Στιγμιότυπο από την εκδήλωση. Στο βήμα ο Δ. Γόντικας

Αλλωστε, οι χώροι δουλειάς στον Επισιτισμό - Τουρισμό προσφέρονται για χρήσιμα συμπεράσματα σε ό,τι αφορά το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, σε αντιπαράθεση με τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα που συνθλίβονται.

Ο συγκεκριμένος κλάδος δεν γνώρισε κρίση στην Ελλάδα, αλλά, αντίθετα, καταρρίπτει το ένα μετά το άλλο τα ρεκόρ ανάπτυξης. Την ίδια ώρα, όμως, η «μαύρη» και ανασφάλιστη εργασία κάνει θραύση, διευρύνονται οι εργασιακές σχέσεις - λάστιχο, απολύσεις και κλεισίματα επιχειρήσεων είναι στην ημερήσια διάταξη, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το ξενοδοχείο «Athens Ledra».

Αυτά και άλλα θέματα της επικαιρότητας, όπως οι διεθνείς εξελίξεις και η κατάσταση του κομμουνιστικού κινήματος, οι διεργασίες αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού, τα ψευτοδιλήμματα που κυριαρχούν για να εγκλωβίζονται λαϊκές δυνάμεις, απασχόλησαν τη συζήτηση που ακολούθησε στη συνέχεια.

Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία του Δ. Γόντικα.

Στον αγώνα που δίνουμε σήμερα και, πολύ περισσότερο, στους αυριανούς αγώνες, χρειαζόμαστε πολλούς και νέους μαχητές και μαχήτριες στις γραμμές του Κόμματος. Διανύουμε μια κρίσιμη φάση στις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στη χώρα μας, αλλά κι ευρύτερα στην περιοχή μας. Εξελίξεις που μας υποχρεώνουν να είμαστε σε διαρκή ετοιμότητα, επαγρύπνηση και ασταμάτητη δράση σε κάθε χώρο δουλειάς, στις γειτονιές, με σχέδιο και συγκεκριμένους στόχους.

Από τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 πέρασαν 9 περίπου μήνες. Σε αυτό το διάστημα είχαμε πυκνές εξελίξεις και έντονα πρωτοπόρα αγωνιστική δράση. Το Κόμμα μας, όλες του οι Οργανώσεις και η ΚΝΕ αναμετρηθήκαμε για τα καλά με την κυβερνητική πολιτική και τα αντιλαϊκά της μέτρα. Εχουμε χρέος όλοι να μελετήσουμε καλά τα συμπεράσματα που βγαίνουν από όλη αυτήν την περίοδο των 9 μηνών για να εξοπλιστούμε με νέες δυνάμεις, να συνεχίσουμε με νέα ορμή και περισσότερες δυνάμεις το δρόμο που έχουμε χαράξει.

Ενα πρώτο, στη σειρά και σημασία, συμπέρασμα έχει να κάνει με τον αγώνα που δίνουμε, το κύριο μέτωπο. Ποιο είναι αυτό; Είναι η σκληρή πάλη για τον απεγκλωβισμό των εργατικών και λαϊκών μαζών από τα γρανάζια του συστήματος, της εργοδοσίας, των κομμάτων τους, τους μηχανισμούς τους, το μαντρί της ΕΕ. Να ξεμπλέξουν από όποιες αυταπάτες και ψεύτικες ελπίδες ότι μπορούν να συνυπάρχουν με αυτές τις δυνάμεις, με αυτά τα εχθρικά ταξικά συμφέροντα, να εξαρτούν το μέλλον και τη ζωή τους από τη θέλησή τους, να πορεύονται κάτω από ξένες σημαίες.

