια και των εκπροσώπων της Κομισιόν, των ΗΠΑ, δείχνει πως η κατασκευή ενεργειακών υποδομών, εκείνων δηλαδή των "αρτηριών", όπως τις αποκαλούν, της Ενέργειας, που είναι αναγκαίες για να κινηθούν τα γρανάζια της καπιταλιστικής οικονομίας, συνδέεται με τη συνεχιζόμενη διαπάλη για το ποιος θα ελέγξει τα ενεργειακά αποθέματα, τους δρόμους μεταφοράς τους, τα μερίδια των αγορών. Αυτό δείχνει η παρουσία των εκπροσώπων αυτών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στα εγκαίνια, όταν είναι γνωστό πως οι ίδιες δυνάμεις (ΕΕ και ΗΠΑ) έκαναν τα πάντα για να μπλοκάρουν τα ανάλογα ρωσικά ενεργειακά σχέδια στα Βαλκάνια, για την απεξάρτηση, όπως ισχυρίζονται, της ΕΕ από τη Ρωσία.

Επιπλέον, τονίζουμε πως από την κατασκευή του ΤΑΡ ωφελημένοι θα βγούνε οι επιχειρηματικοί όμιλοι και όχι οι εργαζόμενοι. Μόνο όταν ο λαός κατακτήσει πραγματικά τη δική του εξουσία, μπορεί να διασφαλίσει την αμοιβαία επωφελή διακρατική συνεργασία στον ενεργειακό τομέα για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Μόνο χαράζοντας ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, με κοινωνικοποίηση των εγχώριων πηγών Ενέργειας και των υποδομών, με την αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, μόνο τότε τέτοια έργα μπορεί να αξιοποιούνται με γνώμονα τη λαϊκή ευημερία και όχι την κερδοφορία του κεφαλαίου και επιπλέον να μην είναι "εστία" ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Τα εγκαίνια του ΤΑΡ δείχνουν ακόμη το πόσο έωλες ήταν οι εκτιμήσεις εκείνων που υπόσχονταν πως τέτοια έργα θα γίνουν αντικειμενικά παράγοντες για τη σταθερότητα, την ασφάλεια και την ειρήνη των χωρών που εμπλέκονται σε αυτούς.

Στο έργο εμπλέκονται Ελλάδα και Αλβανία, όμως αυτό δεν στάθηκε αιτία στο να λυθούν τα προβλήματα στις ελληνοαλβανικές σχέσεις, να λυθούν π.χ. τα ζητήματα της ΑΟΖ.

Αντίθετα, όλες οι ενδείξεις δείχνουν πως κινούμαστε το τελευταίο διάστημα στην αύξηση των αμφισβητήσεων. Στο έργο εμπλέκονται Ελλάδα και Τουρκία, όμως αυτό δεν στάθηκε ικανό να επιλύσει τα προβλήματα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, δεν στάθηκε ικανό να ανατρέψει την προκλητικότητα με την οποία η αστική τάξη της Τουρκίας, υπό την ηγεσία του Ερντογάν, εντείνει τις παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου, τις αμφισβητήσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο.

Γνωρίζουμε πως οι εξελίξεις στα Βαλκάνια δεν μπορούν να ξεκοπούν από τις γενικότερες εξελίξεις. Είναι μέρος όλων αυτών που διαδραματίζονται σε μια ευρύτερη περιοχή που περιλαμβάνει την Ουκρανία, τη Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη κ.ο.κ.

Ο πόλεμος στη Συρία συνεχίζεται, χωρίς ακόμη να αποκλείεται το ενδεχόμενο νέας αναζωπύρωσης, διαμελισμού της σε σφαίρες επιρροής.

