Ο Δ. Κουτσούμπας στις εγκαταστάσεις της ΟΣΥ

Οπως είπε, παρά το γεγονός ότι μεσολάβησαν τρία χρόνια από την τελευταία του επίσκεψη στο αμαξοστάσιο, και παρότι στο μεσοδιάστημα υπήρξε κυβερνητική εναλλαγή, «η εικόνα που μας έδωσε και η διοίκηση συνολικά αλλά και τα σωματεία, οι εκπρόσωποι των διοικήσεων των σωματείων του κλάδου, δείχνει ότι τα προβλήματα όχι μόνο δεν επιλύθηκαν, αλλά συνεχώς αυξάνονται».

Σημείωσε, μάλιστα, ότι «μεγαλύτερη ανησυχία προκαλεί η τελευταία ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, όπου αναφέρεται στη δημιουργία αυτού του υπερταμείου, τη μετατροπή του ΤΑΙΠΕΔ, και που βάζει υπό τον έλεγχό του όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις, προς αξιοποίηση, όπως λέει, ουσιαστικά για να ξεκινήσει η διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων». Σ' αυτό το υπερταμείο εντάσσονται και οι οργανισμοί των αστικών συγκοινωνιών της Αττικής.

Ακολουθούν εκτενή αποσπάσματα απ' όσα είπε στη συνέχεια της ομιλίας του ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Εργαζόμενοι του ΟΣΥ παρακολουθούν την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Eurokinissi

Την ανάγκη να πιστέψει ο λαός στη δύναμή του και να απαλλαγεί τόσο από τις κάλπικες προσδοκίες, όσο και από την απογοήτευση που φέρνει μαζί της η διάψευσή τους, τόνισε ο Δημήτρης Κουτσούμπας, με αφορμή σχετική ερώτηση που τέθηκε από εργαζόμενο. Απαντώντας στην ερώτηση για το πώς μπορεί να ξεπεραστεί η γενικευμένη απογοήτευση, παραίτηση και μοιρολατρία, σημείωσε, ανάμεσα σε άλλα, τα εξής:

«Εμείς λέμε ότι μπορεί η εργατική τάξη, μέσα από τον αγώνα της, μέσα από την οργάνωσή της, μέσα απ' τη συνειδητοποίηση ότι κανένας μας δεν μπορεί μόνος του, αλλά μόνο μαζί με άλλους. Συζητώντας με τις διαφορετικές απόψεις, γιατί δεν έχει σημασία - είναι εργάτης ο άλλος, είναι λαϊκά στρώματα οι υπόλοιποι, είναι άνθρωποι που αγωνιούν για το μέλλον - τι ψήφισε ή τι απόψεις έχει. Αυτές οι απόψεις πρέπει να συζητηθούν μέσα στο σωματείο, ανοιχτά, να υπάρξει και διαπάλη, να πει ο ένας τη μια γνώμη, να πει ο άλλος μια άλλη, για το πώς θα παλέψουμε, με ποιο περιεχόμενο, με ποια μορφή, με ποιο αίτημα, πώς θα πάμε. Και εκεί να βγει και να καθοριστεί το πρόγραμμα δράσης του σωματείου, της διεκδίκησης, είτε αφορά άμεσα προβλήματα ή οτιδήποτε άλλο».

Οπως εξήγησε, χρειάζεται η καθημερινή πάλη να συμβάλει ώστε να αναδεικνύεται η προοπτική μιας κοινωνίας διαφορετικής από τη σημερινή: «Για να αποκτήσει και αυτοπεποίθηση η εργατική τάξη και για να γίνει αυτό που πρέπει, όχι μόνο τάξη για τον εαυτό της, αλλά και τάξη που θα ηγηθεί όλης της κοινωνίας, για να πάρει αυτή την εξουσία, θα πρέπει να έχει στόχο. Να πειστεί ότι μπορεί να υπάρξει μια άλλη κοινωνία, διαφορετική από αυτή που γνωρίσαμε μέχρι σήμερα, που φέρνει μόνο εκμετάλλευση, μόνο πόνο, μόνο δυστυχία και προβλήματα. Κι αυτό θα γίνει αν πειστεί από τον καθημερινό αγώνα, μέσα από τη συζήτηση, μέσα από τη δράση στο κίνημα, να πειστεί ότι έχει δύναμη, γιατί έχετε δύναμη. Δεν έχει συνειδητοποιήσει ο λαός, δεν έχουν συνειδητοποιήσει οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη ότι έχει δύναμη».

Αυτό που λέμε εμείς, είναι ότι για να γυρίσουμε πραγματικά σελίδα, για να υπάρξει ανάπτυξη, για να υπάρξει πραγματική κοινωνική αλληλεγγύη, για να υπάρξει πραγματική δημοκρατία για το λαό, δεν επαρκούν τα συνθήματα της κυβέρνησης. Γιατί ακούσαμε και τον κύριο πρωθυπουργό πρόσφατα, ακούμε υπουργούς της σημερινής κυβέρνησης, αλλά και άλλους που κυβέρνησαν πριν, να υπόσχονται μια δυναμική ανάπτυξη πλέον.

Αφού πήρανε την «αξιολόγηση» και ψηφίσανε τα αντεργατικά μέτρα, μιλάνε για αλληλεγγύη προς τα λαϊκά στρώματα και για ισχυροποίηση της δημοκρατίας. Είναι ωραία στα αυτιά, ακούγονται καλά. Ομως, για να δούμε: Ανάπτυξη. Τι ανάπτυξη θα είναι αυτή που θα έρθει; Γιατί, για το ΚΚΕ, αλλά και για τους ίδιους τους εργαζόμενους της πατρίδας μας, υπάρχει ανάπτυξη για τους λίγους και ανάπτυξη για τους πολλούς. Ανάπτυξη για όλους δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι άλλο η ανάπτυξη για τον εργάτη, τον εργαζόμενο, κι άλλο πώς καταλαβαίνει την ανάπτυξη ο καπιταλιστής, ο βιομήχανος, ο εφοπλιστής.

Οταν φέρνει στη Βουλή - αμέσως μετά την «αξιολόγηση», αυτή την πετυχημένη για την πορεία της ανάπτυξης όπως λέει - τον νέο «αναπτυξιακό νόμο» η κυβέρνηση, που από εβδομάδα μπαίνει για συζήτηση στην Ολομέλεια, αφού συζητήθηκε τώρα στις Επιτροπές, βλέπουμε με αυτό τον «αναπτυξιακό νόμο» να περνάνε μαζικά φοροαπαλλαγές. Για ποιους όμως; Για τους βιομήχανους, για τους τραπεζίτες, για τους εφοπλιστές.

Δίνει ζεστό κρατικό χρήμα - βγαλμένο, βέβαια, από το μάτωμα και τον ιδρώτα του λαού όλα αυτά τα χρόνια που πληρώνει - 20 εκ. ευρώ σε κάθε μεγάλο επιχειρηματία, όχι όμως σε κανέναν αυτοαπασχολούμενο μικρό επιχειρηματία, μικρομαγαζάτορα. 20 εκατομμύρια ευρώ ζεστό κρατικό χρήμα, για να κάνει την επένδυσή του, χωρίς να θέτει προϋποθέσεις, έστω να έχει κάποια ίδια κεφάλαια. Μπορεί να μη βάλει ούτε ευρώ ο επιχειρηματίας, για να κάνει αυτήν την επένδυση, μόνο με αυτά τα 20 εκ. θα ξεκινήσει.

Οταν παίρνει άλλα μέτρα για να τον «ανακουφίσει» λέει από το μεγάλο μισθολογικό κόστος, γιατί είναι κόστος για αυτόν τι πληρώνεται ο εργάτης ενώ τον ξεζουμίζει, κι άλλες τέτοιες πλευρές που περιέχει αυτό το νομοσχέδιο, τότε καταλαβαίνουμε ότι έτσι όπως εννοεί την ανάπτυξη η κυβέρνηση, είναι ανάπτυξη για τους λίγους.

