Συνεχίζονται οι υπογραφές Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων απ' όλο τον κόσμο, μετά από έκκληση του Κόμματος του Λαού της Παλαιστίνης για Κοινή Ανακοίνωση στήριξης της πάλης του Παλαιστινιακού λαού. Τα κόμματα που υπογράφουν έως τώρα είναι 45.

Στην Κοινή Ανακοίνωση, καταδικάζεται η επιθετική πολιτική των ΗΠΑ και της ΕΕ, που στηρίζει τα εγκλήματα του κράτους του Ισραήλ στη Γάζα και τη Δυτική Οχθη. Καταγγέλλεται επίσης η απαράδεκτη στάση του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Σημειώνεται χαρακτηριστικά:

«Κάποια ευρωπαϊκά αριστερά κόμματα έχουν επίσης μια απαράδεκτη θέση υποστήριξης της ισραηλινής κατοχής και των εποικισμών, όπως δείχνουν η τελευταία επίσκεψη του ηγέτη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του γερμανικού αριστερού κόμματος "Die Linke" και η φύτευση δέντρου στον ισραηλινό εποικισμό. Ενώ κάποιες άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με επικεφαλής άλλα κόμματα που είναι μέλη της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, αναπτύσσουν σχέσεις με το Ισραήλ, ειδικά στρατιωτικές».

Ο κατάλογος των κομμάτων που υπογράφουν είναι:

• Κομμουνιστικό Κόμμα Αλβανίας
• Κόμμα Εργασίας της Αυστρίας
• Κομμουνιστικό Κόμμα Βελγίου
• ΚΚ Βενεζουέλας
• Κόμμα Βουλγάρων Κομμουνιστών
• Βραζιλιάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα
• Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Βρετανίας
• Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας
• Γερμανικό ΚΚ
• Νέο ΚΚ Γιουγκοσλαβίας
• ΚΚ Δανίας
• Κομμουνιστικό Κόμμα στη Δανία
• Κομμουνιστικό Κόμμα (Δανία)
• Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας
• Κομμουνιστικό Κόμμα Ελ Σαλβαδόρ
• Κόμμα Κομμουνιστών των ΗΠΑ
• Κέντρο Σοσιαλιστικής Ενότητας Ινδίας (Κομμουνιστικό)
• Τουντέχ, Ιράν
• Ιορδανικό ΚΚ
• Κόμμα Εργατών Ιρλανδίας
• Κομμουνιστικό Κόμμα Λαών Ισπανίας
• ΚΚ Λαών Ισπανίας
• Κομμουνιστικό Κόμμα (Ιταλία)
• Σοσιαλιστικό Κίνημα Καζακστάν
• ΚΚ Μάλτας
• Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού
• ΚΚ Μπανγκλαντές
• Κομμουνιστικό Κόμμα Νορβηγίας
• Νέο ΚΚ Ολλανδίας
• Ουγγρικό Εργατικό Κόμμα
• ΚΚ Ουκρανίας
• Κομμουνιστικό Κόμμα Πακιστάν
• Κόμμα Λαού της Παλαιστίνης
• Παλαιστινιακό ΚΚ
• Παραγουανικό ΚΚ
• Κομμουνιστικό Κόμμα Πολωνίας
• Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας
• Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ενωσης
• Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας - ΚΚΣΕ
• Ενωση Κομμουνιστικών Κομμάτων - ΚΚΣΕ
• Κομμουνιστές της Σερβίας
• ΚΚ Σουαζιλάνδης
• Κομμουνιστικό Κόμμα Σουηδίας
• ΚΚ Τουρκίας
• Φιλιππινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα (1930)

Lehtikuva

Στα τραπέζια των ιμπεριαλιστών δεν υπάρχουν ούτε αφελείς ούτε ηττημένοι: Μόνο ισχυρά συμφέροντα, βαθιές αντιθέσεις και αντιλαϊκά σχέδια (φωτ. από τη συνάντηση Τραμπ - Πούτιν στο Ελσίνκι)

Αρκετά αστικά ΜΜΕ και αναλυτές έσπευσαν να διακρίνουν «χαμένους» και «κερδισμένους» στη συνάντηση Τραμπ - Πούτιν, άλλοι να βγάλουν βιαστικά συμπεράσματα για «πάγους που λιώνουν» στις σχέσεις ΗΠΑ - Ρωσίας. Σχεδιασμένα ή όχι, μονόπλευρες διαπιστώσεις και απλοϊκά συμπεράσματα αξιοποιούνται για να κρύψουν τη μεγάλη ρευστότητα που χαρακτηρίζει τον διεθνή γεωπολιτικό χάρτη, όπου μακρόχρονες συμμαχίες «δοκιμάζονται» και βαθιές αντιθέσεις «αναπροσαρμόζουν» την τακτική απέναντι σε αντιπάλους αλλά και «εταίρους».

Μέσα σε αυτήν τη ρευστότητα και υπό το βάρος αυτών των σύνθετων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, στρώνεται το έδαφος και για την κλιμάκωση των αντιλαϊκών σχεδιασμών, σε όλα τα επίπεδα και με όλους τους τρόπους. Η ολόπλευρη ανάδειξή τους συμβάλλει στη λαϊκή επαγρύπνηση, στο ξεμπρόστιασμα προσπαθειών να στρατευτούν λαϊκές δυνάμεις πίσω από τη μία ή την άλλη αντιλαϊκή επιδίωξη ή κολιγιά.

«Η σύνοδος στο Ελσίνκι ανέδειξε με οδυνηρό τρόπο ότι η παγκόσμια τάξη (πραγμάτων) δέχεται μία κατά μέτωπο επίθεση - και ότι η Δύση αγωνίζεται για να απαντήσει», σημείωναν γνωστές αμερικανικές «δεξαμενές σκέψεις» για τη «μεγάλη εικόνα» μέσα στην οποία οι ηγέτες ΗΠΑ και Ρωσία έκριναν τελικά σκόπιμο να συναντηθούν από κοντά.

Με δεδομένο το ρόλο που ο ρωσικός ιμπεριαλισμός διαδραματίζει - ειδικά τα τελευταία χρόνια - σε κρίσιμα μέτωπα του πλανήτη, όπως η Μέση Ανατολή, η Ανατολική Μεσόγειος, αλλά και η Ασία - Ειρηνικός, είναι λογικό να ενισχύεται ο προβληματισμός στα αντίπαλα «στρατόπεδα» για το πώς αυτός ο ρόλος θα «αντιμετωπιστεί» πιο αποτελεσματικά.

Είναι γνωστό ότι η νέα «Εθνική Στρατηγική Αμυνας» που παρουσίασαν το Γενάρη οι ΗΠΑ περιλαμβάνει τη Ρωσία (και την Κίνα) στις δυνάμεις που θα μπορούσαν, εάν αφεθούν, «να υποβαθμίσουν την ικανότητά μας για αποτροπή επίθεσης» και «να «διακυβεύσουν την ελεύθερη και ανοικτή τάξη πραγμάτων» που επιχειρεί η Ουάσιγκτον με συμμάχους της. Ωστόσο, η «απόκρουση» ανταγωνιστών είναι μια υπόθεση που απαιτεί μελετημένες κινήσεις και συνυπολογισμό διαφόρων παραγόντων.

«...η επιθυμία του Αμερικανού Προέδρου να βελτιώσει τις σχέσεις και να επανεκκινήσει το διάλογο με τη Μόσχα δεν είναι ασυνήθιστη», υποστήριζε η αμερικανική «δεξαμενή σκέψης» «Ατλαντικό Συμβούλιο» («Atlantic Council») στις 18 Ιούλη, σε ανάλυση με τίτλο: «Αυτό που μετρά αληθινά, είναι όσα δεν ειπώθηκαν στη συνέντευξη Τύπου Τραμπ - Πούτιν», απαντώντας σε όσους βιάστηκαν να εμφανίσουν τον Αμερικανό ηγέτη ως «ηττημένο» ή «αμήχανο» στο Ελσίνκι και αναδεικνύοντας ότι, ακόμα κι αν η Μόσχα και η Ουάσιγκτον αποφάσισαν να διερευνήσουν περιθώρια επί μέρους συντονισμών, αυτό δεν σημαίνει ότι έγιναν «κολλητοί».

Ομως και άλλα ΜΜΕ, όπως το «Αλ Τζαζίρα», επέμενε σε δική του αρθρογραφία ότι «ο Τραμπ δεν είναι μαριονέτα του Πούτιν», απαντώντας σε βιαστικές (ή «βαλτές») αποδοκιμασίες του Αμερικανού ηγέτη. Ενώ, εστιάζοντας και στην ανάγκη που έχει η Ουάσιγκτον να «αντιμετωπίσει» σχεδιασμένα το μονοπώλιο που η Ρωσία εξακολουθεί να κατέχει στην αγορά αερίου της Ευρώπης αναφέρει: «(Ο Τραμπ) συμπεριφέρεται ως ένα άτομο που θεωρεί τον εαυτό του σπουδαίο στο "κλείσιμο συμφωνιών" ("great deal maker"), που είναι ικανός να διαπραγματεύεται με οποιονδήποτε - από τον Πούτιν μέχρι τον Κιμ Γιονγκ Ουν - για να εξασφαλίσει μια καλή συμφωνία... Υπό αυτήν την έννοια, δεν αποτελεί έκπληξη το ότι ο Τραμπ ασχολείται με οποιονδήποτε και με ζητούμενο την πιο προσοδοφόρα συμφωνία...».

Ενδεικτική για τη βάση πάνω στην οποία διαμορφώνεται η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, είναι άλλωστε η συζήτηση για το πώς καλύτερα θα «αντιμετωπιστεί» η άνοδος αντίπαλων ιμπεριαλιστικών κέντρων. Θυμίζουμε ότι μετά την ανάδειξη Τραμπ στην ηγεσία των ΗΠΑ, είχε ξεκινήσει μια συζήτηση και τότε γεμάτη απολυτότητες, που εμφάνιζε λίγο - πολύ τις ΗΠΑ έτοιμες να προτάξουν μια «συμφιλίωση» με τη Ρωσία, θολώνοντας το σκληρό αντιλαϊκό παζάρι των ΗΠΑ, όχι μόνο με τη Ρωσία αλλά και τους Ευρωπαίους κ.τ.λ.

Ωστόσο, ζητούμενο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (όπως και κάθε ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου) είναι η κάθε φορά καλύτερη «προσαρμογή» της στρατηγικής του, για να προστατεύσει τα μακροπρόθεσμα στρατηγικά του συμφέροντα.

Είναι χρήσιμη για συμπεράσματα μια ανάλυση του αμερικανικού ιδρύματος «Carnegie Endowment for International Peace» (CEIP), που χρονολογείται από το Φλεβάρη του 2017. Σημειωτέον ότι μιλάμε για μια αμερικανική «δεξαμενή σκέψης» που δημιουργήθηκε το 1910 και αυτοπροσδιορίζεται ως «οργάνωση αφοσιωμένη για την ανάπτυξη της συνεργασίας μεταξύ εθνών και την προώθηση της δέσμευσης των ΗΠΑ διεθνώς», της οποίας «το έργο δεν συνδέεται επίσημα με οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα των ΗΠΑ».

Ενα δηλαδή έμπειρο αστικό επιτελείο, που μελετά - «υπεράνω κομμάτων» - πώς καλύτερα θα εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των αμερικανικών μονοπωλίων. Μάλιστα, το 2015 βραβεύτηκε ως η «δεξαμενή σκέψης» με την τρίτη ισχυρότερη επιρροή διεθνώς, μετά το «Ιδρυμα Μπρούκινγκς» και το «Chatham House».

Η ανάλυση (του 2017) είχε τον τίτλο «Τραμπ και Ρωσία: Ο σωστός τρόπος να αντιμετωπιστούν οι (διμερείς) σχέσεις». Δημοσιεύτηκε ενώ είχε ήδη μεσολαβήσει αρκετός καιρός από εξελίξεις σε κρίσιμα μέτωπα, που βεβαίωναν ότι η «αντιμετώπιση» της Ρωσίας απαιτεί πιο καλοσχεδιασμένη παρέμβαση και όχι ένα γενικό «ανάθεμα» (χωρίς βέβαια να υποτιμάται η σημασία της ολόπλευρης ετοιμότητας, όπως βεβαιώνει και η ενίσχυση της στρατιωτικής παρουσίας ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη κ.τ.λ.).

Μιλάμε για μια περίοδο όπου, για παράδειγμα, όλο και περισσότεροι αναγνώριζαν ότι πολύ δύσκολα θα μπορούσε να «αναιρεθεί» η ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσία, ενώ το γερό στρατιωτικό «μπάσιμο» της Μόσχας στον πόλεμο της Συρίας βάραινε καθοριστικά στη διαπάλη για το συσχετισμό δύναμης στη Μέση Ανατολή.

Λίγους μήνες λοιπόν μετά την εκλογή Τραμπ, το «Carnegie» συμβούλευε ως εξής τη νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ: «Η πρόκληση που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση Τραμπ είναι, όχι να επιλύσει μόνιμα, αλλά περισσότερο να διαχειριστεί επιδέξια τις εντάσεις με τη Μόσχα. Η απόπειρα κατευνασμού του Πούτιν, ίσως μέσα από μονομερείς συμβιβασμούς, θα τον έπειθε μόνο ότι κερδίζει και θα τον ενθάρρυνε να συνεχίσει τη λανθασμένη θέση του προς τις ΗΠΑ και τη Δύση. Αλλά, (από την άλλη πλευρά) μια προσέγγιση μεγαλύτερης αντιπαράθεσης (με τη Ρωσία) θα έθετε σε κίνδυνο τη γενίκευση μιας προκλητικής και επικίνδυνης απάντησης από τη μεριά της. Αρα η Ουάσιγκτον πρέπει να χαράξει ένα μέσο μονοπάτι. Αυτό σημαίνει και εξεύρεση τρόπων συνεργασίας με τη Μόσχα και απώθησή της χωρίς διολίσθηση (όμως) σε μια σύγκρουση...».

Ενώ, αναγνωρίζοντας ότι δεν είναι φυσικά ρεαλιστική κανενός είδους «συμφιλίωση» με τη Μόσχα, το «Carnegie» υπογράμμιζε: «Η καλύτερη πορεία δράσης για τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι η σταθερή στάση όταν τα ζωτικά τους συμφέροντα απειλούνται, ώστε να αντιμετωπίσει την τάση της Μόσχας για ασυνήθιστες τακτικές, και η προσεκτική αντιμετώπιση της αντιπαλότητας που βρίσκεται στον πυρήνα της διμερούς σχέσης ΗΠΑ - Ρωσίας...».

Μεταξύ άλλων, η ανάλυση τόνιζε ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάζεται να παραμείνουν προσεκτικές όσον αφορά τους κινδύνους υπέρβασης» «αρχών» που θα καταρτίζονται κατά περίπτωση: «Αυτό σημαίνει καθαρή διάκριση ανάμεσα σε αυτό που είναι απαραίτητο, αυτό που είναι επιθυμητό και αυτό που είναι ρεαλιστικό...».

Και ξεκαθαριζόταν: «Η μείωση των εντάσεων με τη Ρωσία χωρίς αμφιβολία θα βοηθούσε περισσότερο στην αντιμετώπιση πολλών από τις πολιτικές προτεραιότητες των ΗΠΑ και τις προτεραιότητες σε ζητήματα ασφάλειας. Αλλά οι πολιτικοί πρέπει να θυμούνται ότι ο επιδιωκόμενος στόχος θα πρέπει να είναι η ανάπτυξη των συμφερόντων των ΗΠΑ, η υποστήριξη των συμμάχων των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο και η υποστήριξη των αρχών των ΗΠΑ - όχι η βελτίωση των σχέσεων με τη Ρωσία ως αυτοσκοπός...».