Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η στρατιωτική δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 μπόρεσε να επιβληθεί, σαν σήμερα ακριβώς πριν 50 χρόνια, γιατί δεν βρήκε απέναντί της έναν λαό πολιτικά και ιδεολογικά προετοιμασμένο, οργανωμένο, αποφασισμένο να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του, αξιοποιώντας και τις οξυμένες αντιθέσεις του αστικού πολιτικού συστήματος.

Αντίθετα, η πραγματική δύναμη του λαού ήταν υπονομευμένη από αυταπάτες, από την αναμονή των εκλογών που δήθεν θα έδιναν λύση σε χρονίζοντα λαϊκά προβλήματα, καθώς και από το κλίμα υποταγής και μοιρολατρίας, με την περίφημη «αστική νομιμότητα», τις λεγκαλιστικές αυταπάτες.

Παρά το αρχικό «μούδιασμα» το κίνημα ενάντια στη δικτατορία αναπτύχθηκε με την τεράστια συμβολή των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών, με τη δράση των παράνομων Οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, τη διάδοση του παράνομου «Ριζοσπάστη», του «Οδηγητή» και άλλων αντιδικτατορικών εντύπων.

Ελπίδα, ώθηση στην αντιδικτατορική πάλη έδωσε η αταλάντευτη στάση των κομμουνιστών στις φυλακές, στις εξορίες, καθώς και η άρνηση της υπογραφής δήλωσης μετάνοιας. Η διεθνής αλληλεγγύη των σοσιαλιστικών χωρών, του παγκόσμιου εργατικού κινήματος αποτέλεσε σημαντική βοήθεια στον λαό. Σάλπισε το μήνυμα της Αντίστασης, Ανυπακοής, Αντεπίθεσης. Μήνυμα αγώνα. Οτι τα πάντα κατακτιούνται με θυσίες, με κόπο, με πάλη σκληρή. Τίποτα δεν χαρίζεται. Είναι αυτό που από χρόνια τονίζει το ΚΚΕ.

Ακούμε και σήμερα γύρω μας ότι «δεν γίνεται τίποτα», «ο κόσμος δεν καταλαβαίνει», «είναι μάταιος ο αγώνας», «δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση».

Κάποιοι πατάνε πάνω σε υπαρκτά προβλήματα, μέσα σε αρνητικούς, δύσκολους συσχετισμούς, σε δύσκολες καταστάσεις, για να σπείρουν τη μοιρολατρία, την απογοήτευση, ακόμα και τον πανικό, να περάσουν τη γραμμή της υποταγής, του συμβιβασμού.

Κι όμως. Πάντα έτσι ήταν στην αρχή. Ομως πάντα αστράφτει και βροντάει τελικά ο λαός. Ετσι άστραψε και βρόντηξε ο τόπος από τον ηρωικό ένοπλο αγώνα του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, του ΔΣΕ.

«Δεν γίνεται τίποτε με τη χούντα. Θα κάτσει χρόνια, δεν μπορούμε να την διώξουμε», έλεγαν σε όσους ξεκίνησαν την αντιδικτατορική πάλη. Μέχρι που αναπτύχθηκε η αντίσταση, έγινε ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου που συνέβαλε στον κλονισμό της χούντας.

«Δεν μπορούμε», λένε σήμερα, «να τα βάλουμε με το ΝΑΤΟ, την ΕΕ. Είναι ισχυροί και θα μας τσακίσουν». Αλλά πάλι αναπτύσσεται η πάλη, ο αγώνας.

Σε όλες τις εποχές, πάντα, κάτι βρίσκουν να λένε για να φοβίζουν το λαό, να κάτσει στα αυγά του. Κι όμως! Μπορεί για κάποια χρόνια, για ένα χρονικό διάστημα, να υπάρχει δισταγμός, δυσκολία, όμως τελικά οι ίδιες οι αντιθέσεις διαβρώνουν κάθε αντιδραστική πολιτική, το εργατικό λαϊκό κίνημα ανδρώνεται, ανατρέπει συσχετισμούς και βάζει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.

Το ΚΚΕ δεν έλειψε από κανένα προσκλητήριο! Πάντα στην πρώτη γραμμή, χωρίς να υπολογίζουμε κόπους και θυσίες.

Είμαστε στην πρώτη γραμμή με προσφορά, με θυσίες, αλλά και με πρωτοπόρες ιδέες και καινοτόμες προτάσεις.

