Τις τελευταίες μέρες έχει έρθει στην επικαιρότητα η θητεία στο Ναυτικό, λόγω της διαμαρτυρίας του Δίοπου Σταύρου Παπαδάκη, ενάντια στη συμμετοχή του σε ΝΑΤΟική αποστολή εκτός συνόρων. Πράξη η οποία «τιμήθηκε» με μετάθεση σε άλλο πλοίο του στόλου. Αυτό μας έδωσε την αφορμή να συνομιλήσουμε με ναύτες, για να μας περιγράψουν τη ζωή μέσα στο πλοίο και συνολικά τις καταστάσεις που ένας ναύτης καλείται να αντιμετωπίσει.

Ο Παύλος, από τη φρεγάτα «Σαλαμίς», μας είπε: «Η θητεία ενός ναύτη σε φρεγάτα είναι αρκετά δύσκολη. Είναι ένας κλειστός χώρος, που ειδικά όταν βρισκόμαστε σε αποστολές, δηλαδή 30 με 40 μέρες εν πλω, οι αγγαρείες φτάνουν στο 100%. Μάλιστα, πέρα από τις κλασσικές αγγαρείες - μαγειρείο, λάντζα - που γίνονται στο μέγιστο βαθμό εκείνες τις μέρες, γίνονται κι άλλες - βάψιμο, τρίψιμο, ματσακόνι. Αγγαρείες βέβαια που είναι υποχρεώσεις του στελεχικού δυναμικού, αλλά γίνονται κυρίως από τους ναύτες και το κατώτερο στελεχικό δυναμικό. Τα ανώτερα στελέχη είναι σαν τουρίστες μέσα στο πλοίο. Μπορεί για παράδειγμα να έβγαινες να πετάξεις σκουπίδια και να τους έβλεπες με σορτσάκι να ψαρεύουν μεσοπέλαγα».

«Δύσκολα ήταν τα πράγματα και όταν κάναμε γυμνάσια. Οι ναύτες βρίσκονταν στις χειρότερες θέσεις. Δεν προβλεπόταν ξεκούραση. Μετά από τις 2 ώρες στα γυμνάσια, έπρεπε να πάμε στις αγγαρείες μας. Ηταν τόσο μεγάλη η κούρασή μας που μας έπαιρνε ο ύπνος στα τραπέζια, ακόμη και στο πάτωμα».

Ο Ηλίας, από το ταχύ περιπολικό κατευθυνόμενων δυνάμεων «ΤΠΚ Ρίτσος», μας είπε ότι ο χρόνος που αφιερώνεται στην ειδικότητα που έχει ο καθένας είναι ελάχιστος. «Προσφέραμε και λιγότερα από αυτά που θα μπορούσαμε σε αυτόν τον τομέα, κι αυτό διότι δινόταν κυρίως προτεραιότητα στις αγγαρείες, στα μαγειρεία και στην καθαριότητα».

Οπως έχει φανεί και στη συνεχή αρθρογραφία του «Ριζοσπάστη», η εμπλοκή του Πολεμικού Ναυτικού στις ΝΑΤΟικές ασκήσεις είναι ενεργότερη από εκείνη του Πεζικού.

