Η ομιλήτρια ξεκίνησε από τη σύγκρουση του ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, σε συνθήκες ιδεολογικού σκοταδισμού, με αναχρονιστικές και αντιεπιστημονικές απόψεις για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Αυτή η θεωρητική αφετηρία μετατράπηκε σε πολιτική πράξη και επαναστατική ορμή, εκφράστηκε και εκφράζεται στις χιλιάδες γυναίκες της εργατικής τάξης που αναδείχτηκαν σε συνειδητές αγωνίστριες, τις μαχήτριες του ΔΣΕ και άλλες που τον υποστήριξαν και βρέθηκαν σε ξερονήσια, φυλακές, ειδικά κολαστήρια.

Τόνισε επίσης πως οι μαχήτριες του ΔΣΕ φτιάχτηκαν με υλικά από τις ρίζες που αποκτούσε το ΚΚΕ τις περασμένες δεκαετίες και στους αγώνες που προηγήθηκαν, το 1940, το μεγάλο Μάη του '36 στη Θεσσαλονίκη, προηγούμενους εργατικούς αγώνες, κάτω από την ακτινοβολία της κοσμοϊστορικής σημασίας Οκτωβριανής Επανάστασης. Αναφέρθηκε στην αδιάσπαστη σχέση θεωρίας και πράξης, παράδειγμα της οποίας, όπως τόνισε, είναι η λαμπρή σελίδα της συμμετοχής των γυναικών στον ΔΣΕ, «λαμπρή τόσο σε περιεχόμενο, ηρωισμό, ξεπέρασμα του εαυτού τους, όσο και σε μαζικότητα». Η ομιλήτρια στάθηκε στην αναγκαιότητα η έκδοση αυτή να διαδοθεί πλατιά, να πάρει τη θέση που της αξίζει, να γίνει εργαλείο στο πλαίσιο της ειδικής δουλειάς που χρειάζεται να κάνει το Κόμμα στις γυναίκες, αντλώντας διδάγματα και πείρα από αυτήν τη σελίδα της Ιστορίας του. Στο πλαίσιο αυτό, η Μ. Γαβαλά σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Ας βάλουμε το ερώτημα που θέτει και η έκδοση κι ας το συζητήσουμε πλατιά με νέες κοπέλες: Πώς κάλυψε η κοπέλα του χωριού το δύσβατο και μακρύ δρόμο ξεκινώντας από το ότι στερούνταν ακόμη και τη βασική εκπαίδευση, ότι δεν είχε καν δικαίωμα να διαλέξει τον άντρα της, μέχρι να φτάσει να σφυρηλατηθεί σε ανταρτοπούλα με το όπλο στο χέρι, με γνώμη στη συνέλευση, σε ομαδάρχισσα που οδηγούσε τους μαχητές και τις μαχήτριες της ομάδας ή του λόχου στην κατατρόπωση του αντιπάλου.

Κι ας το συζητήσουμε πλατιά - μαζικά με νέες γυναίκες, με αυτές στις οποίες πολύ πιθανά δεν φτάνει η πολιτική του ΚΚΕ, ή φτάνει μέσα από αστικούς παραμορφωτικούς φακούς, μέσα από την τυχοδιωκτική λαθροχειρία λεγόμενων "αριστερών" δυνάμεων.

Απαντήθηκε από τη ζωή το ερώτημα: Ηταν η πίστη στο σκοπό του αγώνα, αυτό που πυροδότησε δύναμη, φυσική και πνευματική, ανθεκτικότητα, σπουδαίες οργανωτικές ικανότητες και τις ανέδειξε σε κύριο συντελεστή του αγώνα, μάχιμο στην ουσία απ' όποιο ειδικό καταμερισμό».

Μιλώντας για την ανισοτιμία σήμερα, κάλεσε να συζητήσουμε: «Με τις κοπέλες που σήμερα ζουν με πολλές αυταπάτες, που ίσως ακόμη θεωρούν ότι έχει κατακτηθεί η ισοτιμία, καθώς σήμερα δεν υπάρχει ο σκοταδισμός του παρελθόντος, τουλάχιστον στην Ελλάδα, και στο μεγαλύτερο μέρος του καπιταλιστικού κόσμου, έχουν εδραιωθεί αστικοί εκσυγχρονισμοί, βελτιώθηκε σε σχέση με τέσσερις δεκαετίες πριν το οικογενειακό δίκαιο.

Ομως, η ουσία της χειραφέτησης δεν περιορίζεται σε τέτοια μέτρα. Σκεφτείτε γιατί σήμερα περνά η αντιδραστική αστική άποψη, που ακολουθείται απ' όλες τις κυβερνήσεις, ότι η μητρότητα είναι από τη μια πρωταρχικός ρόλος και από την άλλη ατομική, το πολύ οικογενειακή ευθύνη.

Σήμερα είναι πιο σύνθετα τα πράγματα, καθώς δεν φαίνεται με πρώτη ματιά, έχει ντυθεί με πολύ "λούστρο" η διπλή ανισοτιμία, με επεξεργασμένη προπαγάνδα και περίεργες φράσεις, όπως π.χ. συγκερασμός οικογενειακών και προσωπικών υποχρεώσεων, που λέει η ΕΕ και ακολουθούν όλες οι αστικές, μικροαστικές πολιτικές δυνάμεις. Να, αυτό βρίσκουν ως το φάρμακο, τη μερική απασχόληση, την ελαστική δουλειά, που σμπαραλιάζει το 24ωρο, αποδομεί την ψυχολογία και φτιάχνει γυναίκες που τρέχουν να προλάβουν τις πολλαπλές τους υποχρεώσεις, που τελικά δεν μπορούν να έχουν χρόνο για την κοινωνική πολιτική δράση, για την ένταξη στον αγώνα, στο κίνημα. Εμείς σε αυτές τις γυναίκες θέλουμε να φτάσουμε, να επικοινωνήσουμε τις σύγχρονες θέσεις μας, γυναίκες που σήμερα, αύριο θα είναι υπάλληλοι, εργάτριες ή άνεργες, κοπέλες σπουδάστριες από σχολές κατάρτισης, ΤΕΙ, ακόμη και μαθήτριες, διανοούμενες της τάξης μας. Γιατί οι θέσεις μας βασίζονται σε ταξικότητα και επιστημονικότητα, βλέπουν πίσω από τα φαινόμενα, την ουσία, τις αιτίες κι επόμενα τη διέξοδο.

Η συλλογική εργασία του Τμήματος της ΚΕ αναφέρεται στην αστική ιστοριογραφία και πολύπλευρη αξιοποίηση από τα διάφορα ρεύματά της, της συμμετοχής των γυναικών στον ΔΣΕ, με στόχο να φέρουν στα μέτρα τους την πραγματικότητα. Με διαχρονικό στόχο να δημιουργήσουν συνείδηση υποταγμένη σε γυναίκες και άντρες, αδρανή ή ακόμη καλύτερα - γι' αυτούς - συνείδηση που να δουλεύει για τα δικά τους συμφέροντα.

Η συνθετότητα του γυναικείου ζητήματος οφείλεται στη διπλή του όψη, στην κληρονομιά σε βάθος ταξικών κοινωνιών που κουβαλά, για τη γυναίκα που από καταγωγή ή ένταξη στην παραγωγή ανήκει στην εργατική τάξη, στους εκμεταλλευμένους. Αυτή ενώνεται με τη φυλετική ανισοτιμία, που κράτησε τη γυναίκα μακριά από την κοινωνική παραγωγή αιώνες ολάκερους και την ενέταξε όταν ο καπιταλισμός πια χρειαζόταν τη γυναικεία εργατική δύναμη, περιορισμένα και σε συγκεκριμένους κλάδους στην αρχή, πιο μαζικά κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '50 και της καπιταλιστικής ανοικοδόμησης στην Ελλάδα.

Αυτή η διπλή ανισοτιμία που βαθαίνει κι άλλο στην εποχή μας, εκφράζεται με σύγχρονες όψεις, ενδεικτικά αναφέρουμε την ανορθολογική κατασκευή του κοινωνικού φύλου, δηλαδή την κατασκευή μιας υποκειμενικής κοινωνικής "πραγματικότητας" κόντρα σε αυτήν που πραγματικά υπάρχει. Με επεξεργασμένο τρόπο η αγαπημένη και πολύ παλιά ιδέα της ελευθερίας γενικά, αυτής της ταλαιπωρημένης έννοιας, απευθύνεται ειδικά σε γυναίκες, σε νεολαία, κάτω από τις επικίνδυνες θεωρίες της "αυτοδιάθεσης του σώματος", για χρήση ουσιών ή για το φύλο, οργανώνονται σεμινάρια, σχολές πανεπιστημιακές, διαδηλώσεις. Ο στόχος πολλαπλός, η άρνηση της αντικειμενικής πραγματικότητας, που στο διά ταύτα σημαίνει άρνηση της επίδρασης του ανθρώπου για αλλαγή της, επόμενα διαμόρφωση τύπου ανθρώπου ακίνδυνου για το σύστημα.

Αλλη πλευρά αφορά την έκφραση που παίρνει η σύγχρονη σκλαβιά, αυτή της μισθωτής εργασίας, που με την καραμέλα της ατομικής προσπάθειας πλασάρεται ως τέτοια, αποκρύπτοντας το κύριο, "ποιος κατέχει τα μέσα της παραγωγής, τον συγκεντρωμένο πλούτο".

Για παράδειγμα, με την προπαγάνδα της "ατομικής προσπάθειας" μια γυναίκα έχει κατά αυτούς τη δυνατότητα να μείνει έγκυος σε πολύ μεταγενέστερη φυσική ηλικία από την κανονική αναπαραγωγική, αρκεί να παγώσει τα ωάριά της. Το αίτημα δηλαδή της εργοδοσίας και ως απειλή απόλυσης προβάλλεται ως προοδευτικό και υπέρ των γυναικών. Γι' αυτό χρειάζεται και σήμερα ειδική και μάλιστα πολύπλευρα οργανωμένη δουλειά στη γυναίκα, στη νέα κοπέλα, όπως ακριβώς έκανε ο ΔΣΕ, όπως βάζει το 20ό Συνέδριο του Κόμματός μας, που στέκεται αναλυτικά. Εμείς αυτά πρέπει και μπορούμε να τα περπατήσουμε στη ζωή».