Εκθεση με χαρακτικά του μεγάλου Γερμανού καλλιτέχνη Μαξ Μπέκμαν, από τη συλλογή του Μουσείου Σπρένγκελ στο Ανόβερο, φιλοξενείται στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στη Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για μια σημαντική έκθεση, η οποία πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Ινστιτούτο «Γκαίτε» και θα διαρκέσει έως τις 13 του Μάη.

Οι ναζιστές χαρακτήρισαν την τέχνη του Μαξ Μπέκμαν «εκφυλισμένη» και τον ανάγκασαν το 1932 να παραιτηθεί από τη Σχολή Καλών Τεχνών της Φρανκφούρτης, ενώ παράλληλα, απομακρύνθηκαν τα έργα του από τα μουσεία. Μέχρι το 1937 κατασχέθηκαν πάνω από 500 πίνακές του. Κάποιοι άλλοι τον θεωρούσαν ως το «μοναχικό» της γερμανικής τέχνης. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης πίστευε στο αδάμαστο ανθρώπινο πνεύμα και προσπάθησε μέσα από το έργο του να ανιχνεύσει σε βάθος την ανθρώπινη ύπαρξη.

Αν και είναι σωστό ότι ο Μ. Μπέκμαν δεν κατατάσσεται με σαφήνεια σε κάποια από τις τάσεις της εποχής του, και, επομένως, δεν είναι δυνατόν να χαρακτηριστεί εκπρόσωπος του εξπρεσιονισμού, του ρεαλισμού ή της νέας αντικειμενικότητας, δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι παρέμεινε ανεπηρέαστος από την τέχνη του καιρού του. Οι επιρροές αυτές φαίνονται πιο καθαρά στο χαρακτικό του έργο: στις πρώτες του λιθογραφίες από την περίοδο 1907-1912, όπου κυριαρχούν οι έντονες αντιθέσεις ανάμεσα στο φως και στη σκιά χρώματος και οι μαλακές γραμμές μαρτυρούν πόσο κοντά βρίσκεται στους Γερμανούς ιμπρεσιονιστές (Λίμπερμαν, Σλέφογκτ, Κορίντ). Ωστόσο, αντίθετα από τους ιμπρεσιονιστές, η προσοχή του συγκεντρώνεται σχεδόν αποκλειστικά στον άνθρωπο.

Ηδη από την αρχή του χαρακτικού του έργου, ο Μ. Μπέκμαν δείχνει την προτίμησή του για δραματικά γεγονότα, τα οποία εικονογραφεί σε σειρές. Αργότερα θα εικονογραφήσει έργα θρησκευτικού περιεχομένου, καθώς και έργα της κλασικής και σύγχρονης λογοτεχνίας.

Η χαρακτική του Μ. Μπέκμαν μπορεί να χωριστεί σε τρεις περιόδους που διαφέρουν μεταξύ τους από την άποψη του ύφους. Η πρώτη περίοδος αρχίζει με μια αυτοπροσωπογραφία του 1901, όπου ο δεκαεφτάχρονος παρουσιάζει τον εαυτό του στον κόσμο κάνοντας ένα μορφασμό που υποδηλώνει κραυγή. Είναι κάτι σαν μια αρχέγονη κραυγή που ζητά ανθρωπισμό. Στη δεύτερη φάση, το σαφώς σκληρότερο και πλουσιότερο σε αντιθέσεις ύφος του Μ. Μπέκμαν επικεντρώνεται στο θέμα «Πόλεμος», τον οποίο ο καλλιτέχνης, στρατιώτης στο βελγικό μέτωπο, βίωσε στο ίδιο του το πετσί. Και μόνο μετά το 1924, με έργα όπως «Η κωφάλαλη», «Ξαπλωμένο γυμνό», αλλά και κατόπιν με τους μεγάλους κύκλους «Αποκάλυψη» και «Ημέρα και όνειρο», αρχίζει η χαρακτική τεχνοτροπία του καλλιτέχνη να θυμίζει ολοένα και περισσότερο σχέδιο και να προσλαμβάνει χαρακτήρα ζωγραφικής, καθώς ο καλλιτέχνης χρωματίζει με ακουαρέλες ένα μέρος του εκάστοτε χαρακτικού κύκλου.