Με ανακοινώσεις και δελτία Τύπου διατυμπανιζόταν η έκτακτη συνεδρίαση της Επιτροπής Περιφερειακής Ανάπτυξης του Ευρωκοινοβουλίου (ΕΚ) για τις πλημμύρες στη Δυτική Αττική μαζί με μπόλικες κροκοδείλιες αναφορές περί «ευαισθησίας», «αλληλεγγύης», «επειγόντων μέτρων στήριξης των πληγέντων» εκ μέρους του ΕΚ και της ΕΕ κ.λπ. Τελικά, η κατεπείγουσα συνεδρίαση δεν έγινε ποτέ, καθώς φαίνεται πως οι αστικές πολιτικές δυνάμεις του ΕΚ εκτίμησαν ότι δεν ήταν και ...τόσο επείγουσα η ανάγκη για άμεση ανακούφιση των πληγέντων. Ετσι, η αρχικά «συνεδρίαση» μετατράπηκε σε δηλώσεις των Ελλήνων ευρωβουλευτών της Επιτροπής... Ο δε ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης, παίρνοντας το λόγο, αφού προσπάθησε να εμφανίσει την καταιγίδα στη Δυτική Αττική ως την πιο ισχυρή σχεδόν ...από καταβολής κόσμου, ζήτησε να δοθεί βοήθεια στους πληγέντες «στο πλαίσιο των υπαρχόντων κανονισμών» δίνοντας ...πάσα και στην πρόεδρο της Επιτροπής, Ισκρα Μιχαΐλοβα, να μιλήσει για «βοήθεια με βάση τους νόμους».

Τι είπαν, δηλαδή, με άλλα λόγια; Να μην αποζημιωθούν οι πληγέντες, τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά, οι μικροεπαγγελματίες και να συνεχίσει να ισχύει το όριο ελάχιστων ζημιών ύψους τουλάχιστον 1,5% του ΑΕΠ της περιφέρειας Αττικής προκειμένου να ενεργοποιηθεί το εν λόγω Ταμείο. Ο υπαινιγμός τους ήταν σαφής γιατί τους χάλασε τη σούπα η συζήτηση που άνοιξε με αφορμή το ψήφισμα που κατέθεσε η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ στην Επιτροπή Περιφερειακής Ανάπτυξης πριν ακόμα από τις πλημμύρες στη Δυτική Αττική, ζητώντας την πλήρη άρση αυτών των περιοριστικών κανονισμών του κατά τ' άλλα λεγόμενου «Ταμείου Αλληλεγγύης της ΕΕ». Οπως τόνισε στην παρέμβασή της στην Επιτροπή η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, η στάση όλων απέναντι στο ψήφισμα που κατέθεσε είναι αποκαλυπτική για το αν εννοούν να δοθεί ουσιαστική βοήθεια στους πληγέντες ή για μια ακόμα φορά παίζουν με τον πόνο τους, προκειμένου να πριμοδοτηθούν εκ νέου οι επιχειρηματικοί όμιλοι, στα χρηματοκιβώτια των οποίων κατευθύνονται κάθε φορά τέτοιες «ενισχύσεις» για έργα με βάση το κριτήριο της μεγαλύτερης δυνατής κερδοφορίας τους.

Τα παραπάνω είναι μία ακόμα απόδειξη για το ποιοι είναι οι πραγματικοί ένοχοι για τις τραγικές επιπτώσεις των καιρικών φαινομένων. Είναι όλοι εκείνοι που στηρίζουν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Ενα δρόμο που προϋποθέτει την παράδοση της γης στο μεγάλο κεφάλαιο, με ένα πλαίσιο χρήσεων γης που διευκολύνει την αξιοποίησή της απ' τους μονοπωλιακούς ομίλους, και τελικά καθορίζει το πώς χτίζονται οι πόλεις, τη ρυμοτομία τους και τον τρόπο κατασκευής τους. Που εμπορευματοποιεί τη γη και σχεδιάζει την ανάπτυξη των πόλεων με κριτήριο το ποσοστό κέρδους. Που ο χωροταξικός σχεδιασμός γίνεται με γνώμονα και κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών του κεφαλαίου, στις οποίες δεν χωρούν η ολοκληρωμένη διαχείριση των υδατορεμάτων, τα ολοκληρωμένα έργα, που να αγκαλιάζουν ολόκληρες χωρικές ενότητες με αναδασώσεις και φράγματα ανάσχεσης νερού. Που δεν ιεραρχεί τα σχετικά έργα γιατί το κατασκευαστικό κεφάλαιο θέτει άλλες προτεραιότητες, ενώ όταν και εφόσον γίνονται, οδηγούν σε επιδείνωση των πλημμυρικών φαινομένων.

Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα μπορούν και πρέπει να διεκδικήσουν την άμεση κάλυψη των επιτακτικών αναγκών τους και στον τομέα της αντιπλημμυρικής προστασίας απαιτώντας κατάργηση του αντιλαϊκού πλαισίου χρήσεων γης, που τη παραδίδει στο μεγάλο κεφάλαιο, δασικά οικοσυστήματα προς όφελος των εργαζομένων, με κατάργηση των αντιδασικών νόμων, ουσιαστική αύξηση της χρηματοδότησης της αντιπλημμυρικής προστασίας, φορολογώντας το μεγάλο κεφάλαιο, ολοκληρωμένη διαχείριση των λεκανών απορροής με άμεση και ορθολογική διευθέτηση των υδατορεμάτων, μελέτες αντιπλημμυρικής προστασίας σε επίπεδο υδατικών διαμερισμάτων με κριτήρια συνδυασμένης κάλυψης των λαϊκών αναγκών, έλεγχο του συνόλου των τεχνικών έργων για τις επιπτώσεις στα πλημμυρικά φαινόμενα, αντιπλημμυρικά τεχνικά έργα που να καλύπτουν συνδυασμένα τις λαϊκές ανάγκες, ενίσχυση του προσωπικού, των μέσων και της εκπαίδευσης των φορέων Πολιτικής Προστασίας, πλήρη καταλογισμό ευθυνών για την τραγωδία της Δυτικής Αττικής. Προβάλλουμε αγωνιστικά αυτό το ριζοσπαστικό διεκδικητικό πλαίσιο σημαδεύοντας τον πραγματικό αντίπαλο, τα μονοπώλια, το καπιταλιστικό κέρδος και την κυβερνητική πολιτική. Ανοίγουμε μαχητικά το δρόμο για τη διέξοδο της εργατικής εξουσίας, που είναι η μόνη που μπορεί να διασφαλίσει τη συνδυασμένη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.