Ο Ερντογάν «ντύθηκε το χακί» και πήγε τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Στρατού, Χαλούσι Ακάρ, στην παραμεθόριο με τη Συρία, για να επιβλέψει τις τουρκικές στρατιωτικές επιχειρήσεις

Κλιμακώνεται εδώ και μια βδομάδα η τουρκική χερσαία επέμβαση «Κλάδος Ελαίας» στο Αφρίν της βόρειας Συρίας, προκαλώντας μέχρι σήμερα το θάνατο πάνω από 60 αμάχων, τουλάχιστον 40 Κούρδων μαχητών των δυνάμεων ΥPG (που η Αγκυρα αντιμετωπίζει ως παρακλάδι του ΡΚΚ), τριών Τούρκων στρατιωτών και πάνω από 10 μισθοφόρων του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού», που έχουν εκπαιδευτεί και υποστηρίζονται από τον τουρκικό στρατό.

Η τουρκική επιχείρηση, που συνιστά μία νέα φάση επικίνδυνης κλιμάκωσης στον πόλεμο της Συρίας και εξελίσσεται σε απόσταση αναπνοής από την τουρκική μεθόριο, αντανακλά την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων και σχεδίων για «ξαναμοίρασμα» της γεωπολιτικής πίτας. Δεν είναι τυχαίο πως η σύγκρουση δεν περιορίζεται ανάμεσα στους Κούρδους μαχητές, τον τουρκικό στρατό και τους Σύρους μισθοφόρους. Παίρνει ταυτόχρονα και το χαρακτήρα αύξησης της αντιπαράθεσης ανάμεσα στις ΗΠΑ (που συνεργάζονται με τους Κούρδους μαχητές τα τελευταία χρόνια σε επιχειρήσεις κατά των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους») και την Τουρκία, που βλέπει αυτήν την υποστήριξη ως σημαντικό κίνδυνο για την «εθνική της ασφάλεια», επειδή ανησυχεί για τη μεσοπρόθεσμη δημιουργία κουρδικού κράτους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για πιθανές αλλαγές και στα δικά της σύνορα. Οι εξελίξεις αυτές, σε συνδυασμό με όσα διαδραματίζονται στην ευρύτερη περιοχή στο Παλαιστινιακό (μετά την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ από τις ΗΠΑ), τη σύγκρουση των περισσότερων μοναρχιών του Περσικού με το Κατάρ, τον καταστροφικό πόλεμο στην Υεμένη και το ζωηρό ενδιαφέρον διεθνών μονοπωλίων της ναυτιλίας για τη «νευραλγική» ζώνη της Ερυθράς Θάλασσας και του Περσικού Κόλπου, αποδεικνύουν τα σχέδια για ξαναμοίρασμα της ευρύτερης Μέσης Ανατολής μεταξύ ανταγωνιστικών, μεγάλων και μικρότερων, δυνάμεων.

Ως εκ τούτου, οι τουρκικές επιχειρήσεις προς το παρόν παρακολουθούνται στενά από την ΕΕ, προκαλούν την ανοικτή «ανησυχία» σε Γερμανία και Γαλλία και έχουν επί του παρόντος την κάλυψη του ΝΑΤΟ, που θεωρεί την τουρκική επέμβαση «δικαιολογημένη». Αντίθετα, οι ΗΠΑ, που επιδιώκουν την προώθηση των γεωστρατηγικών συμφερόντων τους στην περιοχή, ανεξαρτήτως προσχήματος, δεν κρύβουν την έντονη δυσαρέσκειά τους για τις αντιδράσεις ενός μάλλον «δύσκολου» συμμάχου και εταίρου, όπως καταγράφηκε στα μέσα της βδομάδας κατά την τελευταία τηλεφωνική επαφή των Προέδρων αμφοτέρων χωρών, Ντόναλντ Τραμπ και Ρ. Τ. Ερντογάν. Γι' αυτό και δεν έπιασαν τόπο οι πιέσεις της Ουάσιγκτον στην Αγκυρα για «αυτοσυγκράτηση», αλλά έριξαν νέο «λάδι στη φωτιά» στη μεταξύ τους αντιπαράθεση, καθώς το πρωί της Παρασκευής ο Τούρκος Πρόεδρος Ρ. Τ. Ερντογάν απείλησε να διευρύνει την επέμβαση και σε άλλες πόλεις της βόρειας Συρίας, καθ' όλο το μήκος των συνόρων της με την Τουρκία και μέχρι το Ιράκ προς ανατολάς. Ο Τούρκος ηγέτης, θεωρώντας ότι «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση», προσπάθησε να δείξει ότι το Αφρίν είναι η αρχή μίας νέας επιθετικής πολιτικής της Αγκυρας στην περιοχή, που τροφοδοτείται από το κουρδικό ζήτημα. Ζήτημα που όσο δεν λύνεται, τόσο περιπλέκεται, απασχολώντας βεβαίως όχι μόνο την Τουρκία, αλλά και άλλες χώρες της περιοχής που έχουν κουρδικό πληθυσμό, όπως το Ιράκ και το Ιράν.

