Οι παραμονές της φετινής Πρωτομαγιάς βρίσκουν την εργατική τάξη της χώρας μας, όλους τους εργαζόμενους, αντιμέτωπους με την αντιασφαλιστική επίθεση που εξαπέλυσε η κυβέρνηση. Αντικειμενικά η ταξική σύγκρουση παίρνει χαρακτήρα καθολικό. Σε πρώτη φάση μπροστά στα συνδικάτα βρίσκεται η πανελλαδική απεργία της Πέμπτης, αλλά και η επόμενη, της Πρωτομαγιάς, ενώ οργανώνονται και οι επόμενες κινητοποιήσεις. Με αφορμή αυτές τις απεργιακές κινητοποιήσεις, συζητάμε σήμερα με τον Γιώργο Μαυρίκο, μέλος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ. Μια συζήτηση εφ' όλης της ύλης, για τα προβλήματα της εργατικής τάξης, την κατάσταση στα συνδικάτα, τη δράση των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων, αλλά και τη θέση που πρέπει να πάρουν οι εργαζόμενοι στη σύγκρουση που βρίσκεται σε εξέλιξη και που πρέπει να κλιμακωθεί.

-Πηγαίνοντας για την Πρωτομαγιά του 2001, άνοιξε ήδη το μέτωπο του Ασφαλιστικού. Ποιες είναι οι ευρύτερες συνθήκες, μέσα στις οποίες συναντά η εργατική τάξη αυτή την κορυφαία ημέρα;

- Η φετινή Πρωτομαγιά έχει τα δικά της ξεχωριστά ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά. Αυτό στοιχειοθετείται πρώτα από όλα, από τον πελώριο πλούτο, τα υπερκέρδη που 'χουν συσσωρεύσει η αστική τάξη και η πλουτοκρατία. Μιλάμε για μια χώρα που πριν από ένα χρόνο ήταν πρώτη σε κέρδη στην Ευρώπη και δεύτερη στον κόσμο μετά τις ΗΠΑ, με βάση τα στοιχεία του ΟΟΣΑ. Ταυτόχρονα, μαζί με αυτή την κατάσταση έχουμε μια ένταση της επίθεσης σ' όλα τα μέτωπα από την πλευρά του κεφαλαίου σε βάρος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Εχουμε βάθεμα της εκμετάλλευσης.

- Είμαστε σε μια κατάσταση, όπου ο καπιταλισμός εμφανίζει και πάλι το πραγματικό του πρόσωπο. Που δείχνει τα δόντια του;

- Είμαστε σε φάση που έχει προσωρινά το πάνω χέρι ο καπιταλισμός. Που σημαίνει ένταση της προσπάθειάς του, για να αυξήσει το βαθμό εκμετάλλευσης, για να πάρει αυτό που λέγαμε κοινωνική ρεβάνς, ν' αφαιρέσει ό,τι δικαιώματα. Ολη αυτή η κατάσταση σήμερα αντανακλάται στο επίπεδο της εργατικής τάξης. Η ανεργία μεγαλώνει. Τα επίσημα στοιχεία μιλάνε για 13%, αν σε αυτά βάλουμε αλλοδαπούς, μερική απασχόληση, ακουμπά στο 20%, μπορεί και παραπάνω. Η τάση στην ανεργία είναι να αυξάνει.

Γι' αυτό καταφεύγουν σε μέτρα, με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, που στόχο έχουν να μοιράσουν την απασχόληση όχι να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Αν δούμε στον τομέα του εισοδήματος η κατάσταση είναι τραγική. Αυτό αποδεικνύεται και μέσα από τις συλλογικές συμβάσεις, τη φορολογία και μέσα από τα ιδιωτικοοικονομικά χαρακτηριστικά στην Παιδεία, στην Υγεία και παντού. Τα στοιχεία δείχνουν ότι το 1/3 είναι κάτω από τα όρια της φτώχειας.

- Ομως παρά τα προβλήματα σήμερα, η κατάσταση των εργατών εμφανίζεται καλύτερη από ό,τι ήταν 20 χρόνια πριν...

-Εμείς δε συγκρίνουμε το σημερινό εργάτη που σήμερα έχει παπούτσια, πώς ήταν πριν από 30 χρόνια, που μπορεί να ήταν ξυπόλυτος. Εμείς βλέπουμε ποιες είναι οι σύγχρονες, οι σημερινές ανάγκες και απαιτήσεις της εργατικής οικογένειας όχι μονάχα για την αναπαραγωγή της εργατικής της δύναμης, αλλά και για να ικανοποιήσει στοιχειώδεις άλλες ανάγκες της.

Σήμερα το πρόβλημα δεν είναι αν έχει παπούτσια ή δεν έχει. Το παιδί του εργάτη, του επαγγελματοβιοτέχνη, του αγρότη πρέπει να μάθει γράμματα και για να μάθει γράμματα πρέπει να πληρώσει ακριβά τα γράμματα που θα μάθει. Η εργατική οικογένεια θέλει περίθαλψη και για να την έχει πρέπει να την πληρώσει ξανά. Την υποχρεώνουν στα φακελάκια, την υποχρεώνουν σε περίθαλψη τέταρτης και πέμπτης κατηγορίας. Το ίδιο στις υπηρεσίες Πρόνοιας και στην Κοινωνική Ασφάλιση. Σήμερα επίσης, η εργατική οικογένεια έχει ανάγκη για τη μόρφωση, την ψυχαγωγία. Εχει ανάγκες που η ίδια η ζωή βάζει μπροστά, η τεχνολογία,... Θέλει το κομπιούτερ και το παιδί του εργάτη, δεν μπορεί να μείνει έξω από αυτή τη διαδικασία. Αρα, λοιπόν, όλη αυτή η κατάσταση σήμερα συνθέτει αυτό που λέμε σύγχρονες ανάγκες της εργατικής οικογένειας. Για μας αυτό είναι το κριτήριο. Δεν είναι, λοιπόν, κριτήριο, τι γινόταν την εποχή του Μεταξά. Κριτήριο είναι το σήμερα και το αύριο των δικαιωμάτων και απαιτήσεων της εργατικής και λαϊκής οικογένειας όπως αυτές διαμορφώνονται.

- Μιλάμε για μια σύγχρονη φτώχεια, μια φτώχεια με άλλη μορφή. Η δράση των συνδικάτων, επιτρέπει σήμερα στην εργατική τάξη στοιχειωδώς να κατοχυρώνει τα δικαιώματά της;

-Η κατάσταση συνολικά στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι καλή. Και στη συμμετοχή στη ζωή των συνδικάτων, στις γενικές συνελεύσεις, στις ψηφοφορίες, αλλά κυρίως στη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις. Είμαστε όχι απλά πίσω από τις ανάγκες, αλλά και πίσω από τις δυνατότητες.

- Φταίνε οι «κακοί» εργάτες; Δηλαδή, ο εργάτης δεν καταλαβαίνει ή δεν παίρνει κανένα μήνυμα από τα συνδικάτα, για να οργανωθεί σε αυτά;

-Οι λόγοι είναι πάρα πολλοί. Είναι η φτώχεια, η αβεβαιότητα για την εργατική οικογένεια, τα προβλήματα, ο βραχνάς της καθημερινής επιβίωσης, ο φόβος για το αύριο είναι ανασταλτικός παράγοντας. Δεύτερον είναι η εργοδοτική και κυβερνητική τρομοκρατία. Η ένταση του αυταρχισμού. Τρίτον είναι οι απολύσεις. Τέταρτον είναι μια προσπάθεια για ιδεολογική παρέμβαση που κάνει χρόνια τώρα η άρχουσα τάξη να υποκύψουμε στη λογική «ο σώζων εαυτόν σωθείτω». Ειδικά μετά το 1989 - '91, αυτός ο συρφετός ότι δήθεν «οι ιδεολογίες τελείωσαν», έσπειρε την απογοήτευση και πως τώρα ο καθένας θα πρέπει να κοιτάξει για τον εαυτό του και ο θεός για όλους..!

Από την άλλη, ένας από τους πιο βασικούς λόγους είναι η εικόνα που αποπνέει η γραμμή ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Ουσιαστικά λένε στον εργάτη ότι δεν αξίζει να παλεύεις, ότι τα συνδικάτα είναι για να προετοιμάζουν πολιτευτές, βουλευτές, υπουργούς. Του λένε λοιπόν, κάτσε σπίτι και κάποιοι άλλοι θα διαχειρίζονται για σένα με την κυβέρνηση τα ζητήματά σου.

Μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα υπάρχουν δύο κόσμοι διαφορετικοί. Η μια πλευρά που την εκφράζουν οι εκπρόσωποι του κυβερνητικού και του εργοδοτικού συνδικαλισμού, δηλαδή οι ηγεσίες στη ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και από την άλλη είναι οι θέσεις που εκφράζει, η πολιτική που προωθεί και οι πρακτικές που αναπτύσσει το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο.

- Δηλαδή δεν παίζουν ούτε αυτόν τον κλασικό ρόλο, έστω να περιφρουρήσουν αυτά για τα οποία ιδρύεται ένα συνδικάτο; Το μισθό, τη συλλογική σύμβαση, έστω το ελάχιστο;

-Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας περίπου του '80, τα συνδικάτα γενικά πάλευαν για συμβάσεις, για τις απολύσεις, για το επίδομα, την άδεια, για τέτοια ζητήματα που μπορεί να βελτίωναν επιμέρους τομείς. Βεβαίως, δεν αντιμετώπιζαν συνολικά το ζήτημα της εργατικής τάξης, αλλά κάτι κάνανε. Σήμερα, όμως, ούτε αυτό κάνουν. Σήμερα, οι ηγεσίες των συνδικάτων αυτών έχουν μετατραπεί σε μηχανισμό. Είναι συνειδητή αυτή η μετάλλαξη. Σε ένα μηχανισμό, που προλειαίνει το πέρασμα αυτών των πολιτικών, δηλαδή της άρχουσας τάξης, του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων. Στο θέμα των εργασιακών σχέσεων και το ασφαλιστικό, χρησιμοποίησαν το εργαλείο του «κοινωνικού διαλόγου». Ενώ το ταξικό κίνημα λέει αγώνας, πάλη, σύγκρουση, ρήξη, αυτοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι μετά τις ανατροπές του '91 τώρα πια, οι αγώνες είτε αποτελούν παρελθόν είτε θα έχουν χαρακτήρα εθιμικό.

-Οπως ο Λάσκαρης είχε κηρύξει το «τέλος της πάλης των τάξεων»;

-Πριν από αυτόν, το είχε πει ο Μεταξάς και σήμερα προσπαθούν αυτές οι δυνάμεις να το κάνουν πράξη. Οι άλλοι τα είπανε αλλά δεν κατάφεραν να το κάνουν. Οι σημερινοί, αξιοποιούν αυτή την πείρα και ξέρουν ότι τα κάστρα από μέσα αλώνονται. Και είδαμε και πρόσφατα με το στημένο παιχνίδι του «κοινωνικού διαλόγου» «Γιάννης να κερνάει Γιάννης να πίνει»... Η πολιτική του κεφαλαίου να εφαρμόζεται και στην εργατική τάξη να δημιουργείται η αυταπάτη, ότι έγινε διάλογος, έγινε κάποια συζήτηση, κάποια αντιπαράθεση και η κυβέρνηση που στο τέλος έχει την αρμοδιότητα και την ευθύνη να εξασφαλίζει λευκό χαρτί και να νομοθετεί.

- Μήπως ξεκινάμε πάλι από το μηδέν; Από την προσπάθεια να οργανωθεί ο εργάτης, να δουλέψει στο σωματείο;

- Οι προσπάθειες που κάνει σήμερα το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα μέσα από το ΠΑΜΕ δεν ξεκινούν από το μηδέν. Δηλαδή, έχουμε τη συσσωρευμένη πείρα από τη δράση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος στη χώρα μας μέχρι τη δικτατορία του '67. Και μέσα από την ίδια τη ΓΣΕΕ παλαιότερα και με την ενωτική ΓΣΕΕ ακόμα παλαιότερα. Είναι μια πλούσια εμπειρία αυτή, που προσπαθούμε σήμερα να την αξιοποιήσουμε. Εχουμε τη μεταδικτατορική πάλη. Την πάλη για τον εκδημοκρατισμό και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Σήμερα το βασικό ζήτημα που επιχειρεί το ΠΑΜΕ να κάνει και ενόψει της Πρωτομαγιάς του 2001, είναι πώς θα πυκνώσει και θα ενισχυθεί η γραμμή της αντίστασης και της αντιπαράθεσης με τις πολιτικές του κεφαλαίου και της κυβέρνησης. Πιο συγκεκριμένα ή μάλλον το πιο επίκαιρο που προσπαθούμε είναι να εκφραστεί αυτή η πύκνωση στη μεγάλη σύγκρουση για την Κοινωνική Ασφάλιση.

