Η δημοσιοποίηση, την Τετάρτη, της Ετήσιας Εκθεσης του λεγόμενου Συμβουλίου Οικονομικής Πολιτικής της Γερμανίας, ή των «πέντε σοφών», όπως λέγεται, έφερε στο προσκήνιο τις πιο άγριες διαθέσεις του κεφαλαίου και τις διεργασίες που γίνονται στο εσωτερικό της αστικής τάξης για τους τρόπους με τους οποίους θα εξυπηρετηθεί καλύτερα η καπιταλιστική κερδοφορία, με δεδομένο ότι «το μάρμαρο θα πληρώνουν» η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Ζητούμενο επίσης είναι πώς θα χειραγωγηθούν καλύτερα στα κελεύσματα του κεφαλαίου ή πώς θα ενσωματώνονται για να μη βλέπουν τον πραγματικό αντίπαλο. Αλλωστε, η λογική της κοινωνικής συναίνεσης και της ταξικής συνεργασίας είναι ένα ζήτημα που έχει «δουλευτεί» πολλά χρόνια σε αυτήν τη χώρα και το συνδικαλιστικό κίνημα, οι εργοδοτικές ηγεσίες του έχουν αξιοποιηθεί σε αυτήν την κατεύθυνση. Εχει επίσης σημασία η «άμεση» αντίδραση της καγκελαρίου, Αγκελα Μέρκελ, στα μέτρα των «σοφών», ειδικά σε μια χρονική περίοδο που είναι επί της ουσίας προεκλογική (οι εκλογές γίνονται το Σεπτέμβρη του 2017).

Αλλά ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ' την αρχή:

Η έκθεση του συγκεκριμένου Συμβουλίου (ιδρύθηκε το 1963, διορίζεται από τον Πρόεδρο της χώρας, έχει συμβουλευτικό χαρακτήρα), που δημοσιοποιείται κάθε χρόνο αυτή την εποχή, φέρει τον τίτλο «Ωρα για μεταρρυθμίσεις 2016/'17» και αποτελείται από 536 σελίδες. Θα προσπαθήσουμε να σταχυολογήσουμε τα πιο σημαντικά της στοιχεία. Στην αρχή κάνει μια εκτίμηση για την κατάσταση στη Γερμανία, στην ΕΕ και την παγκόσμια οικονομία, όπου αποτυπώνεται η ανησυχία για τη χαμηλή ανάπτυξη και τα «ρίσκα» που υπάρχουν, κυρίως λόγω της ενδεχόμενης αποχώρησης της Μεγάλης Βρετανίας από την ΕΕ (Brexit), αλλά και τη μείωση των ρυθμών ανάπτυξης στην Κίνα.

Οι οικονομολόγοι αναφέρουν ότι παρόλο που η γερμανική οικονομία είναι σε καλή κατάσταση (σ.σ. αυτή αφορά την κατάσταση του κεφαλαίου φυσικά αφού η γερμανική αστική τάξη χτυπήθηκε λιγότερο από την καπιταλιστική κρίση στην ΕΕ) υπάρχουν ωστόσο ανησυχητικές ενδείξεις. Εκτιμούν ότι η αύξηση του ΑΕΠ στη χώρα θα είναι το 2016 1,9% και το 2017 1,3%, ενώ στην Ευρωζώνη για το 2016 1,6% και για το 2017 1,4%. Ως ανησυχητικές ενδείξεις κατονομάζουν το «δημογραφικό ζήτημα», αυτό δηλαδή που η αστική στατιστική αναφέρει ως «γήρανση του πληθυσμού που επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό», όπως επίσης και τη σχεδιαζόμενη θέσπιση του κατώτατου μισθού και τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, που «τραυματίζουν», όπως λένε, την «ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και τη μελλοντική βιωσιμότητά της».

Ταυτόχρονα, σημειώνουν ότι η γερμανική κυβέρνηση δεν αξιοποίησε αρκετά την ευνοϊκή οικονομική συγκυρία για να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, αντί να επαναπαύεται στις «δάφνες» προηγούμενων μεταρρυθμίσεων, όπως η λεγόμενη «Ατζέντα 2010», δηλαδή το προηγούμενο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων που εφαρμόστηκε στη Γερμανία στις αρχές του 2000 από τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του καγκελαρίου Γκέρχαρντ Σρέντερ (πριν αρχίσουν οι μεγάλοι συνασπισμοί με τους Χριστιανοδημοκράτες) και πάγωσε τους μισθούς, διεύρυνε τη μερική απασχόληση, επιδείνωσε κοινωνικο-ασφαλιστικά, εργατικά δικαιώματα.

