AP2017

Είτε με τον καταλανικό εθνικισμό είτε με τον ισπανικό τα λαϊκά στρώματα πληρώνουν το μάρμαρο από την κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής

Οι πρόωρες εκλογές για το τοπικό κοινοβούλιο της Καταλονίας των 135 εδρών, που έγιναν την Πέμπτη, αποτέλεσαν άλλο ένα επεισόδιο στην ενδοαστική αντιπαράθεση που εξελίσσεται στην Ισπανία, με δεδομένη την προσπάθεια της καταλανικής αστικής τάξης να αναβαθμίσει το ρόλο της. Η διαπάλη γίνεται στην πλουσιότερη επαρχία της χώρας, όπου παράγεται το 20% του συνολικού ΑΕΠ και καταλήγει το 50% των άμεσων ξένων επενδύσεων. Το λεγόμενο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία την 1η Οκτώβρη, που αντιμετωπίστηκε με καταστολή από την κεντρική ισπανική κυβέρνηση, κλιμάκωσε τη σύγκρουση. Ακολούθησε η ενεργοποίηση του άρθρου 155 του Συντάγματος, που βεβαίως δεν επιτρέπει την απόσχιση επαρχίας και άρθηκε η αυτονομία της, καταργήθηκε η τοπική κυβέρνηση. Ως αποτέλεσμα ο Πρόεδρός της, Κάρλες Πουιτζντεμόντ, του νεοφιλελεύθερου Δημοκρατικού Ευρωπαϊκού Κόμματος Καταλονίας (PdCat) και τέσσερις σύμβουλοι - υπουργοί έχουν διαφύγει στο Βέλγιο, όπου και παραμένουν και έκαναν προεκλογική καμπάνια από εκεί μέσω βιντεοδιασκέψεων, αρνούμενοι να επιστρέψουν στην Ισπανία αν δεν πάρουν εγγυήσεις ότι δεν θα διωχθούν. Θυμίζουμε ότι αποσύρθηκε το διεθνές ένταλμα σύλληψης, αλλά εξακολουθεί να ισχύει το ένταλμα σύλληψής τους για «στάση, εξέγερση και υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος». Με τις ίδιες κατηγορίες έχουν συλληφθεί εξάλλου ο αντιπρόεδρος, Οριόλ Γιουνκέρας, της σοσιαλδημοκρατικής Ρεπουμπλικανικής Αριστεράς μαζί με άλλους 7 συμβούλους υπουργούς που εξακολουθούν να βρίσκονται στις ισπανικές φυλακές.

Το βέβαιο είναι ότι ο σχηματισμός της νέας αστικής τοπικής κυβέρνησης της Καταλονίας θα απαιτήσει τη συνεργασία περισσοτέρων κομμάτων και το ανάλογο παζάρι μεταξύ των λεγόμενων «αυτονομιστικών δυνάμεων» ή και των λεγόμενων «συνταγματικών» («Πολίτες», Σοσιαλιστικό Κόμμα, Λαϊκό Κόμμα), με στόχο να πιαστεί η σχετική πλειοψηφία των 68 στις 135 έδρες.

Ο συνδυασμός «Καταλονία από Κοινού - Μπορούμε», μια συμμαχία των σοσιαλδημοκρατικών σχημάτων του «Ποδέμος», της Ενωμένης Αριστεράς (όπου συμμετέχει και το μεταλλαγμένο ΚΚ Ισπανίας) και της παράταξης της δημάρχου της Βαρκελώνης Αντά Κολάου, που στήριξε τη θέση για ένα συμφωνημένο δημοψήφισμα, το οποίο επί της ουσίας προβάλλει την ανάγκη να διευρυνθεί η αυτονομία της επαρχίας χωρίς να διαχωριστεί από την Ισπανία, εμφανίζεται να παίζει ρόλο «μπαλαντέρ». Το γεγονός αυτό προβάλλεται ιδιαίτερα από τις δυνάμεις της νέας σοσιαλδημοκρατίας του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας, με συνεχή «αβανταδόρικα» δημοσιεύματα στον φιλοκυβερνητικό Τύπο.

Πάντως, τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί για το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, αφού ανάμεσα στις συνταγές διαχείρισης που προτείνουν όλα τα αστικά κόμματα δεν υπάρχουν «σινικά τείχη», ενώ καθ' όλη τη διάρκεια της σύντομης προεκλογικής εκστρατείας στο ζήτημα της απόσχισης υπήρξε σαφής ελιγμός, ώστε να μπει προς το παρόν σε δεύτερο πλάνο, ενώ το ενοποιητικό στοιχείο είναι η απόσπαση περισσοτέρων αρμοδιοτήτων στην τοπική κυβέρνηση (αξιοποίηση φόρων από αεροδρόμια, λιμάνια κ.λπ.), με στόχο την αναβάθμιση της τοπικής αστικής τάξης. Γίνεται έτσι φανερό ότι η όποια εξέλιξη προκύψει από τα παζάρια για το σχηματισμό κυβέρνησης δεν θα αλλάξει ουσιαστικά την κατάσταση που βιώνουν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Οσο εγκλωβίζονται κάτω από τις ξένες, για τα συμφέροντά τους, σημαίες των διάφορων μερίδων του κεφαλαίου, τόσο οι εκμεταλλευτές τους θα συνεχίζουν απρόσκοπτα το έργο τους.

Αξίζει να θυμηθούμε τα όσα μας είχε πει στην πρόσφατη συνέντευξη στον «Ριζοσπάστη», στις 20 Οκτώβρη 2017, ο Αστορ Γκαρσία, Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚ Λαών της Ισπανίας, όντας το μόνο κόμμα που αναλύει τις εξελίξεις στην Ισπανία με πραγματικά ταξικά κριτήρια. Στην Καταλονία, το ΚΚ Λαών της Ισπανίας - Καταλανοί Κομμουνιστές, παρόλο που λόγω υποκειμενικών και αντικειμενικών αδυναμιών δεν συμμετέχει στις εκλογές (λόγω δυσκολιών από την πρόσφατη διάσπαση και τη συγκέντρωση υπογραφών για τις υποψηφιότητες σε σύντομο χρονικό διάστημα), κάνει ζύμωση με τις θέσεις του, καλώντας το λαϊκό κόσμο να απορρίψει και τα δύο αστικά ρεύματα.

Σημείωνε ο Αστορ Γκαρσία: «Βασική προϋπόθεση είναι η εργατική τάξη να σταματήσει να παλεύει κάτω από ξένες σημαίες. Δεν υπάρχει η ιδέα της ανεξάρτητης πατρίδας χωρίς να παίρνεται υπόψη σε ποια κοινωνική τάξη ανήκει κάποιος. Γι' αυτό, το δικό μας κεντρικό σύνθημα απέναντι στο αυτονομιστικό κίνημα στην Καταλονία και τον ισπανικό εθνικισμό, από την άλλη, είναι η διεκδίκηση της ανεξαρτησίας της εργατικής τάξης, της ανεξάρτητης πάλης της. Στην Ισπανία, ως αποτέλεσμα της επικράτησης του ευρωκομμουνισμού, της κυριαρχίας της σοσιαλδημοκρατίας και της υποχώρησης των επαναστατικών θέσεων μέσα στο εργατικό κίνημα, για δεκαετίες πλατιά λαϊκά στρώματα εγκλωβίζονται πίσω από σημαίες που σηκώνει το ένα ή το άλλο τμήμα της αστικής τάξης.

Επομένως, είναι απαραίτητο να δυναμώσει η πολιτική - ιδεολογική πάλη για την υπεράσπιση της ενότητας της εργατικής τάξης, πάνω από εθνικούς συναισθηματισμούς. Και αυτό μπορεί να γίνει όταν υπάρχει πραγματικά μια διαφορετική πρόταση από αυτές που υπερασπίζονται τα τμήματα της αστικής τάξης και άλλων κοινωνικών στρωμάτων. Γι' αυτό οι κομμουνιστές αγωνιζόμαστε για να ανοίξει μια πλατιά συζήτηση στα λαϊκά στρώματα και συνοψίζεται στην πρόταση "για μια χώρα για την εργατική τάξη". Καλούμε το λαό να ξεπεράσει το δρόμο χωρίς προοπτική όπου οδηγεί η αυτονομιστική διαδικασία και προειδοποιούμε ότι από αυτή δεν πρόκειται να υπάρξει καμία φιλολαϊκή λύση.

Ταυτόχρονα, καλούμε την εργατική τάξη να αντιταχθεί στην άνοδο της αντίδρασης σε όλη την Ισπανία. Η αυτονομιστική διαδικασία στην Καταλονία χρησιμοποιείται εκτός των άλλων και ως πρόσχημα για την ένταση της κρατικής καταστολής, τη νομιμοποίηση νέων κατασταλτικών μηχανισμών, που είναι βέβαιο ότι θα χρησιμοποιηθούν ενάντια στην εργατική τάξη και τους αγώνες της. Γι' αυτό πρέπει να καταδικαστεί κατηγορηματικά η καταστολή στην Καταλονία.

Συμπερασματικά, η εργατική τάξη πρέπει να ανακτήσει την ανεξαρτησία της απέναντι στον έναν ή τον άλλον εθνικισμό και να αναδείξει το δικό της σχέδιο για την εξουσία. Μόνο σε ένα σοσιαλιστικό κράτος, όπου την εξουσία έχει η εργατική τάξη, όπου έχουν ανατραπεί οι καπιταλιστικές οικονομικές σχέσεις που αναπαράγουν τη διαίρεση, μπορούν να λυθούν οριστικά και οι όποιες εθνικές διαφοροποιήσεις υπάρχουν ακόμα στην Ισπανία. Η ενότητα της εργατικής τάξης είναι η βάση για τη λαϊκή ενότητα, για ένα νέο ισπανικό σοσιαλιστικό κράτος».