Χαρακτηριστικό το κείμενο θέσεων της BusinessEurope, φορέα των βιομηχάνων και άλλων μεγαλοεργοδοτών της ΕΕ
Σε συντομία, υπενθυμίζουμε ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσίασε στις 8/3/2016 το πρώτο προκαταρκτικό σχέδιο για έναν ΕΠΚΔ, ανακοινώνοντας ταυτόχρονα την έναρξη της σχετικής διαβούλευσης. Σήμερα η συζήτηση αυτή έχει ουσιαστικά ολοκληρωθεί και αναμένεται η υποβολή της τελικής πρότασης από την Επιτροπή. Οπως επισημαίνεται, ο ΕΠΚΔ θα αποτελέσει «ένα πλαίσιο αναφοράς για τον έλεγχο των εργασιακών και κοινωνικών επιδόσεων των συμμετεχόντων κρατών - μελών». Πρακτικά, στόχος της ΕΕ είναι ο ΕΚΠΔ να αποτελέσει ένα μηχανισμό ελέγχου, καταγραφής, διαμόρφωσης και από κοινού υλοποίησης πολιτικών, τόσο για τη στήριξη, ενίσχυση και προώθηση νέων δεσμών μέτρων στην αγορά εργασίας, με στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων της ΕΕ, όσο και για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας και εξαθλίωσης που γεννά ο καπιταλισμός, ώστε να εξασφαλίζεται η απαραίτητη για τους κεφαλαιοκράτες «κοινωνική συνοχή».
Το χαρακτηριστικό κείμενο που παρουσιάζει σήμερα ο «Ριζοσπάστης», είναι οι θέσεις που διατυπώνει για τον «πυλώνα» η ένωση BussinessEurope, ο βασικός φορέας των βιομηχάνων και άλλων εργοδοτών στην ΕΕ (μέλος του οποίου είναι και ο ΣΕΒ). Μέσα από την τοποθέτησή τους, επιβεβαιώνεται ανάγλυφα ο πραγματικός, ταξικός χαρακτήρας του ΕΠΚΔ, επιβεβαιώνεται ότι η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, από την οποία τα ευρωπαϊκά μονοπώλια προσδοκούν να κυριαρχήσουν έναντι των αντιπάλων τους, σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.
Η BusinessΕurope ξεκαθαρίζει χαρακτηριστικά ότι «υπάρχει ήδη μια ισχυρή κοινωνική διάσταση στην Ευρώπη» (!) και άρα αυτό που χρειάζεται δεν είναι άλλα κοινωνικά δικαιώματα, αλλά το«πώς η κοινωνική Ευρώπη θα συμβάλει στην παγκόσμια ανταγωνιστικότητα της Ευρώπης». Παράλληλα, παρουσιάζει αναλυτικά το κάλπικο ιδεολόγημα ότι η ευημερία των εργαζομένων περνά μέσα από την ευημερία των επιχειρήσεων.
Για την BusinessΕurope:
Πρόκειται για το γνωστό παραμύθι περί «νέων θέσεων εργασίας» και «κοινωνικής ευημερίας» από την καπιταλιστική ανάπτυξη, το οποίο διαψεύδει η ίδια η πείρα των εργαζομένων, οι οποίοι τόσο σε περιόδους ανάπτυξης, όσο και σε κλάδους με ρυθμούς ανάπτυξης και μέσα στην κρίση, έβλεπαν και βλέπουν τα δικαιώματά τους να χτυπιούνται συνεχώς, στο όνομα και πάλι του «επιχειρηματικά ανταγωνιστικού περιβάλλοντος».
