Εκδήλωση με θέμα «Η μεγάλη απεργία του 1988. Η ναυμαχία της Σφηκιάς - Συμπεράσματα από τους εργατικούς αγώνες στη ΔΕΗ» διοργάνωσε την Πέμπτη 2/6 η ΤΕ ΔΕΗ της ΚΟ Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, στο μνημείο «Μνήμες Λιγνίτη» στην Πτολεμαΐδα.

Στο «άνοιγμα» της εκδήλωσης ο Ιορδάνης Καλαϊτζόπουλος, εκ μέρους της ΤΕ Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, περιέγραψε τα γεγονότα της εποχής, αλλά και την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος, τότε και τώρα.

Η κεντρική ομιλία έγινε από τον Μάκη Παπαδόπουλο, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνο του Τμήματος Οικονομίας, ενώ ακολούθησαν παρεμβάσεις από εργάτες που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις της εποχής, δίνοντας την προσωπική τους εμπειρία. Η εκδήλωση έκλεισε με μουσικό αφιέρωμα στο λαϊκό - εργατικό τραγούδι.

Στο χώρο υπήρχε έκθεση με δημοσιεύματα της εποχής, φωτογραφίες και αφίσες από τις κινητοποιήσεις.

Στην ομιλία του, ο Μ. Παπαδόπουλος αναφέρθηκε στην πολιτική της απελευθέρωσης της Ενέργειας:

«Αξίζει να θυμηθούμε τι ισχυριζόταν και τι διακήρυττε κάθε πολιτική δύναμη σχετικά με την κοινοτική κατεύθυνση "απελευθέρωσης" της αγοράς του τομέα ηλεκτρικής ενέργειας, όταν από τα μέσα της δεκαετίας του '90 ξεκίνησε η υλοποίηση αυτής της κατεύθυνσης για τη δημιουργία μιας ενιαίας εσωτερικής αγοράς Ενέργειας στην ΕΕ.

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δήλωναν εκείνη την περίοδο ότι η απελευθέρωση και ο ανταγωνισμός των ιδιωτικών ομίλων θα ωφελήσουν το λαϊκό καταναλωτή, θα δημιουργήσουν χιλιάδες νέες θέσεις καλοπληρωμένης εργασίας. Διαβεβαίωναν ότι οι καπιταλιστικές επενδύσεις θα οδηγήσουν σε διαρκή, αειφόρο ανάπτυξη με οφέλη για όλους. Προπαγάνδιζαν ότι οι επενδύσεις της "πράσινης ανάπτυξης", ιδιαίτερα στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, θα συμβάλουν στην προστασία του περιβάλλοντος και στην αναβάθμιση της ζωής μας.

Το ΚΚΕ διακήρυξε απ' την πρώτη στιγμή πως στόχος της "απελευθέρωσης" απ' την κρατική προστασία στρατηγικών τομέων της οικονομίας, όπως η Ενέργεια, δεν ήταν η λαϊκή ευημερία, αλλά η εύρεση κερδοφόρας διεξόδου για την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων. Η "απελευθέρωση" έδωσε προσωρινά τη δυνατότητα να επενδυθούν υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια σ' αυτούς τους τομείς με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους».

Ιδιαίτερα για την κατάσταση στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας τόνισε:

«Ολοι ξέρουμε σήμερα πού οδηγούν αυτοί οι στόχοι της "απελευθέρωσης", αυτός ο δρόμος καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Στη Δυτική Μακεδονία οδήγησαν στη μεγάλη εγκληματική μείωση της εγχώριας λιγνιτικής παραγωγής, που συνοδεύεται με απολύσεις εργαζομένων στις εργολαβίες, αύξηση της ανεργίας, απλήρωτους εργαζομένους. Μόνο το 2015 η ΔΕΗ μείωσε τη λιγνιτική παραγωγή κατά 14,5%. Ποιος είναι ο ένοχος; Γιατί μειώθηκε η αξιοποίηση του λιγνίτη, της βασικής, φθηνής εγχώριας πηγής Ενέργειας;

• Γιατί στο πλαίσιο της "απελευθέρωσης" της αγοράς είναι πιο κερδοφόρες οι εισαγωγές από βαλκανικές χώρες, με φθηνότερη εργατική δύναμη και χωρίς την επιβάρυνση πιστοποιητικών CO₂, γι' αυτό και αυξήθηκαν κατά 16,4% το 2015.
• Γιατί λόγω της καπιταλιστικής κρίσης μειώνονται η ζήτηση, η βιομηχανική παραγωγή και η λαϊκή κατανάλωση.
• Γιατί η εφαρμογή της πολιτικής της ΕΕ και της κυβέρνησης επιβαρύνει τη λιγνιτική παραγωγή με τα πιστοποιητικά CΟ₂ και τη βαριά φορολογία.
• Γιατί υπάρχει η διαπάλη για την κατοχή και για το μοίρασμα των λιγνιτικών αποθεμάτων, όπως της Βεύης και της Δράμας, μεταξύ των μονοπωλιακών ομίλων».

