Παρά την προσπάθεια, όλο το προηγούμενο διάστημα, διαμόρφωσης ενός τεχνητού κλίματος ευφορίας και καλλιέργειας προσδοκιών, που έχουν βέβαια διαψευστεί κατ' επανάληψη, οι εξελίξεις γύρω από το κυπριακό πρόβλημα είναι πολύ ανησυχητικές και δείχνουν πως περνά σε νέα φάση όξυνσης.

Βέβαια, ανέκαθεν αρνητική ήταν η στάση και οι παρεμβάσεις εκ μέρους της Βρετανίας, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, σε βάρος της ανεξαρτησίας της Κύπρου, σε κατεύθυνση διχοτόμησης, πάντα σε σχέση και με τους μεγάλους ανταγωνισμούς στην περιοχή.

Η σημερινή φάση σχετίζεται και με τις νέες τουρκικές προκλήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ, αλλά και στο Αιγαίο, με τις ιμπεριαλιστικές πολεμικές επιχειρήσεις στην περιοχή μας και γενικότερα με τις μεγάλες αντιθέσεις ανάμεσα στα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα, γύρω από τους αγωγούς φυσικού αερίου και πετρελαίου, τους δρόμους διακίνησης εμπορευμάτων, καθώς και της συναφούς με αυτά αξιοποίησης της στρατηγικής γεωγραφικής θέσης της Κύπρου.

Η προσπάθεια να παρουσιαστεί ως το βασικό πρόβλημα η διασφάλιση της ειρηνικής διαβίωσης και ασφάλειας των δύο κοινοτήτων σε ένα νησί γίνεται με στόχο να συγκαλυφθεί στην ουσία της η πραγματικότητα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και της προώθησης μεγάλων συμφερόντων.

Να διαγραφεί και μέσω αυτού του τρόπου το αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι το Κυπριακό είναι διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής του βόρειου τμήματος της Κύπρου από την Τουρκία. Και ότι αυτό φέρει τη σφραγίδα της επέμβασης του ΝΑΤΟ, αλλά και των γενικότερων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή.

Γνωρίζετε ότι το ΚΚΕ μαχητικά τάχθηκε στο παρελθόν ενάντια στο διχοτομικό σχέδιο «Ανάν», που δεν ήταν ούτε δίκαιο, ούτε βιώσιμο και ενέπλεκε σε νέες περιπέτειες τους λαούς της Κύπρου, της Ελλάδας και της Τουρκίας.

Ποια, όμως, είναι η «λύση» που «μαγειρεύεται» τα τελευταία χρόνια;

Στο βασικό ντοκουμέντο των διακοινοτικών συνομιλιών, την Κοινή Ανακοίνωση Αναστασιάδη - Ερογλου της 11ης Φλεβάρη 2014, η οποία επιβεβαιώθηκε και από τον κ. Ακιντζί, το προωθούμενο «σχέδιο επίλυσης του Κυπριακού» προβλέπει τη δημιουργία δύο «συνιστώντων» κρατών.

Παρά τις προσπάθειες εξωραϊσμού των υποστηρικτών του, η λύση αυτή είναι και διχοτομική και επικίνδυνη.

Στην πράξη - όπως έγινε και με το σχέδιο «Ανάν» - η διχοτόμηση περνάει μέσα από τη δήθεν, τη λεγόμενη Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία, η οποία, από αρχικός «επώδυνος συμβιβασμός», όπως χαρακτηρίστηκε τότε και από κυπριακά και από ελληνικά κόμματα, αντιμετωπίστηκε στη συνέχεια ως θέση αρχών, διολισθαίνοντας σταδιακά και στο όνομά της, στην προώθηση μιας στην ουσία συνομοσπονδιακής λύσης δύο κρατών και όχι ενός ανεξάρτητου και βιώσιμου ομόσπονδου κράτους.