Στην κατεύθυνση αυτή, η BusinessΕurope μέσα από τον ΕΠΚΔ προσβλέπει στο «σχεδιασμό των κριτηρίων συγκριτικής αξιολόγησης που θα μπορούν να λειτουργήσουν ως πυξίδα για τις αναγκαίες εθνικές μεταρρυθμίσεις των αγορών εργασίας, της εκπαίδευσης, των συστημάτων κατάρτισης και των κοινωνικών συστημάτων σε όλα τα κράτη - μέλη». Να, λοιπόν, οι άξονες στους οποίους επικεντρώνουν οι Ευρωπαίοι κεφαλαιοκράτες, προωθώντας νέες αντεργατικές αναδιαρθρώσεις: Αγορά εργασίας, συστήματα εκπαίδευσης - κατάρτισης, συνταξιοδοτικά - προνοιακά συστήματα.
Υπογραμμίζοντας μάλιστα ότι αυτές οι αντεργατικές πολιτικές πρέπει να προωθούνται συντονισμένα σε όλα τα κράτη - μέλη, προσθέτουν: «Ο πυλώνας θα πρέπει να παίρνει υπόψη του τις στενές διασυνδέσεις μεταξύ των οικονομικών και των αγορών εργασίας και το γεγονός ότι οι πολιτικές επιλογές σε ένα κράτος - μέλος επιδρούν στα άλλα κράτη - μέλη».
Για την αγορά εργασίας η BusinessΕurope είναι σαφής: «Στοχεύουμε στην ανανέωση των αρχών της ευελφάλειας» (σ.σ. η περίφημη "flexicurity", προπαγανδιστική έννοια που δηλώνει τη δήθεν προσπάθεια να ταιριάξει τα αταίριαστα, την "ευελιξία" των μορφών εργασίας με τη δημιουργία συνθηκών ασφάλειας για τους εργαζόμενους).
«Μια ανανεωμένη στρατηγική της ευελφάλειας», προσθέτουν, «θα πρέπει να επικεντρωθεί στα εξής:
Στην πραγματικότητα, τα παραπάνω δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια περιγραφή της παραπέρα έντασης της εργασιακής ζούγκλας, με κριτήριο τις εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου στις «μεταβαλλόμενες οικονομικές συνθήκες»: Εργάτες χωρίς μόνιμη και σταθερή δουλειά. Συνεχής εναλλαγή περιόδων εργασίας - ανεργίας - υπεραπασχόλησης - υποαπασχόλησης. Συνεχής «ευελιξία» σε μισθούς και συμβάσεις εργασίας. Διαρκής αλλαγή καθηκόντων, ειδών, κλάδων εργασίας και διαρκής κατάρτιση για να ανταποκρίνονται σε αυτήν τη συνεχή αλλαγή.
Αυτά τα μέτρα, λένε το κεφάλαιο και τα όργανά του, θα πρέπει να τα συνοδεύουν «κοινωνικές πολιτικές», με στόχο να διαχειριστούν την εφιαλτική πραγματικότητα που διαμορφώνουν για τους εργαζόμενους, να αμβλύνουν τις αντιδράσεις, να εξασφαλίσουν την «κοινωνική συνοχή»...
Προχωρώντας παραπέρα, η BusinessEurope υπογραμμίζει ότι μεταξύ των κριτηρίων - δεικτών που θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν για την αξιολόγηση των εθνικών μεταρρυθμίσεων είναι:
Τα ευρωπαϊκά μονοπώλια ζητούν μέτρα για περαιτέρω μείωση των μισθών και του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους (π.χ. με παραπέρα μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών). Ζητούν φοροελαφρύνσεις για τις μεγάλες επιχειρήσεις, με θέσπιση νέων φόρων που θα φορτωθούν στους λαούς, αφού σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να «επιβαρύνουν» τις επιχειρήσεις. Απαιτούν ακόμα περαιτέρω διευκόλυνση των απολύσεων, χωρίς «δαπανηρές ρυθμίσεις» (όπως π.χ. τις αποζημιώσεις για τους απολυμένους).
Για τις πολιτικές που αφορούν στην ανεργία, η BusinessEurope αναφέρει:
Τα μονοπώλια ζητάνε οι παροχές για την ανεργία και συνολικότερα οι «κοινωνικές παροχές» να είναι τόσο χαμηλές και τόσο περιορισμένης διάρκειας, ώστε σε συνδυασμό με τις προϋποθέσεις για τη λήψη τους, ο άνεργος να αναγκάζεται να δέχεται ακόμα και τους πιο άθλιους όρους εργασίας.
