Η Σύνοδος για το «Περιβάλλον και την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής», που έγινε την Τρίτη στη Γαλλία με πρωτοβουλία της εκεί κυβέρνησης και του Προέδρου της, Εμ. Μακρόν, επιβεβαίωσε τον σφοδρό ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό γύρω από αυτό το κρίσιμο για την οικονομία πεδίο. Για άλλη μια φορά, περίσσεψαν οι κορόνες περί «υπεράσπισης του πλανήτη», με τον τόνο να δίνουν το ίδιο το «μότο» της συνάντησης, «Μία Σύνοδος για τον Πλανήτη», και η ατάκα του Μακρόν «Κάνε τον πλανήτη μας και πάλι μεγάλο», μια σαφής κριτική στο σύνθημα του Αμερικανού Προέδρου «Κάνουμε την Αμερική ξανά μεγάλη». Αυτά που κυριάρχησαν ήταν η αντίθεση μιας σειράς καπιταλιστικών χωρών στην απόφαση της αμερικανικής ηγεσίας, την 1/6/2017, να αποσύρει τις ΗΠΑ από τη Συμφωνία του Παρισιού για το Κλίμα, του 2015, και η προβολή των δήθεν ευαίσθητων ηγετών, που νοιάζονται τάχα για ένα «πιο καθαρό περιβάλλον, που θα παραδώσουν στις επόμενες γενιές». Στην πραγματικότητα, τόσο τα κίνητρα του Τραμπ, όσο και του Μακρόν και των άλλων, ανάμεσα σ' αυτούς και του Ελληνα πρωθυπουργού, είναι το πώς καλύτερα θα εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου της κάθε πλευράς και σε αυτό αξιοποιούνται και οι λεγόμενες «πράσινες» μπίζνες.

Η βασική στόχευση των διοργανωτών και αυτής της συνάντησης, «να διερευνηθούν τρόποι καινοτομίας, υποστήριξης και επιτάχυνσης της κοινής πάλης ενάντια στην κλιματική αλλαγή, σε συνεργασία του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα», δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Αλλωστε, και η ίδια η Συμφωνία του Παρισιού δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας συμβιβασμός ανάμεσα σε καπιταλιστικές χώρες, όπου προβλέπονται: Μειώσεις στις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, ώστε να σταματήσει η υπερθέρμανση του πλανήτη, σύστημα εμπορίου ρύπων, έλεγχοι ανά τακτά χρονικά διαστήματα και όλα αυτά χωρίς νομικές δεσμεύσεις, αλλά με βάση την ...εθελοντική προσφορά της κάθε χώρας και ιδιαίτερα των αναπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών, που από το 2020 και μετά προτάθηκε να προσφέρουν βοήθεια 100 δισ. δολαρίων το χρόνο, προκειμένου να βοηθήσουν τις λεγόμενες «αναπτυσσόμενες» χώρες για να χρησιμοποιήσουν καθαρές πηγές Ενέργειας.

Βασικό ζήτημα όπου επικεντρώνεται η αντιπαράθεση είναι αυτό της Ενέργειας, που επηρεάζει άμεσα την καπιταλιστική οικονομία, την παραγωγική διαδικασία. Ο ανταγωνισμός αφορά τη χρήση ορυκτών καυσίμων (άνθρακα, πετρέλαιο, φυσικό αέριο) και τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) - ηλιακή, αιολική, γεωθερμία - που θα στηρίξουν τη βιομηχανία, τις μεταφορές, τις υπηρεσίες (Ενέργεια για οικιακή κατανάλωση). Ετσι, ανάλογα με το ποιες μορφές Ενέργειας διαθέτει κάθε χώρα και συμφέρει να αξιοποιεί ή να επενδύει για την παραγωγή τους το κεφάλαιο, τίθενται και οι προτεραιότητες. Οι ΗΠΑ, ή τουλάχιστον το κυρίαρχο τμήμα του κεφαλαίου, θεωρεί ότι σήμερα η συμμετοχή στη Συμφωνία για το Κλίμα θα πλήξει τις δυνατότητες της βιομηχανίας της, όπως και των μονοπωλίων παραγωγής υδρογονανθράκων. Αλλες αστικές τάξεις ή τμήματά τους δίνουν προβάδισμα σε άλλες πηγές Ενέργειας. Π.χ. το ζήτημα της ηλεκτροκίνησης αποτελεί πεδίο αντιπαράθεσης στην αυτοκινητοβιομηχανία. Ακόμα και στη Γερμανία, που πρωτοστατεί στις ΑΠΕ, υπάρχουν διαφωνίες σε μερίδες του κεφαλαίου για το πώς, πότε και με τι προϋποθέσεις θα γίνει η μετάβαση. Η Γαλλία, χώρες της ΕΕ, η Κίνα επίσης, θέλουν να επενδύσουν στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, που σημαίνει και στην παραγωγή των μπαταριών, όπου έως τώρα έχουν προβάδισμα τα κινεζικά μονοπώλια. Γίνεται, δηλαδή, φανερό και μόνο από αυτό το ενδεικτικό παράδειγμα, ότι συγκρούονται και θα συγκρουστούν και στο μέλλον ισχυρά μονοπωλιακά συμφέροντα. Οτι πίσω από το ...ενδιαφέρον για τον πλανήτη βρίσκεται η προσπάθεια θωράκισης της κερδοφορίας τους έναντι ανταγωνιστών τους.

Γι' αυτό είναι υποκρισία τα όσα λένε οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, τη στιγμή που σε κάθε κίνηση το κριτήριο είναι το καπιταλιστικό κέρδος και όχι η ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης ούτε θέλει, ούτε μπορεί να αντιμετωπίσει τα οξυμένα περιβαλλοντικά προβλήματα που δημιουργεί ο ίδιος. Για να υπάρξει ουσιαστική προστασία του περιβάλλοντος, απαιτείται σύγκρουση με το κεφάλαιο και την κερδοφορία του, πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του. Μόνο η κοινωνικοποίηση του πλούτου και των μέσων παραγωγής, μια οικονομία και κοινωνία που δεν θα στηρίζονται στο καπιταλιστικό κέρδος, αλλά στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, μπορεί να εξασφαλίσουν προγραμματισμένη, συμβατή και ισόρροπη επίδραση του εργαζόμενου ανθρώπου στη φύση, στο περιβάλλον. Μόνο έτσι θα μπορούν να αξιοποιηθούν για παράδειγμα όλες οι πηγές Ενέργειας, το αναξιοποίητο αιολικό, ηλιακό ή γεωθερμικό δυναμικό της πατρίδας, όχι για να θησαυρίζουν οι λίγοι, αλλά προς όφελος των πολλών.