Μέσα από την εισαγωγή της επιχειρηματικότητας ως έννοιας και βιωματικής άσκησης, μέσα από τη δημιουργία εικονικών επιχειρήσεων στο σχολείο, το χώρο δηλαδή που διαπαιδαγωγούνται μαζικά οι νέοι άνθρωποι, καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι τα παιδιά των εργατικών - λαϊκών οικογενειών θα γίνουν επιχειρηματίες. Δεν είναι όμως αυτός ο κύριος στόχος του εγχειρήματος. Η επιχειρηματικότητα εισάγεται στα σχολεία και στις συνειδήσεις από νωρίς, με στόχο την αφομοίωση των αξιών και δεδομένων της καπιταλιστικής επιχείρησης από τους μελλοντικούς μισθωτούς, για να παίζει η σύγχρονη εργατική τάξη το ρόλο της μέσα στην εργασιακή διαδικασία, πιο αποτελεσματικά και χωρίς κραδασμούς, να ταυτίζονται τα συμφέροντα του εργοδότη με αυτά του εργαζόμενου. Και σχετίζεται με τη στρατηγική της ΕΕ για την ανταγωνιστικότητα των ευρωενωσιακών μονοπωλίων έναντι των υπόλοιπων, γι' αυτό και πολλές φορές η ΕΕ έχει επανέλθει ειδικά στο θέμα της επιχειρηματικότητας στην Εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες.

Το τελευταίο διάστημα, στη χώρα μας βρίσκεται σε εξέλιξη ο καθιερωμένος πια διαγωνισμός μαθητικής επιχειρηματικότητας του «Σωματείου Επιχειρηματικότητα Νέων» (ΣΕΝ), με έμφαση μάλιστα στη δημιουργία εικονικών επιχειρήσεων από μαθητές. Ο συγκεκριμένος οργανισμός, όπως ενημερώνει, εδώ και 11 χρόνια διοργανώνει στην Πρωτοβάθμια, Δευτεροβάθμια και Ανώτατη Εκπαίδευση υπό την αιγίδα του υπουργείου Παιδείας προγράμματα όπως «εικονική επιχείρηση», «ξοδεύοντας έξυπνα», «η δική μου επιχείρηση», «διαγωνισμός κοινωνικής καινοτομίας», «στη σκιά ενός στελέχους», «κοινωνική επιχείρηση 360», «start up» (φοιτητικός διαγωνισμός καινοτομίας), που χρηματοδοτούνται από χορηγίες ιδρυμάτων, εταιρειών - μελών και φυσικών προσώπων. Το ΣΕΝ αποτελεί μέλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Εκπαίδευσης και Επιχειρηματικότητας Junior Achievement Worldwide, που υλοποιεί εκπαιδευτικά προγράμματα σε 122 χώρες, ενώ όπως ενημερώνει, «τα προγράμματα του οργανισμού Junior Achievement έχουν αναγνωριστεί από το Γραφείο Επιχειρηματικότητας της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως η "Καλύτερη Εφαρμογή Πρακτικής στην Εκπαίδευση που αφορά την επιχειρηματικότητα"».

Το πρόγραμμα στην Ελλάδα στηρίζεται από μεγάλες εταιρείες και ενώσεις εταιρειών, με κύριους χορηγούς τους MetLife, Ελληνική Πρωτοβουλία (The Hellenic Initiative), HSBC, Εθνική Τράπεζα, Ελληνική Ενωση Τραπεζών, Citi, General Mills, Ηundai, SAP, AEGEAN, Apivita, Chipita, Coca Cola 3E, Genesis Farma, Vision, AB Βασιλόπουλος, ΣΕΒ (Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών), Accenture, Lamda, IMERYS Βιομηχανικά Ορυκτά Ελλάς Ανώνυμη Εταιρεία και άλλες 30 επιχειρήσεις.

