Τόσες φιέστες, τόσο χρήμα για την εξίσωση του φασισμού με τον κομμουνισμό, τόσοι τόνοι λάσπης στη σοσιαλιστική οικοδόμηση από την ΕΕ κι όμως οι λαοί που έζησαν το σοσιαλισμό έχουν τις δικές τους μνήμες και δεν είναι εύκολο να εγκλωβιστούν στην προπαγάνδα των αναθεωρητών της Ιστορίας. Οχι τυχαία, στην προχτεσινή αντικομμουνιστική σύναξη της εσθονικής προεδρίας της ΕΕ στο Ταλίν, ήταν διάχυτος ο προβληματισμός για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα επιτελεία τους να σταλάξουν το δηλητήριο της λήθης και τις διαστρέβλωσης στους λαούς που έζησαν το σοσιαλισμό. Δεν είναι λίγα εκείνα που τους κάθονται στο λαιμό. Οπως για παράδειγμα, οι αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις που γίνονται, ειδικά στη Ρωσία, τα τελευταία χρόνια και αποτυπώνουν ότι ο λαός αναπολεί τα χρόνια της ΕΣΣΔ. Ενδεικτικά μόνο, στις αρχές του 2017 δημοσιεύτηκαν τα αποτελέσματα μιας μεγάλης δημοσκόπησης, σύμφωνα με τα οποία το 46% των Ρώσων βλέπουν με «θαυμασμό», «σεβασμό» και «συμπάθεια» τον Στάλιν. Δεν θα εκπλαγούμε αν τα σαΐνια του αντικομμουνισμού κατηγορήσουν και αυτούς τους χιλιάδες Ρώσους ότι υποθάλπουν τα «εγκλήματα του σταλινισμού»...

Εξίσου εντυπωσιακό είναι, εξάλλου, το γεγονός ότι η συμπάθεια στον Στάλιν, αντί να μειώνεται, αυξάνεται τα τελευταία χρόνια, καθώς μια δεκαετία πριν, η ίδια δημοσκόπηση είχε δείξει ότι το 37% των Ρώσων συμπαθεί τον Σοβιετικό ηγέτη. Δηλαδή, παρά το γεγονός ότι φεύγει από τη ζωή η γενιά εκείνη που είχε πιο νωπές τις μνήμες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης, οι νεότερες γενιές δείχνουν να απορρίπτουν επιθετικά κι αυτές με τη σειρά τους την αντικομμουνιστική υστερία, που επικεντρώνεται με ιδιαίτερο μένος στη συγκεκριμένη περίοδο. Παράλληλα με την αντικομμουνιστική επιχείρηση, σε εξέλιξη είναι και η προσπάθεια να εμφανιστεί τόσο ο κομμουνισμός, όσο και η όποια συζήτηση γι' αυτόν ως «μουσειακό είδος», ως κάτι το μη ζωντανό, που η ανθρωπότητα το πέταξε στα αζήτητα πριν από 30 περίπου χρόνια, με τις ανατροπές στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη. Η νοσταλγία όμως που νιώθουν οι λαοί όπου οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός για εκείνη την περίοδο, είναι η απάντηση σε εκείνους που χαρακτηρίζουν το σοσιαλισμό «εικόνισμα» για μερικούς μόνο «πιστούς».

Αλλοι πάλι, πιο κυνικοί και ειλικρινείς, απαλλαγμένοι από συμπλέγματα και φιοριτούρες, ομολογούν ανοιχτά ότι και σήμερα «η μεγαλύτερη απειλή είναι ο σοσιαλισμός». Το είπε στην προχτεσινή ομιλία του σε εκδήλωση στην παλιά Βουλή, ο Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Ραντ Πολ, καραμπινάτος απολογητής του ιμπεριαλισμού, ο οποίος ανατριχιάζει στην ιδέα ότι «μπορείς να λάβεις κάτι χωρίς να πληρώσεις τίποτα». Με τέτοιους όρους αντιλαμβάνεται το μυαλό του Αμερικανού πολιτικού την πλέρια ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών στο σύστημα που κατάργησε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και το καπιταλιστικό κέρδος, υποτάσσοντας τις παραγωγικές δυνάμεις στην κατάκτηση της ευημερίας των εργαζομένων και του λαού. Για όσους πάλι θεωρούν ότι ο κομμουνισμός είναι μια ακίνδυνη για τον καπιταλισμό «χρεοκοπημένη ιδέα», που θα του άξιζε μια θέση σε μουσείο, ας απαντήσουν: Γιατί τα Κομμουνιστικά Κόμματα είναι παράνομα σε μια σειρά από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης; Γιατί απαγορεύεται ακόμα και η χρησιμοποίηση των κομμουνιστικών συμβόλων; Γιατί επιστρατεύουν τόσο ψέμα για να «τεκμηριώσουν» την «εγκληματική φύση του κομμουνισμού»; Γιατί τέτοιος πακτωλός εκατομμυρίων ευρώ από ευρωπαϊκά προγράμματα για το σκάρωμα «ερευνών» και το αντικομμουνιστικό ξαναγράψιμο της Ιστορίας;

Η αλήθεια είναι ότι έχουν πολλούς λόγους να ανησυχούν. Και δεν ανησυχούν για ένα «φαινόμενο» νεκρό, που ανήκει στο παρελθόν. Η αγωνία τους είναι για το μέλλον, που για τη συντριπτική λαϊκή πλειοψηφία βρίσκεται στην ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης, στην εργατική εξουσία, που, με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, θα μπορέσει να ικανοποιήσει ολόπλευρα τις λαϊκές ανάγκες. Ας το πάρουν όμως απόφαση οι απολογητές του καπιταλισμού ότι η Ιστορία δεν ξεγράφεται, όσες βρωμιές κι αν επινοήσουν, όσο μελάνι κι αν χύσουν. Οι θυσίες του σοβιετικού λαού για να τσακιστεί ο φασισμός, η ιστορική επιβεβαίωση ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος, τα επιτεύγματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες επαληθεύουν ότι, πράγματι, «ο δρόμος χαράχτηκε». Κι αυτό είναι που τους στοιχειώνει...