-Πάνω σε αυτό, στη γραμμή της πύκνωσης και ενίσχυσης, προβάλλονται εμπόδια από το εσωτερικό του κινήματος;

-Και το τελευταίο, το 30ό Συνέδριο της ΓΣΕΕ, ήρθε να επιβεβαιώσει, ότι στους παράγοντες που δρουν καταλυτικά είναι η γραμμή των ηγεσιών της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και της Αυτόνομης Παρέμβασης. Και οι τρεις αυτές ηγεσίες έχουν μεγάλες ευθύνες. Βέβαια, η κάθε μια έχει άλλης ποιότητας ευθύνες. Η μεν ΠΑΣΚΕ έχει την πρωτοκαθεδρία σε μεγάλες οργανώσεις και παίζει το ρόλο του πολιορκητικού κριού, στη λογική του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Η ΔΑΚΕ με την προοπτική ότι η ΝΔ θα έρθει στην κυβέρνηση, στηρίζει τώρα τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, για να παίξει αύριο αυτή το ρόλο του ...κριού. Με εναλλαγή της θέσης δηλαδή. Σε ό,τι αφορά την ΑΠ, δύο είναι οι βασικοί λόγοι που τη σέρνουν σε αυτή τη συμμαχία. Ο ένας είναι η πίστη και η αφοσίωση που έχει στην ΕΕ και στην ΟΝΕ. Αυτά είναι δεσμά βαριά. Ο δεύτερος είναι η λογική της θεσμολαγνίας και της συνδιαχείρισης.

Οι τρεις παρατάξεις, με τακτικές και ελιγμούς, ακολουθούν μια έξυπνη και προσεγμένη πορεία. Ορισμένες φορές στα λόγια εμφανίζονται να αντιτίθενται σε πολιτικές της κυβέρνησης. Ταυτόχρονα, αναπτύσσουν τη θεωρία του «ρεαλισμού», δηλαδή θεωρούν ρεαλιστικό να αυξάνονται τα κέρδη και επίσης ρεαλιστικό η κατώτερη σύνταξη να είναι 117.000 δραχμές. Εχουν υιοθετήσει τη θεωρία της ανταγωνιστικότητας, τη θεωρία της παραγωγικότητας, τη θεωρία του εφικτού, τη λογική του μικρότερου κακού. Μαζί με όλα αυτά επίσης θέλουν να εμφανίζουν το ΠΑΜΕ και την ταξική αντίληψη ότι είναι μαξιμαλιστές και εξωπραγματικοί, που ζητάνε ή όλα ή τίποτα ή όλα εδώ και τώρα κλπ.

Ολη αυτή η κατάσταση δημιουργεί σύγχυση στο μυαλό του εργάτη και σου λέει: «Γιατί να παλέψω, να πάρω μέρος σε μια τουφεκιά; Γιατί να 'ρθω να παλέψω, αφού λένε ότι δε γίνεται τίποτε με τον αγώνα; Αφού ρεαλιστικό και εφικτό θεωρείται εκείνο, το άλλο, το παράλλο. Αρα λοιπόν, κάθομαι στην τηλεόραση και εσείς ας τα λέτε στα κανάλια». Ετσι, λοιπόν, κρατάν τον κόσμο μακριά από τα συνδικάτα, σπέρνουν μια γενική ανυποληψία για τις οργανώσεις και αποστροφή. Ιδιαίτερα στη νεολαία που, από τη φύση της, είναι ένα κομμάτι δυναμικό που θέλει να σιχτιρίσει, και βλέπει συνδικαλιστικές ηγεσίες με τις γραβάτες, με τα κυριλέ..! Πώς να κερδίσεις έτσι τη νεολαία; Ολη αυτή η κατάσταση, η τακτική αυτών των ηγεσιών συνθέτουν μια κρίση στο συνδικαλιστικό κίνημα που όμως είναι κρίση της γραμμής της συναίνεσης. Σε κρίση βρίσκεται η γραμμή του συμβιβασμού. Σε αδιέξοδο βρίσκεται η γραμμή της υποταγής. Αυτή η γραμμή που πρέπει να ηττηθεί, για να μπορέσει να ελπίζει το συνδικαλιστικό κίνημα.

- Γιατί επιμένετε στο ζήτημα των δύο γραμμών, τι θέλετε να αναδείξετε;

-Με τις δύο γραμμές θέλουμε να υπογραμμίσουμε ότι υπάρχουν δύο βασικές τάξεις σ' αυτή την κοινωνία. Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να είναι από τη μια μπάντα, με την μπάντα της τάξης του, των συμφερόντων της, με τη φτωχή αγροτιά και τους επαγγελματοβιοτέχνες. Η διέξοδος και η προοπτική σε αυτή τη γραμμή βρίσκεται. Αυτό έρχεται να το επιβεβαιώσει από το 1918 μέχρι σήμερα η πορεία των γεγονότων και των εξελίξεων. Οταν το συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα ακολουθούσε μια γραμμή συνεπή, μια γραμμή πάλης έχει αποτελέσματα να επιδείξει. Οποτε μπλέκεται στα γρανάζια της συναίνεσης, η εργατική τάξη την πληρώνει με σημαντικές απώλειες στα δικαιώματά της.

- Μεγάλο πρόβλημα, όμως, παραμένει η οργάνωση των νέων εργατών, που ίσως όλα αυτά να τους είναι και λίγο αδιάφορα.Απευθύνεστε σ' αυτούς και τι τους λέτε;

-Εχουν περάσει δύο χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΜΕ. Στα δύο χρόνια αυτά πιστεύουμε ότι η ζωή, η δράση και οι θέσεις του ΠΑΜΕ, έχουν δείξει ότι είμαστε διαφορετικοί. Τα συλλαλητήρια ενάντια στον πόλεμο, οι αποκλεισμοί των συνόρων στους Ευζώνους, τα συσσίτια που διοργανώσανε στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, οι καταλήψεις Υπουργείων, όπως η πιο πρόσφατη στο υπουργείο Εργασίας. Η κόντρα και η αντιπαράθεση για την Κοινωνική Ασφάλιση, όπως μέχρι τώρα έχει φανεί, και θα ενταθεί το επόμενο διάστημα, όπως κάναμε καθαρό και προχτές μπροστά στου Μαξίμου, ο τρόπος με τον οποίο προσπαθούμε να επικοινωνούμε με τους εργαζόμενους, η στάση μας στο συνέδριο της ΓΣΕΕ, υπογραμμίζουν ότι το ΠΑΜΕ μπορεί να εκφράσει σήμερα τη ζωντάνια που διακρίνει τη νεολαία, τη μαγκιά, τον τσαμπουκά της νεολαίας, τη διάθεσή της να κοντράρει, να αντισταθεί, να χτυπηθεί, να μη σκύψει το κεφάλι.

Νομίζουμε, λοιπόν, ότι χτίζουμε αργά, βασανιστικά, αλλά πάντως ελπιδοφόρα, στη σύγκρουση αυτή ανάμεσα στη γραμμή που συγκρούεται στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα από τη μια, τη γραμμή της συναίνεσης και από την άλλη τη γραμμή της ταξικής πάλης. Νικητής δεν μπορεί, παρά να είναι η γραμμή της ταξικής πάλης και σ' αυτή την έκβαση σημαντικό ρόλο, θα παίξει η εργαζόμενη νεολαία.

- Μέτρα για να εκφραστεί όλο αυτό στην πράξη παίρνετε και ποια;

-Δεν μπορούμε να πούμε ότι είμαστε ευχαριστημένοι από όσα μέχρι τώρα έχουμε κάνει. Πιστεύουμε όμως ότι μέχρι τη μέρα της Πρωτομαγιάς, θα αξιοποιήσουμε μέρα και νύχτα, προκειμένου να εκφραστεί αυτή την κορυφαία πολιτική στιγμή για την εργατική τάξη η δυναμική του ταξικού κινήματος. Με τις περιοδείες στους χώρους δουλιάς, με την κουβέντα, την ενημέρωση, με τη συζήτηση στις συνοικίες, τα καφενεία, τις καφετέριες, με τις επισκέψεις σε γιαπιά, εργοστάσια, σε κλάδους, θέλουμε να οργώσουμε όλη την Ελλάδα. Ωστε τη μέρα αυτή, ο όγκος και ο παλμός των απεργών να καταγράψει τη διάθεση του λαϊκού κινήματος να μην επιτρέψει να εφαρμοστούν πολιτικές σε βάρος του. Ξέρουμε ότι είναι φιλόδοξη αυτή η αντίληψη. Ομως, παραφράζοντας αυτό που είχε πει ο Τσε μπορούσαμε να πούμε «πρέπει να είμαστε ρεαλιστές, πρέπει να κυνηγούμε αυτό που φαίνεται αδύνατο».