Είμαστε αίμα από το αίμα του βασανισμένου λαού μας. Με τη σημερινή εκδήλωση τιμάμε τους αγωνιστές της αντιδικτατορικής πάλης, τους κομμουνιστές, όλους τους αγωνιστές που δολοφονήθηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εκτοπίστηκαν σε τόπους εξορίας, τιμάμε τους κομμουνιστές των παράνομων Οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, των άλλων οργανώσεων του λαϊκού κινήματος.

Διδασκόμαστε από την πείρα, για το τι σημαίνει Κόμμα ετοιμοπόλεμο, κόμμα ικανό να δρα κάτω από όλες τις συνθήκες, και να ηγείται σε κάθε φάση της εργατικής λαϊκής αντίστασης, να δίνει τον καλύτερο εαυτό του, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Κόμμα ικανό να δρα και σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας χωρίς να χάνει το κύριο, τον στόχο του, αλλά να μπορεί επίσης να δρα και σε συνθήκες όταν οι εξελίξεις μπορεί να φέρουν το λαό και το εργατικό - λαϊκό κίνημα πιο άμεσα αντιμέτωπους με τους μηχανισμούς κρατικής καταστολής και βίας, περιορισμού της δράσης του, με το δυνάμωμα του αντικομμουνισμού ως στοιχείο της κυβερνητικής πολιτικής.

Κόμμα ικανό σε κάθε ιστορική στιγμή να μην παγιδεύεται στις διάφορες αντιθέσεις και τα διλήμματα των εχθρών του λαού, να καθοδηγεί την εργατική τάξη, το λαό, στην ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, να μην παλεύει κάτω από ξένη σημαία.

Φίλοι και φίλες,

Η μακρόχρονη περίοδος κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, από το 1974 μέχρι και σήμερα, δεν μπορεί να κρύβει τον χαρακτήρα και το περιεχόμενο της σημερινής εξουσίας, που είναι η δικτατορία του κεφαλαίου, δικτατορία των μονοπωλίων.

Ο λαός δεν θα πρέπει να ξεχνά ότι, ανεξάρτητα από το ποια μορφή παίρνει αυτή η δικτατορία, το πολιτικό σύστημα, το κράτος παραμένει ταξικό, αντιλαϊκό, προσανατολισμένο στην ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και την καταπίεση των λαϊκών στρωμάτων και σε φάση καπιταλιστικής ανάπτυξης και σε φάση εκδήλωσης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.

Αλλωστε, τόσο η ιστορία της 7χρονης δικτατορίας, όσο και η διεθνής πείρα, διδάσκουν αυτό ακριβώς. Οτι η εξουσία των μονοπωλίων μπορεί να ασκείται τόσο μέσα από κοινοβουλευτικές μορφές διακυβέρνησης, όσο και από ανοιχτά αυταρχικές, δικτατορικές. Ανάλογα με το τι εξυπηρετεί κάθε φορά την αστική τάξη, την ανάγκη διαιώνισης και σταθεροποίησης της εξουσίας της, την ανάγκη ενσωμάτωσης του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Φίλοι και φίλες,

Είναι ξένη προς τα λαϊκά συμφέροντα η αντιπαράθεση μεταξύ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και της αξιωματικής αντιπολίτευσης της ΝΔ και άλλων αστικών κομμάτων.

Ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος διαθέτει την καλύτερη συνταγή επιστροφής στην καπιταλιστική ανάπτυξη, κρύβοντας ότι αυτή η ανάπτυξη θα στηριχτεί πάνω στα ερείπια των εργατικών - λαϊκών κατακτήσεων. Θα συνοδεύεται από υψηλά ποσοστά ανεργίας, μόνιμης φτώχειας και εξαθλίωσης για τα λαϊκά στρώματα.

Ολα όσα ακούγονται αυτές τις μέρες για τη συμφωνία με το κουαρτέτο προκαλούν στην κυριολεξία τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού.

Ενός λαού που έχει γονατίσει εδώ και 8 χρόνια από την κρίση, τα μέτρα, τα μνημόνια και τώρα έρχεται αντιμέτωπος με ένα αβάσταχτο πακέτο, με μείωση του αφορολόγητου, με περικοπές στις συντάξεις, με επέκταση των ιδιωτικοποιήσεων, που ουσιαστικά αφορούν ένα νέο πρόγραμμα, ένα 4ο μνημόνιο.