Τα προγράμματα και το υλικό του Οργανισμού υπάρχουν στα ελληνικά σχολεία από το 2005 και η κυβέρνηση της «πρώτη φορά αριστεράς» συνέχισε τις δράσεις που εφαρμόζονται από τότε. Το υπουργείο Παιδείας σε εγκύκλιό του (Οκτώβρης 2016) ενημερώνει πως «προτείνεται η πραγματοποίηση εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων με σκοπό να εξοικειωθούν οι μαθητές των σχολείων Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης με την έννοια της κοινωνικής επιχειρηματικότητας και να συνειδητοποιήσουν πόσο σημαντικό είναι η επιχειρηματική δράση να ανταποκρίνεται στην κοινωνία», παραπέμποντας για υποστήριξη στα προγράμματα του «Σωματείου Επιχειρηματικότητας Νέων».

Οι δράσεις που εισάγουν στο σχολείο τις αξίες της αγοράς έχουν στόχο τις συνειδήσεις των νέων, ανεξάρτητα από το ποιος τις υλοποιεί. Η δε εφαρμογή τους ενέχει και μπόλικη δόση υποκρισίας από πλευράς κυβέρνησης, η οποία στο πλαίσιο των περικοπών στην Παιδεία και ενόψει των νέων μεταρρυθμίσεων που σχεδιάζει, επικαλείται το φόρτο της ύλης που έχουν να αντιμετωπίσουν οι μαθητές, αλλά και τον ανταγωνισμό που σήμερα προωθείται στο σχολείο. Βέβαια, την ίδια στιγμή, εισάγεται στο σχολείο με επίσημο τρόπο ό,τι πιο ανταγωνιστικό, οι νόμοι της αγοράς και ο κόσμος των επιχειρήσεων, όπου ο ανελέητος ανταγωνισμός και η επικράτηση με κάθε μέσον είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Οι δε μαθητές και εκπαιδευτικοί καλούνται να αφιερώνουν χρόνο και δουλειά για να φτιάξουν επιχειρήσεις και να μάθουν π.χ. για τα «επιχειρηματικά ρίσκα», για να συμπονέσουν τους αυριανούς εργοδότες τους, αντί να τους δοθεί η ευκαιρία να παρακολουθήσουν ένα επιστημονικό πείραμα στο σχολείο, που θα τους βοηθήσει να κατανοήσουν τους νόμους της φύσης, να έρθουν σε επαφή με την τέχνη, με τον αθλητισμό και άλλα που χτίζουν προσωπικότητες, που είναι πραγματικές ανάγκες των παιδιών και όχι των μονοπωλίων.

Φυσικά, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η παράσταση δεν μπορούσε να στηθεί μόνο με έναν πρωταγωνιστή (βλ. υπουργό), αλλά ήθελε και τους κομπάρσους, ή, για να μην υποτιμήσουμε κάποιους, τους δεύτερους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ακούσαμε, για παράδειγμα, σχολικό σύμβουλο να ρωτάει αν το επίτευγμα της κυβέρνησης να ανοίξουν όλα τα σχολεία στις 11/9 θα επαναληφθεί και φέτος (!), ή ακαδημαϊκό να ρωτάει «ποιο στίγμα θα εντόπιζε ο ιστορικός του μέλλοντος στην εκπαιδευτική πολιτική της "πρώτη φορά αριστεράς"»! Αλλά και πέρα από το περιεχόμενο των τοποθετήσεων - ερωτήσεων που στην πλειονότητά τους χάιδευαν τον υπουργό, το ίδιο το στήσιμο της «συζήτησης» συνέβαλε στην άθλια αυτή εικόνα. Για παράδειγμα, ελάχιστος χρόνος αφιερώθηκε για να ακουστεί ο πρόεδρος της ΑΣΓΜΕ, που εκφράζει πάνω από 100.000 γονείς, ενώ πλέριος χρόνος για να ακουστούν παράγοντες που εξέφραζαν τον εαυτό τους (σχολικοί σύμβουλοι, διευθυντές κ.ά.) και την αγωνία τους να προωθηθούν πιο γρήγορα αλλαγές που έχουν καθυστερήσει.