Κι έτσι εξηγείται γιατί ήδη έχει πάρει τα εύσημα από τον Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων, έτσι εξηγείται γιατί προχτές στα «Ποσειδώνια» στον Πειραιά, πήρε τα εύσημα από τους εφοπλιστές και από τα μεγάλα συμφέροντα. Ετσι εξηγείται, γιατί της λέει «μπράβο» ο Σόιμπλε, που μέχρι πριν έναν χρόνο ήταν το κοράκι, ο ένας, ο άλλος και τα λοιπά - μην πω τους χαρακτηρισμούς που οι ίδιοι οι κυβερνώντες του έδιναν. Γι' αυτό παίρνει «μπράβο» από τον Ντάισελμπλουμ, από τον Βαλς, από όλα δηλαδή τα κοράκια που ξεζουμίζουν και τους δικούς τους λαούς, που ξεζουμίζουν και το λαό της Ελλάδας, τους εργαζόμενους.

Αρα, κουμπωνόμαστε όταν ακούμε τέτοια ανάπτυξη. Πρέπει να κουμπώνεστε κι εσείς, και να μη δίνετε σημασία στις διάφορες υποσχέσεις που καλλιεργούν μόνο ψεύτικες προσδοκίες. Γιατί, την ίδια στιγμή μειώνεται ο μισθός. Πόσα έχει χάσει ο Ελληνας εργαζόμενος, τα λαϊκά στρώματα, αυτά τα χρόνια της κρίσης, και με τις προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και με τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ;

Μόνο στο δικό σας χώρο, στις μεταφορές, στις συγκοινωνίες, 45% ήταν η μείωση του μισθού όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Δεν είναι λίγο πράγμα, τη στιγμή που αυξάνεται η φορολογία, που μειώνονται κοινωνικές δαπάνες για την Υγεία, για τα φάρμακα, για την Παιδεία, για τη μόρφωση των παιδιών μας, για την Πρόνοια, για μια σειρά άλλες κοινωνικές παροχές που επίσης υπήρχαν από κατακτήσεις και αγώνες βαμμένους με το αίμα των εργατών, των εργαζομένων, του κινήματος στη χώρα μας. Βεβαίως, δίνουν μόνο φοροαπαλλαγές για τους μεγάλους, για να υποφέρουν οι μικροί.

Αρα, λοιπόν, δεν μπορούμε να επαναπαυόμαστε και με την κοινωνική αλληλεγγύη που λέει ότι θα υπάρχει. Με τα διάφορα επιδόματα πτωχοκομείου που δίνει και η ΕΕ για τις πιο ακραίες περιπτώσεις φτώχειας, που ούτε αυτά λύνουν το πρόβλημα. Αντίθετα, σε μια πορεία το διογκώνουν. Οταν ετοιμάζονται ομαδικές απολύσεις, όταν υπάρχει το πρόβλημα της ανεργίας, όταν υπάρχουν μια σειρά άλλα προβλήματα, λαϊκά στρώματα, συνάδελφοί μας που πραγματικά υποφέρουν και διογκώνεται όλο αυτό το πρόβλημα.

Δεν μπορεί να υπάρχει, λέμε εμείς, ισχυρή δημοκρατία όταν π.χ. οι Προτάσεις Νόμου που φέρνει το ΚΚΕ μένουν στα συρτάρια των υπουργών και του προεδρείου της Βουλής, όπως έκανε παράσταση χτες η Κοινοβουλευτική μας Ομάδα. Γιατί Προτάσεις Νόμου για το λαϊκό συμφέρον ήταν. Για κατοχύρωση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, να ψηφιστούν τώρα, που δεν ψηφίζονται και πάνε για οριστική κατάργηση (οι Συμβάσεις). Αυτό έχουν στο μυαλό τους και οι εταίροι, η τρόικα, και ετούτοι εδώ οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι κυβερνώντες.

Και επίσης, Προτάσεις Νόμου για την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, της σύνταξης, και προτάσεις για την προστασία των ανέργων. Αυτές είναι Προτάσεις Νόμου που εμείς τις θεωρούμε απαραίτητες και η κυβέρνηση, 18 μήνες τώρα, όπως και οι προηγούμενες άλλωστε, μην το ξεχνάμε κι αυτό, τις κρατάνε στα συρτάρια τους και δεν τις φέρνουν καν για συζήτηση. Δημοκρατία είναι αυτό;

