-- Εχει ξεκινήσει να παίζεται στο Θέατρο «Από Κοινού» το νέο σας έργο «φόρτυ ½ (μύησις)», μια σατιρική, ανατρεπτική περφόρμανς, όπως χαρακτηρίζεται. Πείτε μας κάποια παραπάνω λόγια για το έργο. Τι θέλετε να θίξετε;

-- Με αφορμή μια συγκεκριμένη «μεγάλη» κυρία του είδους εμπνεύστηκα μια δική μου «performance» ίσα - ίσα για να «καταγγείλω» την αυτοκρατορία του τίποτα στην Τέχνη και κατ' επέκταση και στη ζωή μας. Οπότε, εμφανίζομαι στη σκηνή με ένα φόρεμα ίδιο με της Μαρίνας Αμπράμοβιτς - περί ης ο λόγος - και η ομοιότητα σταματάει εκεί. Ετσι χρησιμοποιώντας - για πολύ λίγο - τη γελοιότητα του αυτοπροσδιορισμού στην Τέχνη ή όπου αλλού, τη χρησιμοποίηση από το σύστημα του «δήθεν» που το εξυπηρετεί, μας δίνεται η ευκαιρία να καταθέσουμε τη δική μας άποψη για τη συμβολή του καλλιτέχνη στα κοινωνικά ζητήματα. Ο καλλιτέχνης είναι μέρος του συνόλου και ζει μέσα στον κόσμο του καθημερινού μόχθου. Συμμετέχει και εμπνέεται απ' τους αγώνες του λαού και ανταποδίδει με έργο όσο μπορεί αντάξιο αυτού του αγώνα. Ετσι δε μένουμε για πολύ στην ασάφεια αλλά θίγουμε με σατιρικό τρόπο καθημερινά προβλήματα που προκύπτουν από την πολιτική κατάσταση.

-- Σατιρίζοντας όλη αυτήν την προσπάθεια αποπροσανατολισμού, χρησιμοποιούμε ακροθιγώς τη φόρμα αυτών των θεαμάτων με στόχο πάντα, βέβαια, την υπονόμευσή τους. Αυτό δεν στερεί το θέαμα από τη λαϊκότητα και τη σαφήνειά του. Πολύ σημαντικό στοιχείο είναι η συμμετοχή των θεατών στην παράστασή μας και απ' ό,τι αποκομίσαμε μέχρι τώρα είναι και για τους ίδιους πολύ ενδιαφέρουσα (η συμμετοχή) και το κάνουν με την ίδια σατιρική διάθεση και μέτρο.

-- Βλέποντας τους συντελεστές, παρατηρούμε ότι είναι μια... οικογενειακή υπόθεση. Στην παράσταση παίζετε μαζί με τον Αντώνη Ξένο και την Αγγελική Ξένου, η οποία υπογράφει και τη σκηνοθεσία...

-- Είναι σίγουρα μια οικογενειακή υπόθεση στο πλαίσιο της συντροφικής μεγάλης οικογένειας που είναι απαραίτητη στους καιρούς που ζούμε. Οπως οικογενειακή ήταν η αντιμετώπιση που είχαμε από φτωχούς αλληλέγγυους τους μήνες των απίστευτων δυσκολιών για να φτιαχτεί το «Από Κοινού». Οσο για την Αγγελική Ξένου, που υπογράφει τη δεύτερη θεατρική σκηνοθεσία της, έδωσε στην παράστασή μας όσα εμείς δε θα μπορούσαμε ως ηθοποιοί με διαφορετικούς ερμηνευτικούς κώδικες από αυτούς που χρειάζονται για το εγχείρημα.

-- Η παράσταση φιλοξενείται στον νέο πολυχώρο τέχνης «Από Κοινού». Μιλήστε μας για το νέο αυτό βήμα.

-- Χρειάστηκαν δεκατέσσερις μήνες σκληρής δουλειάς. Ο χώρος ήταν ένα συνεργείο αυτοκινήτων και μετατράπηκε σε ένα ασφαλές και λειτουργικό μικρό πολυχώρο τέχνης. Ηταν ένα εγχείρημα αρκετά τολμηρό με δεδομένο ότι ο χώρος δε μας ανήκει, είναι ενοικιαζόμενος και καταλαβαίνει κανείς πόσο κουράγιο χρειάζεται για να τα βγάλουμε πέρα και να συνεχίσουμε.

-- Και μια τελευταία ερώτηση. Με τι συναισθήματα, με τι σκέψεις θέλετε να φύγει ο θεατής από την παράσταση;

-- Θέλουμε, εκτός από τη συμμετοχή του, ο θεατής να δεχτεί μια ώθηση να σκεφτεί και να αποφασίσει για την τέχνη και τη ζωή που θέλει. Πάντα μέσα από μια σατιρική διάθεση, απλά και αληθινά, χωρίς φανφάρες και «δηθενιά».