Copyright 2018 The Associated

Από την παρουσίαση της νέας «Στρατηγικής Αμυνας» που έκανε στο πανεπιστήμιο Τζον Χόπκινς ο υπουργός Τζ. Μάτις

Στη μη απόρρητη εκδοχή της 11σέλιδης «Στρατηγικής Εθνικής Αμυνας», που υπογράφει ο ίδιος ο ε.α. στρατηγός Τζ. Μάτις, δεν καταγράφονται με σαφήνεια μόνο οι γεωπολιτικές προτεραιότητες και οι ανταγωνιστές των ΗΠΑ. Περιγράφονται τα πεδία του μεγαλύτερου ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, με τη βαρύτητα να πέφτει στις περιοχές του «Ινδικού - Ειρηνικού Ωκεανού, στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή». Παράλληλα, περιγράφονται «οι πιο απαραίτητοι» τομείς εκσυγχρονισμού (όπως π.χ. η αύξηση και ανάπτυξη του πυρηνικού και πυραυλικού οπλοστασίου των ΗΠΑ), καθώς και η περαιτέρω ανάπτυξη των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων με βασικά χαρακτηριστικά την περαιτέρω «επαγγελματοποίηση» του αμερικανικού στρατού, την αύξηση της στρατολόγησης νέων Αμερικανών επιστημόνων, ερευνητών και τεχνολόγων, την ολοκλήρωση και την εφαρμογή σύγχρονων τεχνολογικών και επιστημονικών επιτευγμάτων επειδή «δεν μπορείς να κερδίσεις τους πολέμους του μέλλοντος με χτεσινά όπλα».

Στο πλαίσιο της νέας «Στρατηγικής Εθνικής Αμυνας», που συμπληρώνει την Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας που ανακοίνωσε ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ στις 18 Δεκέμβρη, καλούνται να συνδράμουν, ακόμη περισσότερο απ' ό,τι στο παρελθόν, εκατοντάδες αμερικανικά πολεμικά, τεχνολογικά μονοπώλια, πανεπιστημιακά και τεχνολογικά ερευνητικά ιδρύματα. Δεν είναι, άλλωστε, μυστικό πως η κυβέρνηση του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ χρηματοδοτεί (με τη βοήθεια του Κογκρέσου και μονοπωλιακών ομίλων) με πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια τα μεγαλεπήβολα σχέδια περαιτέρω εκσυγχρονισμού και ενίσχυσης του αμερικανικού στρατού. Στόχος; Παραμένει σταθερά η «πιο αποτελεσματική» προώθηση των αμερικανικών γεωπολιτικών και μονοπωλιακών συμφερόντων σε ένα μεταβαλλόμενο, ρευστό «πολυπολικό» κόσμο, που δεν προσφέρει τίποτα άλλο από σφοδρότατο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Τα σχέδια αυτά, αν μη τι άλλο, δείχνουν πολλαπλασιασμό και περαιτέρω όξυνση των αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων στο μέλλον, με ακόμη πιο δυσμενείς συνέπειες για τους λαούς εξαιτίας της συνέχισης της αξιοποίησης κρίσιμων επιτευγμάτων της επιστήμης και της τεχνολογίας, που παραμένουν στην υπηρεσία των κεφαλαιοκρατών.

«Βγαίνουμε από μία περίοδο στρατηγικής ατροφίας, γνωρίζοντας ότι το ανταγωνιστικό μας πλεονέκτημα διαβρώνεται. Αντιμετωπίζουμε αυξημένη διεθνή αταξία, που χαρακτηρίζεται από μείωση της ισχύος μακροχρόνιων κανόνων στη βάση της διεθνούς τάξης, δημιουργώντας ένα περιβάλλον πιο περίπλοκο και βίαιο στην πρόσφατη Ιστορία», επισημαίνεται στην έκθεση, όπου «ο στρατηγικός ανταγωνισμός μεταξύ χωρών και όχι η τρομοκρατία» αναβαθμίζεται ως«η πρώτη ανησυχία της αμερικανικής εθνικής ασφάλειας». Σε αυτήν τη «νέα» στρατηγική:

• Η Κίνα χαρακτηρίζεται «αναθεωρητική δύναμη», επειδή προσπαθεί να αλλάξει την «ελεύθερη και ανοικτή διεθνή τάξη» και επιδιώκει να φτιάξει έναν κόσμο «συμβατό με το δικό της αυταρχικό μοντέλο, ασκώντας βέτο σε οικονομικές, διπλωματικές και στρατιωτικές αποφάσεις άλλων χωρών». Κατηγορείται ότι «επιδιώκει την ηγεμονία στην περιοχή του Ινδικού - Ειρηνικού», θέλοντας «να αντικαταστήσει τις ΗΠΑ στην παγκόσμια κυριαρχία στο μέλλον».
• Η Ρωσία επίσης χαρακτηρίζεται «αναθεωρητική δύναμη», που «επιχειρεί να πετύχει την επιβολή εξουσίας σε άλλες χώρες της περιφέρειάς της», στο πλαίσιο κυβερνητικών, οικονομικών και διπλωματικών αποφάσεων. Πως «χρησιμοποιεί καινοτόμες τεχνολογίες για να απαξιώσει και να ανατρέψει τις δημοκρατικές διαδικασίες σε Γεωργία, Κριμαία, Ανατολική Ουκρανία». Κατηγορείται επίσης πως προσπαθεί να πολώσει «τις δομές ασφαλείας και οικονομίας» σε χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και της Μέσης Ανατολής «προς όφελός της».
• Το Ιράν και η Βόρεια Κορέα χαρακτηρίζονται «κράτη ταραξίες» (rogue states). Το πρώτο κατηγορείται πως «συνεχίζει να σπέρνει τη βία και να παραμένει η μεγαλύτερη πρόκληση στη Μέση Ανατολή», επιδιώκοντας «να φτιάξει ένα τόξο επιρροής και αστάθειας, ενώ επιζητεί την περιφερειακή ηγεμονία». Η Β. Κορέα κατηγορείται ότι «προβαίνει σε παράνομες πράξεις και παράτολμη ρητορική παρά τις κυρώσεις του ΟΗΕ».

Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα, αναγνωρίζεται ότι οι ΗΠΑ «παλιά απολάμβαναν μία κυρίαρχη ανωτερότητα και υπεροχή, επιχειρούσαν και ανέπτυσσαν στρατό όπου και όποτε ήθελαν, ενώ σήμερα κάθε πεδίο συγκρούσεων διεκδικείται σε αέρα, στεριά, θάλασσα, διάστημα και κυβερνοδιάστημα»! Τονίζεται ακόμη ότι οι εμπορικές εφαρμογές της σύγχρονης προηγμένης τεχνολογίας «θα αλλάξουν την κοινωνία και τελικά τον χαρακτήρα του πολέμου». Διακρίνονται «κίνδυνοι» στο γεγονός ότι «κρατικοί και μη κρατικοί ανταγωνιστές και αντίπαλοι θα έχουν επίσης πρόσβαση σε πολλές τεχνολογικές εμπορικές εξελίξεις (...) διαβρώνοντας τη συμβατική υπεροχή μας την οποία το έθνος μας συνήθισε». Προτείνεται ακολούθως η προώθηση «προστατευτικών» πολιτικών και σε αυτούς τους τομείς, αφού επισημαίνεται ότι «η διατήρηση του τεχνολογικού πλεονεκτήματος θα απαιτήσει αλλαγές στη βιομηχανική κουλτούρα, στις πηγές επενδύσεων και στην προστασία της βάσης καινοτομιών εθνικής ασφάλειας».

Οσον αφορά την αντιμετώπιση «μη κρατικών» αντιπάλων και ανταγωνιστών, προτείνεται η αύξηση της συνεργασίας των ΗΠΑ με εταίρους και συμμάχους, αλλά και η αύξηση αυτών των συνεργασιών, όχι μόνο σε επίπεδο κρατικό, αλλά «και με πολυμερείς οργανισμούς, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, εταιρείες, φορείς στρατηγικής επιρροής που δίνουν ευκαιρίες συνεργασίας».

Δεν παραλείπεται η προσπάθεια να αξιοποιηθεί η αμερικανική πολεμική μηχανή για την τρομοκράτηση και «αντιμετώπιση» του «εσωτερικού εχθρού» (π.χ. εργαζομένων, μεταναστών κ.ά.), καθώς αναφέρεται ως αδιαμφισβήτητο γεγονός «ότι δεν υπάρχει πλέον το καταφύγιο της εσωτερικής ασφάλειας» στις ΗΠΑ.

«Η Αμερική είναι στόχος είτε τρομοκρατών είτε κακόβουλων χάκερ, κατά ιδιωτικών και δημόσιων υποδομών. Νέες απειλές σε επιχειρήσεις, κυβέρνηση, στρατό δημιουργούν σημαντικές αδυναμίες», αναφέρεται χαρακτηριστικά.

Πολυτάραχος και «διανθισμένος» από κόντρες σε διάφορα επίπεδα της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής και με πολλούς ανταγωνιστές στην αυλή και στο μεγάλο «γήπεδο» των ισχυρότερων ανταγωνιστών των ΗΠΑ ήταν ο πρώτος χρόνος του Αμερικανού Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ στην εξουσία.

