Με την υπερψήφιση επί της αρχής και επί των άρθρων ολοκληρώθηκε την Τετάρτη στη Βουλή η συζήτηση του νομοσχεδίου του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, με τίτλο «Μέτρα για την Προώθηση των Θεσμών της Αναδοχής και της Υιοθεσίας». Την Τρίτη, στην Ολομέλεια της Βουλής μίλησε για το νομοσχέδιο η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ και βουλευτής του ΚΚΕ, την ομιλία της οποίας δημοσιεύει ο «Ριζοσπάστης».

Το ΚΚΕ απορρίπτει τη θέση ότι πρέπει να πάρουμε υπόψιν σε ποιο βαθμό είναι ώριμος ή δεν είναι ώριμος ο ελληνικός λαός για ένα νομοσχέδιο. Εάν το έπαιρνε αυτό υπόψιν το ΚΚΕ πριν από εκατό χρόνια, σε συνθήκες αφόρητου σκοταδισμού, δεν θα έβαζε στις ιδρυτικές του θέσεις τον διαχωρισμό της Εκκλησίας από το Κράτος, που δεν τολμάτε να τον φέρετε ως ΣΥΡΙΖΑ, και μιλάτε για διακριτότητα μόνο. Επίσης, δεν θα υποστηρίζαμε την εξίσωση των παιδιών εντός και εκτός γάμου το 1918.

Η κυβέρνηση, με αίσθημα αυτάρκειας, έφερε ένα νομοσχέδιο με το οποίο κάνει μια προσπάθεια να μειώσει δραστικά τη σπατάλη χρόνου, τον τρομακτικό χρόνο που χρειάζεται για να γίνουν η τεκνοθεσία και η αναδοχή. Και τα μητρώα που φτιάξατε καλά είναι. Μέχρι εκεί φτάνει το μπόι σας, σε ζητήματα ψηφιοποίησης, σε θέματα οργανωτικά ή καταπολέμησης μιας γραφειοκρατίας, η οποία ήταν αποκρουστική στο συγκεκριμένο θέμα. Σε κάτι τέτοια συγκρίνεστε με τη ΝΔ ή με το ΠΑΣΟΚ και τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Η ουσία του νομοσχεδίου είναι ότι στηρίζεται σε παρωχημένες ιδέες, ακόμη και στο πλαίσιο αυτού του συστήματος που ζούμε.

Η πρώτη παρωχημένη ιδέα είναι η αντίληψη της ατομικής ευθύνης της οικογένειας. Είναι παρωχημένη ιδέα. Στην ουσία, δηλαδή, αντιμετωπίζεται η οικογένεια ως ατομική οικονομική ομάδα, κάτι που έχει ξεπεραστεί από τον περασμένο αιώνα, για να μην πω ότι υπήρχε τάση ξεπεράσματος από τα τέλη του προπερασμένου αιώνα.

Στην ουσία αυτή η έννοια της ατομικής ευθύνης συνδέεται και με την ιδιωτικοποίηση. Επεξεργαστήκατε το νομοσχέδιο με τον ίδιο τρόπο και την ίδια μεθοδολογία που επεξεργαστήκατε τα νομοσχέδια για την ιδιωτικοποίηση μονάδων της ΔΕΗ κ.ά. Στο πεδίο της οικονομίας υπάρχει ένας σχεδόν αυτόματος πιλότος στον καπιταλισμό. Στα κοινωνικά θέματα τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα. Δεν γίνεται έτσι επεξεργασία, με αυτήν τη μεθοδολογία. Εσείς την κάνατε με τον ίδιο τρόπο. Είχατε έναν αυτόματο πιλότο.

Πού φαίνεται αυτό που λέμε η επικράτηση του ιδιωτικού τομέα, του ατόμου - ιδιώτη και της ιδιωτικοποίησης; Πρώτα απ' όλα, ένα από τα κριτήρια - δεν είναι το αποκλειστικό, αλλά βασικό κριτήριο - για την τεκνοθεσία, την αποδοχή ενός ζευγαριού να αποκτήσει θετά παιδιά, αποτελεί η οικονομική του κατάσταση. Εάν έχει μάλιστα και μια περιουσία, ακόμα πιο εύκολα θα υιοθετήσει! Αν υπάρχει ένα ζευγάρι που έχει οικονομικά προβλήματα, δεν θα κάνει ούτε αίτηση να μπει στο μητρώο.

