Εντονη κινητικότητα αναπτύσσει το τελευταίο διάστημα η ελληνική κυβέρνηση στα Βαλκάνια, υπογραμμίζοντας με κάθε αφορμή τον αναβαθμισμένο ρόλο που θέλει να παίξει στην ευρύτερη περιοχή, με τις «δάφνες» του παλιότερου μέλους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στη Βαλκανική και με ατζέντα την προώθηση ευρύτερων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, που ευθυγραμμίζονται με τις βλέψεις της ελληνικής αστικής τάξης για ανάδειξη της χώρας σε διαμετακομιστικό και ενεργειακό κέντρο.

Σταχυολογώντας ορισμένες από τις δραστηριότητες του τελευταίου μόνο διμήνου, όπου συμμετείχε ή πρωτοστάτησε η ελληνική κυβέρνηση, ξεχωρίζει η συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας, ΠΓΔΜ, Βουλγαρίας, Αλβανίας στη Θεσσαλονίκη, η συνάντηση στη Νέα Υόρκη των ΥΠΕΞ Ελλάδας, Βουλγαρίας, Κροατίας, Ρουμανίας, η συνάντηση Τσίπρα - Μπορίσοφ στην Καβάλα και η υπογραφή μνημονίου συνεργασίας για την κατασκευή της «Σιδηροδρομικής Εγνατίας», με χρηματοδότηση και της ΕΕ.

Ακολούθησαν η πρώτη τετραμερής Σύνοδος Κορυφής Ελλάδας - Σερβίας - Βουλγαρίας - Ρουμανίας στη Βάρνα της Βουλγαρίας και μετά στη Θεσσαλονίκη η υπουργική συνάντηση για την Ασφάλεια και την Ενέργεια, ανάμεσα στην Ελλάδα, την Αλβανία, τη Βουλγαρία και την ΠΓΔΜ.

Οπως, εξάλλου, διαρρέεται από κυβερνητικές πηγές, τις επόμενες μέρες αναμένεται στην Ελλάδα ο ΥΠΕΞ της Αλβανίας για συνομιλίες εφ' όλης της ύλης (μειονότητα, ΑΟΖ κ.ά.), ενώ μετά την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στην ΠΓΔΜ και την επικράτηση του σοσιαλδημοκράτη Ζάεφ, καλλιεργείται κλίμα αναθέρμανσης των διαπραγματεύσεων για το όνομα και έχουν ήδη υπάρξει εκατέρωθεν επισκέψεις από τους ΥΠΕΞ των δύο χωρών.

Από το «κάδρο» δεν θα μπορούσε να λείπει η Τουρκία, με όλη την γκάμα των θεμάτων που αφορούν στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η επικείμενη επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου στην Ελλάδα, η πρώτη σε τέτοιο επίπεδο τα τελευταία 65 χρόνια, και μάλιστα σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία, όπως αυτή που διαμορφώνεται από την ένταση στις σχέσεις Τουρκίας - ΗΠΑ, δίνει τον τόνο.

Σε κάθε περίπτωση, η αίσθηση που δημιουργείται, ιδιαίτερα μετά την επίσκεψη Τσίπρα στις ΗΠΑ, είναι ότι η κυβέρνηση «ανεβάζει στροφές» σε ό,τι αφορά την παρέμβαση στη Βαλκανική, με στόχο να διευθετήσει ανοιχτές υποθέσεις με γειτονικά κράτη, που επιδρούν και στις σχέσεις τους με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, προωθώντας ταυτόχρονα τα γενικότερα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών αυτών συμμαχιών, σε μια ευαίσθητη από κάθε άποψη περιοχή, όπου συγκεντρώνονται ισχυρές γεωπολιτικές αντιθέσεις και ξεδιπλώνονται πολύμορφα σχέδια ανταγωνιστικών μονοπωλιακών ομίλων.