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε το στέλεχος του Κόμματος στις ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας:

«Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι συνένοχος σε όλη την αντιλαϊκή πορεία των προηγούμενων χρόνων γιατί καλλιέργησε την αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση στο πλαίσιο της "απελευθέρωσης". Συσκότιζε τον πραγματικό αντίπαλο, εμφανίζοντας τα αντιλαϊκά μέτρα ως συνέπεια της εφαρμογής των μνημονίων στην Ελλάδα. Εκρυβε ότι η "απελευθέρωση" δεν είναι τέκνο των μνημονίων ούτε της κρίσης, αλλά στρατηγική επιλογή της ΕΕ και της εγχώριας άρχουσας τάξης από τη δεκαετία του '90.

Τώρα, ως αστική κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρά πιο αποφασιστικά και αποτελεσματικά στην ολοκλήρωση της "απελευθέρωσης" σε σχέση με τις προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις.

Καταρχήν, αποδέχτηκε τις προηγούμενες νομοθετικές ρυθμίσεις, όπως την παράδοση του 49% των μετοχών της ΔΕΗ στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Ηδη πολλά επενδυτικά funds εκπροσωπούνται στη Γενική Συνέλευση των μετόχων της ΔΕΗ.

Η κυβέρνηση Τσίπρα επιχειρεί να εξαπατά εμφανίζοντας ως αντίσταση στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων την πρότασή της για τον ΑΔΜΗΕ, που περιλαμβάνει το διαχωρισμό του κλάδου μεταφοράς Ενέργειας από τη ΔΕΗ, την είσοδο στρατηγικού επενδυτή και τη διατήρηση στο κράτος του 51% στη μετοχική του σύνθεση. Στην πραγματικότητα, η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ προωθεί την αντιλαϊκή κατεύθυνση της "απελευθέρωσης", διασφαλίζοντας ισότιμους όρους ανταγωνισμού για όλους τους ενεργειακούς ομίλους, συγκριτικά με την προνομιακή θέση της ΔΕΗ στο παρελθόν. Ο ΑΔΜΗΕ θα λειτουργεί και θα σχεδιάζει τη συντήρηση και την επέκταση του δικτύου μεταφοράς με γνώμονα την κερδοφορία του, σε βάρος της ικανοποίησης των κοινωνικών αναγκών. Ο στρατηγικός επενδυτής, και όχι ο λαός, θα επωφεληθεί από το νέο αναπτυξιακό πακέτο Γιούνκερ και τις συμβάσεις χρηματοδότησης της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, για επενδύσεις στον τομέα της Ενέργειας».

Ο Μ. Παπαδόπουλος αναφέρθηκε στη διαπάλη με τη ρεφορμιστική γραμμή της ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ, λέγοντας:

«Σήμερα, που έχει συσσωρευτεί τόση αρνητική πείρα, δεν πρέπει να επιτρέψουμε να εγκλωβιστεί ξανά το κίνημα στη δήθεν ρεαλιστική γραμμή του "μικρότερου κακού" της ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ.

Η επιλογή του "μικρότερου κακού", η γραμμή που πάντα αποδέχεται το ασφυκτικό πλαίσιο που καθορίζει ο αντίπαλος και αναζητά μάταια φιλολαϊκές "κόκκινες γραμμές" διαπραγμάτευσης μέσα σε αυτό, οδήγησε το κίνημα από ήττα σε ήττα.

Θυμηθείτε: Αποδοχή της "απελευθέρωσης" και αμυντική μάχη για παραμονή της ΔΕΗ 100% στο Δημόσιο, μετά παράδοση της περιουσίας του ασφαλιστικού ταμείου της ΔΕΗ, μετά αποδοχή της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ ΑΕ και μάχη οπισθοφυλακών για το 51%, αυτή είναι η γραμμή που μας έφερε στη σημερινή κατάσταση.

