Από τη μια, η κυβέρνηση πανηγυρίζει ότι η «αξιολόγηση» προχωράει προς το τέλος της και, από την άλλη, αναζητάει τρόπους να σερβίρει τη συμφωνία στο λαό, γνωρίζοντας καλά το βαρύ αντιλαϊκό της περιεχόμενο. Και η αλήθεια είναι ότι δεν της λείπουν τεχνάσματα στην προσπάθεια να κοροϊδέψει και να κρατήσει τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα δέσμια ενός κλίματος ανοχής στην πολιτική της, που συστηματικά καλλιεργεί.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το χτεσινό κύριο άρθρο της «Αυγής». Εκεί, η κυβέρνηση εμφανίζεται να δίνει τάχα μάχη για την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και η ΝΔ να υπονομεύει την αίσια ολοκλήρωση της «αξιολόγησης» (!) επειδή η πολιτική της είναι ταξική υπέρ του κεφαλαίου, το οποίο ζητάει την πλήρη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, άρα και τη μη επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Με τον τρόπο αυτό, στην προπαγάνδα της κυβέρνησης χαράσσεται μια πλαστή διαχωριστική γραμμή: Από τη μια στέκεται η ίδια, ως υπερασπιστής τάχα των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων, κι από την άλλη η ΝΔ, ως εκφραστής των πιο ακραίων απαιτήσεων του κεφαλαίου.

Μιλάμε, δηλαδή, για την πλήρη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, η οποία είναι η εξής: Η κυβέρνηση, παίρνοντας τη σκυτάλη από τη ΝΔ, όχι μόνο διατήρησε στο ακέραιο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο που φτιάχθηκε με προηγούμενους νόμους, αλλά το επέκτεινε κιόλας, όπως έκανε, για παράδειγμα, με το Ασφαλιστικό. Αλλά και στα Εργασιακά, στόχος της κυβέρνησης δεν είναι η ανάκτηση απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι από τα προηγούμενα χρόνια, όπως, για παράδειγμα, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, αλλά η κατοχύρωση της σημερινής ζούγκλας στην αγορά εργασίας και η επέκτασή της, όπως γίνεται με όλες τις προτάσεις του πορίσματος των «ειδικών», που αποτελούν την κυβερνητική θέση στη διαπραγμάτευση.

Επομένως, αν για τη ΝΔ, το «πούρο» κόμμα της αστικής τάξης, η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων είναι «ιδεοληψία», όπως της καταλογίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, για τη σημερινή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση οι ανατροπές στα Εργασιακά, πέρα από αυτονόητη ανάγκη του κεφαλαίου, είναι και ένα πεδίο δοκιμασίας της ικανότητάς της να ενσωματώνει και να χειραγωγεί τις λαϊκές αντιδράσεις. Αυτός είναι άλλωστε και ένας από τους βασικότερους λόγους για τον οποίο η αστική τάξη επιμένει να θεωρεί ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ κάνει καλά τις δουλειές της.

Τι άλλο λέει η κυβέρνηση; Οτι οι Ευρωπαίοι εταίροι στέκονται στο πλευρό της κυβέρνησης για τα Εργασιακά, σε αντίθεση με το ΔΝΤ, που έχει ακραία νεοφιλελεύθερες θέσεις. Καλεί δηλαδή το λαό να συνταχθεί με το μέτωπο κυβέρνησης - ΕΕ, απέναντι στο ΔΝΤ, για να έχει ...πετυχημένη κατάληξη η διαπραγμάτευση. Θυμίζουμε ότι πριν από μερικούς μήνες, το μέτωπο του «καλού» απέναντι στο «κακό» περιελάμβανε και τους εργοδότες. Μέχρι που ο ΣΕΒ άρχισε να πυκνώνει τις παρεμβάσεις του για τα Εργασιακά και να αποκαλύπτει την πραγματική ατζέντα της διαπραγμάτευσης, που διαμορφώνεται και με δική του παρέμβαση.

Πόσο αλήθεια είναι, όμως, ότι το ΔΝΤ και η ΕΕ έχουν διαφορετική άποψη για τα Εργασιακά; Η απάντηση είναι καθόλου. Πρώτον, επειδή στο κοινό τους υπόμνημα προς την επιτροπή των «εμπειρογνωμόνων», πριν από την έκδοση του πορίσματος, οι θέσεις τους ταυτίζονταν πλήρως σε όλα τα βασικά ζητήματα: Ομαδικές απολύσεις, συλλογικές διαπραγματεύσεις και πάει λέγοντας. Δεύτερον, επειδή οι «βέλτιστες πρακτικές» που επικαλούνται κυβέρνηση και ΕΕ περιέχουν σε μεγάλο βαθμό τις μεταρρυθμίσεις που βάζει στο τραπέζι το ΔΝΤ και οι οποίες έχουν ήδη εφαρμοστεί σε άλλα κράτη - μέλη της Ευρωένωσης. Για παράδειγμα, στις ομαδικές απολύσεις, το ΔΝΤ ζητάει να προσαρμοστεί η ελληνική νομοθεσία στη σχετική οδηγία που έχει διαμορφώσει η ΕΕ!

Σε κάθε περίπτωση, ο διαχωρισμός «η ΕΕ από τη μια και το ΔΝΤ από την άλλη» κρύβει και κάτι ακόμα: Οτι μεταξύ τους κόντρα υπάρχει, αλλά δεν είναι για τις Συλλογικές Συμβάσεις, ή για το ποσοστό των απολύσεων, αλλά για βαθύτερα ζητήματα, που αφορούν οξυμένους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στο πεδίο της οικονομίας.

Τέλος, για να «δέσει το γλυκό», η κυβέρνηση καμαρώνει πως δημιουργεί ρήγματα ανάμεσα και στις διαφορετικές πολιτικές ομάδες στο Ευρωκοινοβούλιο, αναζητώντας και κερδίζοντας συμμάχους στις θέσεις της για τα Εργασιακά. Ποιοι είναι αυτοί; Οι «σοσιαλδημοκράτες» και η «αριστερά», με τους επικεφαλής των οποίων συναντήθηκε η υπουργός Εργασίας στις Βρυξέλλες, εξαίροντας τη στάση τους, σε αντίθεση με τους εκπροσώπους του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.

Δηλαδή, πέρα απ' όλα τα άλλα, ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναζεσταίνει την κρύα σούπα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, έχοντας το βλέμμα στραμμένο και στο εσωτερικό, όπου ανταγωνίζεται με το ΠΑΣΟΚ και τις άλλες «παλαιές» δυνάμεις για το ποιος θα απορροφήσει αυτόν τον χώρο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η επίσκεψη της Αχτσιόγλου στις Βρυξέλλες συνοδεύτηκε με δημοσιεύματα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η ευρωπαϊκή «αριστερά» σκοπεύουν να στηρίξουν τον σοσιαλδημοκράτη υποψήφιο, στον δεύτερο γύρο των εκλογών για τον νέο πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου.

Μ' αυτά και μ' αυτά προσπαθεί ο ΣΥΡΙΖΑ να σηκώσει κουρνιαχτό γύρω από τη δεύτερη «αξιολόγηση», που «καίγεται» να ολοκληρώσει, υλοποιώντας κατά γράμμα τον αντιλαϊκό «οδικό χάρτη» του κεφαλαίου για ανάκαμψη της κερδοφορίας του...