Οσοι επικαλούνται κάθε φορά τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, όπως η ελληνική κυβέρνηση, άλλες κυβερνήσεις, αλλά και εκπρόσωποι διεθνών οργανισμών, όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ ή εκπρόσωποι του ΟΗΕ, είναι ακριβώς όλοι αυτοί, οι ίδιοι που διαμορφώνουν και ενισχύουν σε καθημερινή βάση αυτό τον αρνητικό συσχετισμό, με πολλούς τρόπους, κυρίως με τις επιλογές τους κι έτσι τον κάνουν όλο και χειρότερο αυτό το συσχετισμό για τους λαούς.

Οταν όλοι αυτοί επικαλούνται τον συσχετισμό, στην πραγματικότητα καλούν τους λαούς - ελληνικό, τουρκικό, κυπριακό και άλλους λαούς βεβαίως - να τους αφήσουν με λυμένα τα χέρια να κάνουν τις λεόντειες συμφωνίες τους, στις περισσότερες των περιπτώσεων, προσωρινές ιμπεριαλιστικές συμφωνίες σε βάρος των λαών.

Κι αυτό, ανεξάρτητα από το ποια κρατική δύναμη ή κρατικές δυνάμεις βγαίνουν περισσότερο ωφελημένες από τις συμφωνίες και ποιες υφίστανται κατά διαστήματα τη σχετική ήττα.

Προπαντός όλοι αυτοί λένε στους λαούς να σκύψουν το κεφάλι, να μείνουν παθητικοί δέκτες των αντιλαϊκών επιλογών, να χρησιμοποιούνται στο μεγάλο παιχνίδι των ανταγωνισμών.

Οι υποστηρικτές αυτού του νέου σχεδίου, προκειμένου να χειραγωγήσουν τον κυπριακό λαό, χρησιμοποιούν διάφορα ψεύτικα διλήμματα και μεταξύ αυτών το κάλπικο ερώτημα: «Διχοτόμηση ή Ομοσπονδία».

Στην πραγματικότητα - έτσι όπως προωθείται - αυτό καταντά να είναι το ίδιο πράγμα. Γι' αυτό όταν βρίσκουν απέναντί τους τους λαούς που αντιστέκονται, αρχίζουν να τσαμπουνάνε τα περί «ουτοπίας» των θέσεών μας, επιστρατεύοντας τα κάλπικα διλήμματά τους.

Στη συγκεκριμένη, μάλιστα, περίπτωση της πρότασης που προωθείται, αποκρύβουν ότι στην πράξη δεν πρόκειται για καμία Ομοσπονδία, όπως προβάλλεται, αλλά για μία καραμπινάτη, στην καλύτερη περίπτωση, Συνομοσπονδία δύο κρατών, τα οποία θα έχουν τη δική τους το καθένα εδαφική ακεραιότητα, τα δικά τους σύνορα και κυριαρχία, το δικό τους Σύνταγμα, βουλή και κυβέρνηση, τη δική τους εσωτερική και εξωτερική πολιτική.

Με αυτόν τον τρόπο ακυρώνονται οι αρχές, που έπρεπε να είναι αδιαπραγμάτευτες, για μία Κυριαρχία, μία Ιθαγένεια και μία Διεθνή Προσωπικότητα, ενώ καθίστανται χωρίς υπόσταση τα συνθήματα που μιλούν για την ένωση του νησιού.

Ολη την τελευταία περίοδο των συνομιλιών, συμπεριλαμβανομένων κι αυτών στο Μον Πελεράν στις αρχές του χρόνου, αλλά και τώρα, προχτές, στο Κρανς Μοντάνα, στην Ελβετία, αποδείχθηκε πως σταδιακά επιχειρείται η αναζήτηση συμβιβασμών που προωθούν τελικά τη διχοτομική λύση.

Κι αυτό υπηρετείται με τις σχετικές προτάσεις που αφορούν και το εδαφικό και το περιουσιακό πρόβλημα, τη διακυβέρνηση, διαμορφώνοντας παράλληλα όρους για συμφωνία η οποία θα διατηρεί το απαράδεκτο καθεστώς των εγγυήσεων και την προκλητική παρουσία τουρκικών δυνάμεων κατοχής, με διάφορες παραλλαγμένες μορφές.

Φοβούμαστε πως σε αυτό αποσκοπούν οι διάφορες προτάσεις που δουλεύονται στα επιτελεία των ΗΠΑ, της Βρετανίας, αλλά και του ΟΗΕ με τη συνευθύνη της κυπριακής και ελληνικής κυβέρνησης, όπως π.χ. είναι οι προτάσεις για διεθνή αστυνομικο-στρατιωτική δύναμη με τη συμμετοχή τουρκικών δυνάμεων, η αναζήτηση μηχανισμού παρακολούθησης μιας λύσης, πριν καν αυτή εξευρεθεί, λύσης μάλιστα με χαρακτηριστικά εγγυήτριας δύναμης.

Στην πράξη, οι συστηματικές παρεμβάσεις των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γαλλίας και της ΕΕ συνολικά, για να επισπευστούν οι συνομιλίες και να υπογραφεί συμφωνία, στοχεύουν στη δημιουργία τετελεσμένων, με στόχο να ανοίξει ο δρόμος για την εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων του νησιού, προς όφελος των συμφερόντων τμημάτων των αστικών τάξεων των εμπλεκομένων κρατών και των διαφόρων ευρωατλαντικών σχεδιασμών.

Ταυτόχρονα, έχουν στόχο να αξιοποιηθεί η γεωστρατηγική θέση της Κύπρου, στην οποία έχουν εγκατασταθεί οι ΝΑΤΟικές - βρετανικές βάσεις, στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία, στις συνθήκες της όξυνσης των γενικότερων έτσι κι αλλιώς οξυμένων αντιθέσεων διεθνώς.

Το κυπριακό πρόβλημα διέπεται - ας το πούμε έτσι - και από μία ιδιομορφία: Είναι ένα από τα δύο διεθνή προβλήματα, μαζί με το Παλαιστινιακό, που από τον 20ό αιώνα καλύπτονταν από μια γενική απόφαση του ΟΗΕ, η οποία, τουλάχιστον τυπικά, έδινε απάντηση - λύση στο ζήτημα, ιδιαίτερα για το Κυπριακό, ως πρόβλημα εισβολής - κατοχής.

Βεβαίως, δεν ξεχνάμε ότι τότε στον ΟΗΕ, ο συσχετισμός δύναμης ήταν σχετικά καλύτερος λόγω της παρέμβασης στις αποφάσεις της Σοβιετικής Ενωσης, άλλων σοσιαλιστικών κρατών και της πίεσης που ασκούσαν κάποια άλλα κράτη που τότε ονομάζονταν «αδέσμευτα», τα οποία βέβαια στην πορεία «δεσμεύτηκαν» κι αυτά για τα καλά.

Αποδεικνύεται και έτσι αυτό που λέει το ΚΚΕ, ότι τα καπιταλιστικά κράτη, ακόμα κι όταν σε κάποια φάση ή στιγμή διαμορφώνουν ακόμα και μια καλή απόφαση, αυτή παραμένει στα λόγια, είναι προσωρινή και στην πορεία μπορεί να ανατραπεί, όταν μάλιστα οι λαοί εφησυχάζουν.

Οι εξελίξεις δεν είναι απλά ανησυχητικές. Γίνονται πολύ επικίνδυνες.

Οι ανταγωνισμοί οξύνονται και αφορούν το ποιοι ενεργειακοί σχεδιασμοί θα επικρατήσουν για την εκμετάλλευση και μεταφορά του κυπριακού φυσικού αερίου κι άλλων πηγών στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο προς την Ευρώπη.

Επί της ουσίας, η διχοτομική λύση του Κυπριακού συνιστά διεθνή ανησυχητική εξέλιξη, γιατί εκτός του ότι δεν εγγυάται βιώσιμη λύση υπέρ του λαού της Κύπρου, στην πράξη μπορεί να συνδεθεί με νέα όξυνση των αντιθέσεων στην Ανατολική Μεσόγειο, με πολύ αρνητικές συνέπειες για τους λαούς στην περιοχή.

