Τα τελευταία χρόνια, σε πολλά πανό των μαθητικών κινητοποιήσεων διαβάζουμε «διεκδικούμε το σχολείο που μας αξίζει».

Χρόνια τώρα, ανεξάρτητα από το πώς το καταλαβαίνουν, η μεγάλη πλειοψηφία έχει πρόβλημα με αυτό που ζει. Ασφυκτιά, αγωνία. Νιώθει ότι η καθημερινότητά της δεν της ταιριάζει. Και ποια είναι αυτή η καθημερινότητα; Είναι μήπως μόνο οι ελλείψεις, τα κενά στα σχολεία, που ασφαλώς και υπάρχουν; Αν ρωτήσεις τους μαθητές, πολλοί θα σου πουν ότι «φταίει το σύστημα». Οταν λένε «σύστημα», δεν έχουν φυσικά πάντα και οι περισσότεροι στο μυαλό τους τον καπιταλισμό και τις νομοτέλειές του. Πιο πολύ, η λέξη «σύστημα» εκφράζει το γεγονός ότι πλήττονται από παντού και ότι υπάρχει κάτι που ίσως συνδέει αυτή την πραγματικότητα.

Από το σχολείο, το περιεχόμενο του μαθήματος, το ίδιο το μάθημα που πολλές φορές είναι βαρετό, που δεν βρίσκουν νόημα σε αυτό που κάνουν. Τους καίνε τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν για να έχουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πρόσβαση στη μόρφωση. Τους χαλάει ότι το ίδιο το σχολείο τους χωρίζει, δεν δίνει σημασία στις κλίσεις και τα ταλέντα τους. Νιώθουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει ότι η μόρφωση είναι εμπόρευμα. Με το κόστος για το φροντιστήριο, τις διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες που πρέπει να πληρώσεις για να κάνεις.

Αλλά και επειδή δεν ζουν σε γυάλα, νιώθουν στο πετσί τους τις αγωνίες της οικογένειάς τους, το μισθό που έχει πιάσει πάτο, που αργεί να έρθει, την ανεργία που έχει χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού τους.

Το σύστημα χτυπάει από παντού τη ζωή τους, την καθημερινότητά τους. Κι όλα αυτά γιατί είναι σύστημα. Είναι δηλαδή ένα σύνολο σχέσεων, μια κοινωνία που λειτουργεί κόντρα στις δικές τους ανάγκες, τα συμφέροντά τους.

Αυτό πιστεύουν οι μαθητές. Και αυτό το ξέρει το σύστημα... Γι' αυτό το λόγο, αφού δεν μπορεί να σταματήσει τους προβληματισμούς τους, θέλει να τους στρέψει στην εξής λογική: «Είστε νέοι, είναι λογικό να θέλετε να αλλάξετε τα πάντα στη ζωή σας, αλλά αυτό είναι αδύνατο. Δείτε τι μπορείτε να κάνετε ώστε κάποιες αλλαγές που κάνει το σύστημα να σας ευνοήσουν», «εκμεταλλευτείτε τις ευκαιρίες που σας δίνονται».

Τι τους λέει ουσιαστικά; Οτι αυτός που ευθύνεται για τα προβλήματά τους, είναι κι αυτός που θα τα λύσει!

Και επειδή το σύστημα είναι σύστημα, έχει πολλούς μηχανισμούς, έχει άκρες που χτυπάνε από παντού.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει βαλθεί να πείσει ότι μια μεγάλη προοδευτική αλλαγή γίνεται και θα γίνει στο Γυμνάσιο και το Λύκειο. Τι εννοεί ως μεγάλη αλλαγή;

Οτι το Γυμνάσιο αλλάζει επειδή λιγοστεύουν τα μαθήματα που εξετάζονται στο τέλος της χρονιάς. Το πρόβλημα, όμως, του Γυμνασίου δεν είναι μόνο και κυρίως οι εξετάσεις. Είναι το περιεχόμενο της γνώσης που δίνει. Είναι ο καταιγισμός πληροφοριών χωρίς ο μαθητής να μπορεί να τις βάλει σε τάξη, σε σειρά. Είναι τα ψέματα της Ιστορίας. Είναι η Γλώσσα που διδάσκεται χωρίς να μπορεί ουσιαστικά ο μαθητής να εξασκήσει τη δημιουργικότητά του, αφού το βασικό είναι να μάθει να γράφει μικρά κείμενα, βάζοντας δηλαδή όρια στη σκέψη του. `Η μήπως είναι προοδευτική αλλαγή η Φυσική, η Χημεία, η Βιολογία να διδάσκονται από τον ίδιο εκπαιδευτικό; Μήπως πρέπει να τις καταργήσουμε και να φτιάξουμε μια μεγάλη «Φυσική Επιστήμη» της εποχής του Γαλιλαίου (16ος αιώνας); Αν, τέλος πάντων, ο υπουργός Παιδείας αγωνιούσε για τη μόρφωση των μαθητών, γιατί δεν εξασφάλιζε ότι τα μαθήματα θα γίνονται από τους κατάλληλους επιστήμονες;

Η κυβέρνηση λέει, ακόμα, ότι με τις αλλαγές στο Γυμνάσιο οι καθηγητές θα 'ρθουν πιο κοντά στους μαθητές, θα έχουν χρόνο για δημιουργικές δραστηριότητες. Ποιοι καθηγητές θα το κάνουν αυτό; Αυτοί που θα μπαίνουν από τάξη σε τάξη; Που δεν θα ξέρουν τους μαθητές με τα μικρά τους ονόματα και θα αναγκάζονται, για να τους γνωρίσουν, να χρησιμοποιούν το απρόσωπο πλάνο; Αν, τέλος πάντων, έχει τέτοια αγωνία στο να γίνονται δημιουργικές δραστηριότητες, τότε γιατί στα μουσικά σχολεία, όπως της Χαλκίδας, κάνουν μάθημα στο προαύλιο;

Είναι τέτοια η προοδευτική αλλαγή που η κυβέρνηση φέρνει αλλαγές από το μακρινό 1997. Ναι, τότε που οι σημερινοί μαθητές... δεν είχαν γεννηθεί. Τότε που έβαλαν εμπρός οι κυβερνήσεις να ορθώσουν πιο μεγάλους μορφωτικούς φραγμούς στα παιδιά της λαϊκής οικογένειας. Οπως τότε που ήταν ο Αρσένης του ΠΑΣΟΚ, τώρα και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι καταργεί τις πανελλαδικές εξετάσεις. Τι κάνει στην πραγματικότητα, όμως, πίσω από τα «φούμαρα» περί «ελεύθερης πρόσβασης»; Μεταφέρει όχι τρία, όχι τέσσερα, ούτε πέντε, αλλά πολύ περισσότερα εξεταζόμενα μαθήματα και για τις δυο τελευταίες τάξεις του Λυκείου, ο βαθμός των οποίων θα υπολογίζεται για την πρόσβαση σε ΑΕΙ και ΤΕΙ.

Ενα Λύκειο «εξεταστικό κέντρο». Αυτό θέλει η κυβέρνηση. Και γι' αυτό θα βρουν τους μαθητές απέναντί τους.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η κυβέρνηση έχει βαλθεί να παρουσιάσει ένα φιλομαθητικό προφίλ, γιατί δίνει τη δυνατότητα σε 17χρονους να ψηφίσουν. Φυσικά και αυτή η ευκαιρία δεν μπορεί να πάει χαμένη, αρκεί να στοχεύει... στο σύστημα, να είναι η πρώτη ψήφος κόκκινη.

Ομως, για να δούμε την υποκρισία. Μήπως δεν σέρνονται μαθητές σε δίκες, δεν καλούνται από τους εισαγγελείς επειδή συμμετείχαν σε κινητοποιήσεις; Μήπως δεν ήταν γνωστοί ΣΥΡΙΖΑίοι καθηγητές που μαντρώναν τους μαθητές τις μέρες μαθητικών συλλαλητηρίων;

Και για να το κάνουν αυτό, πρέπει να απαντήσουν δυναμικά στο τι ζωή θέλουν.

Γιατί στους μαθητές αξίζει να έχουν ένα σχολείο δημόσιο και δωρεάν, με όλες τις σύγχρονες υποδομές. Τέτοια σχολεία υπάρχουν, αλλά τα χαίρονται λίγοι.

Τους αξίζει ένα σχολείο που θα δουλεύει σταθερά με όλα τα παιδιά, αναπτύσσοντας όλες τις κλίσεις, τα ταλέντα, που θα καλλιεργεί τη δίψα για μόρφωση. Ενα σχολείο που δεν θα εξορίζει την τεχνική εκπαίδευση για μια δήθεν κατώτερη κατηγορία μαθητών.

Στους μαθητές αξίζει μια ζωή χωρίς το άγχος της ανεργίας. Γιατί πλούτος υπάρχει για να μπορούν όλοι οι νέοι να εργάζονται σε αυτό που έχουν σπουδάσει. Αλλά εμπόδιο σε αυτό μπαίνει το γεγονός ότι η ικανότητα του εργαζόμενου να δουλέψει, το μυαλό και το χέρι του, όλη του η ύπαρξη είναι εμπόρευμα. Και όσο είναι εμπόρευμα, θα πετιέται και στα ράφια της ανεργίας.

Στους μαθητές αξίζει να έχουν απαίτηση «όλα να μπορούν να τα γνωρίσουν και όλα να μπορούν να τα κάνουν». Που σημαίνει να μη συμβιβάζονται με λιγότερη γνώση, να μη συμβιβάζονται με «λιγότερο ουρανό».

Κι αυτό σημαίνει ότι στους μαθητές αξίζει... ένα άλλο σύστημα.

Και ο δρόμος για αυτό το σύστημα, για μια κοινωνία που θα έχει στο επίκεντρο τις δικές τους ανάγκες, ανοίγει από σήμερα.

Ξεκινά από το σχολείο. Από την προσπάθεια να φτιαχτούν εστίες δημιουργίας και αντίστασης σε κάθε σχολείο. Που θα ασχολούνται με όλα. Γιατί όλα είναι αυτά που προβληματίζουν και καίνε τους μαθητές. Με εκδηλώσεις, μαθητικές εφημερίδες, συλλογικές εργασίες, τουρνουά. Με μορφές πάλης που οι μαθητές μπορούν με ωριμότητα να επιλέγουν (εδώ ψηφίζουν από τα 17...).

Αυτή η κοινωνία, αυτό το σύστημα, το καπιταλιστικό, δεν είναι παντοδύναμο. Γι' αυτό και φοβάται την οργανωμένη οργή των νέων...

Εμείς δεν τους φοβόμαστε. Οργανωνόμαστε. Συζητάμε. Δημιουργούμε. Αγωνιζόμαστε!

Προχωράμε κι εμείς μπροστά, καθώς προβαίνει μπρος η Ιστορία. Και αυτή την ιστορία οι νέοι κομμουνιστές θα την γράψουμε όπως και αυτοί που έζησαν πριν από μας.

Την Ιστορία θα την γράψουμε και θα την διαβάσουμε και με τους συμμαθητές μας, με το δικό μας προσωπικό παράδειγμα. Τους στίχους αυτούς θα τους τελειώσουμε εμείς. Δρόμος όμορφος, δύσκολος, αλλά ο μόνος που μας αξίζει.