Ειδικά για τις συντάξεις, η BusinessEurope προτείνει τα εξής στοιχεία που πρέπει να εμπεριέχει ο ΕΚΠΔ ως ζητούμενα μιας συγκριτικής αξιολόγησης: «Συντάξεις - πόσο συνδέονται η ηλικία συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής, πώς τα κράτη - μέλη προσπαθούν να μειώσουν το χάσμα μεταξύ της νομοθετημένης και της πραγματικής ηλικίας εξόδου και πώς αποφεύγουν την πρόωρη έξοδο από την αγορά εργασίας. Στο πλαίσιο αυτό ένας ευρωπαϊκός δείκτης συγκριτικής βιωσιμότητας θα μπορούσε να αναπτυχθεί εξετάζοντας τα τρέχοντα επίπεδα εισφορών, παροχών και προσδόκιμου ζωής».
Είναι σαφής η απαίτηση του κεφαλαίου για περαιτέρω αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και για διασφάλιση ότι οι εργαζόμενοι θα μένουν στη δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα. Απαιτούν επίσης το ύψος των συντάξεων και των παροχών να εξαρτάται από τη «βιωσιμότητα» των συνταξιοδοτικών συστημάτων, τα οποία θα έχουν ουσιαστικά ως αποκλειστική πηγή τις τσέπες των ασφαλισμένων, αφού οι εργοδοτικές εισφορές («η φορολογική επιβάρυνση της εργασίας») θα μειώνονται συνεχώς και αφού δεν γίνεται καμιά αναφορά σε χρηματοδότηση από το αστικό κράτος.
Κι αν οι απαιτήσεις των μεγαλοεργοδοτών προδιαγράφουν καθαρά την ένταση της αντεργατικής επίθεσης, το κείμενο θέσεων της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ETUC, μέλη της οποίας είναι η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ) επιβεβαιώνει το ρόλο του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού στην προώθηση αυτής της επίθεσης.
Χαρακτηριστικά, την ίδια ώρα που ο «Ευρωπαϊκός Πυλώνας Κοινωνικών Δικαιωμάτων», οι θέσεις της ΕΕ και των μεγαλοεργοδοτών «βγάζουν μάτι», η ETUC συνεχίζει να μιλά για τη δυνατότητα μιας φιλολαϊκής ΕΕ...
«Η ΕΕ πρέπει να δείξει ότι εξυπηρετεί τους πολίτες και τους εργαζομένους της», σημειώνει στις θέσεις της για τον ΕΠΚΔ, συμμετέχοντας στη συζήτηση με τα μονοπώλια, τις κυβερνήσεις τους και τα όργανα της ΕΕ, καλλιεργώντας την αντίληψη της ταξικής συνεργασίας.
Επιχειρώντας να συντηρήσει επικίνδυνες αυταπάτες, προτείνει ένα άλλο μείγμα πολιτικής, που τάχα είναι δυνατόν να κάνει καλύτερο τον καπιταλισμό για τους εργαζόμενους.
Ακόμα κι έτσι, όμως, δεν μπορεί παρά να ακολουθήσει τις βασικές κατευθύνσεις των αφεντικών που υπηρετεί. Γι' αυτό, ενώ ζητά αυξήσεις μισθών, την ίδια ώρα στηρίζει τους κεντρικούς στόχους των μονοπωλίων που προϋποθέτουν τη συμπίεσή τους, όπως η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, η σύνδεση μισθών - παραγωγικότητας κ.ά.
Τα ίδια κάλπικα ιδεολογήματα καλλιεργεί όταν λέει ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να «λαμβάνουν ένα δίκαιο μερίδιο από τα κέρδη» ή όταν διαμαρτύρεται γιατί «οι επιχειρήσεις δεν μοιράζονται τα κέρδη που αποκομίζουν από την αυξημένη παραγωγικότητα»...