Οι ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και της ΝΔ, των άλλων κομμάτων που προπαγανδίζουν το μονόδρομο της ευρωΝΑΤΟικής «στρούγκας» για τη χώρα μας, είναι τεράστιες.

Από τη μια εκθειάζετε ως παράγοντα «ειρήνης και ασφάλειας» τη συμμετοχή Ελλάδας και Τουρκίας στο ΝΑΤΟ κι όταν οι τουρκικές προκλήσεις ξεπερνούν κάθε όριο και τα εναέρια και χωρικά ύδατα της χώρας γίνονται «σουρωτήρι», τότε βγάζετε από το «μανίκι», ως νέα «σανίδα σωτηρίας», τη λεγόμενη «τριμερή συμμαχία» της χώρας μας με το Ισραήλ, την Κύπρο, την Αίγυπτο.

Καλλιεργείτε, έτσι, και στις δύο περιπτώσεις, φρούδες ελπίδες, πως είτε καλοπιάνοντας την Τουρκία, είτε φωνάζοντας το «χωροφύλακα» των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο, θα καταφέρουμε κι εδώ στην Ελλάδα και στην Κύπρο να εκμεταλλευτούμε, για την περιβόητη «ανάπτυξη» και την έξοδο από την κρίση, τα ενεργειακά κοιτάσματα.

Λέτε ψέματα και μάλιστα συνειδητά! Γιατί γνωρίζετε πολύ καλά πως αυτά τα κοιτάσματα και τα κέρδη από αυτά θα μπουν μόνο στις τσέπες των ενεργειακών μεγαθηρίων, των μονοπωλίων του κλάδου αυτού.

Αυτά τα κοιτάσματα, στις συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού, δηλαδή του ιμπεριαλισμού, τραβάνε πάνω τους, όπως το μέλι τις μύγες, τους ισχυρούς ανταγωνισμούς, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Να γιατί η θέση μας, το έδαφος πάνω στο οποίο στηρίζεται η θέση του ΚΚΕ, βρίσκεται σε διάσταση με τις θέσεις που υπηρετείτε, με το έδαφος το οποίο δημιουργείτε για να περάσουν σχεδιασμοί ξένοι προς τα πραγματικά συμφέροντα και του κυπριακού λαού - Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων - καθώς και του ελληνικού λαού που βρίσκεται μέσα στη δίνη ξένων από τα δικά του συμφερόντων, αλλά και του τουρκικού λαού, που ματώνει κάτω από ένα αυταρχικό καθεστώς και χύνει το αίμα του για τα συμφέροντα της τουρκικής πλουτοκρατίας.

Εμείς αγωνιζόμαστε για τα ενιαία συμφέροντα όλου του εργαζόμενου λαού της Κύπρου και όχι των ενεργειακών μονοπωλίων, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, των άλλων συμμάχων σας!

Τονίζουμε την αναγκαιότητα συντονισμού της πάλης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων της Κύπρου, της Τουρκίας, της Ελλάδας, για την εξάλειψη των συνεπειών της κατοχής στην προοπτική της απελευθέρωσης συνολικά από τα δεσμά της εκμετάλλευσης.

Τασσόμαστε υπέρ της άμεσης αποχώρησης των κατοχικών δυνάμεων και όλων των άλλων ξένων στρατιωτικών δυνάμεων από την Κύπρο.

Γενικότερα, υποστηρίζουμε την εξάλειψη των συνεπειών της τουρκικής κατοχής, το σταμάτημα του εποικισμού και την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος, παίρνοντας υπόψη κοινωνικά, ανθρωπιστικά κριτήρια, το δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων στις εστίες τους.

Υποστηρίζουμε το κλείσιμο των ΝΑΤΟ-βρετανικών βάσεων και την κατάργηση του καθεστώτος που απολαμβάνουν τόσα χρόνια, συνεχίζοντας τον αγώνα για να κλείσει και η βάση της Σούδας και οι άλλες αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις στην Ελλάδα.