Φυσικά, η ουσία όλων αυτών που βιώνει ο λαός της Συρίας, εκδηλώνεται πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού. Σε εκείνο, δηλαδή, το οικονομικό έδαφος που προβλέπει πως τα μέσα παραγωγής, ο φυσικός ορυκτός πλούτος, οι δρόμοι μεταφοράς του, μπορεί να είναι αντικείμενο αγοράς και πώλησης, όπου η οικονομία δεν δουλεύει για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, αλλά τα συμφέροντα της κερδοφορίας της μιας ή της άλλης καπιταλιστικής επιχείρησης, του ενός ή του άλλου μονοπωλίου.

Ετσι, στην προκειμένη περίπτωση βλέπουμε πως το "μήλον της Εριδος" λέγεται ορυκτός πλούτος της Συρίας και συνολικότερα της Ανατολικής Μεσογείου και της Βόρειας Αφρικής, της Μέσης Ανατολής, λέγεται δρόμοι μεταφοράς της Ενέργειας, μερίδια των αγορών.

Για τέτοια συμφέροντα εκδηλώθηκε πριν μερικά χρόνια η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, που έγινε στη Δύση δεκτή με τυμπανοκρουσίες περί "Αραβικής Ανοιξης" και η οποία οδήγησε σε μια αιματηρή σύγκρουση με πάνω από 250 χιλιάδες νεκρούς και την ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις της Συρίας αρχικά των ΗΠΑ, της ΕΕ και των συμμάχων τους στην περιοχή και από τα τέλη της περασμένης χρονιάς και στη στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας, του Ιράν κ.λπ., στο πλευρό του σημερινού συριακού καθεστώτος και μετά από κάλεσμά του.

Τεράστια οικονομικά συμφέροντα, για τους αγωγούς που είναι να διέλθουν από τη Συρία, για την εκμετάλλευση της ΑΟΖ της Συρίας, για τα στρατιωτικά και γεωπολιτικά ερείσματα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, είναι που κρύβονται πίσω από τη σύγκρουση στη χώρα αυτή και στις άλλες χώρες που εκδηλώνονται στρατιωτικές αναμετρήσεις.

Η μερική και προσωρινή παύση των εχθροπραξιών στη Συρία και οι συνομιλίες στη Γενεύη, τα παζάρια ΗΠΑ - Ρωσίας δεν εγγυώνται σταθερή ειρήνη προς όφελος του συριακού και των άλλων λαών της περιοχής. Μέσα στις συνθήκες μιας προσωρινής "ειρήνης" και μάλιστα με το πιστόλι στον κρόταφο, με συνεχείς επεμβάσεις στις εσωτερικές υποθέσεις της Συρίας, την όξυνση του κουρδικού προβλήματος και τα γεωστρατηγικά παζάρια των ισχυρών παικτών του ιμπεριαλιστικού συστήματος, θα προετοιμάζεται μια νέα φάση πολεμικών αναμετρήσεων.

Πολύ περισσότερο που είναι ανοιχτό το μέτωπο της Ουκρανίας και υπάρχουν διάσπαρτες θερμές εστίες και σε άλλες περιοχές του πλανήτη.

Κανείς, λοιπόν, δεν μπορεί να ξεγελαστεί από τα όποια επιχειρήματα χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν την ιμπεριαλιστική επέμβαση και να αποσπάσουν έτσι την ανοχή των λαών. Ακόμη κι αν βρεθεί μια λύση, ένας προσωρινός συμβιβασμός ανάμεσα στα συμφέροντα που συγκρούονται σήμερα στη Συρία, κανείς δεν γνωρίζει τα χρονικά του όρια ή αν η αντιπαράθεση απλώς "μετακομίσει" σε κάποια άλλη γειτονική χώρα, σπέρνοντας κι εκεί τον όλεθρο στους λαούς.