Το «όραμα» της ελληνικής αστικής τάξης, να αναβαθμιστεί η χώρα σε ενεργειακό και μεταφορικό κόμβο, επεκτείνεται αναπόφευκτα στα Βαλκάνια, όπου χαράσσεται ένα βασικό τμήμα του ενεργειακού και μεταφορικού δικτύου, με πύλη εισόδου την Ελλάδα από και προς τις χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Αυτός είναι, άλλωστε, ο λόγος για τον οποίο στις διμερείς και πολυμερείς συναντήσεις της κυβέρνησης με τους αρχηγούς των κρατών της Βαλκανικής, κυριάρχησαν τα θέματα των δικτύων και υπογράφτηκαν συμφωνίες για τον εκσυγχρονισμό των οδικών και των σιδηροδρομικών συνδέσεων, αλλά και την κατασκευή αγωγών φυσικού αερίου.

Μια πλευρά αυτού του σχεδιασμού αποτυπώνεται στη δήλωση του Ελληνα ΥΠΕΞ, Ν. Κοτζιά, ότι «η Ελλάδα φροντίζει να διασυνδεθούν οι υπόλοιπες χώρες των Βαλκανίων με τους μεγάλους αγωγούς που θα έρθουν σε μας ή με τη μεταφορά υγροποιημένου φυσικού αερίου». Για να γίνει καλύτερα αντιληπτός αυτός ο σχεδιασμός, είναι χρήσιμο να δούμε ορισμένα από τα βασικότερα έργα που «τρέχουν» αυτήν την περίοδο στον τομέα της Ενέργειας και των Μεταφορών:

• Απ' την Ανατολική Μακεδονία - Θράκη θα περάσει ο υπό κατασκευή αγωγός φυσικού αερίου ΤΑP (μεταφέρει αέριο από τα κοιτάσματα του Αζερμπαϊτζάν στην Κασπία), ετοιμάζεται ο διασυνδετήριος ελληνοβουλγαρικός αγωγός φυσικού αερίου IGB και προχωρούν με εντατικούς ρυθμούς τα σχέδια κατασκευής πλωτού σταθμού Υγροποιημένου Φυσικού Αερίου (ΥΦΑ) στη θαλάσσια περιοχή έξω από την Αλεξανδρούπολη, για τον οποίο δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι ΗΠΑ, που διαθέτουν ποσότητες σχιστολιθικού φυσικού αερίου προς εξαγωγή.
• Σχεδιάζεται η κατασκευή μεγάλου εμπορευματικού κέντρου στην Αλεξανδρούπολη και η σιδηροδρομική σύνδεση με τη Βουλγαρία. Πρόκειται για έργο ενταγμένο στο συνολικότερο σχέδιο κατασκευής της λεγόμενης «σιδηροδρομικής Εγνατίας», το οποίο αποσκοπεί να συνδέσει την Αδριατική με τη Μαύρη Θάλασσα και το Δούναβη, ξεκινώντας από το λιμάνι της Ηγουμενίτσας και καταλήγοντας στα βουλγαρικά λιμάνια της Βάρνας, του Μπουργκάς και του Ρούσε.
• Το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης παίζει κομβικό ρόλο σ' αυτούς τους σχεδιασμούς και έτσι εξηγείται το ενδιαφέρον που προσελκύει από μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, στο πλαίσιο της παραπέρα ιδιωτικοποίησης μέσω του ΤΑΙΠΕΔ.

Στους σχεδιασμούς που περιγράφονται πιο πάνω, κυρίαρχος είναι ο ρόλος των ΗΠΑ, που έχουν κραταιά στρατιωτική παρουσία στα Βαλκάνια και ισχυρά οικονομικά - γεωπολιτικά συμφέροντα, ανταγωνιστικά προς άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη. Απ' αυτήν τη σκοπιά, τα σχέδια και οι φιλοδοξίες της ελληνικής αστικής τάξης ευθυγραμμίζονται πλήρως με αυτά των ΗΠΑ, μέσα από τη συμμετοχή της και στο ΝΑΤΟ, όπως επιβεβαίωσε η πρόσφατη συνάντηση Τσίπρα - Τραμπ, που σχολιάστηκε ως η πιο ένθερμη ανάμεσα στις κυβερνήσεις των δύο χωρών, τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια.