Το ΚΚΕ θεωρεί πως η πάλη της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, πρέπει να κατευθύνεται στο στόχο για μια Κύπρο στην οποία πραγματικός αφέντης θα είναι ο λαός της, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, Αρμένιοι, Λατίνοι και Μαρωνίτες.

Μια Κύπρο Ενιαία, Ανεξάρτητη, με Μία και Μόνη Κυριαρχία, μία Ιθαγένεια και Διεθνή Προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες.

Για το ΚΚΕ, Κύπρος Ενιαία σημαίνει:

-- Ενιαία Κρατική Συγκρότηση: Ενα κράτος και όχι δύο κράτη.

-- Δικαίωμα στην ελεύθερη διακίνηση, εγκατάσταση και διαμονή λαϊκών οικογενειών, σε όλες τις περιοχές του νησιού, χωρίς όρους και δεσμεύσεις.

-- Εξασφάλιση των εργασιακών, ασφαλιστικών, κοινωνικών δικαιωμάτων χωρίς διακρίσεις, με σεβασμό στο δικαίωμα να μιλούν τη γλώσσα τους, να μορφώνονται τα παιδιά τους, με σεβασμό στις θρησκευτικές επιλογές και πολιτιστικές παραδόσεις.

Στη βάση αυτή, η θέση του ΚΚΕ για Κύπρο Ενιαία αντιπαλεύει τον εθνικισμό και την γκετοποίηση, που προκαλεί η λεγόμενη «διζωνικότητα» και τα δύο συνιστώντα κράτη, και εκφράζει την αναγκαιότητα της ενιαίας οργάνωσης, της κοινής πάλης της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων της Κύπρου, Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων, ενάντια στις αντιλαϊκές πολιτικές, την εκμεταλλεύτρια αστική τάξη, ενάντια στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ.

Είναι ξεκάθαρο ότι το ΚΚΕ κάθε άλλο παρά αγνοεί το συσχετισμό δυνάμεων ή το ποιοι σήμερα κάθονται στο ίδιο τραπέζι για τη «λύση», υποτίθεται, του Κυπριακού.

Ομως το ΚΚΕ δεν έχει κανένα δικαίωμα να γίνει και αυτό «ομοτράπεζο» κόμμα με όλους αυτούς που διαμορφώνουν σήμερα έναν ακόμα πιο αρνητικό, σε βάρος των λαών, συσχετισμό.

Το ΚΚΕ, εκτός από το γεγονός ότι διακηρύσσει θέσεις αρχών, παλεύει μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες, ώστε οι λαοί με την παρέμβασή τους να επιβάλλουν ρωγμές, αλλαγές στους συσχετισμούς. Κι αυτό, βέβαια, δεν είναι καθόλου «ουτοπία» ούτε «όνειρο θερινής νυκτός». Είναι απλά ο ίδιος ο νόμος της κοινωνικής εξέλιξης.

Θεωρούμε σημαντικό βήμα στην πάλη για την αλλαγή συσχετισμού την αλληλεγγύη και κοινή διεθνιστική στάση των λαών κατά των αντεργατικών - αντιλαϊκών κυβερνήσεων και των διεθνών ή περιφερειακών ιμπεριαλιστικών ενώσεων και συμμάχων τους.

Η πρόταση του ΚΚΕ ανταποκρίνεται στη μακρόχρονη εξέλιξη του κυπριακού ζητήματος.

Είναι ρεαλιστική και απαντά με συνέπεια στα σημερινά επείγοντα προβλήματα.

Ανοίγει ταυτόχρονα δρόμο, δίνει προοπτική στην πάλη του κυπριακού λαού, όλων των λαών της ευρύτερης περιοχής μας.