Αλλωστε, οι αγώνες του ΠΑΜΕ έχουν φέρει αποτελέσματα. Πρώτα από όλα πρέπει να δει κανένας, πως αυτοί οι ελιγμοί της κυβέρνησης και η προσπάθεια να χρυσώσει το χάπι δεν είναι άσχετη με την πάλη και την αντίσταση των ταξικών δυνάμεων. Στη φάση που βρισκόμαστε πρέπει να βλέπουμε και το τι διατηρούμε, όχι μόνο τι κερδίζουμε, αλλά και τι δε χάνουμε χωρίς βέβαια να είναι αυτό το κυρίαρχο. Αποτέλεσμα της πάλης και της δράσης αυτής είναι και η κήρυξη της 24ωρης πανελλαδικής απεργίας στις 26 Απρίλη. Σήμερα ένας κόσμος βλέπει στο ΠΑΜΕ την ελπίδα. Είναι αποτέλεσμα αυτής της δράσης και όχι γιατί τα λέμε ωραία. Το τελευταίο μαχητικότατο συλλαλητήριο στο υπουργείο Εργασίας που συγκέντρωσε και συσπείρωσε κόσμο διάφορων ιδεολογικών αντιλήψεων, έδειξε ότι ένας κόσμος ενισχύει τη συλλογικότητα, τη συλλογική δράση. Το πιο σημαντικό είναι οι παρακαταθήκες και οι προϋποθέσεις που δημιουργούνται για να αναζωογονηθεί το συνδικαλιστικό κίνημα.

- Η φετινή, λοιπόν, Πρωτομαγιά είναι μια νέα αφετηρία;

-Η φετινή Πρωτομαγιά αποτελεί νέο εφαλτήριο, νέο αγωνιστικό ξεκίνημα. Και αυτό γιατί είναι ταυτισμένη με την κορυφαία επίθεση κατά της εργατικής τάξης από την κυβέρνηση και το κεφάλαιο στην Κοινωνική Ασφάλιση. Μιλάμε για μια επίθεση που αφορά το σύνολο των εργαζομένων, το σύνολο της φτωχής αγροτιάς, των επαγγελματοβιοτεχνών. Μια επίθεση που δεν αφαιρεί απλά 10, 20.000 δραχμές από τον μισθό ή δεν περιορίζει την άδεια. Δεν κρίνονται κάποια ζητήματα, κρίνονται όλα στο θέμα της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Ετσι, λοιπόν, η Πρωτομαγιά αυτή μπορεί να αποτελέσει το ξεκίνημα, για να διαμορφωθούν οι όροι, προκειμένου να ενταθεί η πάλη της εργατικής τάξης, για να υπερασπίσει κατακτήσεις και να απαιτήσει σύγχρονες ανάγκες, δικαιώματα. Είναι καθαρό πως ο αγώνας θα συνεχιστεί και μετά την Πρωτομαγιά. Αυτό απαιτεί από μας και στις εκδηλώσεις πριν την Πρωτομαγιά αλλά και στην κορυφαία εκδήλωσή της την 1η Μάη άλλη ποιότητα και άλλη ποσότητα.

Η καθολική συμμετοχή των εργαζομένων στην Αθήνα και σε όλες τις πόλεις κάτω από τα λάβαρα των ταξικών δυνάμεων, θα είναι μήνυμα με πολλούς αποδέκτες. Στις εκδηλώσεις μέχρι την Πρωτομαγιά να στήσουμε επιτροπές αγώνα, συντονιστικές επιτροπές. Σήμερα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι δεν είναι άτρωτη η πολιτική της κυβέρνησης στο θέμα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Εκτιμούμε ότι αν καταφέρει και βγει στο δρόμο η πλειοψηφία των εργαζομένων, αν οξυνθούν οι μορφές πάλης και βαθύνει η ρήξη με την κυβέρνηση, το κεφάλαιο, τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, βάσιμα μπορούμε να ελπίζουμε ότι μπορούμε να δυσκολέψουμε την εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Η Πρωτομαγιά είναι αφετηρία για νέους αγώνες και ο αγώνας αυτός θα πρέπει να κορυφώνεται και να ανεβαίνει.