Ας δούμε όμως πώς βλέπουν οι ΗΠΑ το ρόλο της Ελλάδας στην περιοχή των Βαλκανίων, μέσα από τις δηλώσεις του λαλίστατου και υπερδραστήριου πρέσβη τους στην Αθήνα. Σύμφωνα με τον Τζ. Πάιατ, το επόμενο διάστημα αναμένεται «μια πολύ έντονη αμερικανική δραστηριοποίηση στη Βόρεια Ελλάδα, όπως και στη Θεσσαλονίκη, (...) ως πύλης εισόδου μέσω της Ελλάδας προς τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων», επαναλαμβάνοντας πως «οι ΗΠΑ βλέπουν την Ελλάδα όχι μόνο ως σημαντικό διμερή εταίρο, αλλά ως πυλώνα της στρατηγικής μας στην περιοχή».

«Εκτιμά» ότι «οι αμερικανικές εταιρείες έχουν να προσφέρουν σημαντική τεχνογνωσία για τους σταθμούς LNG στην Ελλάδα», ενώ σε σχέση με την Αλεξανδρούπολη διευκρινίζει σε δηλώσεις του πως «μία μεγάλη αμερικανική επένδυση στην περιοχή, στον τομέα του LNG (...) θα μπορούσε κυριολεκτικά να τη μεταμορφώσει. Θα ήταν καταλύτης για την περαιτέρω ανάπτυξη του ρόλου της Αλεξανδρούπολης ως σημείου σύνδεσης μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας, των παγκόσμιων αγορών, της Μαύρης Θάλασσας, ολόκληρης της ευρύτερης περιοχής».

Προσθέτει πως «Ελλάδα και ΗΠΑ συμφωνούν οι πόρτες της Ευρώπης να παραμείνουν ανοιχτές και ότι πρέπει να βοηθήσουμε αυτές τις χώρες (σ.σ. των Βαλκανίων) να επιτύχουν τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να καταστούν επιτυχημένα μέλη της ευρωατλαντικής κοινότητας. Και σε αυτήν την προσπάθεια η Θεσσαλονίκη έχει να διαδραματίσει επιτελικό ρόλο».

Χαρακτηριστική είναι και η σύνδεση, εκ μέρους των ΗΠΑ, αυτών των σχεδιασμών με τη στήριξη της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας. Οπως εκτιμά ο Πάιατ, «η επιστροφή της Ελλάδας στην οικονομική ανάπτυξη θα της δώσει τη δυνατότητα να εκμεταλλευτεί πλήρως τις δυνατότητες του ρόλου της, συμπεριλαμβανομένης της βοήθειας προς τους γείτονές σας στα Δυτικά Βαλκάνια, ώστε να συνεχίσουν την πορεία τους προς τα ευρωατλαντικά θεσμικά όργανα, προς την ένταξη στην ΕΕ και προς το ΝΑΤΟ, εάν βέβαια το επιλέξουν».

Αν και με πιο διπλωματική γλώσσα, στις συνεδριάσεις των οργάνων της ΕΕ και στις αποφάσεις της, τα Δυτικά Βαλκάνια συναντώνται με ολοένα και μεγαλύτερη συχνότητα, ενώ τα σουλάτσα κορυφαίων παραγόντων είναι δηλωτικά του ενδιαφέροντός της. Στην παρούσα φάση, ως προτεραιότητα εμφανίζεται η ένταξη όλων των βαλκανικών χωρών στις ιμπεριαλιστικές δομές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που θα λειτουργήσει ανασταλτικά και στην προσπάθεια της Ρωσίας να διατηρήσει και να επεκτείνει τα ερείσματά της στην περιοχή.

