Στο γεμάτο από κόσμο αμφιθέατρο της πλατείας Εθνικής Αντίστασης (πρώην Ταπητουργείου) στο Βύρωνα πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 23/10, από τις Κομματικές Οργανώσεις Βύρωνα του ΚΚΕ και το τοπικό Παράρτημα της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, εκδήλωση τιμής και μνήμης, αφιερωμένη στα 72 χρόνια από το Μπλόκο του Βύρωνα.

Οι ανατολικές συνοικίες της Αθήνας υπήρξαν στην Κατοχή πεδίο σφοδρών πολεμικών συγκρούσεων του ΕΛΑΣ με τους κατακτητές και τους συνεργάτες τους. Στις 7/8/1944, δέκα μέρες πριν από το «μπλόκο της Κοκκινιάς», δύο γερμανικοί λόχοι και 800 γερμανοτσολιάδες ταγματασφαλίτες, βαριά οπλισμένοι έστησαν το «μπλόκο» στο Βύρωνα. Μετά από τετράωρη μάχη που έδωσαν με τον ελαφρά οπλισμένο ΕΛΑΣ, που είχε πολλούς τραυματίες και δύο νεκρούς, συγκέντρωσαν στην πλατεία 1.000 άνδρες για να τους στείλουν στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Οι χαφιέδες κουκουλοφόροι, συνεργάτες των ναζί, υπέδειξαν στους δήμιους 10 μέλη της ΕΑΜικής Αντίστασης, οι οποίοι εκτελέστηκαν μετά το βασανισμό που υπέστησαν.

Η εκδήλωση της Κυριακής ξεκίνησε με κατάθεση στεφάνων από τις Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ και την ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ στο μνημείο των εκτελεσμένων. Οι συγκεντρωμένοι με πορεία έφτασαν στο αμφιθέατρο, όπου χαιρετισμό απηύθυνε η Γεωργία Τσαμούρη, πρόεδρος του Παραρτήματος Βύρωνα της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, ενώ ακολούθησε ομιλία από τον Κώστα Ζιώγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Το «παρών» στην εκδήλωση έδωσε και ο κομμουνιστής δήμαρχος Καισαριανής, Ηλίας Σταμέλος. Ανάμεσα στους συγκεντρωμένους, βρέθηκαν και οι «φυσικοί πρωταγωνιστές» της γεμάτης ηρωισμό δεκαετίας του 1940, αγωνιστές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ.

Στο τέλος, οι παρευρισκόμενοι παρακολούθησαν καλλιτεχνικό αφιέρωμα, με τραγούδι από την Σύλβια Καπερνάρου. Στο χώρο λειτούργησαν, επίσης, έκθεση με ιστορικό υλικό από τη δράση του ΚΚΕ στο Βύρωνα και βιβλιοπωλείο της «Σύγχρονης Εποχής».

Ο Κ. Ζιώγας, μιλώντας στους συγκεντρωμένους αναφέρθηκε στο ιστορικό πλαίσιο στο οποίο δόθηκε η μάχη στο Βύρωνα τον Αύγουστο του 1944, αλλά και στα διδάγματα από όλη την ηρωική διαδρομή του λαού τη δεκαετία του 1940, τόσο κατά την ΕΑΜική Αντίσταση όσο και κατά την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ. Ηταν η «περίοδος που το ΚΚΕ έδωσε βαρύ φόρο αίματος με απίστευτες αντοχές ηρωισμού. Τόσο πάνω στο βουνό με το όπλο στο χέρι, όσο και στα εκτελεστικά αποσπάσματα», τόνισε.

