Με «12 προτάσεις πολιτικής για το ελληνικό σχολείο» που δημοσιοποίησε, ο ΣΕΒ «εκλαϊκεύει» τις αξιώσεις των επιχειρήσεων για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση ανοίγει την ατζέντα των αναδιαρθρώσεων, με το τρίτο μνημόνιο να περιλαμβάνει μέτρα και για την εκπαίδευση, με ένα νέο γύρο αντιδραστικών αλλαγών να έχει ανοίξει, ο ΣΕΒ παρεμβαίνει με προτάσεις που αφορούν τη δομή, τη διοίκηση, τη χρηματοδότηση, το περιεχόμενο του σχολείου κ.ά. Μιλώντας όπως είναι φυσικό από τη σκοπιά των μεγάλων επιχειρήσεων στη χώρα μας, αποτυπώνει μια σειρά αλλαγές που θεωρεί αναγκαίες προκειμένου να εξυπηρετηθεί η σχέση εκπαίδευσης με την παραγωγή ως προς τα συμφέροντα των επιχειρήσεων, υπηρετώντας καλύτερα την προσπάθεια της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Επιλέγει μάλιστα να δώσει το σύνθημα «η έξοδος από την κρίση ξεκινάει στα θρανία».

Στην πραγματικότητα ο ΣΕΒ ζητά επιτάχυνση μιας σειράς μεταρρυθμίσεων στη σχολική εκπαίδευση, αφού δεν πρόκειται για προτάσεις που ακούγονται πρώτη φορά. Αποτυπώνουν και κωδικοποιούν βασικές στρατηγικές επιλογές του μεγάλου κεφαλαίου όπως εκφράζονται από τον ΟΟΣΑ, τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και μπήκαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στη δημόσια συζήτηση τα τελευταία χρόνια.

Δεν είναι για παράδειγμα πρώτη φορά που αναδεικνύεται το ζήτημα του «συγκεντρωτισμού» στην εκπαίδευση και η ανάγκη για μεγαλύτερη «αυτονομία». Ο ΣΕΒ λοιπόν ζητά «ενίσχυση της αυτονομίας των διοικήσεων των σχολείων στη λήψη αποφάσεων που αφορούν τη διαμόρφωση του εκπαιδευτικού προγράμματος και τη διαχείριση του προϋπολογισμού του σχολείου», δηλαδή σχολεία με διαφορετικό περιεχόμενο, καταργώντας τον όποιο ενιαίο χαρακτήρα έχει η παροχή εκπαίδευσης για όλα τα παιδιά, είτε ζουν σε φτωχογειτονιές είτε σε πιο προνομιούχους δήμους. Ζητά επίσης «αύξηση της εμπλοκής των τοπικών αρχών, ιδανικά με ανάληψη και μέρους της ευθύνης χρηματοδότησης και την αντίστοιχη ευθύνη εποπτείας». Στο «ιδανικό» αυτό βέβαια απαντάνε η ίδια η πραγματικότητα και η εμπειρία από τη μεταφορά αρμοδιοτήτων στην Τοπική Διοίκηση και στο χώρο της Παιδείας, με άμεση επιδείνωση των όρων για τη λαϊκή οικογένεια και με πολύ ενδεικτικό παράδειγμα τη μεταφορά της αρμοδιότητας των παιδικών σταθμών στους δήμους. Το αποκεντρωμένο αυτόνομο σχολείο που περιγράφεται παραπάνω είναι - όπως δείχνει και η διεθνής εμπειρία - ένα σχολείο πιο «φιλόξενο» στην παρέμβαση των ιδιωτών, ευάλωτο στην επιχειρηματική διείσδυση στο χώρο του, τόσο σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο όσο και τις υποδομές. Βήματα σε αυτήν την κατεύθυνση γίνονται άλλωστε εδώ και χρόνια.

Σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο του σχολείου, ο ΣΕΒ ζητά μεταξύ άλλων «ενίσχυση πόρων για τη διδασκαλία μαθημάτων Πληροφορικής, Επιχειρηματικότητας και Αγωγής του Πολίτη στις δύο βαθμίδες», δείχνοντας ποια στοιχεία του περιεχομένου του σχολείου θέλει να ενισχυθούν. Η Πληροφορική αποτελεί μία από τις βασικές δεξιότητες που ζητά η «αγορά» και σχετίζεται με τις εξελίξεις στην παραγωγή, ενώ η Αγωγή του Πολίτη σχετίζεται άμεσα με την καλλιέργεια στάσεων και αντιλήψεων. Η δε επιχειρηματικότητα, που έχει ήδη μπει στα σχολεία σαν πρόγραμμα, με τον ΣΕΒ να έχει πρωτοστατήσει σε αυτό, συνδέεται ειδικότερα με την προσπάθεια από μικρή ηλικία οι μελλοντικοί εργαζόμενοι να αφομοιώσουν τις «αξίες» της καπιταλιστικής αγοράς, να την υπηρετήσουν αποτελεσματικά χωρίς να την αμφισβητούν.

Στην έκθεσή του ο ΣΕΒ στέκεται ιδιαίτερα στο ζήτημα της αξιολόγησης, καθώς αποτελεί μεταξύ άλλων και το εργαλείο με το οποίο θα παρακολουθείται η εφαρμογή συγκεκριμένων πολιτικών, το κατά πόσο εξυπηρετείται η στρατηγική για την Παιδεία. Ετσι μιλά για «καθιέρωση εθνικών στρατηγικών στόχων βάσει των οποίων θα αξιολογούνται τα σχολεία, με παράλληλη ενίσχυση της εποπτείας της διοίκησης του σχολείου, ώστε η αυξημένη ελευθερία διαχείρισης να συνοδεύεται από ανάλογη λογοδοσία και επαρκή διαφάνεια». Σε άλλο σημείο αναφέρεται σε «ανάπτυξη συστημάτων αξιολόγησης, σε εθνικό επίπεδο και σε επίπεδο σχολικής μονάδας, τα αποτελέσματα της οποίας θα δημοσιοποιούν τα δημόσια και ιδιωτικά σχολεία σε ένα πλαίσιο διαφάνειας, και θα αξιοποιούνται κυρίως ως πηγή πληροφόρησης και ως βάση για τη συνεχή βελτίωση του συστήματος συνολικά, της κάθε μονάδας χωριστά».

Διαβάζοντας τις θέσεις που έδωσε στη δημοσιότητα ο ΣΕΒ, δεν πρόκειται η λαϊκή οικογένεια να βρει μία πρόταση που θα απαντά στις πραγματικές καθημερινές ανάγκες της, στα εμπόδια που συναντά στον αγώνα για τη μόρφωση των παιδιών σε σχολεία από όπου λείπουν υποδομές, εκπαιδευτικοί, που το περιεχόμενό τους είναι φτωχό και πίσω από τις σύγχρονες δυνατότητες και απαιτήσεις. Αντίθετα, θα διακρίνει πράγματα που έχει ξανακούσει μέσα από δηλώσεις, εξαγγελίες, προτάσεις στελεχών και προηγούμενων αλλά και της τωρινής κυβέρνησης.

Δεν μπορεί να γίνει ούτε ένα βήμα πίσω στην απαίτηση για ολόπλευρη μόρφωση για όλα τα παιδιά, μέσα από ένα σχολείο δημόσιο και δωρεάν. Ενα σχολείο που περνά μέσα από το δρόμο της πάλης για ανατροπή αυτών των όρων στην οικονομία και την κοινωνία, που απαιτούν ένα σχολείο υποταγμένο στα συμφέροντα των μονοπωλίων και της κερδοφορίας τους. Δηλαδή μέσα από την πάλη για την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, για μια παραγωγή που θα βάζει στο επίκεντρο την ικανοποίηση των διευρυμένων κοινωνικών αναγκών, με μια εξουσία που η εργατική τάξη μαζί με τους συμμάχους της, τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα θα κάνουν κουμάντο.