Ο «μπαξές» είχε απ' όλα! Πολύμηνες κόντρες της νέας κυβέρνησης με την παλιά κρατική διοίκηση, που εμπόδισε για μήνες το διορισμό νέων υπουργών. Συνέχιση των «αέναων» ερευνών του ανεξάρτητου ανακριτή Ρόμπερτ Μιούλερ για την πιθανή ανάμειξη της Ρωσίας στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2016 και τις σχέσεις του προεκλογικού επιτελείου του Προέδρου με τη Μόσχα. Είδαμε ακόμη «θύελλα» αντιδράσεων πάνω στις αντιμεταναστευτικές πολιτικές της νέας κυβέρνησης, που καμώνεται πως θέλει να «προστατεύσει» τις θέσεις των Αμερικανών εργαζομένων από τους (πιο κακοπληρωμένους) ξένους μετανάστες, ενώ ταυτόχρονα διαιωνίζει τα καθηλωμένα (σε επίπεδα 30ετίας) φτηνά εργατικά ωρομίσθια, την ημιαπασχόληση και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας.

Υπήρξαν φορολογικές μεταρρυθμίσεις με ελάχιστες μειώσεις για τα λαϊκά στρώματα, όμως αυξάνει ή διατηρείται υψηλό το κόστος παροχής ιατροφαρμακευτικών και ασφαλιστικών υπηρεσιών, ενώ ταυτόχρονα χαρίζονται δισεκατομμύρια φόρων στους πάμπλουτους. Κατά τ' άλλα η ανεργία μειώθηκε στο 4,1%, από το 4,8% που την άφησε ο προηγούμενος Πρόεδρος Ομπάμα, μόνο που στους επίσημους ανέργους δεν προσμετρώνται εκατομμύρια μακροχρόνια ανέργων.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, οι χρηματιστές κάνουν πάρτι στη Γουόλ Στριτ. Ο δείκτης «S&P 500» αυξάνεται σταθερά κατά τουλάχιστον πέντε ποσοστιαίες μονάδες επί 395 μέρες συνεδριάσεων (ρεκόρ από το 1927!) και οι δείκτες «Dow Jones» και «Nasdaq» κατά 32%.

Η νέα αμερικανική κυβέρνηση έβγαλε τις ΗΠΑ από συμφωνίες όπως η Συμφωνία Εμπορίου Διειρηνικού (ΤΡΡ), η διεθνής Συμφωνία του Παρισιού για τις Κλιματικές Αλλαγές, ενώ διαπραγματεύεται ξανά περιφερειακές εμπορικές συμφωνίες όπως η NAFTA (Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου Βόρειας Αμερικής) και η συμφωνία με την ΕΕ (ΤTIP).

Στο μεταξύ, οι ΗΠΑ απειλούν να τινάξουν στον αέρα και τη διεθνή συμφωνία του 2015 για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα (γνωστή ως JCPOA, που υπογράφηκε από τις πέντε χώρες - μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και τη Γερμανία), ενώ βάζουν «φωτιά» στη Μέση Ανατολή, αναγνωρίζοντας... την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, δίνοντας ισχυρό πλήγμα στις προσδοκίες των Παλαιστινίων για ανεξάρτητη πατρίδα, όπως αυτό είχε προσδιοριστεί και με παλαιότερες αποφάσεις του ΟΗΕ...

Οσον αφορά σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και σχέδια, αυτά συνεχίζονται «κανονικά». Οι ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν μετρούν πλέον 17 χρόνια. Το χάος στη Λιβύη, μετά την ανατροπή Καντάφι, συνεχίζεται για έβδομη χρονιά. Ο πόλεμος στη Συρία συνεχίζεται για έβδομη χρονιά, ενώ ο Τραμπ αύξησε τα εκεί αμερικανικά στρατεύματα και κοντράρεται άγρια με την Τουρκία, με αιχμή δόρατος το Κουρδικό και τα μελλοντικά σχέδια για «αναδιατάξεις δυνάμεων» και επαναχάραξη συνόρων και νέα μοιρασιά.

Στα Βαλκάνια, οι πιέσεις για να μπουν και οι τελευταίες χώρες της περιοχής σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, στο πλαίσιο της κόντρας με τη Ρωσία, εντείνονται ασφυκτικά. Στην Κορεατική Χερσόνησο οι απειλές των ΗΠΑ εκτοξεύονται αφειδώς, ενώ οι δήθεν «αντιπυραυλικές» ομπρέλες που στοχεύουν το μεγαλύτερο ανταγωνιστή, την Κίνα, ξεδιπλώνονται μεθοδικά και σε περισσότερα στρατηγικά σημεία.