Δημοκρατία είναι με το νέο συνδικαλιστικό νόμο που φέρνουν από το φθινόπωρο, που είναι επιταγή πάλι και της τρόικας και της ΕΕ, να μην μπορεί να απεργήσει ο εργαζόμενος, να δυσκολεύεστε να πάρετε στα σωματεία σας απόφαση για μια απεργία, για μια μορφή πάλης ανεβασμένη ή μη; Είναι δημοκρατία να κατοχυρώνεται - τώρα θέλουν και συνταγματικά - το δικαίωμα της ανταπεργίας, του «λοκ άουτ» για χώρους δουλειάς; Αυτό είναι δημοκρατία για τον εργάτη ή είναι για να έχει δημοκρατία ο μεγάλος, ο καπιταλιστής, ο βιομήχανος, ο επιχειρηματίας;

Ζείτε και δουλεύετε σε έναν κλάδο, σε έναν τομέα, ο οποίος είναι κρίσιμος και για την ελληνική οικονομία, κυρίως από την άποψη των συμφερόντων των εργαζομένων, γιατί υπηρετείτε τα λαϊκά στρώματα. Οι Μεταφορές είναι ουσιαστικά λειτούργημα, να το πω έτσι, όπως είναι κι άλλοι τομείς της οικονομίας, γιατί μεταφέρετε τον εργαζόμενο, τον οικογενειάρχη στη δουλειά του, εκεί που πρέπει να πάει. Γιατί δεν μπορεί να έχει ούτε το ΙΧ, όταν ανεβαίνουν στα ύψη τα καύσιμα, όταν υπάρχουν όλα αυτά τα προβλήματα. Από αυτήν την άποψη, μας ανησυχούν πάρα πολύ και οι προθέσεις και οι σχεδιασμοί της κυβέρνησης στον τομέα των συγκοινωνιών.

Η κρατική χρηματοδότηση, η οποία έχει πέσει κατά πολύ, ακολουθεί πτωτική τάση τη στιγμή που έπρεπε να ανεβαίνει, γιατί έχουν μεγαλώσει τα ελλείμματα και βεβαίως ο κρατικός προϋπολογισμός προβλέπει να δώσει μόνο 86 εκ. ευρώ για τις συγκοινωνίες. Που σημαίνει ότι δεν καλύπτει ούτε τα μισά από αυτό που αναλογούν στους μισθούς σας για ένα χρόνο. Γιατί η μισθοδοσία οδηγών, τεχνικών, όλων των εργαζομένων είναι 140 εκ. το χρόνο.

Θα παλέψουμε για να αυξηθεί η κρατική χρηματοδότηση, δεν θα τους αφήσουμε σε χλωρό κλαρί κι εσείς αυτό να κάνετε. Είναι σωστό και δίκαιο να αυξηθεί η κρατική χρηματοδότηση. Οπως θα παλέψουμε και για να σταματήσει η εντατικοποίηση της δουλειάς, που είναι εξοντωτική και για τη δική σας την υγεία και βέβαια έχει επιπτώσεις και στον κόσμο που μεταφέρετε με τα λεωφορεία, μεγαλώνουν οι κίνδυνοι.

Αλλά η εντατικοποίηση της δουλειάς οφείλεται στην έλλειψη προσωπικού, στην έλλειψη οδηγών, τεχνητών για τη συντήρηση κ.λπ. Οφείλεται και σε εργασιακές σχέσεις που υπάρχουν και που δεν υπολογίζουν τον παράγοντα άνθρωπο, τον εργαζόμενο. Και αυτά τα ζητήματα θα τα παλέψουμε, όπως τα παλεύετε και εσείς.

Και, βέβαια, δεν επαναπαυόμαστε σε υποσχέσεις ότι τάχα ένας υπουργός είπε «εντάξει, θα κάνω προσλήψεις», όπως μας είπε η διοίκηση. Βεβαίως, μπορεί να έχει την πρόθεση και να τις κάνει, να πάρει και 500 οδηγούς, όπως έχει υποσχεθεί εδώ και πάρα πολλούς μήνες και 200 τεχνίτες. Καλό είναι, εμείς θα το παλέψουμε να γίνει. Αλλά εμείς δεν είμαστε πολύ αισιόδοξοι. Γιατί από υποσχέσεις χορτάσαμε και από τους προηγούμενους και από τους τωρινούς. Από την καλή θέληση όλων τους χορτάσαμε. Ομως, το αποτέλεσμα είναι κάποιος τελευταία στιγμή να τους τραβάει το αυτί και να τους λέει «όχι, δεν θα το κάνεις αυτό, γιατί σε απειλώ με τάδε». Ψεύτικα διλήμματα για το λαό.

