Στα τέλη Μάη οι εργάτες στις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ στο λιμάνι του Πειραιά ξεκίνησαν απεργιακές κινητοποιήσεις, με μπροστάρη και οργανωτή το σωματείο τους, την Ενωση Εργαζομένων στη Διακίνηση Εμπορευματοκιβωτίων στις προβλήτες του Πειραιά (ΕΝΕΔΕΠ), μπαίνοντας σε νέα φάση αγωνιστικής διεκδίκησης για την υπογραφή επιχειρησιακής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, με δικαιώματα και αυξήσεις μισθών.

Παρά τις αλλεπάλληλες δικαστικές αποφάσεις ενάντια στις απεργιακές κινητοποιήσεις, παρά τις εργοδοτικές προσπάθειες να χτυπηθεί ο αγώνας, η πάλη των εργαζομένων ανάγκασε την εργοδοσία («Cosco» και εργολάβους) να δεσμευτεί - για πρώτη φορά από το 2010 που ανέλαβε το λιμάνι του Πειραιά - για την υπογραφή επιχειρησιακής Συλλογικής Σύμβασης και να προσέλθει στις σχετικές διαπραγματεύσεις.

Ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με τον πρόεδρο της ΕΝΕΔΕΠ, Μάρκο Μπεκρή, για τον αγώνα που δίνουν οι εργαζόμενοι και το σωματείο τους, για τα αιτήματά τους και τη στάση της εργοδοτικής πλευράς, αλλά και για το πώς αξιοποιεί η εργοδοσία το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο που διαμόρφωσαν η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ενισχύοντας το οπλοστάσιο του κεφαλαίου για την ένταση της εκμετάλλευσης.

Η περίπτωση της «Cosco» δεν είναι μοναδική. Αντίθετα, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της εντεινόμενης εκμετάλλευσης των εργαζομένων μέσα στους χώρους δουλειάς. Επιβεβαιώνει ανάγλυφα ότι η μεγαλοεργοδοσία τσακίζει τα δικαιώματα των εργατών αξιοποιώντας όλο το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο που διατήρησε και «εμπλούτισε» παραπέρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, συνεχίζοντας το αντιλαϊκό έργο των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αφού αυτό αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την περιβόητη «δίκαιη ανάπτυξη».

Χαρακτηριστικό είναι το σύστημα των εργολαβιών, το οποίο - όπως μας λέει ο Μ. Μπεκρής - παρέλαβε, συνέχισε και δυνάμωσε η «Cosco», ένα απαράδεκτο σύστημα που βοηθά τους κεφαλαιοκράτες να δημιουργούν διαφορετικές ταχύτητες εργαζομένων στον ίδιο χώρο δουλειάς και λειτουργεί σαν κυματοθραύστης, βάζοντας εμπόδια στην ανάπτυξη κοινής συλλογικής δράσης.

Στην ίδια κατεύθυνση, υπάρχουν εργάτες που, αν και εκτελούν την ίδια εργασία, παίρνουν διαφορετικό μισθό. Στόχος της εργοδοσίας είναι και πάλι να κρατήσει τους εργάτες διαιρεμένους, αλλά και να εκμεταλλευτεί τη νομοθεσία ώστε να εξασφαλίσει ακόμα πιο φτηνά εργατικά χέρια. Ως παράδειγμα ο πρόεδρος του σωματείου φέρνει τον εαυτό του και άλλους συναδέλφους, που προσλήφθηκαν πριν το 2012 και ως λιμενεργάτες παίρνουν μεροκάματο περίπου 55 ευρώ καθαρά, ενώ συνάδελφοί τους που προσλήφθηκαν το 2015 παίρνουν περίπου 42 ευρώ καθαρά. Τα μεροκάματα αυτά, διευκρινίζει, περιλαμβάνουν δουλειά τις Κυριακές, τα νυχτερινά, τις κυλιόμενες βάρδιες.

«Εμείς διεκδικούμε ένα βασικό μισθό, επίδομα επικινδυνότητας 20%, το οποίο σήμερα δεν δίνεται, επιπλέον προσαύξηση για δουλειά την Κυριακή και τα νυχτερινά», σημειώνει ο Μ. Μπεκρής.

Αυτά η εργοδοσία τα χαρακτηρίζει υπερβολικές απαιτήσεις (!), την ίδια ώρα μάλιστα που πανηγυρίζει για την τεράστια κερδοφορία της από την εκμετάλλευση του μόχθου των εργαζομένων. Φτάνει στο σημείο μάλιστα να παρουσιάζει ως μέρος του μισθού στοιχειώδη δικαιώματα, όπως το διάλειμμα. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι δεν έδινε το διάλειμμα από το 2010 έως και το 2014, δηλαδή την περίοδο που δεν υπήρχε το σωματείο. Ακόμα, θεωρεί μέρος του μισθού βασικές υποχρεώσεις της, όπως η παροχή μέσων ατομικής προστασίας, ενώ με περισσό θράσος περιλαμβάνει στο μισθό και τη χασούρα που έχει από τις απεργίες!

Ακόμα, λέει ο Μ. Μπεκρής, «διεκδικούμε την αύξηση του αριθμού των εργατών στις πόστες», δηλαδή τις ομάδες φορτοεκφόρτωσης και στοίβαξης των εμπορευματοκιβωτίων. Οπως μας εξηγεί, «η αύξηση αυτή είναι πολύ σημαντική για να αντιμετωπιστούν η εντατικοποίηση της εργασίας και οι σοβαρές επιβαρύνσεις που έχει για την υγεία μας. Δεν υπάρχει εργάτης που να μην έχει πάρει αναρρωτική άδεια, κυρίως λόγω μυοσκελετικών προβλημάτων. Να πούμε ότι εκτός από τους λιμενεργάτες ανάλογα προβλήματα αντιμετωπίζουν και οι χειριστές στις γερανογέφυρες και στα άλλα ανυψωτικά μηχανήματα, λόγω της στάσης του σώματος, μαζί με τους οδηγούς στις νταλίκες, λόγω των τρανταγμών που δημιουργεί η μετακίνηση και η τοποθέτηση τεράστιων φορτίων. Και εδώ η πρόταση της εργοδοσίας είναι τέτοια που ουσιαστικά προσπαθεί να διατηρήσει τον σημερινό αριθμό των 4 εργατών ανά πόστα. Οσο για τον πέμπτο εργάτη που προτείνει να προστίθεται αν κριθεί αναγκαίο, εμείς απαντάμε ότι για λόγους ασφαλείας οι εργάτες πρέπει να δουλεύουν ανά δύο στα διάφορα σημεία όπου πρέπει να βρίσκονται οι εργάτες της πόστας».

Το τρίτο βασικό αίτημα είναι η πλήρης και σταθερή δουλειά για όλους. Οπως αναφέρει ο Μάρκος Μπεκρής, «σήμερα απασχολούνται 1.300 εργάτες στις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ. Σύμφωνα και με την εργοδοσία, μόνο οι 650, δηλαδή μόνο το 50%, δουλεύουν με πλήρη και σταθερή απασχόληση. Το υπόλοιπο 50% είναι με εκ περιτροπής απασχόληση, είτε με συμβάσεις αορίστου χρόνου είτε με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Η πρόταση της εργοδοσίας είναι να μετατρέπει συμβάσεις σε πλήρη και σταθερή απασχόληση μόνο για έναν μικρό αριθμό εργαζομένων κάθε χρόνο, ο οποίος θα εξαρτάται από την αύξηση του όγκου της εργασίας. Ετσι, βέβαια, δεν πρόκειται να επιλυθεί ποτέ οριστικά το πρόβλημα, ενώ μια τέτοια "λύση" περιέχει και την αντίθετη περίπτωση, να γίνουν απολύσεις εάν μειωθεί ο όγκος της εργασίας. Είναι αυτονόητο ότι το σωματείο είναι κάθετα αντίθετο σε αυτήν τη "λύση"».

Τέλος, η ΕΝΕΔΕΠ διεκδικεί την ένταξη των λιμενεργατών στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα, η οποία προσκρούει στην υφιστάμενη νομολογία. Οπως επισημαίνει ο πρόεδρος του σωματείου, «παρά τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης ότι θα είχε αναλάβει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες μέχρι τα τέλη του περασμένου Ιούνη, μέχρι και σήμερα δεν έχει δοθεί μια οριστική λύση».

Στη συνέχεια ο Μ. Μπεκρής αναφέρεται στη μάχη που δίνει το σωματείο για την καλύτερη οργάνωση των εργαζομένων, αλλά και στις συνεχείς προσπάθειες της εργοδοσίας να εμποδίσει την ανάπτυξη των αγώνων τους.

«Κάναμε πολλές συσκέψεις, που βοήθησαν πάρα πολύ ώστε η διαμόρφωση του πλαισίου αιτημάτων να γίνει υπόθεση των ίδιων των εργατών, να ξεπεραστεί ό,τι εμποδίζει την κοινή μας δράση και να προχωρήσουμε στις απεργίες», επισημαίνει.

Και προσθέτει: «Με αποφασιστικότητα απαντήσαμε στις προσπάθειες της εργοδοσίας να σταματήσει τις απεργίες, στήνοντας ανεπιτυχώς απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, όπως απαντήσαμε και στις αποφάσεις της "τυφλής" δικαιοσύνης, που έκρινε τις απεργίες παράνομες κάθε φορά που προσέφευγε τη μια ο ένας και την άλλη ο άλλος εργολάβος. Οι απεργίες έγιναν με επιτυχία και τρανταχτή απόδειξη είναι ότι η εργοδοσία αναγκάστηκε να προσέλθει στις διαπραγματεύσεις, χωρίς όμως να σταματήσει τις προσπάθειες για να τις μπλοκάρει».

Ετσι, σήμερα, από τη μια η εργοδοσία συμμετέχει στις διαπραγματεύσεις για υπογραφή επιχειρησιακής ΣΣΕ και από την άλλη εκδηλώνονται παράλληλες μεθοδεύσεις με στόχο τη χειραγώγηση και τον εκφοβισμό των εργατών. Μέσα στον Αύγουστο ξεκίνησε η διαδικασία για το στήσιμο ενός εργοδοτικού «σωματείου», με εργάτες να καταγγέλλουν πιέσεις και εκβιασμούς προκειμένου να γίνουν μέλη του. Επιπλέον, μόλις πριν από λίγες μέρες ο νέος επόπτης ασφαλείας, Βασίλης Παπαδόγγονας, χτύπησε πισώπλατα τον πρόεδρο της ΕΝΕΔΕΠ, Μ. Μπεκρή, την ώρα που αυτός μιλούσε στους συναδέλφους του καταγγέλλοντας το στήσιμο και το ρόλο του εργοδοτικού «σωματείου».

Τα γεγονότα αυτά, ωστόσο, φαίνεται πως πεισμώνουν αντί να φοβίσουν τους εργάτες. Στην προχτεσινή ανοιχτή συνεδρίαση του ΔΣ της ΕΝΕΔΕΠ, δεκάδες ήταν οι εργάτες που είχαν ενεργή και ουσιαστική συμμετοχή. Με προβληματισμούς, παρατηρήσεις για τους αντεργατικούς σχεδιασμούς της εργοδοσίας και συγκεκριμένες προτάσεις για την καλύτερη οργάνωση των εργαζομένων, υπογράμμισαν με έμφαση την αποφασιστικότητά τους να συνεχίσουν τον αγώνα τους για τα πέρα για πέρα δίκαια αιτήματά τους.