Μέσα σ' αυτόν το σκληρό, άχαρο και επικίνδυνο τόπο έχουν στηθεί οι σκηνές, όπου στοιβάζονται πολυμελείς οικογένειες με μικρά παιδιά και ανήμπορους γέροντες. Κι είναι φανερό ότι αυτές οι σκηνές δεν μπορούν να προστατέψουν από τις φλογερές ακτίνες του ήλιου. Ούτε και από τις συχνές ... απρόσκλητες επισκέψεις των ερπετών και των εντόμων. Οσο για τον ύπνο, ο σκηνίτες δυσκολεύονται πολύ να πέσουν στην αγκαλιά του Μορφέα, γυρίζοντας συνεχώς πλευρό, για να βολέψουν το κορμί τους στα σκληρά κρεβάτια με τους σελτέδες, ή για ν' αποφύγουν τις πέτρες και τα ενοχλητικά ζωύφια, όταν ξαπλώνουν κατάχαμα σε κουβέρτες και κουρελούδες.

Το πόσιμο νερό βγαίνει από τις βρύσες ζεστό, δύσκολο να τους ξεδιψάσει. Τα απόνερα από τις κοινόχρηστες ντουζιέρες και τις τουαλέτες φτιάχνουν βρώμικα ρυάκια στο έδαφος, δημιουργώντας κινδύνους μολύνσεων, ιδιαίτερα για τα παιδιά. Και τα σκουπίδια να ξεχειλίζουν στους κάδους και σε σωρούς έξω από τις σκηνές.

Η επίσκεψη του «Ριζοσπάστη» στον καταυλισμό - μαζί με αντιπροσωπεία του Εργατικού Κέντρου Λάρισας - έγινε γύρω στις 11 το πρωί, πριν ακόμα ο ήλιος φτάσει στη μέση του ουρανού, απ' όπου ρίχνει κάθετα τις φλογερές ακτίνες του στη θεσσαλική γη. Από την πρώτη ματιά αντιληφθήκαμε ότι η ζωή για τους 750 συνανθρώπους μας που βρίσκονται εδώ είναι πολύ δύσκολη. Βεβαίως, ο εκπρόσωπος της Αεροπορίας η οποία, με εντολή της κυβέρνησης, έχει αναλάβει την εποπτεία του καταυλισμού, στη συζήτηση που είχαμε, μας διαβεβαίωσε, με έμφαση, ότι η Πολιτεία κάνει ό,τι χρειάζεται και με το παραπάνω, ώστε οι «φιλοξενούμενοι» του καταυλισμού να περνούν, κατά το δυνατόν, καλύτερα.

Ομως, ανεξάρτητα από προθέσεις, αλλά και από τις προσπάθειες που πράγματι κάνει η Αεροπορία, είναι φανερό ότι δεν μπορεί να «περνάει καλά» κάποιος που ζει στις συνθήκες που περιγράφουμε παραπάνω. Και, φυσικά, δεν μπορεί ν' αποτελεί δικαιολογία για τα μεγάλα προβλήματα που υπάρχουν στους καταυλισμούς των προσφύγων στη χώρα μας, το γεγονός ότι και στις δικές τους χώρες οι συνθήκες ζωής ήταν, σε πολλές περιπτώσεις, κακές και άρα είναι μαθημένοι και μπορούν να αντέξουν κι εδώ. Ούτε, βεβαίως, είναι αλήθεια πως «με τη θέλησή τους έφυγαν από την πατρίδα τους, δεν τους ανάγκασε κανένας κι επομένως δεν δικαιούνται, τώρα, να διαμαρτύρονται», όπως υποστηρίζουν κάποιοι - και από τους αρμόδιους - είτε από άγνοια της πραγματικότητας, είτε παρασυρόμενοι από έναν υφέρποντα ξενοφοβικό και εθνικιστικό ρατσισμό που καλλιεργείται και στη χώρα μας, από «γνωστούς και μη εξαιρετέους».

Διότι όπως λέει η Κενυάτισσα ποιήτρια Ουαρσάν Σάιρ στο ποίημά της με τίτλο «Home», («σπίτι»):

«Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,

εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία

τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις

ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη

οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα

με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους

το αγόρι που ήταν συμμαθητής σου

που σε φιλούσε μεθυστικά πίσω από το παλιό εργοστάσιο τσίγκου

κρατά ένα όπλο μεγαλύτερο από το σώμα του

αφήνεις την πατρίδα

μόνο όταν η πατρίδα δε σε αφήνει να μείνεις».

