Το θέμα δεν είναι «τοπικό». Δείχνει το πραγματικό πρόσωπο της «νέας τάξης πραγμάτων», της «παγκοσμιοποίησης», της νέας μορφής φασισμού, στην οποία υποκύπτει και η κυβέρνηση Σημίτη, που μας έφερε τον τρομονόμο κατ' απαίτηση των ίδιων ξένων κέντρων. Η επαίσχυντη πράξη κατά του πρώην Προέδρου της Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας, ήρθε πάνω στην επέτειο της εκτέλεσης του Μπελογιάννη, αλλά φέρνει στη μνήμη κι άλλες ανάλογες περιπτώσεις. Ετσι συνέλαβαν οι Καϊζερικοί την Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Καρλ Λίμπκνεχτ. Με άγρια χτυπήματα τους πέταξαν λιπόθυμους σ' ένα αυτοκίνητο, κι εκεί τους αποτέλειωσαν με σφαίρες. Το πτώμα του Λίμπκνεχτ το παρέδωσαν σ' ένα σταθμό πρώτων βοηθειών σαν πτώμα αγνώστου, και το πτώμα της Ρόζας το πέταξαν στο κανάλι του Λόντβεχρ. Ετσι χάθηκε ο Ιούλιος Φούτσικ, ο προικισμένος Τσέχος λογοτέχνης, δημοσιογράφος και αγωνιστής, που τον συνέλαβε η Γκεστάπο, γιατί αντιστάθηκε στον κατακτητή, όπως ο Μιλόσεβιτς αντιστάθηκε στους ΝΑΤΟικούς. Ο Φούτσικ, περιμένοντας τον θάνατο ή καλύτερα ζώντας τον σταγόνα - σταγόνα με τις «ανακρίσεις» ενάμιση περίπου χρόνο, κατέγραψε τους χτύπους της καρδιάς του για τη ζωή, και μας έδωσε με τον πιο απλό κι επιγραμματικό τρόπο να καταλάβουμε, πως και ο θάνατος μπορεί να είναι «πράξη ζωής», όταν πεθαίνεις για να πάρουνε σάρκα και οστά τα όνειρά σου. Η σύζυγός του Γκούστα Φουσίκοβα, έγραφε αργότερα: «Στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Ράβενσμπρουκ έμαθα από τους συντρόφους μου πως ο άντρας μου, ο Ιούλιος Φούτσικ, καταδικάστηκε σε θάνατο από το χιτλερικό δικαστήριο του Βερολίνου στις 25 του Αυγούστου 1943. Οταν ρώτησα για τη στερνή του τύχη, η φωνή μου αντήχησε σαν μάταιη ηχώ πίσω από τους ψηλούς τοίχους του στρατοπέδου...».

Ετσι πέθανε ο Ερνέστος Τέλμαν από τα βασανιστήρια μέσα στα φασιστικά μπουντρούμια. Ο Τέλμαν δεν ήταν μόνο ηγέτης και οικοδόμος του μαχητικού, συσπειρωμένου κομμουνιστικού κόμματος της Γερμανίας. Ηταν ταυτόχρονα φλογερός διεθνιστής, ένας από τους διακεκριμένους ηγέτες του διεθνούς κομμουνισμού και του εργατικού κινήματος. Εβλεπε στην ΕΣΣΔ το φωτεινό παράδειγμα και «τον πυρσό της παγκόσμιας ιστορίας». Υστερα από την παταγώδη αποτυχία της δίκης της Λιψίας και την αθώωση του Γκεόργκι Δημητρόφ και των συντρόφων του, οι φασίστες ηγέτες αποφάσισαν να βγάλουν όλη τη μανία τους πάνω στον αρχηγό του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. «Με τον Τέλμαν, δεν πρόκειται να ξανακάνουμε τα λάθη της δίκης της Λιψίας», δήλωσε ένας από τους επικεφαλής της ναζιστικής σπείρας. Η χιτλερική ασφάλεια, για να «δικαιολογηθεί» στην κοινή γνώμη, του προετοίμαζε δίκη, όπως τώρα προστάζουν οι αρμόδιοι του δικαστηρίου της Χάγης, Αμερικανοί και ΝΑΤΟικοί για τον Μιλόσεβιτς. Ο ναζιστικός Τύπος κατασκεύαζε σκηνοθετημένα στοιχεία για να συκοφαντήσει τον Τέλμαν και το Κομμουνιστικό Κόμμα, ενώ ταυτόχρονα οι τότε εκπρόσωποι της «νέας τάξης πραγμάτων» προσπαθούσαν με ραφιναρισμένα βασανιστήρια και ταπεινώσεις, να σπάσουν τη θέληση του Γερμανού κομμουνιστή ηγέτη, και να τον αναγκάσουν να παραδεχτεί εγκλήματα που δε διέπραξε.