Θυμίζουμε πως στην ΕΕ δεν είναι ακόμα η Αλβανία, η ΠΓΔΜ, το Μαυροβούνιο, η Βοσνία - Ερζεγοβίνη και η Σερβία. Στο ΝΑΤΟ δεν έχουν ενταχθεί η Βοσνία - Ερζεγοβίνη, η ΠΓΔΜ και η Σερβία. Υπάρχει επίσης η εκφρασμένη βούληση της Γερμανίας να παίξει πιο ενεργό ρόλο, με ένα νέο «ειδικό σχέδιο Μάρσαλ» για τα Δυτικά Βαλκάνια, όπως πλασάρεται, προκειμένου να διευρυνθεί η δράση των γερμανικών μονοπωλίων και να μπουν πιο δυναμικά στο ξαναμοίρασμα αγορών που επιχειρείται στην περιοχή, σχεδόν μια 20ετία μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση και τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας.

Ημιεπίσημα και από διαρροές, το εγχείρημα εμφανίζεται ως προσπάθεια ξεπεράσματος της «επιβράδυνσης» των οικονομιών σε αυτές τις χώρες, που δεν έχουν ενταχθεί στην ΕΕ, με πόρους από ένα ειδικό ευρωενωσιακό ταμείο, αποκαλούμενο «Berlin Plus». Μεταξύ άλλων, επιδιώκεται η βελτίωση των υποδομών στις οδικές συγκοινωνίες και στις μεταφορές, με οδικούς άξονες που θα συνδέουν τη Σερβία με τη Βοσνία - Ερζεγοβίνη και το Βελιγράδι με τα Τίρανα, μέσω Πρίστινας.

Πρέπει, πάντως, να σημειωθεί ότι ούτε στο εσωτερικό της ΕΕ υπάρχουν ίδια συμφέροντα ανάμεσα στα κράτη - μέλη σε ό,τι αφορά τις σχέσεις τους με τη Ρωσία, γεγονός που οξύνει κι άλλο τις αντιθέσεις. Για παράδειγμα, ισχυρά τμήματα της αστικής τάξης σε χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, θέλουν διατήρηση και διεύρυνση των σχέσεων με τη Ρωσία, με δεδομένη τη μεγάλη αλληλεξάρτηση των οικονομιών τους.

Καθόλου τυχαία, μάλιστα, η Γερμανία στηρίζει τα σχέδια απεξάρτησης της Ευρώπης από το ρωσικό αέριο, αλλά την ίδια ώρα προχωράει η κατασκευή του αγωγού «Nord Stream 2», που θα διασχίζει τον πυθμένα της Βαλτικής Θάλασσας και θα μεταφέρει στη χώρα ρωσικό αέριο. Αντίστοιχα, η Ιταλία δεν έχει εγκαταλείψει τα σχέδια για συμμετοχή στην προέκταση του λεγόμενου «Turkish Stream», που αφορά τη μεταφορά ρωσικού αερίου μέσω Τουρκίας στην Ευρώπη.

Οπως γίνεται αντιληπτό, όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί δεν γίνονται σε «κενό αέρος», αλλά σε περιβάλλον κλιμακούμενων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που εκδηλώνονται με διάφορα μέσα και αφορμές, σε όλο το τόξο από τη Βαλτική μέχρι την Κεντρική και Ανατολική Μεσόγειο. Βασικός παίκτης, με διαχρονικά ισχυρά συμφέροντα στα Βαλκάνια, είναι η Ρωσία, που αντιδρά στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και στην προσπάθεια των ανταγωνιστών της να περιορίσουν την επιρροή της σε παραδοσιακούς συμμάχους της στη Βαλκανική.

Τις τελευταίες μέρες δεν πέρασε απαρατήρητη η «δωρεάν» παραχώρηση έξι ρωσικών μαχητικών αεροσκαφών (MiG-29) στη Σερβία, ενώ υπάρχει δέσμευση για επιπλέον 30 άρματα μάχης και 30 τεθωρακισμένα στρατιωτικά οχήματα. Η Ρωσία αντέδρασε έντονα και στην ένταξη του Μαυροβουνίου στο ΝΑΤΟ, που ολοκληρώθηκε μόλις το περασμένο καλοκαίρι.