Στη σκηνή όπου λειτουργεί ένα πρόχειρο ιατρείο συναντήσαμε δυο γιατρίνες από το Κέντρο Υγείας Φαρκαδόνας. Μας είπαν ότι πάνε εκεί κάθε Πέμπτη - τις άλλες μέρες της βδομάδας πάνε γιατροί από άλλα Κέντρα Υγείας της περιοχής - και μένουν από το πρωί μέχρι το μεσημέρι. Το απόγευμα οι ανάγκες καλύπτονται από τους «Γιατρούς Χωρίς Σύνορα» και το βράδυ διανυκτερεύει στρατιωτικός γιατρός. Τα περισσότερα περιστατικά αφορούν σε μικρά παιδιά, Μάλιστα, την ώρα που είμαστε στην σκηνή - ιατρείο ήρθε μια μάνα με το μωρό της που είχε στο κορμάκι του τσιμπήματα από έντομα. Πρόβλημα - όπως σημείωσε η γιατρίνα - παρουσιάζεται στη συνεννόηση με τους ασθενείς και τους συγγενείς τους, καθότι η πλειονότητά τους δεν ξέρει να μιλάει Αγγλικά και δεν υπάρχει διαθέσιμος μεταφραστής στη γλώσσα τους.

Στην πολύωρη κουβέντα που είχαμε με Αφγανούς και Σύρους πρόσφυγες δεν έμειναν μόνο στα πολλά, μεγάλα και επείγοντα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στον καταυλισμό. Χαρακτηριστικά για το τι τους «καίει» περισσότερο είναι τα λόγια του Αφγανού Σιλάν: «Μπορεί ο καυτός ήλιος να μας καίει το κεφάλι, αλλά πιο ανυπόφορο είναι το "κάψιμο" που νιώθουμε στην καρδιά και μας το έχει προκαλέσει ο πόλεμος και η φτώχεια. Αυτά κατέστρεψαν τις ζωές μας και μας έδιωξαν από την πατρίδα μας. Δεν θα συγχωρήσουμε ποτέ αυτούς που ευθύνονται γι' αυτό το μεγάλο κακό που μας βρήκε».

Και συνέχισε: «Μας στενοχωρεί που τα παιδιά εδώ στον καταυλισμό δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε σχολείο, να μάθουν μια ξένη γλώσσα που τόσο μας χρειάζεται τώρα. Αλλά μας πληγώνει περισσότερο που ούτε στην πατρίδα μας μπορούν τα παιδιά μας να μάθουν γράμματα και να ζήσουν ευτυχισμένα».

Ανάλογα «παράπονα» διατύπωσαν και οι Σύροι με τους οποίος μιλήσαμε στη συνέχεια, τονίζοντας, ταυτόχρονα, ότι ο εγκλωβισμός των προσφύγων στην Ελλάδα τούς στερεί το δικαίωμα να πάνε στις χώρες του προορισμού τους. «Δεν ψάχνουμε άλλη πατρίδα, αυτή στην οποία γεννηθήκαμε αγαπάμε και σ' αυτή θέλουμε να επιστρέψουμε. Αυτό που ψάχνουμε και νομίζω ότι το δικαιούμαστε είναι το δικαίωμα να συνεχίσουμε να ζούμε με αξιοπρέπεια», είπε μια νεαρή από τη Συρία.

Και μπορεί η ηλικιωμένη γυναίκα, με τα μαύρα ρούχα και το μπαστουνάκι, που περπατούσε σκυφτή στα απόσκια των σκηνών, να μην καταλάβαινε «γρι» από ό,τι μας έλεγε, στα Αγγλικά, η νεαρή συμπατριώτισσά της, αλλά ο χαιρετισμός που μας έκανε βάζοντας το χέρι της στο μέρος της καρδιάς, έδειχνε πως συμφωνεί κι αυτή ότι πρέπει πάντα και παντού να παλεύεις για τη ζωή.

Οπως συμφωνεί, βεβαίως, και ο μικρός από τη Συρία, ο οποίος αποχαιρετώντας μας κουνούσε τα χέρια του φωνάζοντας: «γκειά σου - γκειά σου».

Αμεση και συχνή επαφή με τους πρόσφυγες - μετανάστες του καταυλισμού έχει το Εργατικό Κέντρο Λάρισας (ΕΚΛ), το οποίο με συνεχείς παρεμβάσεις του ζητάει από την κυβέρνηση και τις τοπικές αρχές την άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων, προκειμένου να γίνει πιο ανθρώπινη η ζωή των προσφύγων και μεταναστών όσον καιρό θα μείνουν εκεί και όχι να πετάνε το μπαλάκι στα αρπακτικά των διάφορων ΜΚΟ και άλλα δίκτυα, καθώς και να γίνει η μεταφορά τους σε κατάλληλο στεγασμένο χώρο με ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. (Πληροφορίες αναφέρουν ότι οι πρόσφυγες θα φύγουν από το χώρο του καταυλισμού για ένα χρονικό διάστημα, ώστε να τοποθετηθούν οικίσκοι στη θέση των σκηνών, που σημαίνει ότι η κυβέρνηση προωθεί τη μόνιμη εγκατάστασή σ' ένα μέρος που είναι ακατάλληλο).

Επίσης, το ΕΚΛ έχει, πολλές φορές, παραδώσει στον καταυλισμό τρόφιμα, είδη ρουχισμού, φάρμακα κ.ά. για τις ανάγκες των προσφύγων - μεταναστών.