Το παραμύθι των «αντίμετρων» δεν πείθει κανέναν.

Ούτε το λαό, ούτε καν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που για τους δικούς τους λόγους λένε ότι δεν αντισταθμίζονται οι νέες τεράστιες απώλειες.

Ακόμη κι αν δεχτούμε πως μέτρα και «αντίμετρα» έχουν μηδενικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα - που δεν ισχύει φυσικά - αυτό αφορά κυρίως τη στήριξη του κεφαλαίου, είτε με τη μείωση των φορολογικών συντελεστών των επιχειρηματικών ομίλων, είτε με την επιδότηση του λεγόμενου μισθολογικού τους κόστους, δηλαδή με κρατικό χρήμα που θα δίνεται σε κάποιους ομίλους για να προσλαμβάνουν φτηνούς κι αναλώσιμους εργαζόμενους, τους οποίους μάλιστα θα μπορούν να απολύουν μετά από 6 μήνες.

Οσον αφορά τα λαϊκά στρώματα, τα λεγόμενα «αντίμετρα» το πολύ - πολύ να οδηγήσουν σε μια νέα αφαίμαξη μισθωτών και αυτοαπασχολουμένων, προκειμένου να δοθούν κάποια ψίχουλα στην πιο ακραία φτώχεια, που θα αυξηθεί εξαιτίας της κυβερνητικής και ευρωενωσιακής πολιτικής.

Και ενώ τα αντιλαϊκά μέτρα είναι δεδομένα, τα όποια αντίμετρα θα εφαρμόζονται μόνο στο βαθμό που επιτευχθεί δημοσιονομικό πλεόνασμα πάνω από το στόχο του 3,5%. Προϋπόθεση εφαρμογής τους είναι η συνέχιση, η κλιμάκωση της επίθεσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, τα Εργασιακά, τα εμφανίζει σαν μεγάλη επιτυχία της διαπραγμάτευσης. Ομως:

Κουβέντα δεν λέει για την επαναφορά του κατώτατου μισθού που το είχε και σημαία του.

Κουβέντα για την κατάργηση της απαράδεκτης διάκρισης σε βάρος των νέων εργαζομένων.

Κουβέντα για την κατάργηση όλου αυτού του νομοθετικού πλαισίου που έπληξε τη δυνατότητα των εργαζομένων να διεκδικούν κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις, ενώ έχουν γενικευτεί οι επιχειρησιακές και ατομικές Συμβάσεις.

Κουβέντα για την επαναφορά της υποχρεωτικότητας των Συμβάσεων, που θα δεσμεύει την εργοδοσία στην εφαρμογή τους.

Δεν θα κουραστούμε να το λέμε:

Η κυβέρνηση της "πρώτης φοράς αριστερά" έφτασε στο σημείο να προσφέρει κάλυψη στην ιμπεριαλιστική επίθεση των ΗΠΑ στη Συρία.

Μετά την πρόσκληση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, μετά τη στήριξη όλων των επιθετικών ΝΑΤΟικών ενεργειών, μετά τις συμφωνίες υπουργών στις ΗΠΑ για επέκταση των στρατιωτικών της βάσεων στην Ελλάδα, όπως τη Σούδα, έφτασαν στο σημείο, να κομπάζουν ξανά για τη γεωστρατηγική - λέει - αναβάθμιση της Ελλάδας!

Από πού κι ως πού υπηρετεί τις αμυντικές ανάγκες της χώρας η παρουσία ελληνικού στρατού στο Κόσσοβο, στο Αφγανιστάν, στην Αφρική κι αλλού, όπου λέει το ΝΑΤΟ;

Η σημερινή κυβέρνηση αποδεικνύει καθημερινά, για πολλοστή φορά ότι δεν έχει κανένα φραγμό, καμιά αναστολή, προκειμένου να στηρίξει τους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, προς όφελος όχι φυσικά της ειρήνης, της φιλίας των λαών κ.λπ.