Υπ' αυτήν την έννοια εξηγείται και η «κάλυψη» που παρέχει, αυτήν τουλάχιστον την περίοδο, στην Αγκυρα διά της σιωπής η πιο ισχυρή περιφερειακή δύναμη της ευρύτερης περιοχής, το Ιράν. Το ίδιο διάστημα, η τουρκική επέμβαση στη βόρεια Συρία (που είναι η δεύτερη σε περίπου ένα χρόνο) καλύπτεται και από τη στάση της Ρωσίας, που είναι από τους πιο βασικούς συμμάχους της Τουρκίας και η οποία προσπαθεί επίσης να εξασφαλίσει τα δικά της γεωπολιτικά συμφέροντα με κάθε τρόπο. Και με το ρόλο της σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στο πλευρό του συριακού στρατού κατά των ηττημένων πλέον τζιχαντιστών. Και με το ρόλο της στις δύο σημαντικές βάσεις που έχει σε Λατάκεια και Ταρτούς της Συρίας. Και με το «τραπέζι» διαλόγου για τη συγκρότηση «Συριακού Εθνικού Κογκρέσου» που στήνει από Δευτέρα έως τις 31 Γενάρη στο Σότσι της Μαύρης Θάλασσας, διεκπεραιώνοντας το ρόλο του «ειρηνευτικού μεσολαβητή» με το βλέμμα στην «επόμενη μέρα».

Αίσθηση επίσης προκάλεσε δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας «Χουριέτ» (αγγλόφωνη έκδοση) με επιστολή του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στον Τούρκο Πρόεδρο, όπου ευλογεί την επέμβαση στη βόρεια Συρία. «Η αποφασιστική στάση του Προέδρου Ερντογάν, που απαγορεύει αυστηρά το συσχετισμό μίας θρησκείας με την τρομοκρατία, αντικατοπτρίζεται στην παγκόσμια κοινή γνώμη (...) Προσευχόμαστε ότι εσείς και οι τουρκικές Ενοπλες Δυνάμεις θα καταφέρουν επιτυχία και η "Επιχείρηση Κλάδος Ελαίας" θα φέρει ειρήνη στην περιοχή όπως το όνομά της υπόσχεται», αναφέρει το τελευταίο απόσπασμα. Ωστόσο, έως το βράδυ της Παρασκευής, στην ιστοσελίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου δεν είχε αναρτηθεί η εν λόγω επιστολή.

Copyright 2018 The Associated

Ο Τραμπ στο βήμα του Νταβός

Με την πολυαναμενόμενη ομιλία του Αμερικανού Προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ, έκλεισε ουσιαστικά το απόγευμα της Παρασκευής το 48ο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας, μια διοργάνωση που συγκεντρώνει τους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου και ταυτόχρονα τους ίδιους τους μεγαλοκαπιταλιστές.

Βασικό σύνθημα της φετινής διοργάνωσης ήταν «Δημιουργώντας ένα κοινό μέλλον σε έναν κατακερματισμένο κόσμο», σε μια προσπάθεια που παρατηρείται πάντα στο Φόρουμ, να εμφανιστεί ο κόσμος του σφοδρού ανταγωνισμού στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού, δηλαδή η βαρβαρότητα που βιώνουν οι λαοί με τις επεμβάσεις, τη φτώχεια και την ανέχεια παρά τις τεράστιες δυνατότητες της εποχής, ως μια δυνατότητα να ...κερδίζουν όλοι μέσα από «αμοιβαίες συμφωνίες» και «δίκαιο εμπόριο». Αλλωστε, αυτόν το χαρακτήρα του εξωραϊσμού της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης που δημιουργεί τα κέρδη για τους λίγους, είχε από τότε που πρωτοδιοργανώθηκε αυτό το Φόρουμ, το 1971, αρχικά ως ευρωπαϊκό, από τον οικονομολόγο, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης, Κλάους Σβαμπ, γιο Ελβετού βιομήχανου, που στη συνέχεια καθιερώθηκε ως μια παγκόσμια διοργάνωση. Υποτίθεται ότι αποτελεί μη κερδοσκοπική οργάνωση, «όμιλο σκέψης», αλλά εκατοντάδες μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι τη χρηματοδοτούν και δικτυώνεται με κυβερνήσεις, επιχειρήσεις, αστικά επιτελεία, πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα.

Στις φετινές εργασίες ξεχώρισε η αντιπαράθεση για την αναλογία ανάμεσα στο λεγόμενο εθνικό προστατευτισμό και την τάση της παγκοσμιοποίησης, του διεθνούς ελεύθερου εμπορίου, που στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν χωρίζονται από «σινικά τείχη», αλλά αξιοποιούνται από όλες τις αστικές τάξεις και κυβερνήσεις για να θωρακίσουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων των χωρών τους. Παρότι δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στις παρεμβάσεις των ηγετών της Γερμανίας και της Γαλλίας, Αγκ. Μέρκελ και Εμ. Μακρόν, για τις έμμεσες βολές κατά του απομονωτισμού του Τραμπ και υπέρ του διεθνούς εμπορίου, η ουσία δεν αλλάζει: Στη φάση της ανάκαμψης μετά από χρόνια κρίσης, το ζητούμενο είναι η εξασφάλιση καλύτερων θέσεων στο διεθνή ανταγωνισμό, σε ένα περιβάλλον αβεβαιότητας για την παγκόσμια οικονομία και την ανησυχία για ενδεχόμενη νέα κρίση.

