Ως «αναγκαίο κακό» περιγράφουν τα αντιλαϊκά μέτρα που περνάνε αυτές τις μέρες από τη Βουλή τα αστικά επιτελεία, εστιάζοντας τη συζήτηση στις προοπτικές που ανοίγει η ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης» για μια λαμπρή «επόμενη μέρα» για το κεφάλαιο, όπως επίσης και στα όσα ακόμα επείγουν να γίνουν ώστε η ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας να έρθει μια ώρα αρχύτερα.

Η «αισιοδοξία» αυτή δεν στερείται βάσης, σε ό,τι αφορά το εγχώριο κεφάλαιο. Οπως χαρακτηριστικά περιγράφεται στην «Οικονομική Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής, η δραστική μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, η ένταση της εκμετάλλευσης, όπως και το - κατά το δυνατόν «ελεγχόμενο» - ξεκαθάρισμα του πεδίου από τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια που προκάλεσαν την καπιταλιστική κρίση, η «βάση» δηλαδή και οι προϋποθέσεις για να περάσει η εγχώρια καπιταλιστική οικονομία σε ένα νέο κύκλο ανάπτυξης, έχουν σε μεγάλο βαθμό επιτευχθεί:

«Η κρίση αυτή έκανε τη βασική δουλειά. Οι στοιχειακές δυνάμεις της κατέστρεψαν ένα μεγάλο τμήμα (μη ανταγωνιστικού) κεφαλαίου, με λουκέτα και μια σε όλη τη γραμμή υποτίμηση των αξιών. Μαζί κατέστρεψαν ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας και διά της ανεργίας υποτιμήθηκε η αμοιβή της εργασίας. Εσπασαν, επίσης, τη φούσκα του κρατικού τομέα. Ετσι, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την αναστροφή του ποσοστού του κέρδους (...)

Στην υπέρβαση της κρίσης, τα μνημόνια λειτούργησαν βοηθητικά (...) διασφάλισαν ότι οι δυνάμεις της κρίσης θα μπορέσουν να κάνουν τη δουλειά τους, δηλαδή ότι η εκκαθάριση της οικονομίας θα ολοκληρωθεί, σε συνθήκες ελεγχόμενες (...) διευκόλυναν τη λειτουργία των στοιχειακών δυνάμεων της οικονομίας και την αναστροφή του ποσοστού του κέρδους. (...) Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα η οικονομία (...) μπορεί να περάσει σε φάση μεγέθυνσης. Αυτό "λένε" οι βασικοί δείκτες. (...) Η επανεκκίνηση του καπιταλιστικού κινητήρα είναι εφικτή. Το διεθνές περιβάλλον βοηθά, αν κρίνει κανείς από το ζωντάνεμα της ευρωπαϊκής οικονομίας (...) ή την πληθώρα των διεθνών κεφαλαίων που περιφέρονται στον πλανήτη αναζητώντας επικερδείς τοποθετήσεις».

Στο ίδιο πνεύμα, το «Βήμα» μιλάει για «ένα ανοιχτό μεγάλο παράθυρο ευκαιριών» και «ευκαιρία μοναδική», χωρίς να παραλείπει να δώσει συγχαρητήρια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για το γεγονός ότι επί των ημερών της «τα δημόσια οικονομικά ελέγχθηκαν, οι δαπάνες περιορίστηκαν, τα έσοδα επαυξήθηκαν, οι κοινωνικές αντιδράσεις κάμφθηκαν, η λιτότητα έγινε τρόπος ζωής για όλους τους Ελληνες, η οικονομία συνολικά προσαρμόστηκε, οι αξίες εταιρειών, μετοχών και ακινήτων εκλογικεύτηκαν και όλοι πλέον ελπίζουν ότι απ' αυτή τη νέα χαμηλότερη βάση θα εκκινήσει η διαδικασία ανάκαμψης». «Η νέα αυτή οικονομική βάση» σημειώνει «προσφέρει και τη μεγάλη ευκαιρία ανάδειξης των ανταγωνιστικών και γεωπολιτικών πλεονεκτημάτων της χώρας», ζητώντας με τη σειρά του «το πολιτικό σύστημα να εγγυηθεί τη σταθερότητα», να διαμορφωθούν δίκτυα Ενέργειας και εμπορευμάτων, να δοθούν φορολογικά κίνητρα για την προσέλκυση επενδυτών κ.ο.κ., ώστε η Ελλάδα «να εξελιχθεί σε βάση εφοδιασμού όλης της Ευρώπης».