Εμείς, λοιπόν, θα παλέψουμε και για τους μισθούς, τα μεροκάματα, τις εργασιακές σχέσεις και για να υπάρχουν προσλήψεις σε μόνιμο προσωπικό και για να υπάρξει κρατική χρηματοδότηση. Αν μείνουμε όμως σε αυτά, δεν θα μπορέσουμε να δείξουμε το πραγματικό πρόβλημα, θα κρύψουμε πάλι τον ένοχο και υπάρχει ο κίνδυνος να βρεθούμε πάλι σε μια από τα ίδια, για να μην πω ότι θα βρεθούμε χειρότερα. Γιατί αυτή η τακτική ακολουθείται εδώ και χρόνια.

Αυτή η πάλη, λέμε εμείς, για τα καθημερινά, τα τωρινά που πρέπει να επιλύονται και πρέπει να τα διεκδικούμε οπωσδήποτε, πρέπει να είναι ενταγμένη σε ένα συνολικό σχέδιο και του εργατικού κινήματος, και των σωματείων, και των επιτροπών αγώνα, και των κομμάτων που θέλουν ή που σας λένε ότι σας συμπαραστέκονται. Εμείς ως ΚΚΕ το έχουμε αυτό το σχέδιο.

Αρα, λοιπόν, πρέπει να στρεφόμαστε ενάντια και σε αυτό το κράτος, που είναι κράτος καπιταλιστικό, είναι κράτος αντιδραστικό, σάπιο, που δημιουργεί προβλήματα σε αυτό που λέμε τον δημόσιο τομέα της οικονομίας. Πρέπει να στρέφεται και ενάντια σε αυτό το σύστημα, κυρίως σε αυτούς που έχουν την πραγματική ιδιοκτησία και εξουσία, τους καπιταλιστές. Τι είναι αυτοί; Είναι βιομήχανοι, εφοπλιστές, τραπεζίτες, μεγάλοι επιχειρηματίες. Τους ξέρουμε όλοι.

Αρα, ενάντια σε αυτό το σύστημα πρέπει να στρέφεται η πάλη μας. Γιατί αν μείνουμε γενικά - όπως λένε και άλλα πολιτικά κόμματα, και η κυβέρνηση το λέει - στο «να μείνουν δημόσιες οι συγκοινωνίες»... Δημόσιες τι; Σαν αυτές που γνωρίσαμε μέχρι σήμερα; Δηλαδή, με βάση το κρατικό μονοπώλιο, που εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους; Γιατί κρατικό μονοπώλιο είναι αυτό που μείωσε τους μισθούς σας κατά 45%, κρατικό μονοπώλιο και δημόσιο, υποτίθεται, είναι αυτό που δεν φέρνει οδηγούς, δεν φέρνει τεχνίτες, που λείπουν και εντατικοποιούν τη δουλειά. Κρατικό μονοπώλιο ήταν όταν έκανε όλα αυτά που οδήγησαν εδώ, που οδήγησαν τις αστικές συγκοινωνίες, συνολικά τα μέσα μεταφοράς και ιδιαίτερα το έμψυχο υλικό, τους εργαζόμενους, εσάς.

Θα μείνουμε, λοιπόν, σε αυτό; Θα γυρίσουμε πίσω; Θα πάμε με όρους παρελθόντος ή θα κοιτάξουμε μπροστά; Αρα, το μπροστά για τον εργάτη, τον εργαζόμενο - εμείς πιστεύουμε για όλους σας άσχετα τι πιστεύετε, πώς ψηφίζετε, τι σκέφτεστε - το συμφέρον είναι ένας ενιαίος κρατικός φορέας Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, που θα είναι ενταγμένος σε ένα σχέδιο, κρατικό σχέδιο επιστημονικό. Θα έχετε ακούσει για κεντρικό, πανεθνικό, επιστημονικό σχεδιασμό που πρέπει να υπάρχει γι' αυτό, για τις συγκοινωνίες.