Πάντως, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντ. Τραμπ, ως επιχειρηματίας, «πλασαρίστηκε» με το προφίλ του «ανθρώπου της πιάτσας» που είναι «ανοιχτός σε μπίζνες», κάτι που «πούλησε» ως δήθεν όφελος και για τους εργαζόμενους. Προβάλλοντας ως δέλεαρ τις πρόσφατες φορολογικές μεταρρυθμίσεις (βλέπε μεγάλες φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο), μίλησε για έκρηξη επενδύσεων που μπορούν να πολλαπλασιαστούν λόγω του ευνοϊκού περιβάλλοντος, τόνισε ότι «καταπολεμά τη γραφειοκρατία ώστε να διευκολύνει την αύξηση των επενδύσεων για νέες, εμπορικές αλλά δίκαιες και αμοιβαίως επωφελείς συμφωνίες». «Τώρα είναι η κατάλληλη ώρα για επενδύσεις στην Αμερική... Τώρα είναι η καλύτερη εποχή για μπίζνες», είπε χαρακτηριστικά. Επίσης ανέφερε ότι αμερικανικοί μονοπωλιακοί όμιλοι αποφασίζουν να αποσύρουν τεράστια ποσά από τους «φορολογικούς παραδείσους» για να τα επανεπενδύσουν.

Απαντώντας σε όσους τον κατηγορούν για απομονωτισμό, σημείωσε με νόημα: «Πάντοτε βάζω πρώτα το συμφέρον της Αμερικής, όσον αφορά το εμπόριο, όπως κάνουν και άλλοι ηγέτες... Αλλά "Πρώτα η Αμερική" δεν σημαίνει η Αμερική μόνη... Το άδικο εμπόριο στο τέλος μάς βλάπτει όλους!». «Οι ΗΠΑ πλέον δεν θα κάνουν τα στραβά μάτια και θα απαντήσουν στις τακτικές αρπακτικών που διαστρεβλώνουν τις αγορές», πρόσθεσε.

Κατά τ' άλλα, εγκωμίασε τα αποτελέσματα της πολιτικής του ιδιαίτερα στους τομείς της δημιουργίας, όπως είπε, πάνω από 2.400.000 θέσεων εργασίας στις ΗΠΑ, κρύβοντας βεβαίως τους αναλογικά χαμηλούς μισθούς και τις ελαστικές μορφές απασχόλησης. Μίλησε για θετικούς δείκτες και ρεκόρ στα χρηματιστήρια των ΗΠΑ, εκτιμώντας ότι, σήμερα, «όλος ο κόσμος βλέπει να αναδύεται μία ισχυρή, ευημερούσα Αμερική».

Αναφερόμενος στο θέμα της Ενέργειας, εξήρε και πάλι αυτά που μπορούν να προσφέρουν τα αμερικανικά ενεργειακά μονοπώλια, προειδοποιώντας ότι «καμία χώρα δεν θα πρέπει να εξαρτάται ενεργειακά μόνο από μία πλευρά», σε μια σαφή «μπηχτή» για τα ρωσικά μονοπώλια του κλάδου.

Απευθυνόμενος στους συμμάχους των ΗΠΑ, τους κάλεσε να επενδύσουν στη δική τους ασφάλεια και άμυνα, ασκώντας πιέσεις για αύξηση των στρατιωτικών δαπανών π.χ. των άλλων μελών του ΝΑΤΟ.

Δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην περίπτωση της Βόρειας Κορέας, δηλώνοντας αποφασισμένος να ασκήσει την υπέρτατη πίεση μαζί με τους συμμάχους και εταίρους του στην περιοχή, για να εξαλειφθούν «οι κίνδυνοι ασφάλειας». Οσον αφορά στο «μέτωπο κατά της τρομοκρατίας», έδωσε τα εύσημα στο «διεθνή» συνασπισμό των ΗΠΑ κατά του «Ισλαμικού Κράτους» και με μία δόση υπερβολής ισχυρίστηκε ότι ο δικός του συνασπισμός ήταν που ξαναπήρε πίσω «100%» τις περιοχές που είχαν κατακτήσει οι τζιχαντιστές.

Για το τέλος άφησε το μεταναστευτικό σύστημα στις ΗΠΑ, υποστηρίζοντας ότι «έχει κολλήσει στο παρελθόν». Χαιρέτισε, ωστόσο, νέους μετανάστες που «θα διαθέτουν τις κατάλληλες δεξιότητες και θα μπορούν να στηρίξουν τους εαυτούς τους», δηλαδή θα μπορούν να είναι πιο εκμεταλλεύσιμοι από τα αμερικανικά μονοπώλια.