Ας αναρωτηθούμε:

Με ποια στόχευση το ΝΑΤΟ κι οι ΗΠΑ τοποθετούν τη λεγόμενη "αντιπυραυλική ασπίδα" τους στην Ανατολική Ευρώπη, μεταξύ άλλων και σε βάσεις στη Ρουμανία, Βουλγαρία, αξιοποιώντας και τις θέσεις τους στο Αιγαίο;

Δεν έχει αυτή η εξέλιξη σχέση με την προσπάθεια του ΝΑΤΟ να αποκτήσει την πυρηνική υπεροχή έναντι της Ρωσίας;

Για ποιο λόγο, την ώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ισχυρίζεται πως δεν έχει ευρώ για στοιχειώδεις ανάγκες της Υγείας και της Παιδείας, συμμετέχει δραστήρια σε όλες τις ιμπεριαλιστικές αποστολές και στρατιωτικά γυμνάσια του ΝΑΤΟ, όπως ήταν τα "ThracianStar2015" στη Βουλγαρία, πέρσι το καλοκαίρι, από κοινού με την Πολεμική Αεροπορία της Βουλγαρίας, της Πολωνίας, της Ρουμανίας και των ΗΠΑ;

Ηταν ή όχι και αυτά τα στρατιωτικά γυμνάσια ενταγμένα στα πολεμικά σχέδια του ΝΑΤΟ, στον ανταγωνισμό του με τη Ρωσία;

`Η μήπως, δεν είναι γνωστό πως η ναυτική πολεμική δύναμη που έχει αναπτύξει στο Αιγαίο το ΝΑΤΟ δεν έχει να κάνει με τους πρόσφυγες, όπως ισχυρίζονται, αλλά με τη στήριξη του Ερντογάν, μετά τη σύγκρουση που η αστική τάξη της Τουρκίας είχε με τη Ρωσία στο συριακό πρόβλημα, καθώς και μπροστά στην αναμενόμενη νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη;

Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πόλεμοι που έχουν προκληθεί τις τελευταίες δεκαετίες, εκτός των άλλων, έχουν ακόμη περισσότερο οξύνει το προσφυγικό - μεταναστευτικό πρόβλημα, οδηγώντας εκατομμύρια ανθρώπους να απομακρυνθούν από τις εστίες τους για να γλυτώσουν από τη "δίνη" του πολέμου, της φτώχειας και της εξαθλίωσης.

Οι αποφάσεις της ΕΕ, τα παζάρια με την Τουρκία έχουν επιπλέον οδηγήσει στον εγκλωβισμό δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στην Ελλάδα. Χιλιάδες οι εγκλωβισμένοι - φυλακισμένοι πια, σε κλειστά στρατόπεδα, σε άθλιες συνθήκες. Οι ΜΚΟ εκμεταλλεύονται την κατάστασή τους και ευρωπαϊκά κονδύλια, παίζοντας οι περισσότερες από αυτές όχι ρόλο πραγματικής αλληλεγγύης, αλλά ύποπτο και υπονομευτικό στην ουσία ρόλο.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτό το ζήτημα δεν μπορεί να λυθεί όσο συνεχίζονται οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. Οτι από αυτό επιδιώκει και πάλι να βγει κερδισμένο το κεφάλαιο, πότε αξιοποιώντας το ρατσισμό και την ξενοφοβία, με στόχο τη διαίρεση των εργαζομένων στη βάση της καταγωγής, της γλώσσας, της θρησκείας, και πότε με τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου, για την ενσωμάτωση στις καπιταλιστικές οικονομίες ενός αναγκαίου αριθμού προσφύγων, για την ηλικιακή ανανέωση του εργατικού δυναμικού της ΕΕ, με όρους πολύ σκληρής εκμετάλλευσης.

Σε αυτές τις συνθήκες, οι κομμουνιστές στην Ελλάδα πρωτοστατούν στο κίνημα αλληλεγγύης με τους πρόσφυγες και μετανάστες, γιατί κατανοούμε το δικαίωμά τους να αναζητήσουν μια ασφαλέστερη ζωή σε άλλες χώρες, στη βάση της τήρησης του προσφυγικού διεθνούς δικαίου, παρά το γεγονός ότι οριστική λύση στο πρόβλημα μπορεί να δοθεί εάν ο κάθε λαός στη χώρα του οργανωθεί και παλέψει για την ανατροπή του συστήματος που γεννά πόλεμο, φτώχεια, προσφυγιά.