Δημιουργείτε έναν θεσμό που είναι εμπορευματικός, δηλαδή του επαγγελματία ανάδοχου που πληρώνεται, και αποκλείετε από το γονεϊκό δικαίωμα με τη χρηματοδοτική στήριξη μιας οικογένειας που έχει χαμηλό εισόδημα, δεν έχει περιουσία, δεν έχει τραπεζικές καταθέσεις.

Το γονεϊκό, λοιπόν, δικαίωμα αποδίδεται ταξικά και αυτοί που θα κάνουν την τελική κρίση θα πάρουν ως πρώτο παράγοντα το πορτοφόλι, μαζί βέβαια με άλλους παράγοντες. Αυτό τι σημαίνει; Οικογένεια - ατομική ευθύνη.

Αλλο στοιχείο της ιδιωτικοποίησης: Τον τελικό ρόλο ποιος τον έχει; Ο πιστοποιημένος κοινωνικός λειτουργός, ως ιδιώτης, όπως γίνεται και στους μηχανικούς και σε άλλα επιμελητήρια. Δεν αρνούμαστε ότι έχει ρόλο, γνώμη ή έχει αρμοδιότητα να διεξάγει τα ραντεβού για τη συγκέντρωση στοιχείων. Ομως, εδώ καταργείται η έννοια της συλλογικότητας. «Με το κεφάλι» θα πληρώνεται ο κοινωνικός λειτουργός, άρα θα υπάρχει κίνητρο το ποιος θα βγάλει τα περισσότερα λεφτά. Υπάρχει ο κίνδυνος και του παρασκηνίου και του υποκειμενισμού, από το τελευταίο κανείς δεν είναι απαλλαγμένος σε ένα τέτοιο ευαίσθητο θέμα. Ολα αυτά είναι ιδιωτικοποίηση στο πεδίο της κοινωνικής πολιτικής.

Θέλω να ξεκαθαρίσω το εξής: Ιδιαίτερα στα κοινωνικά θέματα, ενδεχομένως όχι σε όλα, η αξία των επιστημονικών μελετών έχει μεγάλη σημασία, ακόμα και αν καταλήγουν σε αντικρουόμενα συμπεράσματα. Καταρχάς, δεν ήρθαν εκθέσεις πανεπιστημίων για το ζήτημα που εξετάζουμε, αφού τα πανεπιστήμια δεν ασχολούνται με τέτοια θέματα. Τα πανεπιστήμια ασχολούνται με ό,τι πουλιέται στους επιχειρηματίες. Εδώ, χρειάζονται επίσης μακρόχρονες έρευνες.

Επιστρατεύθηκαν ορισμένες μελέτες που έχουν σοβαρές αδυναμίες και τις αξιοποίησε η φασιστική Χρυσή Αυγή, η οποία είναι αποτρόπαια ομοφοβική. Τις αξιοποίησε, γιατί αυτές οι μελέτες, οι οποίες αναφέρονται στα παιδιά των ετερόφυλων, των ομόφυλων ή των μονογονεϊκών οικογενειών, αντικρούστηκαν από άλλα πανεπιστημιακά ιδρύματα και άλλες επιστημονικές ομάδες στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Δεν ήρθε στη Βουλή και η αντίκρουση, η οποία αναφέρει ότι δεν έγινε σωστή επιλογή του δείγματος που χρησιμοποιήθηκε. Δεν ακολουθήθηκαν σταθερές μεταβλητές και περιορίστηκαν στην εξέταση των παιδιών που ήταν ήδη στην παιδική ηλικία και όχι στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης. Οταν πηγαίνουμε σε έναν ψυχίατρο ή έναν ψυχολόγο, ακόμα και στην ηλικία των πενήντα, εξήντα, εβδομήντα χρόνων, το πρώτο που θα ρωτήσει είναι πώς ήταν η παιδική μας ηλικία. Δεν βγαίνει έτσι εύκολα μία τέτοια μελέτη.

Ολες τις επιστημονικές μελέτες να δούμε και να μελετήσουμε, αλλά εσείς πρώτα παίρνετε θέση και μετά χρησιμοποιείτε και την επιστήμη.

Τέλος, σε αυτό το νομοσχέδιο που φέρατε, δεν παίρνετε υπόψη σημαντικές εξελίξεις στο θεσμό της οικογένειας, που άλλες είναι αντικειμενικά θετικές και προοδευτικές, άλλες είναι αντιδραστικές και κακές, όλα αυτά υπάρχουν.

Δεν παίρνετε καθόλου υπόψιν θετικές εξελίξεις που υπάρχουν στην παιδαγωγική επιστημονική αντίληψη για το παιδί. Αφορά και τη σχέση του παιδιού με τους βιολογικούς γονείς, αλλά και το παιδί σε τεκνοθεσία ή σε αναδοχή. Βάλατε ένα δίλημμα «οικογένεια - ίδρυμα», που δεν απαντά στη συνθετότητα του προβλήματος.

Επιπλέον, η υπουργός όπως και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν μια πολιτική απάτη: Υποστηρίξατε ότι «στο δίλημμα οικογένεια ή ίδρυμα, το ΚΚΕ τάσσεται με το ίδρυμα». Αυτό είναι πολιτική απάτη. Η λέξη «ίδρυμα» είναι απαράδεκτη...

Σήμερα οι σύγχρονες αντιλήψεις, ακόμα και αυτών που ιδεολογικά είμαστε αντίθετοι, λένε ότι το παιδί που μεγαλώνει στη φυσική του οικογένεια, πολύ περισσότερο τα άλλα παιδιά, πρέπει να συνδυάζει τη ζωή μέσα στην οικογένεια και σε μια σειρά από κοινωνικές δομές - βρεφικούς, παιδικούς σταθμούς, κέντρα δημιουργικής απασχόλησης κ.λπ. Γιατί το παιδί δεν μπορεί να μεγαλώνει αποκλειστικά και μόνο μέσα στο πλαίσιο μιας οικογένειας, όσο και αν αυτή η οικογένεια αγαπάει και λατρεύει αυτό το παιδί. Αυτό δεν το παίρνετε υπόψιν, λέτε μόνο «το παιδί θέλει μια οικογένεια και μια αγκαλιά».

Επειδή είπατε ότι και στον σοσιαλισμό υπάρχουν ζητήματα, θα σας παρακαλέσω να μελετήσετε ένα θέμα, γιατί όντως τα κοινωνικά ζητήματα που προκαλούνται δεν λύνονται με «αυτόματους πιλότους», ούτε έτσι απλά.

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δημιουργήθηκε ένα τεράστιο πρόβλημα στη Σοβιετική Ενωση. Υπήρξαν είκοσι εκατομμύρια νεκροί στρατιώτες που ήταν νέοι σε ηλικία. Αυτοί είχαν παιδιά, έκαναν οικογένεια νωρίς και έμειναν είκοσι εκατομμύρια γυναίκες κατά βάση χωρίς άντρα, αλλά και με παιδιά. Το σύνθετο ζήτημα, ότι ήταν πολύ λιγότεροι οι άντρες και πολύ περισσότερες οι γυναίκες, δημιούργησε μία ολόκληρη κατάσταση, η οποία λύθηκε - επειδή κοιτάζετε πολύ αφ' υψηλού τον σοσιαλισμό - με κριτήριο την κυριαρχία της αντίληψης για τον αμοιβαίο έρωτα. Δεν λύθηκε με κριτήριο το αν είχε γίνει γάμος ή όχι.

Ετσι, λοιπόν, λύθηκε. Ούτε με δικαστήρια, ούτε με φασαρίες, ούτε με ηθικολογίες. Ηταν ένα υπαρκτό πρόβλημα. Νέες γυναίκες, λιγότεροι άντρες, οι άντρες έφευγαν εύκολα από τη σχέση που είχαν και αυτό πια αντιμετωπίστηκε κοινωνικά. Ούτε με το Ευαγγέλιο, ούτε με το νόμο, ούτε με τα δικαστήρια.

Εχει και μια σημασία το ότι τα κοινωνικά ζητήματα δεν αντιμετωπίζονται με έναν αφηρημένο μοντερνισμό και νεωτερισμό. Είναι πολύ πιο βαθιά και ουσιαστικά, όταν έχουν να κάνουν με τον ανθρώπινο παράγοντα και ιδιαίτερα με το παιδί.

Υπάρχει και μια άλλη πλευρά. Ποιες γίνονται ανάδοχες εθελόντριες - και μπράβο τους που το κάνουν; Γυναίκες μεγάλης ηλικίας, πενηντάρες, εξηντάρες, που θα πάρουν παιδιά, ενδεχομένως με προβλήματα υγείας, τα οποία δεν τα θέλουν για τεκνοθεσία. Δεν είναι οικογένειες που έχουν ήδη μικρά παιδιά. Κάποια στιγμή αυτές οι γυναίκες κουράζονται, τα παρατάνε. Και τα παιδιά αλλάζουν τέσσερις, πέντε φορές ανάδοχη οικογένεια. Αυτά ούτε καν ψάξατε να τα βρείτε.

Η δε επαγγελματική αναδοχή χρησιμοποιείται σε ορισμένες ιδιωτικές δομές. Υπάρχει επαγγελματίας - δεν ξέρω αν κρατούνται βιβλία προσλήψεων κ.λπ. - που παίρνει τέσσερα - πέντε παιδιά. Το βράδυ, όταν παθαίνει κρίση το ένα, ξυπνούν και τα άλλα τέσσερα. Για να βγάλει ένα εισόδημα, πρέπει να πάρει περισσότερα παιδιά. Είμαστε κάθετα αντίθετοι στην επαγγελματική αναδοχή.

Φτιάξτε σύγχρονες δομές που να μπορούν να συνδυάζουν τη ζωή στην οικογένεια με αναδοχή, κοινωνικές δομές μέσα στον ιστό της πόλης, όχι δέκα χιλιόμετρα έξω από την πόλη, όπου τα παιδιά να μπορούν να βγαίνουν, να πηγαίνουν στην παιδική χαρά. Κλείστε όσες κοινωνικές δομές δεν είναι κατάλληλες, και τις ιδιωτικές. Είναι σωστό τα παιδιά να βρίσκονται μέσα σε εκκλησιαστικές δομές;

Συμφωνούμε, όλα τα παιδιά σε οικογένεια, αλλά δυστυχώς έχουμε καινούργια προβλήματα που τα ζήσαμε τα τελευταία χρόνια: Τα παιδιά των φαναριών, τα παιδιά στα κυκλώματα, τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, όπου ενδεχομένως έχει χαθεί η επικοινωνία με τους βιολογικούς γονείς, δεν ξέρουμε αν ζουν και δεν μπορούν να δοθούν άμεσα για τεκνοθεσία, αν δεν λυθεί αυτό το ζήτημα. Γιατί δεν μπορεί η προστασία αυτών των παιδιών να συνδυάζει τη φροντίδα σε σύγχρονες κοινωνικές δομές και σε ανάδοχες οικογένειες, με ορισμένα κριτήρια; Είναι προτιμότερο να είναι σε μια οικογένεια που υπάρχει και ένα άλλο παιδί.

Υπάρχουν, λοιπόν, σοβαρά ζητήματα, υπάρχει εξέλιξη και στην οικογένεια. Εσείς την εξέλιξη της οικογένειας τη βλέπετε μόνο ως προς τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Ούτε καν σκέφτεστε να εξετάσετε την επίδραση σε ένα παιδί, στην ενηλικίωσή του, όταν μεγαλώνει σε μια οικογένεια χωρίς διακριτή σχέση άνδρας - γυναίκα, δηλαδή μητέρα - πατέρας.