Κι αυτό πρέπει να παίρνει υπόψη τα πάντα, και τον υπάρχοντα στόλο των αυτοκινήτων, των λεωφορείων, των τρόλεϊ κ.λπ., αλλά να παίρνει υπόψη και την ανανέωση του στόλου, πώς θα κατανείμει το εργατικό δυναμικό, ώστε να είναι επαρκές, ώστε να μπορεί ο εργαζόμενος να έχει και ελεύθερο χρόνο, για να μπορεί να συμμετέχει στα κοινά, να βλέπει την οικογένειά του, να ξεκουράζεται, για να αναπαράγει την εργατική του δύναμη και να πάει με όρεξη την άλλη μέρα στη δουλειά κι όχι να λιποθυμάει ή να του έρχεται ύπνος πάνω στο τιμόνι. Αυτές είναι οι σημερινές, πραγματικές, λαϊκές ανάγκες για τις οποίες πρέπει να παλέψουμε. Αρα, με τέτοιο σχέδιο να πάμε, με έναν τέτοιο σχεδιασμό.

Πώς θα ανανεώνεται αυτός ο στόλος; Θα φέρνουμε μόνο απ' έξω κινέζικα, γερμανικά, αμερικάνικα λεωφορεία ή μπορούμε να τα παράγουμε; Εμείς λέμε ότι μπορούμε να τα παράγουμε εδώ. Υπάρχει και η τεχνογνωσία, υπάρχουν και οι υποδομές. Μόνο τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη να πάρεις, που την έχουν διαλύσει, θέλουν να την εξολοθρεύσουν εντελώς, που πρέπει να έχεις ένα τέτοιο σχέδιο η Ν/Ζ, η μεταλλευτική βιομηχανία, να πάρεις αυτό το ανθρώπινο δυναμικό, εργάτες, τεχνικούς, επιστήμονες που έχουν γνώσεις, είναι πολύ έμπειροι πλέον και μπορούν να φτιάξουν και λεωφορεία και τρόλεϊ, τα πάντα. Και να τα σχεδιάσεις έτσι.

Και, βεβαίως, αυτό θα είναι πραγματικό Δημόσιο. Αυτό θα είναι συμφέρον και για τους εργαζόμενους του κλάδου και για τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα, που να μπορούν να έχουν ασφαλή και όσο γίνεται φθηνή, δωρεάν συγκοινωνία. Οπωσδήποτε και τώρα για κάποιες κοινωνικές ομάδες όπως ΑμεΑ, μαθητές, σπουδαστές να είναι δωρεάν.

Αρα, λοιπόν, αυτό πρέπει να είναι το σχέδιο. Κι αν η πάλη μας δεν κατευθύνεται εκεί, τότε μπορεί πολλές φορές και να παρασυρόμαστε από ψεύτικες προσδοκίες και από ψεύτικα συνθήματα και βεβαίως μετά να καταλήγουμε πάλι στα ίδια και μετά να λέμε τι έφταιξε... Είναι ανίκανος ο τάδε υπουργός, πρωθυπουργός. Αμ, δεν είναι η ανικανότητα. Γιατί και η ανικανότητα να υπάρχει του ενός, λύνεται από την ικανότητα των υπολοίπων, συλλογικά δουλεύει το κράτος, συλλογικά δουλεύουν όλοι. Εχουν από πίσω τα επιτελεία τους, δεν τους φταίει η ανικανότητα.

Το σχέδιο που έχουν υπηρετεί άλλα συμφέροντα. Δεν υπηρετεί συμφέροντα του λαού, της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα και για τη χώρα μας και για άλλες χώρες. Αυτό αν το συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι μπορεί να μας ανοίξει πραγματικούς δρόμους και να μιλάμε για μια πραγματικά νέα Ελλάδα, να μιλάμε για συγκοινωνίες πραγματικά δημόσιες που θα υπηρετούν τον εργαζόμενο, τα λαϊκά στρώματα. Κι εμείς εκεί θέλουμε να φτάσουμε. Φυσικά με την έγκριση - όχι διά ανάθεσης - με την απόφαση ολάκερου του ελληνικού λαού, πρώτα - πρώτα της εργατικής τάξης. Γιατί αυτή πρέπει να πάρει την εξουσία.