Προτείνουμε μέτρα άμεσης ανακούφισης, όπως τη μεταφορά τους στις χώρες τελικού προορισμού τους, και δεν παραιτούμαστε από την πάλη με τις αιτίες που δημιουργούν το πρόβλημα, για να διαμορφωθούν οι συνθήκες που θα μπορέσουν να επιτρέψουν την επιστροφή των προσφύγων και των μεταναστών στις πατρίδες τους, με νοικοκύρηδες τους λαούς τους.

Η θέση στην οποία βρίσκονται τα Βαλκάνια έχει ιδιαίτερη γεωστρατηγική σημασία, μιας κι αυτή είναι "πύλη" για τις 3 ηπείρους (Ευρώπη, Ασία, Αφρική). Ο έλεγχός της σημαίνει, πρώτα απ' όλα, τον έλεγχο των διόδων διακίνησης των εμπορευμάτων, μεταξύ αυτών και της Ενέργειας.

Επιπλέον, η περιοχή αποτελεί για τις ΗΠΑ και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ ένα "προγεφύρωμα" για την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική κατοχύρωση της επιρροής τους στην περιοχή της Ευρασίας, της Μαύρης Θάλασσας, του Καυκάσου, της Κασπίας, της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής.

Οχι τυχαία, βλέπουμε τους ΑμερικανόΝΑΤΟικούς να ενισχύουν τις στρατιωτικές θέσεις τους, με βάσεις στην Ελλάδα, στη Βουλγαρία και Ρουμανία, στις άλλες χώρες της Βαλκανικής, με σαφή επιδίωξη ισχυροποίησής τους και στη Μαύρη Θάλασσα.

Σχέδια που έρχονται σε αντιπαράθεση με τα σχέδια της άρχουσας τάξης της Ρωσίας, που επιδιώκει την αναβάθμιση της θέσης της στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, με τη διείσδυση στα Βαλκάνια ρωσικών κεφαλαίων και εμπορευμάτων, με τη χάραξη νέων "ενεργειακών δρόμων", την αύξηση των μεριδίων των μονοπωλίων της στις αγορές και βέβαια τη διατήρηση της αποτρεπτικής ικανότητας του πυρηνικού οπλοστασίου της (δηλαδή τη διατήρηση της ισχύος να απαντήσει σε περίπτωση που δεχτεί το πρώτο πυρηνικό πλήγμα).

Η κατάσταση περιπλέκεται από τους ανάλογους σχεδιασμούς που έχουν στην περιοχή οι αστικές τάξεις των άλλων καπιταλιστικών χωρών της περιοχής μας, αξιοποιώντας εθνικές, θρησκευτικές και γλωσσικές μειονότητες.

Αυτός ο "κυκεώνας" ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, στις οποίες κυρίαρχο ρόλο παίζουν η ΕΕ, το ΝΑΤΟ κι οι ΗΠΑ, απειλούν και τους λαούς των Βαλκανίων με πολεμικές "περιπέτειες", που μπορούν να προκαλέσουν ανείπωτες καταστροφές και δυστυχία.

Εχει, λοιπόν, πρωταρχική σημασία για το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα να αναδείξει αυτούς τους κινδύνους, να αποκαλύψει τις αιτίες τους, που βρίσκονται στην ίδια τη φύση του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος, αλλά και να ορθώσουμε ιδεολογικοπολιτικά "τείχη", ώστε να μην περάσουν τα παραπλανητικά διλήμματα της αστικής τάξης κάθε χώρας, που επιδιώκει να θέσει τους λαούς κάτω από τις δικές της σημαίες.