Το μέτωπο αυτό είναι πολύ απαιτητικό, γιατί τους καλούμε να κόψουν δεσμούς και δεσμά που τους έχουν χειροπόδαρα δεμένους εδώ και πολλά χρόνια. Να χειραφετηθούν από κυρίαρχα συμφέροντα, φοβίες και προκαταλήψεις. Να σταθούν στα πόδια τους και να σηκώσουν το κεφάλι ψηλά απέναντι στην καπιταλιστική εργοδοσία, που είναι παντελώς ανίσχυρη χωρίς την εργατική τάξη. Να νιώσουν ελεύθεροι και δυνατοί κάτω από τη δική τους σημαία, της ταξικής πάλης, με βάση τα δικά τους ταξικά συμφέροντα.

Ξέρουμε τις δυσκολίες που έχει αυτός ο αγώνας. Αλλά εμείς δεν ξεκινάμε από τις δυσκολίες. Υπολογίζουμε τις δυσκολίες, τους αρνητικούς συσχετισμούς, όμως δεν υποτασσόμαστε σε αυτούς. Αφετηρία για μας είναι το δίκιο του εργάτη. Πάμε κόντρα στο ρεύμα, γιατί έχουμε εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη, εμπιστοσύνη στην ιδεολογία μας, στη δύναμη των ιδεών μας. Γύρω μας υπάρχουν χιλιάδες και χιλιάδες που μπορούν κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να κάνουν το βήμα και να ενταχθούν πιο μαχητικά στο ποτάμι της ταξικής πάλης, στον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

Είναι όλοι αυτοί που πήραν μέρος στους μεγάλους απεργιακούς αγώνες και στα μαζικά συλλαλητήρια, όλοι αυτοί που συμμετέχουν στα σωματεία και τις αρχαιρεσίες. Είναι όλοι αυτοί που προβληματίζονται από τις εξελίξεις, από τις κατά καιρούς πολιτικές τους επιλογές που διαψεύδονται. Είναι το οικογενειακό και φιλικό τους περιβάλλον, οι γυναίκες, οι αδερφές τους, τα παιδιά τους. Είναι μια μεγάλη δύναμη στον κλάδο σας, σε όλους τους κλάδους.

Με όλες αυτές τις δυνάμεις πρέπει να βρούμε τρόπους να ανοίξουμε ουσιαστική και συστηματική συζήτηση για το δικό μας μέλλον. Εχουμε πλούσιο ιδεολογικό οπλοστάσιο να ανοίξουμε αυτήν τη συζήτηση. Αυτό που χρειάζεται είναι να μπούμε όλοι και όλες σε αυτήν τη μάχη, με στόχο να εντάσσουμε σε αυτό το μέτωπο όλο και περισσότερους άντρες και γυναίκες.

Στο γενικό ερώτημα που κυριαρχεί στη σκέψη εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, «πού πάμε, ποια είναι η προοπτική;», πρέπει να δώσουμε τη δική μας απάντηση. Να εδραιώσουμε την πεποίθηση στη σκέψη τους ότι: Ολα όσα ζούμε σήμερα, οι κατακτήσεις που μας αφαίρεσαν, δεν είναι προσωρινά. Είναι μόνιμα και όσο θα υπάρχουν αυτοί που ωφελούνται και για τα δικά τους συμφέροντα πάρθηκαν αυτά τα μέτρα με τη φωτιά και το σίδερο, θα συνεχίζουν να απαιτούν όλο και περισσότερα.

Δεν μπορούν να υπάρχουν χωρίς την όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Αυτοί είναι οι μονοπωλιακοί όμιλοι, το αδηφάγο κεφάλαιο. Τα μέτρα αυτά σε βάρος της εργατικής τάξης δεν είναι αποτέλεσμα ανίκανων ανθρώπων ή αποτέλεσμα λαθεμένων επιλογών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Οπως δεν είναι «ατύχημα» ή «τυχοδιωκτισμός» ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος που εξοντώνει κατά μάζες τους λαούς στη γειτονιά μας.