Το στέλεχος του Κόμματος αναφέρθηκε, επίσης, στην προσπάθεια καπηλείας αυτής της λαϊκής εποποιίας από την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ. Οπως είπε χαρακτηριστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ «πασχίζει να οικειοποιηθεί τις αξίες και τα ιδανικά της Αντίστασης, τις πιο μεγάλες στιγμές της λαϊκής πάλης, όταν έχει σκλαβώσει τους ανθρώπους του μόχθου στην πιο βάρβαρη εδώ και 40 χρόνια αντιλαϊκή πολιτική, που οδηγεί στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, στην ανεργία (...) Από τη μία επικαλούνται το ΕΑΜ καπηλευόμενοι τον λαϊκό απελευθερωτικό αγώνα και από την άλλη εκθειάζουν την ΕΕ που έχει αμαυρώσει τη μέρα της μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών με την εξίσωση φασισμού - κομμουνισμού και Χίτλερ - Στάλιν...».

«Η Ιστορία όμως του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ διδάσκει ακριβώς και εντελώς το αντίθετο. Διδάσκει την αντίθεση στις Σειρήνες της υποταγής και του συμβιβασμού, της ηττοπάθειας. Την πείρα αυτή κρατάει το ΚΚΕ και τη μεταλαμπαδεύει στους νέους κομμουνιστές και στις νέες γενιές γενικότερα», τόνισε ο Κ. Ζιώγας.

Ιστορικό περίπατο που ξεκίνησε από την περιοχή «Κάμπα», πάνω από τον οικισμό του Ξυλοσύρτη, διοργάνωσε την Κυριακή 9/10 η ΚΟΒ Αγίου Κηρύκου Ικαρίας του ΚΚΕ, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ.

Ο περίπατος κατέληξε μετά από δύσβατη διαδρομή στο βουνό, στη θέση «Πλατανίδι», όπου τοποθετήθηκε τιμητική πλάκα στη μνήμη του Νέστορα Νιάπα, του πρώτου πεσόντα μαχητή του ΔΣΕ στην Ικαρία, ο οποίος δολοφονήθηκε από το αστικό κράτος στις 19/6/1948.

Στο σημείο, χαιρετισμό απηύθυνε, εκ μέρους της ΤΕ Ικαρίας - Φούρνων του ΚΚΕ, ο Νίκος Λαρδάς, ο οποίος αναφέρθηκε στην προσπάθεια της ΚΟ Ικαρίας να αναδείξει την Ιστορία και τη δράση του ΔΣΕ στο νησί, ένα από τα τρία μόνο νησιά του Αιγαίου (Μυτιλήνη, Σάμος, Ικαρία) που η μεταδεκεμβριανή κατάσταση δεν μπόρεσε να στεριώσει το καθεστώς τρόμου και θανάτου που επέβαλαν στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Στη συνέχεια, ακολούθησε εκδήλωση στην Κάμπα, στην οποία μίλησε εκ μέρους της ΚΟΒ Αγίου Κηρύκου η Γεωργία Λαρδά, που επισήμανε την ιδιαίτερη σημασία της μελέτης συνολικά της Ιστορίας και πιο ειδικά του ΔΣΕ, χωρίς μηδενισμούς και ωραιοποιήσεις, με γνώμονα την εξαγωγή πολύτιμων συμπερασμάτων που δυναμώνουν τη σύγχρονη πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Αναφέρθηκε στις δολοφονίες των μαχητών του ΔΣΕ Νέστορα Νιαπά, Ηλία Ξηρού και Νίκου Πίττακα το καλοκαίρι του 1948, στις μάχες που ακολούθησαν, αλλά και στους 9 μαχητές που αρνήθηκαν να παραδοθούν και παρέμειναν καταδιωκόμενοι στο νησί μέχρι το 1955:

«Στις 3/11/1948 έχουμε την πρώτη σύγκρουση με ομάδες των τριακοσίων χωροφυλάκων και των εκατό περίπου ΜΑΥδων που φρουρούσαν το νησί εκείνη την περίοδο. Πραγματοποιήθηκε στην περιοχή του Ζηζόκαμπου, ανάμεσα Φραντάτο και Ράχες, εξελίχτηκε σε πολύωρη μάχη, χωρίς ωστόσο απώλειες.