Πότε κάτω από τη σημαία δήθεν του "πολέμου κατά της τρομοκρατίας", πότε δήθεν ενάντια σε όπλα μαζικής καταστροφής που έχουν οι άλλοι οι "κακοί", πότε δήθεν για τη "διαφύλαξη των δικαιωμάτων" των μειονοτήτων και πότε με καθαρά μεγαλοϊδεατικές και αλυτρωτικές ιδέες.

Πραγματικά, τα Κομμουνιστικά Κόμματα στην περιοχή μας επιβάλλεται να αντιπαλέψουν τις όποιες αδυναμίες και να πάρουν τα αναγκαία μέτρα για να δυναμώσει η κοινή πάλη των λαών των Βαλκανίων, ενάντια στη συμμετοχή των χωρών μας σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, ενάντια στην παραχώρηση βάσεων και στρατιωτικών υποδομών για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ενάντια στην ένταξη νέων χωρών στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και υπέρ της αποχώρησης από αυτούς, κάτι το οποίο εκτιμούμε ότι μπορεί να το εγγυηθεί η εργατική εξουσία.

Επιτρέψτε μου λίγα λόγια για τις εξελίξεις στην Ελλάδα, που εκτιμούμε ότι είναι ιδιαίτερα διδακτικές και χρήσιμες και για τους άλλους λαούς των Βαλκανίων.

Η συνεχιζόμενη καπιταλιστική κρίση οδήγησε τους εργαζόμενους σε τεράστια απώλεια των κατακτήσεων, των εισοδημάτων τους, στην εκτίναξη της ανεργίας.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πήρε τη "σκυτάλη" των αντιλαϊκών μέτρων από εκεί που την άφησαν τα 2 μνημόνια των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, διατηρώντας όλα αυτά τα μέτρα, έφερε και νέα βάρη στις πλάτες της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Η περίφημη "διαπραγμάτευση" που κάνει, δεν αφορά αυτά τα βάρη, αλλά τον τρόπο ελάφρυνσης των καπιταλιστών, ώστε αυτοί, πάνω στα αποκαΐδια των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, να ανακάμψουν και να επιστρέψουν σε ρυθμούς κερδοφορίας.

Εδώ εμπλέκονται και οι μεγάλοι ανταγωνισμοί ΕΕ και ΔΝΤ, καθώς και η ανακίνηση αντιμαχόμενων σεναρίων για το μέλλον της ΕΕ σε συνδυασμό με το μέλλον της Ευρωζώνης, με βασικούς φορείς της αντιπαράθεσης τη Βρετανία, τη Γαλλία και τη Γερμανία και με φόντο σε όλη αυτή τη συζήτηση τις ανησυχίες για την παγκόσμια οικονομία και την επιβράδυνση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά και τον εντεινόμενο ανταγωνισμό μεταξύ των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, των αντίστοιχων κρατών και των διεθνών συμμαχιών.

Σε αυτό το διάστημα, έγινε σαφές στον ελληνικό λαό αυτό για το οποίο είχε προειδοποιήσει το ΚΚΕ. Οτι, δηλαδή, δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση προς όφελος του λαού μέσα στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως είναι η ΕΕ, και μέσα στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Σε αυτές τις συνθήκες, πρώτιστο καθήκον του λαού είναι η οργάνωση και η κατεύθυνση της πάλης του στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του, για την αποκατάσταση των απωλειών που έχουν υποστεί τα εργατικά - λαϊκά εισοδήματα, για να μην περάσουν στην πράξη τα νέα μέτρα συρρίκνωσης των κοινωνικών - ασφαλιστικών δικαιωμάτων, της σκληρής υπερφορολόγησης των εργατών, των αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων, για μέτρα υπεράσπισης των ανέργων, των δικαιωμάτων της νεολαίας, των γυναικών.

