Το Παλαιστινιακό ζήτημα, δηλαδή η δίκαιη απαίτηση του Παλαιστινιακού λαού να έχει ανεξάρτητη, κυρίαρχη και βιώσιμη πατρίδα και να τερματιστεί η ισραηλινή κατοχή, είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό δείγμα όπου αποκαλύπτονται η υποκρισία και ο κυνισμός όλων των ελληνικών αστικών κυβερνήσεων και της σημερινής των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Επιβεβαιώνει ότι δεν μπορείς να είσαι και με τον φονιά και με το θύμα. Η σημερινή κυβέρνηση συνεχίζει από εκεί που άφησαν το νήμα οι προηγούμενες των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ. Εμφανίζεται δήθεν συμπονετική με τον δίκαιο αγώνα των Παλαιστινίων, αλλά αυτό που κυρίως προωθεί είναι η διεύρυνση των πολύμορφων σχέσεων (στρατιωτικών, οικονομικών, πολιτικών) με το κράτος - θύτη του Ισραήλ.

Ο κυνισμός της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης αποκαλύπτεται ακόμα περισσότερο, μετά την προκλητική κίνηση της αμερικανικής κυβέρνησης του Ντ. Τραμπ να βάλει νέα «φωτιά» στην περιοχή, αναγνωρίζοντας την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ. Ενώ στα λόγια η ελληνική κυβέρνηση, μέσω του υπουργού Εξωτερικών, Ν. Κοτζιά, εμφανίζεται να κριτικάρει την κίνηση ως «μια απόφαση που δεν συμβάλλει στην υπόθεση της ειρήνευσης», την ίδια ώρα αναπτύσσει φιλικές σχέσεις με το Ισραήλ, στο πλαίσιο της «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής» και των «αξόνων» και «τριγώνων συνεργασίας» (και με την Κύπρο και την Αίγυπτο). Τα «τρίγωνα αστάθειας» που επικαλείται για να δικαιολογήσει την πολιτική της δεν ...κατέβηκαν από τον ουρανό, αλλά είναι το αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και σχεδίων των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, στον ανταγωνισμό με άλλες ισχυρές δυνάμεις, πρωτίστως τη Ρωσία και την Κίνα. Πρόκειται δηλαδή για τις λυκοσυμμαχίες του κεφαλαίου όπου συμμετέχει ενεργά και η ελληνική αστική τάξη και η ελληνική κυβέρνηση έχει συγκεκριμένο ρόλο στον καταμερισμό που γίνεται, με βάση βεβαίως την οικονομική, στρατιωτική και πολιτική ισχύ, «παίζοντας» κυρίως το «χαρτί» της σημαντικής γεωστρατηγικής σημασίας της χώρας στο σταυροδρόμι πολλών ηπείρων.

Αυτό είναι το πραγματικό κίνητρο της σημερινής δήθεν αριστερής κυβέρνησης και δεν «ξεπλένεται», όσο και αν προσπαθεί να δείχνει ότι διαφέρει, αξιοποιώντας κάποιες παλιότερες, ιστορικές πολιτικές καταβολές των στελεχών της.

Δείγμα επίσης της υποκρισίας τους είναι και η πρόσφατη ανακοίνωση του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ για την απόφαση των ΗΠΑ σχετικά με το Παλαιστινιακό. Λένε οι «αριστεροί» ότι η απόφαση ακυρώνει «μια πολιτική δεκαετιών όλων των χωρών του κόσμου - της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης - που διατηρούν πρεσβείες στο Τελ Αβίβ, αρνούμενες να νομιμοποιήσουν την ισραηλινή κατοχή στα παλαιστινιακά εδάφη και την κατάλυση του ειδικού καθεστώτος της Ιερουσαλήμ», συμπληρώνουν πως «το ιδανικό θα ήταν, μέσα από μια αξιόπιστη και καρποφόρα ισραηλινο-παλαιστινιακή διαδικασία ειρήνης, η Ιερουσαλήμ να αποτελέσει κοινή πρωτεύουσα των δύο κρατών» και δηλώνουν ότι «η αριστερά στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο τάσσεται υπέρ της δημιουργίας ανεξάρτητου και βιώσιμου κράτους της Παλαιστίνης στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ». Μονό που όλα αυτά τα ακυρώνει με τις πράξεις του ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος κυβερνάει και προβάλλει ως προνομιακό συνομιλητή και στρατηγικό εταίρο στην περιοχή το Ισραήλ, που διαρκώς την μπουρλοτιάζει και επιχειρεί να θάψει τα δίκαια αιτήματα του Παλαιστινιακού λαού. Οχι, δεν πρόκειται για ...διχασμένες προσωπικότητες, αλλά για συγκεκριμένους ρόλους, προκειμένου, στο όνομα δήθεν των ελληνικών εθνικών συμφερόντων, να στρατεύσουν λαϊκές δυνάμεις στις επιδιώξεις του ελληνικού κεφαλαίου, που από τη συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς προσδοκά να αυξήσει τα κέρδη του.