Σαν «εθνικής σημασίας στόχο» πάνω στον οποίο οφείλει να εκφράζεται συναντίληψη των αστικών πολιτικών δυνάμεων παρουσίασε το Κυπριακό και την επίλυσή του ο πρωθυπουργός, στις ομιλίες του στο πλαίσιο της χτεσινής συζήτησης στη Βουλή για την έκβαση των διαπραγματεύσεων στη Γενεύη, εξηγώντας ότι το ζήτημα αυτό, όπως και συνολικά η εξωτερική πολιτική, συνδέονται άρρηκτα με κρίσιμα προτάγματα του εγχώριου κεφαλαίου και δεν αποτελούν «πεδίο για εντυπώσεις και μικροκομματικά οφέλη».

Ο Αλέξης Τσίπρας τοποθέτησε το Κυπριακό σαν κομμάτι του «παζλ» της ευρύτερης περιοχής, μέρος των παζαριών και ανταγωνισμών που εκδηλώνονται για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών της πηγών, διαμηνύοντας στην Τουρκία - στην οποία χρέωσε το «ναυάγιο» των διαπραγματεύσεων - να συμβάλει στην επίλυσή του χάριν της «σταθερότητας» που έχουν ανάγκη οι μπίζνες των μονοπωλίων στην περιοχή.

Γι' αυτές καθαυτές τις διαπραγματεύσεις ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι η ελληνική αντιπροσωπεία προσήλθε με την πάγια θέση για δίκαιη και βιώσιμη λύση επί τη βάσει των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και ανέδειξε την ανάγκη κατάργησης των επεμβατικών δικαιωμάτων και των εγγυήσεων και αποχώρησης των κατοχικών στρατευμάτων. Διευκρίνισε ότι η Ελλάδα ενεπλάκη μόνο στη διαπραγμάτευση του Κεφαλαίου της Ασφάλειας. Ζήτημα για το οποίο - όπως είπε - η κυβέρνηση πρότεινε τη «δημιουργία μηχανισμού ελέγχου του ΟΗΕ» που «μαζί με την αλλαγή στη δομή του κράτους, τα μέτρα αστυνόμευσης και τη συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση θα ενίσχυαν την αίσθηση ασφάλειας και της τουρκοκυπριακής κοινότητας».

Ο πρωθυπουργός εξήρε την προσπάθεια του υπουργού Εξωτερικών Ν. Κοτζιά, χαρακτηρίζοντάς την «ιστορικής σημασίας». Μάλιστα, «ευλογώντας τα γένια» της κυβέρνησής του, πρόσθεσε ότι «ίσως για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλο βαθμό μπορέσαμε να πείσουμε τη διεθνή κοινότητα αυτές οι θέσεις να γίνουν και δικές της θέσεις».

Σκιαγραφώντας την επόμενη μέρα, υποστήριξε ότι «επιτάσσει αποφασιστικότητα και ψυχραιμία» και επιβεβαίωσε εκ νέου ότι η κυβέρνηση βλέπει το Κυπριακό και την επίλυσή του σε άρρηκτη σύνδεση με την επιδίωξη του εγχώριου κεφαλαίου για ανάκαμψη κερδών και γεωστρατηγική αναβάθμισή του.

Οπως είπε, «η συνεργασία Ελλάδας - Κυπριακής Δημοκρατίας θα συνεχίσει να αποτελεί τον κρίσιμο άξονα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής (...) έχει ευρύτερες διαστάσεις. Αφορά γενικότερα - θα έλεγα - τη διεθνή διπλωματική μας συνεργασία (...) Αφορά ασφαλώς και τη στήριξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της στην Αποκλειστική Οικονομική της Ζώνη. Η Κυπριακή Δημοκρατία ως κυρίαρχο κράτος έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να επιλέξει τον τρόπο με τον οποίο θα αξιοποιήσει τα δικαιώματά της (...) είναι αυτονόητο ότι θα έχει τη στήριξη τόσο της Ελλάδας, όσο και της Ευρωπαϊκής Ενωσης αλλά και της διεθνούς κοινότητας συνολικά, απέναντι σε οποιαδήποτε απειλή».