Ο ελληνικός λαός, όπως και οι λαοί γειτονικών χωρών, πρέπει να διεκδικήσει την απεμπλοκή της Ελλάδας από τον πόλεμο, τις επεμβάσεις, το κλείσιμο των ΝΑΤΟικών βάσεων, της Σούδας, την επιστροφή των Ελλήνων στρατιωτών από τις αποστολές εκτός συνόρων, από το πλιάτσικο του κεφαλαίου που γίνεται στην ευρύτερη περιοχή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες στο σύστημα. Γιατί με την παραπλάνηση, με το καρότο, με την ταμπέλα της δήθεν προόδου - όσο κι αν αυτό άρχισε να ξεφτίζει πλέον - ως ένα βαθμό πέτυχε να περάσει σκληρά αντιλαϊκά μέτρα και πάνω από όλα να περάσει αντιλήψεις και ιδέες βαθιά αντιδραστικές σε κόσμο που τον ακολούθησε.

Και εδώ βρίσκεται και η δύσκολη θέση της ΝΔ. Γιατί πρέπει να αντιπολιτευτεί μια κυβέρνηση που αποδείχτηκε πιο ικανή να περνάει πολιτικές, για τις οποίες η ΝΔ είχε παραδοσιακά την πρωτοκαθεδρία. Μάλιστα, βλέπει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να παίρνει τα εύσημα από τους ευρωενωσιακούς και ΝΑΤΟικούς εταίρους, από τον ΣΕΒ, για τις επιδόσεις της στο αντιλαϊκό έργο.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να βγάλει εδώ και τώρα τα συμπεράσματά του.

Και οι δύο και ο κ. Τσίπρας και ο κ. Μητσοτάκης - κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση - εξωραΐζουν την ΕΕ σε μια περίοδο που ξεθωριάζουν τα παλιά συνθήματα και των δύο, αλλά και των άλλων κομμάτων, για την πολυδιαφημιζόμενη «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη», τη δήθεν «σύγκλιση» και τη δήθεν «συνοχή».

Ομως, τα μέτρα των μνημονίων είναι ενταγμένα στη στρατηγική της ΕΕ για ενίσχυση του ανταγωνισμού των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων της Ευρώπης, γι' αυτό και γενικά ισχύουν σε όλες τις χώρες της ΕΕ, και στα κράτη - μέλη του Νότου, που τις έχει περί πολλού ο κ. Τσίπρας, και ανεξαρτήτως μνημονίου.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση, όπως κάθε συμμαχία καπιταλιστικών κρατών, είναι μια λυκοσυμμαχία, που είτε επικρατούν μέσα σε αυτήν η Γερμανία και οι δορυφόροι της, είτε άλλες συμμαχίες και άξονες, θα παραμένει εχθρός των εργαζομένων και των λαών.

Φίλες και φίλοι,

Το δίπολο ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθούν να δημιουργήσουν τους βολεύει.

Επαιξαν και πόνταραν αρκετά για να περάσουν τα αντιλαϊκά σχέδιά τους με μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, και τη γρήγορη μετάλλαξή του από απλό οπορτουνιστικό, σε ένα νέο σοσιαλδημοκρατικό πολιτικό μόρφωμα, που πήρε τη θέση του ΠΑΣΟΚ, ακολουθώντας την αντιλαϊκή πολιτική των τελευταίων χρόνων του ΠΑΣΟΚ.

Ετοιμάζουν βέβαια και τις εναλλακτικές τους λύσεις, με την ΝΔ, την προσπάθεια αναστήλωσης μιας ξεπερασμένης κεντροαριστεράς, με κυβερνήσεις συνεργασίας με διάφορες «φτερούγες».

Αυτός μπορεί να είναι ο πολιτικός σχεδιασμός της άρχουσας τάξης για την προώθηση, την υλοποίηση της στρατηγικής της.

Κι αυτόν το σχεδιασμό μόνο ο ελληνικός λαός, οι εργάτες, άλλοι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και ημιαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι ΕΒΕ, μπορούν να ανατρέψουν αν ακολουθήσουν τη δική τους στρατηγική που βρίσκεται στον αντίποδα της αστικής στρατηγικής, μέχρι να απαλλαγούν από όλους αυτούς οριστικά.

Αυτή η στρατηγική, που βρίσκεται στον αντίποδα της στρατηγικής της αστικής τάξης, και υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα, την εργατική τάξη, ταυτίζεται με την στρατηγική πρόταση του ΚΚΕ, τη μόνη που ανοίγει ευνοϊκό δρόμο για το λαό.