Η δεύτερη σύγκρουση έγινε στον Ορθό Λούρο, πάνω από το Μαυράτο, χωρίς επίσης απώλειες.

Η τρίτη στο Μαύρο Γκρεμό, στη θέση Αλωνάκι, πάνω από το Δρούτσουλα, στις 14 Δεκέμβρη, με θύμα τον Γεώργιο Βελετάκη, που είχε τραυματιστεί. Ο αγριανθρωπισμός του αποσπάσματος του Μαραγκού ήταν πρωτόγνωρος για το νησί. Αποκεφάλισαν τον τραυματία και το κεφάλι του το κατέβασαν στο Χρυσόστομο. Μεθοκοπούσαν σε κοινή θέα και φώναζαν τη μάνα του να πάει να δει το κεφάλι του. Τελικά το πήγαν στον Αγιο Κήρυκο και έπαιζαν μπάλα με το κεφάλι του Βελετάκη στην πλατεία. (...)

Στις 21 Δεκέμβρη, έγινε η τέταρτη μάχη στη θέση Δοκίμι πάνω από την Αρέθουσα. Στη σύγκρουση αυτή πήραν μέρος όλες οι δυνάμεις των αποσπασμάτων στην Ικαρία, χωρίς απώλειες από τους αντάρτες. Σκοτώθηκε ο αποσπασματάρχης και ένας χωροφύλακας. Για αντίποινα έκαψαν 4 σπίτια στην Αρέθουσα.

Στις 14/1/1949 έγινε η πέμπτη μάχη στον Αγιο Ονούφριο, με νεκρό τον Μόσχο Μάζαρη και αιχμαλώτους τον Γεώργιο Τσερμέγκα και τον Παναγιώτη Σαμπλίδη, που εκτελέστηκαν αργότερα, ύστερα από απόφαση του στρατοδικείου της Σάμου.

Η έκτη και τελευταία σύγκρουση σημειώθηκε στη θέση Σκίζα πάνω από τον Καραβόσταμο προς την Αρέθουσα, στις 6/6/1949. Είχαμε ένα νεκρό και μερικούς τραυματίες από τη δύναμη της χωροφυλακής. Σκοτώθηκε ο εξόριστος Διαμαντής Διαμαντής και τραυματίστηκε βαριά ο Θεολόγος Τσούνος».

Αναφερόμενη στους 9 καταδιωκόμενους αντάρτες που έμειναν ασύλληπτοι μέχρι το 1955, η Γ. Λαρδά είπε: «Τα αποσπάσματα την περίοδο 1949-1955 αριθμούσαν μαζί με τους ΜΑΥδες τους 1.300. Δεν μπόρεσαν να τους βρουν. Αυτός ο υπέροχος λαός έγινε η κρυψώνα, ο τροφοδότης, το νοσοκομείο τους. Εγιναν ένα με αυτούς, για αυτό και δεν υπέκυψαν στον πειρασμό της παχυλής επικήρυξης. Ούτε ιδεολογικοί αντίπαλοι μπήκαν στη λογική της κατάδοσης, αν και θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν ως "εθνικά ωφέλιμη" μια τέτοια πράξη. Εδώ φαίνεται ότι αν μια τοπική κοινωνία ή ένας λαός κάνει κάτι δική του υπόθεση, οι κομματικοί διαχωρισμοί πάνε περίπατο. Υπερισχύει η κοινωνική, η ταξική προέλευση. Στην περίπτωση των εννέα, αυτό έγινε και ας μην το καταλάβαιναν».

Και κατέληξε λέγοντας: «Τιμή και δόξα στις μαχήτριες και τους μαχητές του ΔΣΕ που έδωσαν τη ζωή τους. Δεν σας ξεχνάμε, παραλαμβάνουμε την κληρονομιά που μας αφήσατε σαν σκυτάλη στο στίβο της ταξικής πάλης, της πάλης για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό!».