Αναγορεύοντας σε «θεματοφύλακα» την ΕΕ, πρόσθεσε ότι η προσπάθεια επίλυσης πρέπει να είναι «το κεντρικό πρόταγμα για την ίδια την ΕΕ», εξηγώντας ότι «συμβάλλοντας στην επίλυση του Κυπριακού, η ΕΕ ανοίγει το δρόμο ώστε να ενισχύσει και το δικό της διεθνή και περιφερειακό ρόλο», ενώ απευθυνόμενος προς την Τουρκία σημείωσε πως οφείλει να αναγνωρίσει τη σημασία που έχει η επίλυση του Κυπριακού «για την ίδια, για τις σχέσεις μας, για τις ευρωτουρκικές σχέσεις και την ευρωπαϊκή της προοπτική, αλλά βεβαίως και για την ασφάλεια, τη σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή».

Σε σύμπλευση με την κυβέρνηση και αποδεχόμενος ως βάση των παζαριών το διχοτομικό σχέδιο, ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης χαρακτήρισε «θετικό» το γεγονός ότι «η ελληνική πλευρά δεν παρεξέκλινε από την εθνική γραμμή», μιλώντας για «άλλο ένα κεφάλαιο στην ιστορία των χαμένων ευκαιριών επίλυσης του κυπριακού ζητήματος» και «μία σοβαρή πολιτική και διπλωματική προσπάθεια, που σε ορισμένα στάδιά της είχε αναπτύξει θετική δυναμική, (που) προσέκρουσε στην αδιαλλαξία της Αγκυρας».

Εκτιμώντας ότι «ο γεωστρατηγικός έλεγχος επί της Κύπρου παραμένει σταθερή επιδίωξη της Τουρκίας», το αντιμετώπισε ως «αναχρονισμό», εφόσον όπως είπε - και παραπέμποντας για την ασφάλεια της Κύπρου στο πλαίσιο της ΕΕ - «ένα νέο περιβάλλον έχει διαμορφωθεί - τόσο νομικά όσο και πολιτικά - χάρη σε σειρά αποφάσεων του ΟΗΕ και, βεβαίως, χάρη στην ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ».

Ζήτησε με τη σειρά του να μην τερματιστεί «η προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού» και να «αποτραπεί κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας», πάνω βέβαια στο «ψητό» για τους ενεργειακούς ομίλους: «Υστερα από ένα εύλογο χρονικό διάστημα περισυλλογής, η προσπάθεια πρέπει να εκκινήσει ξανά, λαμβάνοντας υπόψη πολιτικά δεδομένα εντός και εκτός Κύπρου (...) η Διεθνής Κοινότητα οφείλει, με κατάλληλες παρεμβάσεις και σαφή μηνύματα, να αποτρέψει πολιτικές και ενέργειες αμφισβήτησης των καθ' όλα νόμιμων κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Κύπρος (...) έχει δικαίωμα να αξιοποιήσει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της, όπου και αν αυτές βρίσκονται. Στο έδαφος, στα χωρικά ύδατα, στην υφαλοκρηπίδα, και βέβαια στην ΑΟΖ της (...) Η διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού δεν συνδέεται με κανένα τρόπο με την άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας επί της ΑΟΖ της», σημείωσε.

Στο πλαίσιο άλλωστε της συστράτευσης των αστικών πολιτικών δυνάμεων για τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της εγχώριας αστικής τάξης, μέσα και από εύθραυστα κομπρεμί με άλλα καπιταλιστικά κράτη της περιοχής, τάχθηκε αναφανδόν υπέρ των «σχέσεων Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, αλλά και Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου».

Στο ίδιο μοτίβο, της διάνοιξης και διασφάλισης νέων πεδίων κερδοφορίας στο κεφάλαιο, κάλεσε την Τουρκία σε «πλήρη εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων», στέλνοντας μήνυμα ότι «η θετική διμερής συνεργασία στην οικονομία και στον τουρισμό θα δυναμώσει ακόμα περισσότερο, θα φέρει ακόμα περισσότερα οφέλη σε πλαίσιο ηρεμίας, αμοιβαίου σεβασμού και εμπεδωμένης ασφάλειας».