Οι προτάσεις όλων των άλλων, ακόμα και των αντιπολιτευομένων και εμφανιζόμενων ως αριστερών και προοδευτικών, ως επαναστατών, επί της ουσίας δεν θίγουν τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, συνολικά στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Δεν θίγουν την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, την ανάπτυξη με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος. Δεν αγγίζουν δηλαδή στο ελάχιστο τις πραγματικές αιτίες των λαϊκών προβλημάτων. Μπορεί πάντα να μην το ομολογούν ανοιχτά, για να μπερδεύουν, αλλά οι προτάσεις τους, το πρόγραμμά τους, είναι πρόταση συμμετοχής, με τον ένα ή άλλον τρόπο σε κυβέρνηση καπιταλιστικής διαχείρισης.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται να κατανοηθεί η ανάγκη η εργατική τάξη να παλέψει ενωμένη και σε συμμαχία με τα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα, για τον σοσιαλισμό, ενάντια στον κοινό εχθρό, τα μονοπώλια, τον καπιταλισμό, τις διεθνείς τους συμμαχίες.

Φίλοι και φίλες,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Το ΚΚΕ ποτέ δεν έβγαλε από το πρόγραμμά του το σοσιαλισμό.

Ούτε μέσα στη δικτατορία. Το ΚΚΕ σωστά διαμόρφωνε κατεύθυνση και πλαίσιο συσπείρωσης για την ανάπτυξη της εργατικής - λαϊκής πάλης, με στόχο την ανατροπή της δικτατορίας, την κατάργηση των νόμων της μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου, τη νομιμοποίησή του, τις συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες.

Το βασικό πρόβλημα, όμως, συνίστατο στο γεγονός ότι παρεμβάλλοντας ένα ενδιάμεσο πολιτικό στάδιο, που θεωρούσε ότι άνοιγε το δρόμο προς το σοσιαλισμό, αποσπούσε την πάλη κατά της δικτατορίας από την πάλη για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, από την πάλη για το σοσιαλισμό.

Η στρατηγική αυτή οδηγούσε στην επιδίωξη πολιτικής συνεργασίας με κοινό πρόγραμμα ή γύρω από μερικότερους (μίνιμουμ) στόχους με άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις ή με δυνάμεις του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού, με βάση την τότε αντίληψη για τη λεγόμενη μεταβατική πολιτική εξουσία ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, και ως προθάλαμο της μετάβασης τη διαμόρφωση μιας αστικής δημοκρατικής κυβέρνησης.

Βέβαια, υποστηρίζοντας την ανάγκη να συνδεθεί η αντιδικτατορική πάλη με τον συνολικό αγώνα κατά της αστικής εξουσίας, δεν σημαίνει ότι υποστηρίζουμε ότι το ΚΚΕ, με τον αγώνα του, θα καθόριζε απαραίτητα αυτή την εξέλιξη.

Αλλωστε, εγχώριες και ξένες, σύμμαχες μεταξύ τους αστικές δυνάμεις, επεξεργάζονταν την επάνοδο στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Ωστόσο όμως, η ένταξη της αντιδικτατορικής πάλης σε μια επεξεργασμένη επαναστατική στρατηγική εκ μέρους του Κόμματος, αναμφίβολα θα συνέβαλλε σε ταχύτερη ιδεολογική - πολιτική ωρίμανσή του, θα συνέβαλλε στην αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική γραμμή παρέμβασής του στο εργατικό συνδικαλιστικό και γενικότερα στο λαϊκό κίνημα μετά την πτώση της δικτατορίας, στους όρους αντιμετώπισης της ανερχόμενης σοσιαλδημοκρατίας μέσω του ΠΑΣΟΚ, του ρεφορμισμού και κάθε νέας μορφής οπορτουνισμού στη συνέχεια.

Η συνεργασία του ΚΚΕ με άλλες αστικές ή οπορτουνιστικές πολιτικές δυνάμεις οδηγεί εκ των πραγμάτων σε απομάκρυνση από τον διακηρυγμένο σοσιαλιστικό στόχο, αλλά και σε επιζήμιους συμβιβασμούς για το λαό, με αρνητικές συνέπειες και στην τρέχουσα, καθημερινή πάλη.

Ολα αυτά έχουν επιβεβαιωθεί και στην Ελλάδα και παγκόσμια, σε όλο τον 20ό αιώνα και στις δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα, μέχρι τις μέρες μας δηλαδή. Και δεν υπάρχει ούτε μία εξαίρεση στον κανόνα.

