«Οι εργαζόμενοι του "Athens Ledra" ξέραμε μπαίνοντας σε αυτόν τον αγώνα ότι διαλέγουμε τον δύσκολο δρόμο. Οτι απέναντί μας έχουμε έναν ισχυρό αντίπαλο που δεν υποχωρεί εύκολα. Τώρα έμαθε κι ο αντίπαλος ότι κι εμείς δεν είμαστε του χεριού του».

Τα μαθήματα που έδωσαν και πήραν στη διάρκεια του πολύμηνου αγώνα τους ανακεφαλαίωσαν οι εργαζόμενοι στο ξενοδοχείο «Athens Ledra», με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την απόφαση της εργοδοσίας να προχωρήσει σε παύση λειτουργίας της επιχείρησης. Ενα χρόνο μετά τη μέρα που οι ιδιοκτήτες άδειασαν το γεμάτο από πελάτες ξενοδοχείο, το επιχειρησιακό Σωματείο των εργαζομένων στο «Athens Ledra» και το Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων Αττικής οργάνωσαν, την περασμένη Πέμπτη, συγκέντρωση έξω από το ξενοδοχείο. Δίπλα τους βρέθηκαν σωματεία, σύλλογοι και Λαϊκές Επιτροπές που στήριξαν και συνεχίζουν να στηρίζουν τον δίκαιο αγώνα των εργαζομένων.

Οι 230 εργαζόμενοι, από τους οποίους άλλοι δούλευαν με συμβάσεις αορίστου χρόνου και άλλοι με «ελαστικές» μορφές απασχόλησης, είναι απλήρωτοι εδώ και 16 μήνες. Στο τέλος του Μάη κόπηκε και το πενιχρό επίδομα επίσχεσης που λάμβαναν οι αορίστου χρόνου εργαζόμενοι, αφήνοντας δεκάδες οικογένειες χωρίς τα απαραίτητα για την επιβίωση.

Σε πρόσφατη Γενική τους Συνέλευση οι εργαζόμενοι επιβεβαίωσαν την απόφασή τους να συνεχίσουν τον αγώνα, προσαρμόζοντας τις μορφές πάλης, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η συνέχεια στην πάλη για τα δικαιώματά τους, απέναντι στους αντεργατικούς σχεδιασμούς παλιών και επίδοξων ιδιοκτητών του ξενοδοχείου, απέναντι στην κυβέρνηση και τα άλλα στηρίγματα της εργοδοσίας. Στις επόμενες κινήσεις τους, για τις οποίες προγραμματίζουν να δώσουν και συνέντευξη Τύπου, όπως υπογράμμισαν στην απόφασή τους, οδηγό συνεχίζουν να έχουν το δίκιο τους, την ανάγκη «αυτός ο αγώνας να φτάσει στο τέλος», να φτάσει στην ικανοποίηση των αιτημάτων τους.

Το ξενοδοχείο της λεωφόρου Συγγρού αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα «πεντάστερα» ξενοδοχεία στην Αθήνα, με περισσότερα από 300 δωμάτια. Ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1983 και ανήκει στην εταιρεία «ΑΣΤΥ ΑΕ», στην οποία κύριος μέτοχος είναι η οικογένεια Παρασκευαΐδη. Το Γενάρη του 2013 η πολυεθνική «Marriott», που διαχειριζόταν τη μονάδα, αποχώρησε, όταν δεν «τα βρήκε» με τους ιδιοκτήτες στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης για την υπογραφή νέου συμβολαίου. Εκτοτε τη διαχείριση ανέλαβαν οι ιδιοκτήτες.

Από το Μάρτη του 2016 η επιχείρηση σταμάτησε να καταβάλλει τους μισθούς των εργαζομένων. Το Σωματείο δεν έμεινε ούτε στιγμή με σταυρωμένα χέρια, αλλά οργάνωσε Γενικές Συνελεύσεις και κάλεσε τους εργαζόμενους σε αγωνιστική ετοιμότητα. Οι κινητοποιήσεις κλιμακώθηκαν όταν η εργοδοσία δεν κατέβαλε ούτε το Δώρο Πάσχα. Οι στάσεις εργασίας και απεργιακές κινητοποιήσεις, με σχεδόν καθολική συμμετοχή των εργαζομένων, είχαν ως αίτημα την εξόφληση των οφειλόμενων και τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας. Στις συνθήκες αυτές, η Γενική Συνέλευση αποφάσισε να προχωρήσουν οι εργαζόμενοι σε επίσχεση εργασίας από την 1/6/2016.

Παράλληλα, η εργοδοσία εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία γνωστοποιούσε την απόφασή της να αναστείλει τη λειτουργία του ξενοδοχείου, η πληρότητα του οποίου έφτανε το 96%. Ετσι, την 1η Ιούνη, την ώρα που οι ιδιοκτήτες άδειαζαν άρον άρον το ξενοδοχείο, οι εργαζόμενοι είχαν πάρει ήδη θέση μάχης με το πανό τους: «Αγωνιζόμαστε για τη διασφάλιση των μισθών και των θέσεων εργασίας μας». Με προμετωπίδα το σύνθημα αυτό αποφάσισαν να παραμείνουν στο χώρο εργασίας τους. Την ίδια μέρα, οργάνωσαν κινητοποίηση στο υπουργείο Εργασίας, προβάλλοντας την κατάσταση που αντιμετωπίζουν και τα αιτήματά τους.

Με τον αγώνα τους οι εργαζόμενοι γύρισαν την πλάτη στις δυνάμεις που πλειοψηφούν στην Ομοσπονδία του κλάδου. Τις λίγες φορές που τα στελέχη της εμφανίστηκαν στις συνελεύσεις, προσπάθησαν να περιορίσουν τις ενέργειες του σωματείου αποκλειστικά και μόνο σε νομικά μέτρα. Εφτασαν ακόμα και στο σημείο να χαρακτηρίσουν «τρέλα» την πάλη των εργαζομένων και να τους καλέσουν να πάνε σπίτια τους, αποδεικνύοντας το ρόλο που έχουν αναλάβει στη διευκόλυνση των σχεδίων της εργοδοσίας...

Οι μέρες, οι βδομάδες και οι μήνες που ακολούθησαν είναι γεμάτοι από τις πρωτοβουλίες και τη δράση των εργαζομένων. Κινητοποιήσεις στα υπουργεία, στη Βουλή και στο Μαξίμου, παραστάσεις διαμαρτυρίας, Γενικές Συνελεύσεις, πικετοφορίες και εξορμήσεις, εκδηλώσεις στο χώρο του ξενοδοχείου, καταγράφονται στις σελίδες του «ημερολογίου» του αγώνα τους.

Με τις κινητοποιήσεις τους στο υπουργείο Εργασίας και τον ΟΑΕΔ απαίτησαν μέτρα για τη στήριξη των ίδιων και των οικογενειών τους, όπως και για κάθε απλήρωτο και άνεργο εργαζόμενο. Αποτέλεσμα των διεκδικήσεων αυτών ήταν η χορήγηση έκτακτου βοηθήματος, τον περσινό Αύγουστο. Με ανάλογες παρεμβάσεις συνεχίζουν να διεκδικούν αντίστοιχα μέτρα και στη συνέχεια.

Οπως εξήγησαν και από το βήμα της προχτεσινής συγκέντρωσης, οι διεκδικήσεις τους αφορούν κάθε απλήρωτο, άνεργο, εργαζόμενο που πετιέται στην ανεργία χωρίς να του καταβληθούν τα δεδουλευμένα και η αποζημίωσή του: «Η δική μας απληρωσιά είναι τα βάσανα εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων που έχουν δουλέψει απλήρωτοι για μέρες και μήνες. Η δουλειά που μας στέρησαν είναι η ανεργία 1,5 εκατομμυρίου συναδέλφων που πετάχτηκαν στο δρόμο κατά μόνας ή ομαδικά. Τα αδιέξοδα των οικογενειών μας είναι όσα βιώνει η κάθε εργατική οικογένεια εδώ και επτά χρόνια, ως αποτέλεσμα μιας κρίσης και μιας ανάπτυξης, για την οποία ευθύνονται αυτοί που μας βάζουν να πληρώσουμε πότε τη χασούρα τους και πότε τα κέρδη τους».