Ετσι εξηγείται γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ «σφυρίζει» αδιάφορα και λέει «άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε» απαντώντας στις συνεχείς Ερωτήσεις και παρεμβάσεις του ΚΚΕ στη Βουλή και στην Ευρωβουλή, να προχωρήσει στην άμεση αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτος εφαρμόζοντας και τη σχετική απόφαση του ελληνικού Κοινοβουλίου του Δεκέμβρη του 2015.

Το ΚΚΕ επανέφερε το θέμα τη διεθνή Μέρα Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό στις 29 Νοέμβρη, με Ερώτηση σύσσωμης της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας και πάλι, στη συνέχεια, μετά τις 6 Δεκέμβρη και την απόφαση της κυβέρνησης Τραμπ, ζητώντας επίσης να σταματήσουν τώρα οι κοινές στρατιωτικές ασκήσεις και στρατιωτικο-πολιτικές δράσεις με το Ισραήλ. Σε αυτά τα ξεκάθαρα και κρίσιμα αιτήματα της αναγνώρισης του Παλαιστινιακού κράτους και του τερματισμού των σχέσεων με το κράτος του Ισραήλ, η κυβέρνηση κάνει την επιλογή της και δεν απάντα.

Το ΚΚΕ καταγγέλλει αυτήν τη στάση στον ελληνικό λαό και δεν σταμάτα να εκφράζει την πολύμορφη αλληλεγγύη του στον αγωνιζόμενο λαό της Παλαιστίνης. Συνεχίζει να αγωνίζεται υπέρ της δημιουργίας ανεξάρτητου και κυρίαρχου Παλαιστινιακού κράτους, στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, για την αποχώρηση του ισραηλινού στρατού απ' όλα τα κατεχόμενα εδάφη του 1967. Την παύση της εποικιστικής δραστηριότητας και την αποχώρηση όλων των εποίκων που έχουν εγκατασταθεί πέρα από τα σύνορα του '67. Το γκρέμισμα του απαράδεκτου τείχους στην Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Οχθη. Την άρση κάθε αποκλεισμού των Παλαιστινίων στη Δυτική Οχθη και στη Λωρίδα της Γάζας. Την επιστροφή των Παλαιστίνιων προσφύγων στις εστίες τους. Την άμεση απελευθέρωση όλων των Παλαιστίνιων και άλλων πολιτικών κρατουμένων που κρατούνται στις ισραηλινές φυλακές.

Με δική του πρωτοβουλία έγινε το Νοέμβρη στην Αθήνα Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων της περιοχής της Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και του Περσικού Κόλπου, όπου εκφράστηκε η έμπρακτη αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό. Επίσης με πρωτοβουλία του, μετά την απόφαση Τραμπ δημιουργήθηκε Κοινό Κείμενο που υπογράφουν 70 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα απ' όλο τον κόσμο (ο «Ριζοσπάστης» στις 21/12 δημοσίευσε τα 69 κόμματα και προστέθηκε και το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας).

Το ΚΚΕ επίσης τεκμηριωμένα προβάλλει στο λαό ότι η προώθηση των συμφερόντων της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων απαιτεί απεγκλωβισμό από τις αστικές επιδιώξεις, σύγκρουση με την αστική τάξη σε κάθε χώρα. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι η ανάπτυξη οργανωμένου, συντονισμένου αγώνα για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, ο κοινός αγώνας ενάντια στα μονοπώλια και το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα.