Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε στις 18/11, στην Ελευσίνα, η εκδήλωση για τα 100χρονα του ΚΚΕ, που διοργάνωσε η ΤΕ Θριασίου - Μεγαρίδας Αττικής του Κόμματος.

Η ανταπόκριση εργαζομένων, λαϊκών οικογενειών από τη μεγάλη εργατούπολη με τα δεκάδες εργοστάσια και άλλες επιχειρήσεις, πολλών νέων ζευγαριών που ήρθαν με τα παιδιά τους, ήταν αποτέλεσμα μιας συγκροτημένης προσπάθειας που κάνει εδώ και πολύ καιρό η Τομεακή Οργάνωση. Προσπάθειας η οποία σε μεγάλο βαθμό συνδυάστηκε με την προετοιμασία της έκθεσης αρχειακού υλικού που πλαισίωσε την εκδήλωση. Πρόκειται για έκθεση που στήθηκε με τη συμβολή απογόνων κομμουνιστών και αγωνιστών που έδρασαν στην περιοχή από τη μέρα που συγκροτήθηκε εκεί η πρώτη Οργάνωση του Κόμματος, πριν από σχεδόν έναν αιώνα. Για να προετοιμαστούν τα ταμπλό με το αρχειακό υλικό έγκαιρα, συγκροτήθηκε ομάδα μελών του Κόμματος που ασχολήθηκε με την καταγραφή αγωνιστών και αναζήτησε τους απογόνους τους, ενώ άλλη μια ομάδα ασχολήθηκε με το ιστορικό κομμάτι, αποτυπώνοντας στην έκθεση το πώς αναπτύχθηκαν το Κόμμα και το κίνημα στην περιοχή από τις αρχές του περασμένου αιώνα.

Τα μέλη του Κόμματος φρόντισαν να έρθουν σε επαφή με τους απογόνους των αγωνιστών και το αποτέλεσμα ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικό, αφού πέρα από την προθυμία τους να συμβάλουν στο να αναδειχθεί η προσφορά των συγγενών τους στην ταξική πάλη, πολλοί ήταν εκείνοι που με αυτόν τον τρόπο ήρθαν για πρώτη φορά σε επαφή με το Κόμμα. Τα μέλη του ΚΚΕ τούς πρόσφεραν από μια αναμνηστική πρόσκληση, με αναφορά στους συγγενείς τους, ενώ στο χώρο της εκδήλωσης τους υποδέχονταν με κόκκινα γαρίφαλα. Ενα από τα όμορφα δημιουργήματα, αποτέλεσμα της συλλογής του αρχειακού υλικού, ήταν το σφυροδρέπανο που κοσμούσε την έκθεση, το οποίο σχηματίστηκε από τα πορτρέτα των δεκάδων αγωνιστών. Η φωτογραφική επιμέλεια της έκθεσης έγινε από τον φωτογράφο Βαγγέλη Γκίνη, ενώ η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με μουσικό αφιέρωμα σε έργα μεγάλων δημιουργών εμπνευσμένα από τους αγώνες του λαού.

Η εκδήλωση άνοιξε με παρουσίαση από τον Κώστα Κώνστα, μέλος της ΤΕ Θριασίου - Μεγαρίδας, της ιστορικής πορείας του Κόμματος και του εργατικού κινήματος στην περιοχή, η οποία καταγραφόταν και στην έκθεση με φωτογραφικά και άλλα υλικά. Αναφέρθηκε π.χ. στην πρώτη κομμουνιστική οργάνωση που συγκροτήθηκε στην περιοχή, με καθοδηγητή τον Νίκο Ζαχαριάδη, μετέπειτα ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος. Επίσης, στη μεγάλη απεργία του 1929, που χτυπήθηκε άγρια από το κράτος, με τον εργάτη Δημήτρη Μιχαήλο να πέφτει νεκρός, χτυπημένος από σφαίρα στο στήθος. Ξεχωριστή αναφορά έγινε στην οργάνωση της ΕΑΜικής Αντίστασης στην περιοχή του Θριασίου. Αναδείχθηκαν ακόμα ιστορικές στιγμές του εργατικού κινήματος, μεγάλοι απεργιακοί αγώνες που σημάδεψαν την περιοχή, σε εργοστάσια όπως ο «Βότρυς» (το 1941, μέσα στην Κατοχή), ο «Τιτάν» (το 1963), η πρόσφατη 9μηνη απεργία στην «Ελληνική Χαλυβουργία», μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, κ.ά.

Την κεντρική ομιλία έκανε η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, που αναφέρθηκε σε πολύτιμα συμπεράσματα της ένδοξης Ιστορίας του Κόμματος και στο ρόλο των κομμουνιστών σήμερα, λέγοντας μεταξύ άλλων:

«Οσα ζήσαμε, διαβάσαμε και ακούσαμε τα τελευταία 5 χρόνια με την ευκαιρία των 100 χρόνων, συνιστούν απλά έναν καλό "πρόλογο". Τώρα αρχίζει η μεγάλη και πιο υψηλών απαιτήσεων δουλειά. Η έγνοια μας πρέπει να είναι πώς θα καταφέρουμε να αφομοιώσουμε δημιουργικά τη μελετημένη θεωρητική, πολιτική, αγωνιστική και πολιτιστική πείρα των 100 χρόνων, αλλά για να γίνουμε - όσο εξαρτάται από εμάς - πιο ικανή προωθητική δύναμη, κοιτώντας μπροστά.

Ενα από τα συμπεράσματα που προκύπτουν από το χθες, και επιβεβαιώνεται και σήμερα, είναι ότι η απότομη επιδείνωση των όρων ζωής, η ανεργία, η φτωχοποίηση από μόνα τους δεν οδηγούν στην ανάπτυξη, στην όξυνση της ταξικής πάλης, αντίθετα μπορεί να γίνουν για ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο διάστημα παράγοντες παραίτησης, συμβιβασμού. Για τη ριζοσπαστικοποίηση, δηλαδή για την ανάπτυξη αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής συνείδησης, απαιτείται και η υλική δύναμη των κομμουνιστικών ιδεών, η διάδοση της θεωρίας μας, όχι βέβαια ως μία από καθέδρας διδασκαλία, αλλά ζωντανή, εκλαϊκευμένη, δεμένη με την ίδια τη ζωή, τα γεγονότα, τις εξελίξεις. (...)

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ο εργάτης, ο εργαζόμενος, ο νέος και η νέα δεν επαρκεί να αντιδρούν για τις αντιλαϊκές επιλογές των κυβερνήσεων, να νιώθουν αγανάκτηση μόνο για τον καπιταλιστή εργοδότη τους, για επιλογές της ΕΕ, να λένε όχι στον πόλεμο, αλλά πρέπει να καταλαβαίνουν πώς λειτουργεί η καπιταλιστική αγορά, τα διάφορα μείγματα αστικής διαχείρισης, με ποιον τρόπο κάθε φορά η αστική τάξη και το κομματικό της σύστημα ενσωματώνει το μεγαλύτερο τμήμα του λαού, εναλλάσσοντας το καρότο με το μαστίγιο. Να κατανοούν τη φύση του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Για να γίνουμε αποτελεσματικοί, όσο τουλάχιστον εξαρτάται από τις δικές μας δυνάμεις, απαιτείται στη δράση μας να συνενώνεται η θεωρητική, ιδεολογική - πολιτική με την οργανωτική μαζική δουλειά, ώστε να καλλιεργείται η σημασία της ανυποχώρητης αντεπίθεσης, η θέληση για ριζική ανατροπή. Οσο αυτή η συνείδηση δεν ισχυροποιείται και δεν αποκτά σχετικά μαζικό χαρακτήρα, θα κυριαρχούν τα παραπλανητικά διλήμματα, ο δισταγμός και ο φόβος, η απογοήτευση όταν δεν υπάρχουν γρήγορα αποτελέσματα. (...)

Η 100χρονη Ιστορία μας, από το 1918 έως σήμερα, έχει αποδείξει ότι μόνο το ΚΚΕ θέλει και μπορεί να επιτύχει το άναμμα σπίθας, φλόγας, πυρκαγιάς του ταξικού ριζοσπαστισμού, ανεξάρτητα από σκαμπανεβάσματα που έχει πάντα η πάλη στη μια ή στην άλλη φάση.

Οσο σαπίζει το σύστημα, όσο τα όριά του για παραχωρήσεις και υποχωρήσεις στενεύουν, τόσο ο καπιταλισμός με την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και την πολιτική δικτατορία του κεφαλαίου επιδιώκει να τσακίζει, να χειραγωγεί τη λαϊκή αγανάκτηση, ώστε έγκαιρα να προλάβει την άνοδο της ταξικής πάλης. Εδώ και τριάντα χρόνια απέκτησε ένα νέο όπλο στα χέρια του, την καπιταλιστική παλινόρθωση στο 1/3 της Γης, όπου γινόταν η απόπειρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Αξιοποίησε επίσης τα ΚΚ που μεταλλάχθηκαν, σοσιαλδημοκρατικοποιήθηκαν. Παρ' όλα αυτά, το καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι αιώνιο, παντοδύναμο και ανίκητο. Αντιμετωπίζει αντιφάσεις και αντιθέσεις που δεν μπορεί να τις τιθασεύσει, αγωνιά για τον χαμηλό ρυθμό ανάπτυξης παρά τα όπλα της νέας τεχνολογίας που ανεβάζουν στα ύψη την παραγωγικότητα, παραδέρνει στις ενδοϊμπεριαλιαστικές αντιθέσεις, ενώ προβληματίζεται μπροστά σε έναν νέο κύκλο συγχρονισμένης κρίσης.

Οταν αναφερόμαστε στις μεγάλες στιγμές που χαρακτηρίζουν την ιστορία του αγώνα στον 20ό αιώνα, π.χ. την ορμητική άνοδο των εργατικών αγώνων του Μεσοπολέμου, τα γεγονότα του Μάη του '36, το ρόλο του ΚΚΕ στην Κατοχή, στον ταξικό αγώνα του ΔΣΕ, σε μεγάλες κινητοποιήσεις, στα χρόνια της δικτατορίας, σε μεγάλους αγώνες μετά το '74 έως σήμερα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πριν την απότομη άνοδο της λαϊκής παρέμβασης είχε σχεδόν πάντα προηγηθεί μια περίοδος αδράνειας, ατολμίας, δισταγμού. Ποτέ ένας αγώνας δεν ξέσπασε απότομα, αλλά προετοιμάστηκε σε συνθήκες που οι διεργασίες ήταν υπόγειες, και τελικά βγήκαν στην επιφάνεια, την κατάλληλη στιγμή, πάντα με τον αποφασιστικό ρόλο και την ετοιμότητα του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Αυτό που έχει σημασία είναι να γίνουμε πιο απαιτητικοί, πρώτα απ' όλα με τον εαυτό μας, πιο ανυπόμονοι στην προσπάθεια να γίνουμε ικανότεροι. Την υπομονή μας την αξίζουν όλοι εκείνοι που δεν αποφασίζουν μέσα σε μια μέρα και νύχτα να αντεπιτεθούν με όρους ρήξης και ανατροπής. Οσα δεν φέρνει ο χρόνος μπορεί να τα φέρει η ώρα, αυτό που έχει σημασία είναι ότι εμείς δεν έχουμε την πολυτέλεια, με το βάρος των 100 χρόνων πείρας, να χάνουμε ούτε ένα λεπτό από την προγραμματισμένη καθημερινή μας υπερπροσπάθεια, οι καρποί θα έλθουν σίγουρα αύριο. (...)

Οπως γνωρίζετε, το ΚΚΕ είναι ένα από τα λίγα κόμματα διεθνώς που κατάφερε να διατηρεί την ιστορική του συνέχεια, παρά το γεγονός ότι για 27 χρόνια ήταν παράνομο, ενώ το 1958 αποφάσισε - δυστυχώς - τη διάλυση των ΚΟ και την ένταξη των κομμουνιστών στην ΕΔΑ, ένα κόμμα που ιδρύθηκε από το ΚΚΕ, όμως ο χαρακτήρας του ήταν σοσιαλδημοκρατικός. Το Κόμμα μας διατήρησε την ιστορική του συνέχεια, αν και δύο φορές βρέθηκε κυριολεκτικά στο χείλος της αυτοδιάλυσης, το 1968 και το 1991. Η ιστορική συνέχεια και αποφασιστικότητα στην κρίσιμη στιγμή οφείλονταν στο γεγονός ότι το ΚΚΕ, παρά τα όποια προβλήματα υπήρξαν στη στρατηγική του, ουδέποτε έπαψε να υπερασπίζεται τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού - κομουνισμού, τον μαρξισμό - λενινισμό, τον προλεταριακό διεθνισμό, ποτέ δεν έπαψε να πιστεύει τον ιστορικό επαναστατικό ρόλο της εργατικής τάξης, ότι αυτή από τάξη εκμεταλλευόμενη μπορεί να γίνει τάξη εξουσίας.

Δεν θα υπερασπιζόταν το Κόμμα την ύπαρξή του αν δεν είχε διαπαιδαγωγηθεί από γενιά σε γενιά μέσα στους σκληρούς ταξικούς αγώνες, αν δεν ήταν στενά δεμένο με την εργατική τάξη, αν δεν ήταν ο καθοδηγητής και αιμοδότης του αγώνα της Κατοχής, αν δεν είχε επιλέξει το δρόμο του ηρωικού Δεκέμβρη του '44 και του ένδοξου τρίχρονου αγώνα του ΔΣΕ. (...)

Ενα δεύτερο δίδαγμα που προκύπτει είναι ότι η καταστατική κατοχύρωση της θεωρίας του μαρξισμού - λενινισμού, η συνέπεια στην οργάνωση των εργατικών και λαϊκών αγώνων, όσο και αν είναι θεμελιακής σημασίας ζητήματα, δεν εξασφαλίζουν από μόνα τους την εδραίωση και ανάπτυξη του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος, δεν διασφαλίζουν μεμιάς την ικανότητά του να βρίσκει κάθε φορά τον επίκαιρο και σημαντικό κρίκο σε κάθε φάση, χωρίς να χάνει όλη την αλυσίδα.

Το Κόμμα μας έκανε έναν μεγάλο άθλο, όταν από τη μεταξική παρανομία, που έστειλε χιλιάδες στελέχη και μέλη στα μπουντρούμια και τις εξορίες, την μανιαδακική ενέργεια να στήσει μια χαφιέδικη ΚΕ παρασύροντας και τίμια στελέχη του ΚΚΕ, κατάφερε να ανασυγκροτηθεί και να οργανώσει ένα από τα μεγαλύτερα κινήματα Εθνικής Αντίστασης στην Ευρώπη, να ιδρύσει το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, την ΕΠΟΝ, την Εθνική Αλληλεγγύη και την ΟΠΛΑ, αλλά και τα μικρά Αετόπουλα. Ομως στην κρίσιμη στιγμή της Απελευθέρωσης, όπου σημειώθηκε επαναστατική κατάσταση, δεν βρέθηκε στο ύψος των απαιτήσεων, ενώ υπήρχαν προϋποθέσεις νίκης της εργατικής εξουσίας.

Το ΚΚΕ δεν απεμπολούσε τον σοσιαλισμό, τον αντιμετώπιζε, όμως από το 1934, ως τελικό σκοπό, πριν την πραγματοποίηση του οποίου θεωρούσε ότι έπρεπε να προηγηθεί το αστικοδημοκρατικό στάδιο, στο οποίο η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα θα μπορούσαν να συμμαχήσουν με ορισμένες αστικές δυνάμεις και ανώτερα μεσαία στρώματα. Βεβαίως, το πρόβλημα δεν ήταν στενά ελληνικό, ανάλογη στρατηγική είχε εκπονήσει η ΚΔ, για μας όμως δεν λειτουργεί αυτό ως άλλοθι, γιατί το κάθε ΚΚ έχει για τη χώρα του τη δική του ευθύνη.

Δεν αρκεί να γράφεις στο Καταστατικό σου ως θεωρία τον μαρξισμό - λενινισμό. Αυτή δεν μπορεί να λογίζεται στατική, ακίνητη, αντίθετα να αναπτύσσεται και να εμπλουτίζεται με βάση τη γενίκευση της πείρας της ταξικής πάλης, τα νέα φαινόμενα που γεννά η ζωή ή τις νέες μορφές που τα τυπικά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού εμφανίζονται ως ανανεωμένα και εκσυγχρονισμένα. Οταν αναφερόμαστε στην ανάπτυξη και τον εμπλουτισμό της θεωρίας μας, δεν υιοθετούμε ούτε ένα γράμμα από τους λεγόμενους υπερασπιστές της ανανέωσης της κοσμοθεωρίας μας, γιατί αυτοί ξεκινούσαν από μια εντελώς διαφορετική αφετηρία από εμάς, αναφέρονταν στην αναθεώρηση των θεμελιακών αρχών και τελικά στην απόρριψη της θεωρίας μας.

Η θεωρία μας είναι επιστημονική επαναστατική και όχι σκέτα επαναστατική. Ετσι πρέπει να της συμπεριφερόμαστε στην καθημερινή μας δράση. (...)

Αυτό που θέλουμε να επισημάνουμε με καθαρότητα είναι ότι αυτές οι απαραίτητες προσαρμογές στον καθημερινό αγώνα δεν πρέπει να αποσπώνται από την επαναστατική στρατηγική. (...)

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει, εμένα μου έχει συμβεί, ορισμένοι άνθρωποι θέτουν το ερώτημα: Εκατό χρόνια ΚΚΕ και τελικά όταν γίνονται εκλογές συνήθως το Κόμμα παίρνει μονοψήφιο ποσοστό και μια φορά έφτασε το 11%.

Λίγο - πολύ έτσι σκέπτονται χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες που έχουν μάθει να κρίνουν τις πολιτικές εξελίξεις και τον αγώνα με κριτήριο την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, και μάλιστα να θεωρούν ότι η νίκη της εργατικής εξουσίας είναι υπόθεση εκλογικού ποσοστού.

Δεν σνομπάρουμε τις εκλογικές αναμετρήσεις και δεν αδιαφορούμε για το εκλογικό μας ποσοστό. Το γενικό εκλογικό δικαίωμα είναι ο δείκτης της ωριμότητας της εργατικής τάξης, και μόνο αυτό. Αρα η εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ παίζει σημαντικό ρόλο στη μαζικότητα και αποτελεσματικότητα πίεσης του κινήματος. Η αποτελεσματικότητα πίεσης ταυτίζεται απολύτως με την ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού, στο κίνημα, στα σωματεία, σε όλες τις οργανώσεις, στους δήμους και στις περιφέρειες, στο Ευρωκοινοβούλιο και στη Βουλή. Αυτό που έχει ανάγκη ο λαός σήμερα, με το συγκεκριμένο συσχετισμό που έως τώρα υπάρχει, είναι μια ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευση, απέναντι στην κυβέρνηση και στα άλλα κόμματα που περιορίζονται να διεκδικούν να εναλλαχτούν στην αστική διαχείριση αυτοδύναμα ή με συνεργασίες.

Ο καθημερινός αγώνας μπορεί να φέρει κάποια αποτελέσματα όταν στηρίζεται στην όσο γίνεται πιο μαζική πεποίθηση ότι η Ελλάδα έχει σοβαρές αναπτυξιακές δυνατότητες, που ο λαός δεν τις απολαμβάνει γιατί το πολιτικό πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα διαχείρισης, αλλά ποια τάξη έχει την ιδιοκτησία και την εξουσία. (...)

Η αποτελεσματικότητα της πίεσης εξαρτάται από το πόσο εξαπλώνεται και βαθαίνει η συνείδηση ότι οι αγώνες πρέπει να κατευθύνονται στην ολοκληρωτική ανατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας, στην εργατική εξουσία που υπολογίζει και τα συμφέροντα των μη εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.

Μπροστά στο λαό, τη νεολαία, μπαίνει ένα ερώτημα με τη μορφή διλήμματος, του τύπου "υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση κλιμακωμένη κατάλληλα ως την τελική νίκη". Το ΚΚΕ έχει απαντήσει στο ερώτημα αυτό, απαντά κάθε μέρα με ενότητα λόγων και έργων. Το ζήτημα είναι να δώσει την απάντηση ο ίδιος ο λαός, ιδιαίτερα η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, οι νεότερες γενιές. Εμείς ξέρουμε καλά ότι πολλοί και πολλές που σήμερα διστάζουν, έχουν επηρεαστεί από την τρομοκρατία της "Λερναίας Υδρας" της προπαγάνδας, της προσωρινής υποχώρησης του επαναστατικού κινήματος, θα έρθει η στιγμή που θα αντιδράσουν, θα σηκώσουν κεφάλι. Δεν χάνουμε ποτέ την εμπιστοσύνη μας στη δύναμη του λαού, στην ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης. Ετσι τιμάμε τα 100 χρόνια, έτσι περνάμε στον δεύτερο αιώνα της πορείας του ΚΚΕ.

Από τη στιγμή που έγιναν επαναστάσεις και επικράτησαν, αυτές μπορούν να ξαναγίνουν όταν οι λαοί αποφασίσουν στις κατάλληλες συνθήκες. Από τη στιγμή που έγιναν λαϊκές εξεγέρσεις, ανεξάρτητα πώς εξελίχθηκαν, σημαίνει ότι οι λαοί μπορούν να εξεγερθούν όταν το αποφασίσουν σε συγκεκριμένες συνθήκες. Από τη στιγμή που έγιναν μεγάλοι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες που συνέτριψαν ισχυρότερους στρατούς κατοχής, σημαίνει ότι οι λαοί μπορούν όταν αποφασίσουν να νικήσουν, να μην υποταχθούν εθελοντικά».