Χαρακτηριστικές άλλωστε είναι και οι επισημάνσεις του προέδρου του ΣΕΒ, που μιλώντας στο «Βήμα της Κυριακής» είπε πως «δύο είναι οι παράγοντες που θα οδηγήσουν σε περισσότερες επενδύσεις: Ο πρώτος το κλίμα εμπιστοσύνης και σταθερότητας, που επιτυγχάνεται πλέον με το κλείσιμο της αξιολόγησης. Ο δεύτερος, το ελκυστικό επιχειρηματικό περιβάλλον, που χρειάζεται δουλειά ακόμη», ζητώντας περαιτέρω μείωση της φορολογίας για το κεφάλαιο, νέα μέτρα ενίσχυσης της κερδοφορίας του και διευκόλυνσης της συγκέντρωσης σε μια σειρά κλάδους όπου το εγχώριο κεφάλαιο εντοπίζει «αναχρονισμούς» και επιβίωση μεγάλων τμημάτων αυτοαπασχολούμενων κτλ.

Πάνω σε αυτή τη βάση όλων των προηγούμενων αντεργατικών μέτρων, γίνεται όπως λέει η «Αυγή» η «ψήφιση των μέτρων με το βλέμμα στην επόμενη μέρα» και ο «σχεδιασμός του νέου παραγωγικού μοντέλου» σε τομείς και κλάδους που ιεραρχεί το κεφάλαιο. Οπως και πάνω σε αυτή τη βάση ξεδιπλώνεται η κυβερνητική λαθροχειρία ότι το ενδεχόμενο «χαλάρωσης» ορισμένων δημοσιονομικών μέτρων, σε συνδυασμό με τα μέτρα ρύθμισης του κρατικού χρέους στα οποία προσβλέπει, αλλά και η πρόσβαση στο φτηνό για το κεφάλαιο χρήμα του «ευρωπαϊκού μηχανισμού ποσοτικής χαλάρωσης», μπορούν σε ένα βάθος χρόνου και πάντα υπό την αίρεση της επίτευξης των στόχων της αντιλαϊκής επίθεσης να σημάνουν τάχα ουσιαστική ανακούφιση για το λαό.

Στην πραγματικότητα, απ' όλα τα παραπάνω το ακριβώς αντίθετο επιβεβαιώνεται ότι σηματοδοτεί η «επόμενη μέρα» για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Η ένταση της εκμετάλλευσης, με τη γενίκευση της ευελιξίας, τη διαιώνιση των μισθών πείνας, την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, το περαιτέρω χτύπημα των εργασιακών - συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, της ασφάλισης, τη γενίκευση των προγραμμάτων ανακύκλωσης της ανεργίας που θα παραμένει στα ύψη, αποτελούν τη βάση για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, της ανάπτυξης προς όφελος του κεφαλαίου.

Σ' αυτή την «επόμενη μέρα», η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν μπορούν παρά να συμμετέχουν με το δικό τους σχέδιο και τη σημαία των δικών τους συμφερόντων. Με το σχέδιο ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, σε γραμμή σύγκρουσης και ρήξης με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του, τα κόμματά του. Κίνημα με ανοιχτό μέτωπο με τους στόχους του κεφαλαίου, αλλά και τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, το ρεφορμισμό και τη γραμμή της ενσωμάτωσης στους στόχους αυτούς, τη γραμμή στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας που οδηγεί από ήττα σε ήττα. Κίνημα που θα προτάσσει την ανάκτηση όλων των απωλειών του λαού στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, αλλά πολύ περισσότερο θα διεκδικεί την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών που στερεί από τους εργαζόμενους το κυνήγι της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Εργατικό κίνημα ικανό να ηγηθεί στην πάλη όλων των λαϊκών στρωμάτων, των αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων, όλων όσων χτυπιούνται από την πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, στη διαμόρφωση της Κοινωνικής Συμμαχίας, για αποφασιστική σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του. Που θα ανοίγει δηλαδή δρόμο για ανάπτυξη στην υπηρεσία του λαού, με την εξουσία και την οικονομία στα χέρια του, με «σχέδιο» και επίκεντρο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι της κερδοφορίας του κεφαλαίου.