Εντονες είναι οι επικρίσεις στην έκθεση για τη φορολογική πολιτική της κυβέρνησης, ενώ προτείνεται τα πλεονάσματα να αξιοποιηθούν για να μειωθεί το χρέος και να γίνουν μεταρρυθμίσεις στη φορολογία, και όχι για παροχές. Ζητάνε να δοθούν νέα κίνητρα για ιδιωτικές επενδύσεις μέσω της μείωσης των φορολογικών συντελεστών για τις επιχειρήσεις. Ταυτόχρονα, εκτιμούν ότι είναι επιβεβλημένες οι μεταρρυθμίσεις στη φορολογία των φυσικών προσώπων και διαφωνούν με τα σχέδια του υπουργείου Οικονομικών, που «θέλει να διευκολύνει τα μεσαία στρώματα, εν είδει ανταπόδοσης για τις πιέσεις που είχαν υποστεί λόγω της "Ατζέντας 2010"».

Προτείνουν λοιπόν συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις οι «σοφοί»: Το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης, με βάση την αύξηση του προσδόκιμου ζωής, να αυξάνεται σταδιακά τα επόμενα χρόνια με στόχο να φτάσει το 2080 στα 71 χρόνια! Τότε, με βάση το ...μοντέλο προβολής των Γερμανών «σοφών», το προσδόκιμο ζωής για τους άνδρες θα είναι 87,7 χρόνια και για τις γυναίκες 91,3 χρόνια, άρα, σύμφωνα με τους φωστήρες του γερμανικού κεφαλαίου, το σημερινό όριο ηλικίας συνταξιοδότησης που ήδη είναι στα 67 χρόνια, πρέπει να ανεβεί παραπέρα. Στην ουσία, έτσι θα αυξηθεί η δυνατότητα εκμετάλλευσης των εργαζομένων για περισσότερα χρόνια από το κεφάλαιο, το αστικό κράτος θα καταβάλλει συντάξεις (που τις έχουν πληρώσει οι ασφαλισμένοι) για λιγότερα χρόνια και την ίδια ώρα θα μειωθούν τα χρόνια που οι απόμαχοι της δουλειάς θα μπορούν να ζήσουν, για να χαρούν για παράδειγμα τα εγγόνια τους ή να ξεκουραστούν και έτσι η σύνταξη θα προσεγγίζει να γίνεται ...επίδομα κηδείας.

Επιπλέον, επειδή οι «σοφοί» θέλουν μείωση κρατικών δαπανών προτείνουν το σύστημα των «τριών πυλώνων» για να διευρυνθούν τα επιχειρησιακά ασφαλιστικά πακέτα και η συμμετοχή των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών ώστε η Ασφάλιση, αν όχι εξολοκλήρου, να πληρώνεται απευθείας από τον ίδιο τον εργαζόμενο, με σκοπό να μειωθεί η κρατική συμμετοχή.

Επίσης, οι οικονομολόγοι θέλουν μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας. Πέρα από το ότι ο κατώτατος μισθός (που έτσι και αλλιώς εφαρμόζεται διαφοροποιημένα ανά κλάδο στη Γερμανία), λένε, πρέπει να καταργηθεί, σημειώνεται ότι ρόλο - «κλειδί» στην ανταγωνιστικότητα παίζει και μπορεί να παίξει και στο μέλλον η ελαστική αγορά εργασίας, που προτείνεται να επεκταθεί ακόμα περισσότερο και σε πιο «υψηλά ειδικευμένους εργαζόμενους». Πρόκειται φυσικά για τα λεγόμενα «μίνι τζομπς» των 400 ευρώ το μήνα, της μισοδουλειάς - μισοζωής, που φτάνουν να αφορούν γύρω στα 7 εκατομμύρια εργαζόμενους, με περιορισμένα ή ελάχιστα ασφαλιστικά δικαιώματα και τους λεγόμενους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους μέσω των σύγχρονων δουλεμπορικών γραφείων, όπου οι εργοδότες παίρνουν τον εργαζόμενο όποτε ...έχουν ανάγκη. Σε άλλες χώρες, όπως στη Βρετανία και την Ισπανία, είναι τα λεγόμενα «μηδενικά συμβόλαια», η δουλειά με την ώρα, και άλλες «βέλτιστες πρακτικές» στην ΕΕ, που και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ χρησιμοποιεί συχνά.

Στην έκθεση επισημαίνεται επίσης ότι η αύξηση των αιτούντων άσυλο στη Γερμανία πρέπει να οδηγήσει σε μέτρα για καθαρούς κανόνες μετανάστευσης, για προστασία των εξωτερικών συνόρων. Επίσης, τονίζεται ότι ο αριθμός των προσφύγων (δηλαδή των ξεριζωμένων από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις όπου συμμετέχει και η Γερμανία), που είναι κάπου 900.000, είναι διαχειρίσιμος, ωστόσο απαιτούνται κονδύλια για εκπαιδευτικά προγράμματα και την εκμάθηση της γλώσσας ώστε να μπορούν να ενσωματωθούν στην αγορά εργασίας. Φυσικά και πάλι το βλέμμα εδώ είναι στραμμένο στο πώς καλύτερα θα αξιοποιηθούν οι μετανάστες ως φτηνό εργατικό δυναμικό και ως καλύτερος τρόπος προτείνεται η ελαστική αγορά εργασίας.

Ακόμα, για την αύξηση των δημόσιων επενδύσεων προτείνεται η σύσταση, σε συμφωνία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης με τις τοπικές κυβερνήσεις, εταιρειών υποδομών που θα ασχοληθούν με τους ομοσπονδιακούς δρόμους και άλλα δημόσια έργα.

Ξεχωριστό τμήμα, ή μάλλον αναφορές κατά θεματική ενότητα περιλαμβάνουν και οι προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση. Μάλιστα, ο επικεφαλής των οικονομικών συμβούλων, Κρίστοφ Σμιτ, κατά την επίσημη παράδοση της ετήσιας έκθεσης στην καγκελάριο Μέρκελ και την κυβέρνηση σημείωσε: «Η οικονομική ανάπτυξη της Ευρωζώνης και της Γερμανίας οφείλεται εν πολλοίς στη νομισματική πολιτική. Η γερμανική οικονομία αναπτύσσεται πέρα από τις δυνατότητές της. Στη βάση αυτών των εκτιμήσεων προτείνουμε μεταρρυθμίσεις που δίνουν στην Ευρωζώνη τη δυνατότητα να ξαναγίνει κινητήρια δύναμη ειρήνης και ευημερίας, αλλά και που βοηθούν τη Γερμανία να παραμείνει λιμάνι σταθερότητας και ευμάρειας. Κατά τη γνώμη μας οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να ξεκινήσουν άμεσα». Ιδιαίτερα επικρίνεται η λεγόμενη «πολιτική ποσοτικής χαλάρωσης» που υλοποιούν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ο επικεφαλής της, Ιταλός Μάριο Ντράγκι. «Οι χώρες της Ευρωζώνης θα πρέπει να εφαρμόσουν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για να διατηρηθεί η οικονομική ανάκαμψη, που είναι αποτέλεσμα της επεκτατικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία θα πρέπει να περιοριστεί, καθώς απειλεί τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα», τονίζουν οι «σοφοί». Ζητάνε έτσι ενίσχυση των ευρωενωσιακών δημοσιονομικών πολιτικών, τερματισμό των χαμηλών επιτοκίων που μειώνουν τα κέρδη των τραπεζών και ζημιώνουν την οικονομία, επαναλαμβάνουν τα περί περαιτέρω ελαστικής πολιτικής μισθών, τιμών και διεύρυνσης της εργασιακής κινητικότητας και προτείνουν επίσης άρση του προστατευτισμού τασσόμενοι αναφανδόν υπέρ των συμφωνιών ελεύθερου εμπορίου με τον Καναδά (CETA) και τις ΗΠΑ (TTIP - Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων).