Το χιλιοπαιγμένο παιχνίδι της «καλής» και «προοδευτικής» σοσιαλδημοκρατίας, που θα βάλει φρένο στο «νεοφιλελευθερισμό» και τον «ακροδεξιό λαϊκισμό», ξαναστήθηκε τις προηγούμενες μέρες με αφορμή τη διήμερη συνάντηση ξεφωνημένων σοσιαλδημοκρατών, «πράσινων», εργοδοτικών συνδικαλιστών κ.ο.κ. απ' όλη την Ευρώπη, την οποία φιλοξένησε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα, στο κατ' ευφημισμόν «Προοδευτικό Φόρουμ».

Αρκεί, βέβαια, μια ματιά στους «τέσσερις πυλώνες» που θα στηριχθεί το εγχείρημα της συμπόρευσης των δυνάμεων αυτών, για να φανεί ότι το πραγματικό ζητούμενο στις διεργασίες όπου πρωτοστατεί ο ΣΥΡΙΖΑ, πατάει «γερά» στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου. Από τη θωράκιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας έως τις «προσαρμογές» στην ιμπεριαλιστική ένωση της ΕΕ. Και από το «φρεσκάρισμα» της σάπιας σοσιαλδημοκρατίας ως δύναμης ενσωμάτωσης μέχρι τα παραμύθια περί «νέων κοινωνικών συμβολαίων», ώστε να αποσπάται η λαϊκή συναίνεση ή έστω ανοχή στην πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, αυτή είναι η «σταθερά».

Ως πρώτος «πυλώνας» παρουσιάζεται αυτός της «δημοκρατικής» ΕΕ, «με στόχο και αίτημα τη λογοδοσία των αποφασιστικών οργάνων της ΕΕ, την ενίσχυση των εξουσιών του Ευρωκοινοβουλίου και τη συνταγματική ενίσχυση πρωτοβουλιών των Ευρωπαίων πολιτών».

Τι λένε; Οτι η ένωση του κεφαλαίου μπορεί τάχα να αλλάξει χαρακτήρα, με ένα «λούστρο» δημοκρατικής νομιμοποίησης στις βαθύτατα αντιλαϊκές της αποφάσεις. 'Η με μερικές προσαρμογές στους μηχανισμούς της, από αυτές που έχουν δει πολλές φορές οι εργαζόμενοι, αλλά και απ' αυτές που αναζητεί το κεφάλαιο, προκειμένου η ιμπεριαλιστική ένωση να γίνει πιο αποτελεσματική στο αντιλαϊκό της έργο. Μιλάνε για μια κατ' επίφαση δημοκρατία, που θα δημιουργεί την αίσθηση στο λαό ότι συμμετέχει ο ίδιος στη διαμόρφωση των αποφάσεων και στη χάραξη πολιτικής. Κι ότι μ' αυτόν τον τρόπο θα ελέγχει τάχα και θα μπορεί να βάλει φρένο στην ασυδοσία των μονοπωλιακών ομίλων.

Αυτά τα χιλιοειπωμένα και χρεοκοπημένα παραμύθια διακινεί η «νέα» σοσιαλδημοκρατία, για να ξαναβρεί η ιμπεριαλιστική ένωση «τη χαμένη της αίγλη, τη χαμένη της λαϊκή αποδοχή», όπως έλεγε και ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στο φόρουμ. Μήπως όμως οι εργαζόμενοι δεν άκουγαν τα ίδια όταν θεσμοθετούνταν ξανά η «αναβάθμιση» του Ευρωκοινοβουλίου, πριν από μερικά χρόνια, ως εγγύηση για «περισσότερη δημοκρατία» στην ΕΕ; Τι άλλαξε για το λαό; Απολύτως τίποτα...

Το στόχο της ενσωμάτωσης των φτωχών - λαϊκών στρωμάτων όσο και της παγίωσης των αντιλαϊκών ανατροπών όλων των προηγούμενων χρόνων έρχεται να υπηρετήσει και ο δεύτερος «πυλώνας». Πίσω από τις διακηρύξεις περί «άρσης των ανισοτήτων», «κατοχύρωσης των συλλογικών δικαιωμάτων» και «καθολικής πρόσβασης των Ευρωπαίων πολιτών σε εγγυημένες κοινωνικές υπηρεσίες» βρίσκονται οι «γνώριμοι» μηχανισμοί διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, που αφήνει πίσω της η πολιτική υπέρ του κεφαλαίου. Μηχανισμοί που στόχο έχουν όχι βέβαια την ικανοποίηση των εργατικών και λαϊκών αναγκών, αλλά τη διασφάλιση της «κοινωνικής συνοχής» με επιδόματα φτώχειας, μέτρα ανακύκλωσης της ανεργίας κ.ο.κ., ως μόνιμα «υποκατάστατα» των δικαιωμάτων που ξηλώθηκαν σε Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία κ.α.