Ανάλογη είναι η κινητικότητα που αναπτύσσει και η τουρκική αστική τάξη, αξιοποιώντας το έντονο μουσουλμανικό στοιχείο στην περιοχή των Βαλκανίων, για να διεισδύει με οικονομικά και άλλα μέσα. Πρόσφατο παράδειγμα είναι οι δηλώσεις του πρώην πρωθυπουργού, Αχμετ Νταβούτογλου, περί Τούρκων και Αλβανών που είναι «αδέλφια και ένα». Οπως και η «ενοποιητική πλατφόρμα» που ανακοίνωσαν οι κυβερνήσεις Αλβανίας - Κοσσυφοπεδίου, στο πλαίσιο των σχεδιασμών για μελλοντικό ενιαίο κράτος. Η ανάπτυξη των σχέσεων Τουρκίας - Ρωσίας και ταυτόχρονα η κρίση στις σχέσεις της με το ΝΑΤΟ περιπλέκουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση, όχι μόνο στα Βαλκάνια, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή.

Απ' το χορό δεν λείπει τέλος η Κίνα, καθώς το μεγαλεπήβολο σχέδιο για αναβίωση του «Δρόμου του Μεταξιού» περνάει μέσα απ' την Ελλάδα και τα άλλα βαλκανικά κράτη, που αποτελούν τον προθάλαμο για τη μεγαλύτερη αγορά της Ευρώπης. Γι' αυτό έχει ιδιαίτερες βλέψεις στον τομέα των υποδομών για τη διευκόλυνση των μεταφορών εμπορευμάτων (λιμάνια, σιδηρόδρομους, οδικούς άξονες), που περιλαμβάνουν και την Ελλάδα.

Συνοψίζοντας το τεράστιο εύρος των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή και βάζοντας στο «κάδρο» το ρόλο και τη στάση της Ελλάδας, ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα δήλωσε τον περασμένο Σεπτέμβρη: «Για να είμαι ειλικρινής, δεν βλέπω την Κίνα ή πολλούς από τους άλλους εταίρους σας να σκέπτονται με τον τρόπο που σκεπτόμαστε εμείς την ευρύτερη περιφερειακή επιρροή της Ελλάδας. Το ρόλο της ως προμαχώνα της Ευρώπης, μια χώρα που βρίσκεται στο επίκεντρο των προκλήσεων στην Αν. Μεσόγειο, στο Μαγκρέμπ, αλλά και στη Μαύρη Θάλασσα (...) προφανώς υπήρξαν πολλές ρωσικές επενδύσεις, πολλές ρωσικές δραστηριότητες. Η Ρωσία είναι σημαντικός παίκτης σε αυτό το μέρος του κόσμου. Αυτό που μας ανησυχεί είναι η διαφάνεια (...) Το αντίθετο, δηλαδή η απόλυτη διαφάνεια, είναι ένα από τα πλεονεκτήματα που φέρνουν οι αμερικανικές εταιρείες όταν επενδύουν ή κάνουν επιχειρήσεις σε περιοχές όπως η Ελλάδα».

Αντίστοιχα, στην κόντρα για το πού θα καταλήξει η «Εθνική Ασφαλιστική», η παρέμβαση Πάιατ έγειρε την πλάστιγγα προς το αμερικανικό επιχειρηματικό σχήμα που τη διεκδικούσε από τους Κινέζους, ενώ σε ό,τι αφορά το Ναυπηγείο της Σύρου, η «επισήμανση» των Αμερικανών ότι δεν πρέπει να καταλήξει σε χώρα εκτός ΝΑΤΟ, προμηνύει την πώλησή του στον αμερικανικό όμιλο που το διεκδικεί.

Το μήνυμα είναι σαφές: Η στρατηγική σχέση Ελλάδας - ΗΠΑ, στην οποία αναφέρθηκε αμέτρητες φορές ο Αλ. Τσίπρας κατά το πρόσφατο ταξίδι του στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, η συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, και η θέση της στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, είναι αυτά που καθορίζουν τα όρια της «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής» της και το περιεχόμενο των ρόλων που αναλαμβάνει στα Βαλκάνια, αλλά και στη Μέση Ανατολή.