Η πιο τελευταία απόδειξη προκύπτει από την εμπειρία του Κόμματος, από τη συγκρότηση του «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου» το 1989, με τη γνωστή αρνητική κατάληξη.

Η εμπειρία είναι διεθνής. Τα ΚΚ Γαλλίας και Ιταλίας συμμετείχαν σε κυβερνήσεις που βομβάρδισαν τη Γιουγκοσλαβία. Στην Κύπρο, επίσης, υπήρξε σύμπραξη του ΑΚΕΛ με αστικές δυνάμεις σε κυβερνητικό επίπεδο. Μόνο αρνητικά είναι τα συμπεράσματα από όλες αυτές ή άλλες αντίστοιχες επιλογές σε διεθνές επίπεδο.

Συνολικά, το κάθε ΚΚ, και το δικό μας Κόμμα, κρίνεται, εκτός των άλλων, και από την ικανότητά του να διορθώνει λάθη, αδυναμίες, ελλείψεις, τεκμηριωμένα, αποφασιστικά, όσο γίνεται πιο έγκαιρα και με συλλογικές διαδικασίες. Σε αντίθετη περίπτωση, τα λάθη γίνονται καθοριστικά στην έκβαση της ταξικής πάλης.

Το ΚΚΕ έχει εμπλουτίσει το σύγχρονο Πρόγραμμά του με τη ζώσα πείρα του παρελθόντος, της Ιστορίας του και της Ιστορίας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Χάρη σε αυτά τα συμπεράσματα, το ΚΚΕ μπόρεσε να κρίνει τον αστικό χαρακτήρα των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ από το Φλεβάρη του 2015 και δεν έπεσε στην παγίδα συμμετοχής ή στήριξης, αλλά ούτε και της ανοχής της ονομαζόμενης «αριστερής κυβέρνησης».

Η ζωή δικαίωσε το ΚΚΕ και όχι όσους το αμφισβητούσαν.

Η συγγραφή της Ιστορίας του Κόμματος, για όλες τις περιόδους, όσο και για την περίοδο που εξετάζουμε σήμερα, που αφορά την επταετία 1967 - 1974, σε κάθε περίπτωση έχει ταξική αφετηρία και περιεχόμενο. Διερευνούμε την επίδραση του Κόμματος στην εξέλιξη της ταξικής πάλης, με κριτήριο την κατεύθυνσή της προς το στόχο της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Και η μελέτη της πείρας της περιόδου εκείνης, μας εξοπλίζει με σημαντικά συμπεράσματα, διαχρονικά αναγκαία για κάθε Κομμουνιστικό Κόμμα, ως Κόμμα της επαναστατικής ανατροπής, ως Κόμμα παντός καιρού.

Πρώτο: Η αυτοτελής ιδεολογική - πολιτική δράση του Κόμματος σε οποιεσδήποτε συνθήκες, που σημαίνει ότι δεν περιορίζει το Πρόγραμμά του. Η αυτοτελής θεωρητική δουλειά του. Η έγκαιρη, με επιστημονικά κριτήρια και δεδομένα, διαλεκτική - υλιστική ανάλυση των εσωτερικών και διεθνών οικονομικών εξελίξεων, καθώς και η επίδραση που ασκούν στις κοινωνικές δυνάμεις, αλλά και των προσαρμογών που προκαλούν στο εποικοδόμημα.

Δεύτερο: Η καθυστέρηση ή τα λάθη σε θεωρητικό επίπεδο οδηγούν σε λάθη στρατηγικής. Κι αυτό ανεξάρτητα από τη γενική αποδοχή της διακήρυξης του σοσιαλισμού, ανεξάρτητα από την όποια επαναστατική διάθεση και στάση της ηγεσίας του Κόμματος, ανεξάρτητα από τα χαρακτηριστικά της ταξικότητας που μπορεί να έχει και να διατηρεί ένα Κόμμα.

Τρίτο: Το Κόμμα πρέπει να έχει στο επίκεντρο της προσοχής του, να προφυλάσσεται, να μην αιφνιδιάζεται από τις όποιες εξελίξεις, να αντέχει στις ανηφόρες και τις κατηφόρες.