Ετσι σκότωσαν οι φασίστες του Φράνκο τον Χουλιάν Γκριμάου, για τον οποίο η Πασιονάρια, τη μέρα που εκτελούσαν το σύντροφό της, είπε ότι «ο Χουλιάν Γκριμάου, που έπεσε ηρωικά, έγινε σημαία πάλης. Είναι μαζί μας, ζει και θα ζει στις καρδιές των νέων γενεών που τραβούν στο δρόμο του κομμουνισμού»... Η δολοφονία του Γκριμάου προκάλεσε πλατύ κίνημα διαμαρτυρίας και σ' όλη την Ισπανία. Εκατοντάδες τηλεγραφήματα και γράμματα έφταναν στην κυβέρνηση, που καταδίκαζαν το στυγερό έγκλημα.

Πασίγνωστη η περίπτωση του Τζιάκομο Ματεότι, που με την ικανότητά του αλλά και με τα ακαταμάχητα στοιχεία που διέθετε ξεσκέπασε τις εκλογές βίας και νοθείας στην Ιταλία. Η αντίδραση των φασιστών, μέσα κι έξω από τη Βουλή, ήταν βίαιη και απειλητική. Ο ίδιος ο Μουσολίνι έγινε έξω φρενών, βλέποντας να τινάζεται στον αέρα η προσπάθεια μηνών που έκανε για να εξασφαλίσει την υποστήριξη των «μετριοπαθών» συνδικαλιστών. Ο Ματεότι είχε κατορθώσει να συγκεντρώσει στοιχεία για μια σειρά οικονομικά σκάνδαλα, στα οποία είχαν ανάμειξη ανώτατα στελέχη του φασισμού. Δεν πέρασαν πολλές μέρες από την αγόρευση του Ματεότι στη Βουλή και στις 10 Ιουνίου 1921 το απόγευμα, ενώ ο σοσιαλιστής βουλευτής έβγαινε από το σπίτι του στη Ρώμη, δέχτηκε επίθεση μιας συμμορίας, που τον έσυρε βίαια σ' ένα αυτοκίνητο, το οποίο αναπτύσσοντας μεγάλη ταχύτητα, κατευθύνθηκε προς τα περίχωρα της Ρώμης. Ηταν μια επιχείρηση της φασιστικής σπείρας που εκτελούσε χρέη κομματικής αστυνομίας και βρισκόταν υπό τη διεύθυνση του Αμέριγκο Ντουμίνι. Οι φασίστες δολοφόνησαν τον σοσιαλιστή βουλευτή με τον πιο άγριο τρόπο, όπως στην Ελλάδα η συμμορία του Σούρλα κατέσφαξε τον Κώστα Βιδάλη... Να θυμίσουμε και τον Α` Γραμματέα του ΚΚ της Παραγουάης, τον Αντόνιο Μαϊντάνα, που στις 27 Αυγούστου του 1980 απήχθη στο Μπουένος Αϊρες, πρωτεύουσα της Αργεντινής και τον εξαφάνισαν στις μυστικές φυλακές του καθεστώτος της Παραγουάης. Φυσικά, όσα προαναφέραμε, είναι μόνος ενδεικτικές ελάχιστες περιπτώσεις από τη στρατιά των μαρτύρων του αριστερού κινήματος, που θα χρειάζονταν τόμοι ολόκληροι, μόνο για να τους αναφέρει κανείς απλά, χωρίς λεπτομέρειες.

Και τώρα είμαστε θεατές του ρόλου της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ρόλου του ΝΑΤΟικού χωροφύλακα, που προασπίζει το «δίκαιο» των αμερικανικών επεμβάσεων σε ξένες χώρες, που καταστρατηγούν ελευθερίες και σύνορα ανεξαρτήτων χωρών, που καταστρέφουν το περιβάλλον, που με τον πιο ωμό τρόπο βομβαρδίζουν για να επιβάλουν με τη βία την πολιτική τους. Και η κυβέρνηση Σημίτη, που παρέδωσε τον Οτσαλάν στους Τούρκους στρατοκράτες κατά διαταγήν των ίδιων αμαρτωλών κέντρων, δεν αντιδρά, και δηλώνει υποταγή στους ΝΑΤΟικούς, τους πραγματικούς εγκληματίες πολέμου, που απαγορεύουν να θιγεί ο Πινοσέτ, αλλά απαίτησαν τη σύλληψη του Μιλόσεβιτς, επειδή είπε «όχι», επειδή ύψωσε φωνή αντίστασης στους επιδρομείς δολοφόνους του ΝΑΤΟ. Η παγκόσμια δημοκρατική κοινή γνώμη φώναζε το 1944 «Κάτω τα χέρια από τον Τέλμαν». Το 1952 φώναζε «Κάτω τα χέρια από τον Μπελογιάννη». Σήμερα, μυριόστομη υψώνεται η κραυγή: «Κάτω τα χέρια από τον Μιλόσεβιτς»...