Γι' αυτό ο Π. Καμμένος καμαρώνει ότι «η διεθνής κοινότητα ζητάει την εμπλοκή της Ελλάδας (...) Και αυτό πράττουμε». Αυτό κάνει και τον αναπληρωτή υπουργό Ανάπτυξης, Στ. Πιτσιόρλα, να ομολογεί χωρίς περιστροφές, πριν από λίγες μέρες, ότι «θα πρέπει να δούμε τι δυνατότητες υπάρχουν και τι κινδύνους διατρέχουμε (...) κινδυνεύουμε να μείνουμε στα λόγια αν δεν καταλάβουμε τι δυνάμεις συγκρούονται στην περιοχή (...) Θα μπορούσαμε να κάνουμε πολύ μεγάλα πράγματα με τους Κινέζους, κάποια και με τους Ρώσους, σε ορισμένους τομείς. Ομως, δεν μπορούμε να κάνουμε όσα θα θέλαμε, χωρίς σοβαρούς κινδύνους».

Ο ίδιος υπενθύμισε ότι βρίσκεται σε εξέλιξη η πολιτική παρέμβαση της ΕΕ στα Δυτικά Βαλκάνια, «με ηγέτιδα δύναμη τη Γερμανία», διαδικασία από την οποία, όπως είπε, «δεν πρέπει να μείνει έξω η Ελλάδα» και σημείωσε πως «πολλοί θα ήθελαν την Ελλάδα εκτός των νέων συνδέσεων που διαμορφώνονται μεταξύ Δυτικών Βαλκανίων και Μαύρης Θάλασσας».

«Η Ελλάδα είναι στην Ευρωζώνη και ταυτόχρονα παραδοσιακός σύμμαχος των ΗΠΑ. Πρέπει να διαπραγματευτούμε και να επηρεάσουμε ώστε στις επιλογές που θα κάνουν, να έχουν μέσα την ικανοποίηση μέρους έστω των ελληνικών συμφερόντων», ήταν η κατακλείδα όσων δήλωσε, με ακροατήριο τους βιομήχανους της Βόρειας Ελλάδας.

Επομένως, η σύγκρουση που εξελίσσεται στην περιοχή και η βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας, που παίρνει και στρατιωτικά χαρακτηριστικά, με την παρουσία της στο Κόσσοβο, την επίβλεψη του εναέριου χώρου του Μαυροβουνίου από την ελληνική Πολεμική Αεροπορία και άλλες αποστολές, τίποτα καλό δεν προμηνύει για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς της περιοχής. Αντίθετα, η αναμόχλευση εθνικισμών και η αναζωπύρωση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών χτυπούν «καμπανάκι» για επικίνδυνες εξελίξεις σε βάρος τους.

Ο ελληνικός λαός έχει συμφέρον να ορθώσει ανάστημα στη βουτιά που τον σπρώχνει η κυβέρνηση σε ένα καζάνι που βράζει. Να πει «όχι» στην εμπλοκή σε σχεδιασμούς εχθρικούς προς τα συμφέροντά του, να τους αντιπαλέψει, ενισχύοντας την αλληλεγγύη του και την πάλη του, από κοινού με τους άλλους λαούς της περιοχής, ενισχύοντας πρώτα απ' όλα το μέτωπο ενάντια στην αστική τάξη της κάθε χώρας, στους εκμεταλλευτές, οι οποίοι, την ώρα που τσακώνονται για τη μοιρασιά της πίτας, ενωμένοι κατακρεουργούν τα δικαιώματά τους.

Η ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και ιδιοκτησίας, η αποδέσμευση από όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις με την εξουσία και την οικονομία στα χέρια του λαού, είναι ο μόνος δρόμος για την ειρηνική συνύπαρξη στην περιοχή, την ανάπτυξη αμοιβαία επωφελών σχέσεων, στην υπηρεσία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.