Στην Ελλάδα του 2017 δυόμισι χιλιάδες τόνοι μαζούτ πισσάρησαν μες στο μικρό καλοκαιράκι του φετινού Σεπτέμβρη χιλιόμετρα παραλίας στη Σαλαμίνα, την Πειραϊκή, το Φλοίσβο, τη Γλυφάδα. Ηδη ο μαύρος θάνατος, αυτή η πανούκλα της θηριώδους πετρελαϊκής ρύπανσης των θαλασσών, πλέει στο πέλαγο και σκοτώνει κάθε μορφή ζωής απ' τους σπάρους και τους γύλους έως τα φύκια, τα καβούρια και το πλαγκτόν. Αυτήν την τίγρη δεν τη φοβήθηκαν τα κυβερνητικά λιοντάρια, δεν έπαθαν καρδιακή προσβολή και δεν έμειναν στον τόπο. Ευτυχώς. Οπως λένε και οι ψυχραιμότεροι, οι κηδείες δημοσία δαπάνη του περιβάλλοντος του πεθαμένου ανατίθενται από ζωντανούς πολιτικούς σε ιδιώτες με το αζημίωτο και ασφαλιστικές εταιρείες τρίβουν τα χέρια τους. Ο πλοιοκτήτης του σαπακίου ανήμερα του Σταυρού, προσοχή, της ανυψώσεως του Τιμίου Σταυρού, δηλώνει ότι το βαρύγδουπα βαφτισμένο Αγία Ζώνη κεφάλαιό του δεν ξέρει πώς βυθίστηκε, αλλά ο ίδιος δεν είναι παχύδερμο. Εκτός του ότι καταστράφηκε, πονάει γιατί τα παιδιά του δεν θα μπορούν να κάμουν μπάνιο στη Σαλαμίνα, παρά την προτροπή του κ. Κουρουμπλή.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γέμισαν φωτογραφίες από βάρκες που επιπλέον μαύρες κι άραχλες στο μαζούτ, δίχτυα που 'χουν πάρει τη μορφή καρβουνιασμένης θανατηφόρας δαντέλας. Σ' αυτά τα δίχτυα δε φτάνει ούτε η μπόχα, ούτε το δάκρυ της χαμένης επιβίωσης... Η οδύνη κι η αγανάκτηση κι η οργή κι ο τρόμος περίκλειστα στη χολιγουντιανή ειρωνική προσομοίωση του παραλιακού μετώπου της Αττικής με... Ριβιέρα, σε συνδυασμό με τον κυβερνητικό κυνισμό ώστε ν' αποφευχθεί η τυχόν μοιραία μικροπολιτική ζημιά, δίνουν το μέτρο της καπιταλιστικής κατεύθυνσης της ανάπτυξης: τα πιθήκια, εν προκειμένω ανθρώπους, ψάρια, ζώα, πτηνά τα περνάς από νεκροψία. Οι τίγρεις να 'ναι καλά κι ας μην την έχει δει κανείς...