Στο πρόγραμμα δράσης συμπεριλήφθηκαν και παρεμβάσεις των εργαζομένων στις επιχειρήσεις στις οποίες μεγαλομέτοχος είναι ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι επανειλημμένες παραστάσεις διαμαρτυρίας στα γραφεία αλλά και σε εργοτάξια της κατασκευαστικής «J&Ρ ΑΒΑΞ». Οπως έχει καταγγείλει το σωματείο, οι ίδιοι εργοδότες που έχουν αφήσει τους εργαζόμενους απλήρωτους για περισσότερο από έναν χρόνο, που συνεχίζουν να παίζουν τα επιχειρηματικά τους παιχνίδια στις πλάτες του προσωπικού τους, «ταΐζονται» από την κυβέρνηση «με κρατικό χρήμα για άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες που διατηρούν», όπως τα εργοτάξια κατασκευής του μετρό, των οδικών αξόνων, του αγωγού ΤΑΡ και πολλά ακόμα.

Σε όλο αυτόν τον ένα χρόνο κινητοποιήσεων, το ΠΑΜΕ, τα επιχειρησιακά σωματεία του κλάδου, οι Λαϊκές Επιτροπές των γύρω περιοχών, οι Σύλλογοι και οι Ομάδες της ΟΓΕ, το ΜΑΣ εξέφρασαν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους αρκετές φορές.

Η αλληλεγγύη από τα σωματεία και τους εργαζόμενους του κλάδου εκφράστηκε σε μια σειρά από πρακτικά ζητήματα, όπως η υλική στήριξη του αγώνα, η συγκέντρωση και διάθεση ειδών πρώτης ανάγκης. Είχε όμως και την πλευρά της διάθεσης δυνάμεων στο πρόγραμμα δράσης των εργαζομένων, τη συμμετοχή στις βάρδιες στο ξενοδοχείο, στις κινητοποιήσεις και τις παρεμβάσεις του σωματείου. Πήρε τη μορφή εξορμήσεων σε ξενοδοχεία, με τη συμμετοχή εργαζομένων από το «Αthens Ledra». Στη συζήτηση που αναπτύχθηκε στις εξορμήσεις αυτές εξήγησαν στους συναδέλφους τους πως ο αγώνας τους δεν είναι ξεκομμένος αλλά εντάσσεται στον κοινό αγώνα για τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων.

Παράλληλα, στο χώρο του ξενοδοχείου, οι εργαζόμενοι έγιναν «οικοδεσπότες» συσκέψεων σωματείων και εκδηλώσεων που διοργανώθηκαν από κοινού με άλλα συνδικάτα και φορείς.

Στα τέλη Γενάρη το ξενοδοχείο στάθηκε η «αφετηρία» για την κινητοποίηση που έγινε στο πλαίσιο της Μέρας Πανελλαδικής Δράσης των εργαζομένων στον Επισιτισμό - Τουρισμό, την οποία οργάνωσαν 36 κλαδικά και επιχειρησιακά σωματεία. Αντιπροσωπείες σωματείων του κλάδου από τη Θεσσαλονίκη, τη Ρόδο, την Κω και τα Γιάννενα ταξίδεψαν για να βρεθούν δίπλα στους συναδέλφους τους. Η τετραμελής αντιπροσωπεία από τη Ρόδο έκανε μάλιστα το ταξίδι κόντρα σε μεγάλες οικονομικές δυσκολίες, καθώς οι εποχικοί εργαζόμενοι που την αποτελούσαν δεν είχαν πάρει ακόμα το επίδομα ανεργίας που δικαιούνταν. «Αυτή την αλληλεγγύη τη χρωστάμε», είχε πει τότε ο συνδικαλιστής στο χαιρετισμό του. Οπως εξήγησε, εκπρόσωπος από το σωματείο του «Athens Ledra» είχε βρεθεί στο νησί, είχε συζητήσει με τους εργαζόμενους και τους είχε καλέσει να φτιάξουν το δικό τους σωματείο στην επιχείρηση που εργάζονται. Οι ξενοδοχοϋπάλληλοι που μπήκαν μπροστά και έφτιαξαν λίγους μήνες μετά το σωματείο έσπευσαν να ανταποδώσουν τη βοήθεια που δέχτηκαν, παίρνοντας θέση δίπλα τους και μεταφέροντας τη φωνή του αγώνα που δίνουν και στους συναδέλφους τους.