Η οικονομική κρίση, ο πόλεμος, η αύξηση της εκμετάλλευσης είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος. Είναι απόδειξη ότι αυτό το σύστημα είναι σε πλήρη αντίθεση με τις ανάγκες των ανθρώπων, την κοινωνική εξέλιξη και πρόοδο. Αυτό το σύστημα δε διορθώνεται, δεν αλλάζει. Αυτό κι αν είναι που πρέπει να γίνει στέρεη πεποίθηση. Να φέρουμε στην πρώτη γραμμή της συζήτησης τα πραγματικά και ουσιαστικά προβλήματα: Ανάπτυξη για το λαό ή το κέρδος των λίγων; Εξουσία με αφέντη το λαό και ελεύθερο ή εξουσία των λίγων και το λαό σκλάβο;

Με αυτήν τη συζήτηση πρέπει να ανοίξουμε σφοδρό πόλεμο ενάντια σε αυτήν τη χυδαία, ύπουλη και επικίνδυνη θεωρία ότι αυτή η πολιτική, σε αυτήν την προοπτική, δεν είναι ρεαλιστική, ότι ρεαλισμός είναι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και των κάθε λογής οπορτουνιστών.

Οι αντίπαλοί μας μπορεί σήμερα να φαντάζουν ισχυροί. Δεν είναι όμως παντοδύναμοι και ανίκητοι. Παντοδύναμος κι ανίκητος είναι ο λαός με μπροστάρη την εργατική τάξη και το Κόμμα της.

Με πίστη σε αυτήν την αλήθεια, κριτήρια της καθημερινής δράσης μας πρέπει να γίνουν: Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ, όχι γενικά, αλλά σε κάθε εργασιακό χώρο, από βάρδια σε βάρδια, από όροφο σε όροφο. Η φωνή και το μάτι του Κόμματος παντού. Το καθήκον αυτό συνδέεται αξεδιάλυτα με το καθήκον του δυναμώματος της οργάνωσης των εργαζομένων και την ανάδειξη στις ηγεσίες τους τίμιων αγωνιστών.

Κριτήριο και στοιχείο ικανοποίησης από τη δουλειά μας θα είναι να δημιουργούμε σε κάθε ξενοδοχειακή μονάδα, σε κάθε εργοστασιακό χώρο δουλειάς εκείνη την οργανωμένη δύναμη, ώστε τα αφεντικά να νιώθουν σε κάθε βήμα τους την ανάσα του κινήματος. Να ζουν με το φόβο του κινήματος και την ανατρεπτική του δύναμη.

Αναμφίβολα θα μπούμε σε νέα φάση αγώνων. Η κάλυψη των απωλειών, η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του λαού θα πρέπει να είναι η αφετηρία νέων και πιο δυναμικών αγώνων. Το ΚΚΕ αναλαμβάνει νέες και πιο μεγάλες ευθύνες. Το ταξικό κίνημα που είναι συσπειρωμένο στο ΠΑΜΕ πρέπει να γίνει η δύναμη κρούσης του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Εμείς θα φέρουμε τις καλές ειδήσεις και θα ανοίξουμε νέα σελίδα, νέα εποχή.

Στο επίκεντρο αυτών των αγώνων πρέπει να είναι η οργάνωσή τους για αλλαγή τάξης στην εξουσία. Δίπλα και μαζί με τις διεκδικήσεις για την προστασία των εργαζομένων από την απληστία του κεφαλαίου, θα πρέπει να απλώνεται παντού η ιδεολογική και πολιτική διαφώτιση για να συνειδητοποιήσουν η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της πως δεν υπάρχει άλλη οδός σωτηρίας παρά μόνο η προετοιμασία και η οργάνωσή της για να διεκδικήσει τη δική της εξουσία, ως προϋπόθεση για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες της και να απαλλαγεί οριστικά από τις αιτίες που την καταδικάζουν στη σημερινή αθλιότητα.

Αυτή είναι η δική μας ευθύνη και η κύρια αποστολή του ΚΚΕ. Στο βαθμό που εμείς δίνουμε αυτόν τον αγώνα με ψυχή κι αυταπάρνηση θα αναγνωρίζεται και το ΚΚΕ ως ο ηγέτης τους.