Αυτή η γραμμή μετέτρεψε το συνδικαλιστικό κίνημα σε υπηρέτη της κυβερνητικής εναλλαγής και ενίσχυσε τις αυταπάτες για τη δυνατότητα των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων να πετύχουν φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού. Αυτή η γραμμή προβλήθηκε για δεκαετίες από τη συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ, ιδιαίτερα από τους εκπροσώπους της βολεμένης εργατικής αριστοκρατίας, με πρωταγωνιστή την ΠΑΣΚΕ. Στηρίχθηκε στις προηγούμενες δεκαετίες στις υπαρκτές υλικές δυνατότητες της αστικής τάξης να ενσωματώνει ορισμένα αιτήματα των αγώνων του εργατικού κινήματος, σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης και υψηλής κερδοφορίας. Αγώνων που αντικειμενικά δεν ξέφευγαν από το πλαίσιο του οικονομισμού. Περιορίζονταν στη διαπραγμάτευση του ύψους των μισθών και των συνθηκών εργασίας. Ετσι ενισχύθηκαν και οι αυταπάτες για τη δυνατότητα συνεχούς βελτίωσης και εξάλειψης της εξαθλίωσης της πλειοψηφίας των μισθωτών στον καπιταλισμό».

Και πρόσθεσε: «Για να υπηρετήσει ο ενεργειακός σχεδιασμός τη λαϊκή ευημερία πρέπει να απαλλαγεί απ' τους νόμους της αγοράς, τους νόμους του καπιταλιστικού κέρδους.

Το πρόβλημα επομένως είναι πολιτικό και δεν μπορεί να λυθεί ριζικά χωρίς γραμμή σύγκρουσης και ρήξης με το καθεστώς ιδιοκτησίας των μονοπωλίων στον τομέα της Ενέργειας και συνολικά στην οικονομία, χωρίς ανατροπή στο χαρακτήρα της εξουσίας.

Μέσα σ' αυτό το ιδιοκτησιακό και πολιτικό καθεστώς, όπου οι εγχώριες ενεργειακές πηγές, οι πρώτες ύλες, τα μέσα παραγωγής, μεταφοράς και διανομής της Ενέργειας θα αποτελούν κοινωνική κρατική ιδιοκτησία, ο ενεργειακός σχεδιασμός θα μπορεί να αναπτύξει την παραγωγή και να ικανοποιεί συνδυασμένα το σύνολο των λαϊκών αναγκών.

Ο ενεργειακός σχεδιασμός θα διασφαλίζει:

α) Τη μείωση του βαθμού ενεργειακής εξάρτησης της χώρας.

β) Την εξασφάλιση επαρκούς λαϊκής κατανάλωσης.

γ) Τη σχεδιασμένη ανάπτυξη συγκεκριμένων περιοχών και κλάδων.

δ) Την ασφάλεια των εργαζομένων του κλάδου, αλλά και των οικιστικών ζωνών και γενικότερα την ισόρροπη παρέμβαση του ανθρώπου στο περιβάλλον.

Φυσικά, το άνοιγμα του δρόμου της αποφασιστικής σύγκρουσης, της ριζικής ανατροπής στο επίπεδο της εξουσίας δεν είναι ένα εύκολο και, πολύ περισσότερο, ένα μονόπρακτο έργο. Για να ανοίξει αυτός ο ελπιδοφόρος δρόμος, ο αγώνας ενάντια στην πολιτική της "απελευθέρωσης" και των ιδιωτικοποιήσεων του ενεργειακού τομέα δεν πρέπει να διεξάγεται κάτω απ' τη σημαία του χτες, δηλαδή με το αίτημα της επιστροφής στο καθεστώς των παλιών κρατικών μονοπωλίων, αλλά κάτω απ' τη σημαία του αύριο, της κοινωνικής κρατικής ιδιοκτησίας, της εργατικής εξουσίας, κάτω απ' τη σημαία της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών.

Να διδαχθούμε απ' τους απεργιακούς αγώνες της δεκαετίας του '80 κρατώντας τη μαζικότητα και τη μαχητικότητά τους, αλλά ξεπερνώντας δημιουργικά τη χρεοκοπημένη γραμμή του οικονομισμού. Γι' αυτό το ΚΚΕ καλεί σε μαζική αγωνιστική συσπείρωση, που δεν περιορίζεται μόνο σε αιτήματα άμεσης ανακούφισης της λαϊκής οικογένειας αλλά προβάλλει γραμμή αντεπίθεσης, με ριζοσπαστικούς, διεκδικητικούς στόχους».