Μέσα από αυτό το δρόμο μπορεί να οικοδομηθεί μια νέα μεγάλη κοινωνική συμμαχία, που θα στοχεύει το ίδιο το σάπιο σύστημα και τους μονοπωλιακούς ομίλους. Σε αυτή την κατεύθυνση το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις.

Η κοινή μας προσπάθεια για την ενίσχυση του ταξικού κινήματος, του κινήματος της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς, των μεσαίων στρωμάτων της πόλης, των γυναικών, της νεολαίας σε κάθε χώρα των Βαλκανίων, θα ήταν σοβαρή παρακαταθήκη για την αλλαγή της σημερινής κατάστασης στην περιοχή μας.

Για το ΚΚΕ, ο δρόμος για τη συγκρότηση αυτής της κοινωνικής συμμαχίας περνά μέσα από την ανασύνταξη του κινήματος της εργατικής τάξης, το δυνάμωμα της δουλειάς των κομμουνιστών στα συνδικάτα, μέσα στους χώρους δουλειάς.

Την επόμενη περίοδο, μπορούμε να ρίξουμε μεγαλύτερο βάρος στην καλύτερη μελέτη των δυνατοτήτων και τη διαμόρφωση των όρων για την οργάνωση της εργατικής τάξης, για την επέκταση της δουλειάς των κομμουνιστών στα συνδικάτα στα Βαλκάνια.

Η γνώμη μας είναι πως αυτή η αναγκαιότητα για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος δεν μπορεί να προκύψει χωρίς την αυτοτελή πολιτική και ιδεολογική πάλη του Κομμουνιστικού Κόμματος, χωρίς την πρωτοπόρα δράση του για την υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και ιδιαίτερα χωρίς μέτωπο με όλες τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, τόσο τις "φιλελεύθερες" όσο και της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και του οπορτουνισμού, που σπέρνουν στους εργαζόμενους πότε ψεύτικες ελπίδες και τελικά φέρνουν σε αυτούς την απογοήτευση, οδηγούν σε διάλυση το εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Ομως, εμείς τονίζουμε και από αυτό το βήμα, πως "χαμένοι αγώνες είναι μόνο αυτοί που δεν γίνονται". Η απογοήτευση που έφερε η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σε πλατιές μερίδες του λαού μας, είναι ανάγκη να ανατραπεί και στη θέση της να δυναμώσει η αποφασιστικότητα για τη σύγκρουση με το σύστημα που καταργεί και συρρικνώνει τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, που αποτελούν "μήτρα" νέων δεινών για τους λαούς, για την εργατική - λαϊκή εξουσία, που θα βάλει τέλος στην εξουσία των μονοπωλίων, στον καπιταλισμό, που γεννάει τις κρίσεις, τους ανταγωνισμούς, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, τη φτώχεια, την ανεργία και την προσφυγιά.

Η πάλη για το σοσιαλισμό είναι που δίνει δύναμη, που μπορεί να τροφοδοτήσει την καθημερινή δράση των ΚΚ στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο πως εκεί εστιάζει και ο ταξικός μας αντίπαλος την επίθεσή του. Με τη συκοφαντία σε βάρος του σοσιαλισμού και με τον αντικομμουνισμό. Χρειάζεται να δυναμώσει η κοινή μας δράση κατά του δηλητηρίου του αντικομμουνισμού, κατά των διώξεων σε βάρος Κομμουνιστικών Κομμάτων και κομμουνιστών. Να δυναμώσουμε τον κοινό αγώνα κατά του φασισμού, του ρατσισμού και του μεγαλοϊδεατισμού.

Σε αυτή την κατεύθυνση, αξιοποιώντας και τα 100 χρόνια της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, που θα τιμήσουμε τον επόμενο χρόνο, το 2017, μπορούμε να κάνουμε βήματα για την οργάνωση κοινών εκδηλώσεων για την Ιστορία και τη συμβολή του κομμουνιστικού κινήματος στα Βαλκάνια»