Στο «ξήλωμά» τους, άλλωστε, όπως και στο περαιτέρω «φούντωμα» των κοινωνικών ανισοτήτων, πρωτοστάτησε από κυβερνητικές και άλλες θέσεις η σοσιαλδημοκρατία, διεκπεραιώνοντας την περίοδο πριν από την κρίση ένα μεγάλο όγκο καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και κλιμακώνοντας την αντιλαϊκή πολιτική στην περίοδο της κρίσης για το ξεπέρασμά της προς όφελος του κεφαλαίου.

Τρίτος «πυλώνας» είναι «Η μάχη για την κλιματική αλλαγή και τον οικολογικό μετασχηματισμό της Ευρώπης με ένα "πράσινο new deal"». Ωθηση στις πράσινες μπίζνες, δηλαδή, με καμουφλάζ την υποτιθέμενη προστασία του περιβάλλοντος που κακοποιείται ασύστολα απ' τα μονοπώλια και το κυνήγι του κέρδους. Με τα ίδια λόγια, σε ανύποπτο χρόνο, μια δεκαετία πριν, όταν η πράσινη οικονομία έκανε το «ντεμπούτο» της στην πολιτική ορολογία, ο Ελληνας επίτροπος για το περιβάλλον παραδεχόταν ότι «η δέσμη μέτρων της ΕΕ για τις κλιματικές αλλαγές και την Ενέργεια δημιουργεί τη βάση για ένα νέο, πράσινο "new deal", που θα ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής βιομηχανίας σε διεθνές επίπεδο», ενώ άλλοι εντός της χώρας δεν δίσταζαν να υποστηρίζουν πως «οι πράσινες μπίζνες είναι οι καλύτερες μπίζνες» σε κλάδους όπως Ενέργεια, κατασκευές, μεταφορές, ύδρευση, διαχείριση απορριμμάτων, τρόφιμα.

Μεγάλο μέρος, βέβαια, από το «ζουμί» του όλου εγχειρήματος βρίσκεται στον τέταρτο «πυλώνα», την «παρέμβαση στην οικονομική διακυβέρνηση με στόχο τον εκδημοκρατισμό της, με λογοδοσία της ΕΚΤ, έκδοση ευρωομολόγων και αποτύπωση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης στους προϋπολογισμούς της ΕΕ».

Πρόκειται για προτάσεις που αποτυπώνουν ένα μέρος του αστικού προβληματισμού για το «μέλλον» της ιμπεριαλιστικής ένωσης, σε ό,τι αφορά τη δυνατότητά της πιο αποτελεσματικά να αντιμετωπίζει τους κινδύνους για τα μονοπώλιά της. Εκφράζουν, ταυτόχρονα, τις μεγάλες αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ και τις αξιώσεις των αστικών τάξεων σε κράτη - μέλη που είδαν την ψαλίδα της ανισομετρίας να ανοίγει σε βάρος τους τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης για μεγαλύτερο επιμερισμό της χασούρας, στήριξη απ' την ΕΕ στην προσπάθεια να ανακάμψει η ανταγωνιστικότητά τους. Αυτών τα συμφέροντα βρίσκονται πίσω από τις διακηρύξεις περί «εκδημοκρατισμού» του τραπεζικού συστήματος της ΕΕ (!), «δικαιότερης» μοιρασιάς στους ευρωπαϊκούς προϋπολογισμούς κ.ο.κ.

Πάνω σε τέτοια «θεμέλια» επιχειρούνται το «ξέπλυμα» της ξεφωνημένης σοσιαλδημοκρατίας και η αναβάπτισή της σε «νέα αριστερά», του παλιού δηλαδή που έρχεται μασκαρεμένο σε νέο για να παραπλανήσει ξανά τους λαούς και να συνεχίσει απρόσκοπτα τη βρώμικη δουλειά για το κεφάλαιο. Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα έχουν πείρα που πρέπει να αξιοποιήσουν: Η στρατηγική του κεφαλαίου, με όποιο περιτύλιγμα κι αν την παρουσιάζουν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, βρίσκεται απέναντι από τις δικές τους ανάγκες.