Να μπορεί να αντέχει σε μη επαναστατικές συνθήκες, οπότε οι πιέσεις είναι ασύγκριτα μεγαλύτερες για να «βάλει νερό στο κρασί του», να απεμπολήσει διακηρυγμένους στόχους, να διολισθήσει σε υποτιθέμενα πιο βατά μονοπάτια, να προσαρμοστεί στην αστική νομιμότητα, γεγονός που έχει και ως νομοτελειακό αποτέλεσμα τη διαμόρφωση λεγκαλιστικών αυταπατών. Να μην υποστέλλει ποτέ τη σημαία της πάλης κατά του οπορτουνισμού, ο οποίος σαν τη Λερναία Υδρα πετά τα δηλητηριώδη κεφάλια του παντού και πάντα.

Τέταρτο: Να διαφυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού η οργανωτική αυτοτέλεια του ΚΚ σε όλες τις συνθήκες, νόμιμης - ημιπαράνομης ή παράνομης δράσης, άτυπης ή πιο συγκροτημένης συμμαχίας της εργατικής τάξης με λαϊκές δυνάμεις. Αναγκαιότητα της πάλης και για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών δυνάμεων είναι και η δράση για την ντε φάκτο κατοχύρωση της ανοιχτής δημόσιας δράσης του Κόμματος, όταν βρίσκεται σε συνθήκες ολικής ή μερικής κρατικής απαγόρευσης.

Πέμπτο: Να υπάρχουν και συνεχώς να δημιουργούνται καινούργιες Κομματικές Οργανώσεις Βάσης, κυρίως μέσα στους τόπους δουλειάς, στα εργοστάσια, όπου χτυπά η καρδιά της εργατικής τάξης, σε όλους τους βιομηχανικούς κλάδους, σε βασικές υποδομές, στα εμπορικά κέντρα, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στις σχολές, στις εργατογειτονιές των μεγάλων πόλεων, στις κωμοπόλεις και τα χωριά. Είναι απαραίτητο η οργανωτική συγκρότηση του ΚΚΕ να στηρίζεται στην εργατική τάξη, να υπάρχουν ΚΟΒ και ενδιάμεσα καθοδηγητικά όργανα σε κάθε περίπτωση, εξασφαλίζοντας ακόμα και σε συνθήκες παρανομίας ή εμποδίων εκ μέρους των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους την περιφρούρηση αλλά και την εξασφάλιση - με την απαραίτητη ευελιξία - της λειτουργία τους.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Με τις αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου, όλο το Κόμμα, η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας, μπορούμε και πρέπει να πάρουμε όλα εκείνα τα συνδυασμένα μέτρα για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στην αποστολή μας, να ηγηθούμε της πάλης της εργατικής τάξης, για την Κοινωνική Συμμαχία, στον αγώνα για την κατάκτηση της εξουσίας.

Προτείνουμε στο λαό και τη νεολαία τη συγκρότηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, στην πάλη ενάντια στα μονοπώλια, τον καπιταλισμό, έτσι ώστε να έρθει η εργατική τάξη στην εξουσία, να κοινωνικοποιήσει τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, να αποδεσμεύσει τη χώρα από ΕΕ και ΝΑΤΟ, να διαγράψει μονομερώς το χρέος, να αποσυρθεί από στρατιωτικο-πολιτικές επεμβάσεις, από ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Προχωράμε με αποφασιστικότητα, γνώση, πείρα, θέληση. Πολύτιμο στήριγμά μας η νέα βάρδια του Κόμματος, η ηρωική Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας.

Μαζί, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες με την τεράστια πείρα, την ανιδιοτέλεια, που με την στάση τους διαπαιδαγωγούν τις νεότερες γενιές, αποτελούν παράδειγμα για όλους μας, αναγνωρίζεται η προσφορά τους ευρύτερα, από τους απλούς ανθρώπους όλης της χώρας και διεθνώς.

Σύντροφοι και συντρόφισσες που έδωσαν και δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, ιδιαίτερα τα τελευταία 20 χρόνια, για να ανασυγκροτηθεί το ΚΚΕ, να προχωρήσει η λαϊκή πάλη, να ανακουφιστεί ο λαός.

Καταφέραμε με τη συμβολή όλων να αντέξουμε στις θύελλες, να αναπτύξουμε τις επεξεργασίες μας, να μελετήσουμε πρωτοπόρα ζητήματα της στρατηγικής μας, να ανδρωθεί το Κόμμα.

Συνεχίζουμε όλοι και όλες μαζί, δυναμικά, κάθε μέρα, κάθε ώρα, ο καθένας και η καθεμιά από το μετερίζι του.