Τον εγκλωβισμό σημαντικών λαϊκών δυνάμεων στα δύο βασικά αστικά μπλοκ, το λεγόμενο αυτονομιστικό και το λεγόμενο συνταγματικό, επιβεβαίωσαν οι πρόωρες εκλογές για το τοπικό Κοινοβούλιο της Καταλονίας της 21ης του Δεκέμβρη, όπως φαινόταν και από μετρήσεις της κοινής γνώμης, εκλογές στις οποίες η συμμετοχή έφτασε το 82%. Οι 135 έδρες του καταλανικού Κοινοβουλίου κατανεμήθηκαν ως εξής: Το νεοφιλελεύθερο συνονθύλευμα «Πολίτες» («Ciudadanos») υπέρ της διατήρησης του ενιαίου ισπανικού κράτους πήρε 25,48% και 37 έδρες (αντίστοιχο σχήμα το 2015 είχε 18,02% και 25 έδρες). Ο συνδυασμός «Μαζί για την Καταλονία» («Junts per Catalunya») του πρώην Προέδρου Κάρλες Πουιτζντεμόντ πήρε 21,75% και 34 έδρες και η σοσιαλδημοκρατική Ρεπουμπλικανική Αριστερά (ERC) 21,49% και 32 έδρες. Τα δύο αυτά σχήματα του «αυτονομιστικού» μπλοκ είχαν κατέβει από κοινού το 2015 ως «Μαζί για το ναι στην ανεξαρτησία» και είχαν πάρει 39,75% και 62 έδρες. Στην τέταρτη θέση είναι το σοσιαλδημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα με 13,94% και 17 έδρες (είχε 12,81% και 16 έδρες), η «Καταλονία από Κοινού - Μπορούμε» («CatComu - Podem»), η συμμαχία της νέας σοσιαλδημοκρατίας των «Ποδέμος», της Ενωμένης Αριστεράς (όπου συμμετέχει και το μεταλλαγμένο ΚΚ Ισπανίας) και της παράταξης της δημάρχου της Βαρκελώνης, Αντά Κολάου, με 7,48% και 8 έδρες (αντίστοιχη συμμαχία είχε το 2015 8,89% και 11 έδρες), το άλλο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που αυτοπροβάλλεται ως «αντικαπιταλιστική αριστερά» και στήριζε την αυτονομιστική κυβέρνηση του Πουιτζντεμόντ «Λαϊκή Ενότητα» (CUP) με 4,47% και 4 έδρες (είχε 8,25% και 10 έδρες) και τελευταίο το κυβερνών στην Ισπανία Λαϊκό Κόμμα με 4,26% και 3 έδρες (είχε 8,54% και 11 έδρες).

Ωστόσο, σε αυτές τις εκλογές είναι φανερό ότι οι αυτονομιστικές δυνάμεις έβαλαν αρκετό «νερό στο κρασί τους» και το ζήτημα της ανεξαρτησίας δεν προβάλλεται τόσο πολύ, παρά μόνο επί της ουσίας σαν «χαρτί διαπραγμάτευσης» με την κεντρική ισπανική κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος του Μαριάνο Ραχόι. Βεβαίως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μεσολάβησαν το λεγόμενο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της 1ης του Οκτώβρη (με συμμετοχή 43% και το 90% αυτού να τάσσεται υπέρ της ανεξαρτησίας), η καταστολή του ισπανικού κράτους, η υπογραφή μονομερούς ανεξαρτησίας στις 10 του Oκτώβρη. Ακολούθησαν η εφαρμογή του άρθρου 155 του Συντάγματος που απαγορεύει την απόσχιση στις 21 του Οκτώβρη, η ψηφοφορία στην Καταλανική Βουλή για μονομερή ανακήρυξη στις 27 του Οκτώβρη, η καθαίρεση της τοπικής κυβέρνησης, η αποπομπή του Πρόεδρου της Καταλονίας και του νεοφιλελεύθερου Δημοκρατικού Ευρωπαϊκού Κόμματος (PDCat) Κάρλες Πουιτζντεμόντ, που έχει διαφύγει και παραμένει με 4 πρώην υπουργούς στο Βέλγιο, η φυλάκιση του αντιπροέδρου και ηγέτη της Ρεπουμπλικανικής Αριστεράς, Οριολ Γιουνκέρας, μαζί με 7 πρώην υπουργούς, με την κατηγορία σε όλους για «στάση, εξέγερση και υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος».

Οι μετεκλογικές εξελίξεις που έχουν ξεκινήσει επιβεβαιώνουν ότι με τις διάφορες κολιγιές των διαχειριστών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας ο εργαζόμενος λαός δεν μπορεί να περιμένει βελτίωση της ζωής του. Αυτό που φαίνεται ως πιθανότερο ενδεχόμενο είναι το λεγόμενο «αυτονομιστικό μπλοκ» («Μαζί για την Καταλονία», Ρεπουμπλικανική Αριστερά και «Λαϊκή Ενότητα») να σχηματίσει εκ νέου την τοπική κυβέρνηση. Εχοντας εξασφαλίσει οι τρεις δυνάμεις μαζί 70 έδρες, δηλαδή πάνω από τη σχετική πλειοψηφία των 68 εδρών, αυτό είναι δυνατό. Σε μια τέτοια περίπτωση θεωρείται βέβαιο ότι ο αποπεμφθείς Πρόεδρος Κάρλες Πουιτζντεμόντ θα διεκδικήσει ξανά την προεδρία, όμως για να γίνει αυτό δυνατό βασική προϋπόθεση είναι να υπάρξει κάποιου είδους συμβιβασμός με το ισπανικό κράτος. Μόνο έτσι μπορεί να επιστρέψει από το Βέλγιο και να ξεπεραστεί ο «σκόπελος» της δίωξης όπως προβλέπει το ένταλμα σύλληψής του που εξακολουθεί να είναι σε ισχύ. Το ενδεχόμενο προέδρου ...εξ αποστάσεως συναντάει όμως αντιδράσεις και εντός των ...συμμάχων.

Βεβαίως, δεν μπορούν να αποκλειστούν και κάποιες επιπλοκές στη διαδικασία σχηματισμού κυβέρνησης, παρότι οι διαφορές όλες των αστικών κομμάτων δεν είναι ουσίας αλλά περισσότερο στο μείγμα εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η συμφωνία στις 26 του Δεκέμβρη ανάμεσα στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και τις εργοδοτικές οργανώσεις με μεσολαβητή τη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι, που προβλέπει αύξηση του κατώτερου μισθού στην Ισπανία κατά 4% και σταδιακές αυξήσεις τα επόμενα χρόνια, για να φτάσει το 2020 στα 850 ευρώ από 707 ευρώ που είναι τώρα, με την προϋπόθεση ότι η χώρα θα έχει ρυθμό ανάπτυξης 2,5% και πάνω. Η κίνηση εμφανίστηκε ως το αποτέλεσμα της ...επιτυχημένης οικονομικής πολιτικής στην Ισπανία που στο πλαίσιο του «εφικτού» επιτρέπει τάχα την αναδιανομή πλούτου. Πρόκειται για την ίδια λογική που χρησιμοποιείται και από την κυβέρνηση της Ελλάδας ή την «προοδευτική» κυβέρνηση της Πορτογαλίας, ότι οι εργαζόμενοι θα έχουν όφελος ανάλογα με την απόδοση της οικονομίας, την άνοδο της ανταγωνιστικότητας. Μόνο που κρύβεται ότι η όποια καπιταλιστική ανάπτυξη «πατάει» ακριβώς στο γκρέμισμα των εργατικών - λαϊκών κατακτήσεων και στο χαμήλωμα του πήχη των απαιτήσεων ακόμα πιο πολύ. Και στην Ισπανία διευρύνονται οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, που ειδικά στους νέους φτάνουν το 90%. Αστοί πολιτικοί, νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες, όπως και οπορτουνιστές θολώνουν την πραγματικότητα, τη «φυλακίζουν» στον «στενό κορσέ» του εκμεταλλευτικού συστήματος που δεν μπορεί να απελευθερώσει τα τεράστια επιστημονικά, τεχνολογικά επιτεύγματα στην παραγωγή προς όφελος των εργαζομένων.

Το ΚΚ Λαών της Ισπανίας, με Γενικό Γραμματέα της ΚΕ τον Αστορ Γκαρσία, το μοναδικό κόμμα που κάνει πραγματικά ταξική ανάλυση των εξελίξεων αλλά λόγω δυσκολιών, υποκειμενικών (πρόσφατη διάσπαση) και αντικειμενικών (σύντομο διάστημα για τη συλλογή υπογραφών) δεν συμμετείχε στις εκλογές και το οποίο καλούσε τα λαϊκά στρώματα με άκυρο να απορρίψουν και τα δύο αστικά μπλοκ, σημειώνει στην εκτίμησή του μετά τις εκλογές της 21ης του Δεκέμβρη:

«Το ΚΚ Λαών της Ισπανίας - Καταλανοί Κομμουνιστές εκτιμά ως αρνητικό το αποτέλεσμα των εκλογών στην Καταλονία, αφού οι αστικές δυνάμεις κατάφεραν να σύρουν πίσω τους μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και λαϊκών δυνάμεων. Η συμμετοχή ρεκόρ στις εκλογές δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να επιβεβαιώνει ότι η εργατική τάξη ζει παγιδευμένη σε ψεύτικα διλήμματα, πρώτα και κύρια εθνικιστικού χαρακτήρα.

Αυτές οι εκλογές, σε σχέση με τα εθνικιστικά μπλοκ, μας αφήνουν με ένα αποτέλεσμα παρόμοιο με αυτό των προηγούμενων εκλογών. Οι μεταβολές στις έδρες γίνονται μέσα στα συγκεκριμένα μπλοκ και πιο ειδικά στο λεγόμενο "ενωτικό" μπλοκ. Ο ισπανικός καπιταλισμός δεν είναι ικανός να επιλύσει την εθνική σύγκρουση παρά μόνο με όξυνση των μέτρων καταστολής. Το αυτονομιστικό μπλοκ καταφέρνει να κερδίσει από τη διάχυτη απόρριψη των μέτρων καταστολής αλλά και την αδυναμία ενός σχεδίου με μεγάλη δόση συναισθηματισμού. Αυτό οδηγεί σε μια Βουλή με τον ίδιο συσχετισμό δυνάμεων με την προηγούμενη. Η καταλανική εργατική τάξη είναι εγκλωβισμένη σε μια μόνιμη κατάσταση που οδηγεί στο να χάνει κατακτημένα δικαιώματα από την πάλη προηγούμενων γενεών.

Αχρηστεύτηκαν οριστικά αυτές οι πολιτικές θέσεις που, παίζοντας το παιχνίδι του εθνικισμού, ισχυρίζονταν ότι μπορούσαν να ωφεληθούν τα λαϊκά συμφέροντα. Με την πόλωση πιο ισχυρή από ποτέ, είναι οι πιο αντεργατικές δυνάμεις που κερδίζουν τη λαϊκή στήριξη. Το να συνεχίζει να ποντάρει κανείς στην απελευθέρωση της εργατικής τάξης μέσω της απόσχισης είναι στρατηγικό λάθος».