Μέσα από τις πρωτοβουλίες και τη δράση που σχεδιάζουν και υλοποιούν οι εργαζόμενοι, θέτουν σταθερά στο στόχαστρο τους υπεύθυνους για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Με σταθερό τρόπο αναδεικνύουν πως όσα βιώνουν είναι αποτέλεσμα της στάσης των ιδιοκτητών του ξενοδοχείου, σημερινών και προηγούμενων, που είναι κομμάτι της συνολικής εργοδοσίας του κλάδου. Ολοι αυτοί, αφού θησαυρίζουν από τη δουλειά των εργαζομένων, δεν διστάζουν, προκειμένου να διαφυλάξουν τα κέρδη τους, να στρέψουν τις επενδύσεις τους σε άλλους τομείς και κλάδους με μεγαλύτερη κερδοφορία, να κάνουν κάθε προσπάθεια να απαλλαγούν από τους εργαζόμενους, τα δικαιώματά τους, την οργάνωση και το σωματείο τους.

Η πείρα των προηγούμενων μηνών διέλυσε τους μύθους του «σωτήρα επενδυτή», αποκαλύπτοντας πως επιδίωξη του κάθε επιχειρηματικού ομίλου είναι να βαθύνει περισσότερο την εκμετάλλευση των εργαζομένων, να τους κάνει φτηνότερους και χωρίς δικαιώματα. Διέλυσε επίσης τις αυταπάτες για το ρόλο της κυβέρνησης. «Τα αποτελέσματα της συνέχισης της αντεργατικής πολιτικής τα νιώσαμε στο πετσί μας όλο αυτό το χρόνο», σημειώνει το σωματείο, «με τους υπουργούς να διασφαλίζουν χρόνο για τον μπαταχτσή εργοδότη μας προκειμένου να ολοκληρώσει τα επιχειρηματικά του σχέδια σε βάρος μας».

Ο αγώνας στο «Athens Ledra» συγκρούστηκε από την πρώτη μέρα με το ιδεολόγημα ότι οι εργαζόμενοι και τα δικαιώματά τους κλείνουν τις επιχειρήσεις, συγκρούστηκε με το κάλεσμα στους εργαζόμενους να στοιχηθούν πίσω από το «κοινό» και «εθνικό» συμφέρον της «ανάκαμψης», της «ανάπτυξης», της ενίσχυσης και θωράκισης της κερδοφορίας των επιχειρήσεων του Τουρισμού που φέρνουν απληρωσιά, εντατικοποίηση, δουλειά με ημερομηνία λήξης και επιστροφή στην ανεργία σε χιλιάδες ξενοδοχοϋπαλλήλους.

Στην απόφαση μιας από τις δεκάδες Γενικές Συνελεύσεις τους οι εργαζόμενοι σημείωναν: «Τώρα ξέρουμε όλοι! Οι εργάτες ούτε ανοίγουν ούτε κλείνουν τις επιχειρήσεις. Οι εργάτες τις δουλεύουν και παράγουν όλο τον πλούτο. Τις επιχειρήσεις τις ανοίγουν και τις κλείνουν τα συμφέροντα των επιχειρηματιών και οι ανταγωνισμοί τους για τα κέρδη τους, πατώντας πάνω στο χτύπημα των δικών μας δικαιωμάτων. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί εργοδότες, όπως μας έχει αποδείξει η εμπειρία μας. Υπάρχουν οι επιλογές τους για τα κέρδη τους σε αντίθεση με τις ανάγκες μας. Τώρα ξέρουμε ότι η οργανωμένη πάλη και η αλληλεγγύη είναι τα όπλα μας για να διεκδικήσουμε τη δουλειά και τη ζωή που μας αξίζουν, γιατί όλα περνάνε από τα δικά μας χέρια».

«Ο αγώνας αυτός μετρά πολλούς μήνες, πάνω από ένα χρόνο. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα τίποτε δεν ήταν εύκολο. Τίποτε δεν έγινε χωρίς θυσίες», τόνισε ο πρόεδρος του επιχειρησιακού σωματείου, Μπάμπης Ντότσικας, μιλώντας στη συγκέντρωση της Πέμπτης έξω από το ξενοδοχείο.

Κάνοντας έναν μικρό απολογισμό του αγώνα σημείωσε τα εξής:

«Ποτέ δεν κρύψαμε ότι είχαμε απώλειες. Τις μετράγαμε σε κάθε μας βήμα. Δεν τις αφήσαμε ποτέ να καθορίσουν την εξέλιξη του αγώνα, όσο η πλειοψηφία στεκόταν αφοσιωμένη στο καθήκον, στις πρώτες γραμμές της κάθε μάχης που δίναμε. Ποτέ δεν κρύψαμε ότι συχνά, μετά από κάθε άγονο πλειστηριασμό, μετά από κάθε αποκάλυψη ψευτοεπενδυτή, μας απογοήτευε η απομάκρυνση μιας λύσης που θα έφερνε την πληρωμή των δεδουλευμένων, τη συνέχιση της δουλειάς μας. Αλλά σύντομα, αυτήν την απογοήτευση καταφέρναμε μέσα από τη συλλογική μας σκέψη και δράση να την κάνουμε οργή, αγανάκτηση και στο τέλος συνειδητή επιλογή στη συνέχιση του αγώνα (...)

Δώσαμε στο βαθμό που μπορούσαμε και μας αναλογούσε το παράδειγμα πώς πρέπει ένα σωματείο να οργανώνει τον αγώνα του, με τι περιεχόμενο, με τι επιχειρήματα, ποιους να έχει στο πλάι του και ποιους απέναντι (...)

Μερικοί θα πουν "ποιο είναι το αποτέλεσμα;". Ομως, συνάδελφοι, αν χρειαστεί να αναφερθούμε στο αποτέλεσμα, θα πρέπει να ανατρέξουμε και να μετρήσουμε πρώτα από όλα πόσοι εργάτες, μικροί επαγγελματίες, σπουδαστές πέρασαν όλο αυτό το χρόνο από το ξενοδοχείο, δίνοντας ο καθένας κάτι από τη δύναμή του κι όλοι μαζί αυτό που η τάξη μας έχει ως ανίκητο όπλο: Την ταξική αλληλεγγύη. Αυτό δεν μπόρεσε κανείς να νικήσει. Αυτό πότισε πολλούς με την πίστη ότι έτσι χρειάζεται να προχωρήσουμε. Ολοι για έναν και ένας για όλους.

Κι ό,τι δεν φαίνεται σήμερα θα φανεί αύριο. Ο κάθε αγώνας θα φέρνει πιο κοντά ένα μεγαλύτερο, μέχρι να έρθει η ώρα για τον μεγάλο αγώνα που θα κρίνει ποιος θα καρπώνεται τον πλούτο που παράγεται: Ο παραγωγός εργάτης ή το παράσιτο ο κεφαλαιοκράτης;

Αυτό το αποτέλεσμα είναι δικό μας, είναι δικό σας. Ο,τι κι αν γίνει εδώ, αυτό κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει. Είναι η σεμνή, μικρή, δική μας, δική σας, παρακαταθήκη για το αύριο».