Ο Ηλίας μάς είπε την προσωπική του ιστορία, σχετικά με την εναντίωσή του στη δήλωση Καμμένου για το «Plan B» και τη μετατροπή της Ελλάδας σε μια απέραντη βάση. «Οταν βγήκε ο Καμμένος από τις ΗΠΑ και έκανε τις περίφημες δηλώσεις του για το "Plan B", βγήκα στην αναφορά και δήλωσα τη διαφωνία μου σ' αυτό. Με πιάνει τότε ο οπλονόμος, και προσπαθώντας να με τρομοκρατήσει με ρώτησε: "Θες να απολυθείς;". Ο ύπαρχος άκουσε τι ήθελε να του πω και προσπάθησε να με πείσει να μην κάνω αναφορά. Ομως εγώ αρνήθηκα. Μου έκανε μάλιστα και κουβέντα, γιατί είχε μάθει πως σε ένα συλλαλητήριο είχα κατέβει με τη στολή του ναύτη, κάτι που δεν το επιτρέπουν. Εγώ επικοινώνησα με τον "Ριζοσπάστη" για να δημοσιοποιήσω επώνυμα τη διαφωνία μου για τη διάθεση του πλοίου μου και γενικότερα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στις υπηρεσίες του ΝΑΤΟ. Οταν μαθεύτηκε αυτό, με κάλεσε ο κυβερνήτης στο γραφείο του και μου είπε ότι δεν ήθελε να μου αλλάξει την προσωπική μου άποψη, αλλά ότι αυτό που έκανα δεν επιτρεπόταν, και προσπάθησε να μου μεταθέσει το πρόβλημα σε προσωπικό επίπεδο. Αυτό έγινε γιατί δεν θέλουν να δίνουν διαστάσεις στα προβλήματα που υπάρχουν και να κρατούν τα θέματα μέσα στο πλοίο, να μη φτάνουν στο λαό. Εγώ τους είπα ότι δεν με ενδιαφέρει, όπου είναι να πάει ας πάει, και τους επιβεβαίωσα ότι μίλησα με τους δημοσιογράφους. Με κάλεσε ξανά ο ύπαρχος και μου είπε ότι θα υποστώ τις συνέπειες των πράξεών μου. Ακολούθησε έντονη κουβέντα, γιατί είχε εκτεθεί το πλοίο. Εφτασε στο σημείο να με ρωτήσει αν είμαι ένας απλός οπαδός του ΚΚΕ ή αν είμαι "μπλεγμένος και σε τίποτα άλλο". Οι συνέπειες των πράξεών μου ήταν να πάρω την άδεια απολύσεως χωρίς χαριστική καμία μέρα. Πήγαινα στο πλοίο και για τα εργάσιμα, δεν με άφησαν νωρίτερα, όπως συμβαίνει συνήθως. Οταν πήγα να πάρω το χαρτί απόλυσης, ο ύπαρχος μου είπε ότι τον απογοήτευσα πολύ, ότι εκμεταλλεύτηκα την ιδιότητα του ναύτη για κάποιες σκοπιμότητες και να προσέχω στη ζωή μου, για να μη μου στερήσουν πράγματα. Βέβαια δεν έδωσα σημασία, γιατί το πλήρωμα μου έχει δείξει ότι με εκτιμά πολύ».

Η συμμετοχή στις ΝΑΤΟικές ασκήσεις πλασάρεται στο πλήρωμα ως «πακέτα διακοπών», μας είπε ο Παύλος, κάτι που φάνηκε κι από τις ιστορίες του. «Μια μέρα, γυρνώντας από την άδειά μου, έμαθα ότι θα πηγαίναμε στη ναυτική βάση της Σούδας για τη συμμετοχή στην άσκηση "Phoenix". Στη Σούδα δεν ήταν έντονο το στοιχείο της ΝΑΤΟικής εκπαίδευσης. Ημασταν 5 μέρες στη βάση και 6 στη θάλασσα, και δεν επιλεγήκαμε όλοι, μόνο 10 με 15 άτομα, συγκεκριμένα στελέχη δηλαδή, για να εκπαιδευτούν από Αμερικανούς πεζοναύτες. Οι υπόλοιποι είχαμε κάθε μέρα έξοδο έως τις 2 το βράδυ και κυριαρχούσε η σκέψη ότι έχουμε έρθει στα Χανιά για διακοπές».

«Λίγες μέρες πριν απολυθώ, άκουσα να συζητάνε για την αποστολή της φρεγάτας στο Ισραήλ. Τα ανώτερα στελέχη προωθούσαν το ταξίδι καλύτερα από ταξιδιωτικό πρακτορείο, λέγοντας ότι δεν θα κάνουμε ασκήσεις, θα έχουμε πολλές εξόδους, να δούμε τα αξιοθέατα της χώρας και να επισκεφθούμε ακόμα και τους Αγίους Τόπους. Το μεγαλύτερο "καρότο", όμως, σε αυτήν την υπόθεση είναι ότι ο ναύτης παίρνει κάθε μήνα 8 ευρώ, ενώ όταν συμμετέχει σε τέτοιες αποστολές παίρνει 30 ευρώ τη μέρα. Αν προσθέσουμε ότι στο Αιγαίο υπάρχουν γυμνάσια, ενώ στις ΝΑΤΟικές αποστολές δεν γίνονται γυμνάσια, σε συνδυασμό με το ότι δίνεται καλή τροφή και παρέχονται πολλές έξοδοι, είναι κάτι που φαίνεται παραδεισένιο. Ολα αυτά συντελούν στο να υπάρχει μια συμφωνία των ναυτών και του κατώτερου στελεχικού δυναμικού στο ότι δεν έχουμε καμία δουλειά σε αποστολές εκτός συνόρων, σε θεωρητικό όμως επίπεδο, γιατί οι παροχές κατά τη διάρκεια τέτοιου είδους αποστολών είναι τω όντι δελεαστικές».

«Μια μέρα πριν πάρω την άδεια απολύσεως ήρθε στο πλοίο ο Αρχηγός του Στόλου, για να μιλήσει στα στελέχη του πλοίου και στους ναύτες για τη συμμετοχή της φρεγάτας στη ΝΑΤΟική άσκηση "Unifill". Αφού μας εκθείασε το πόσο καλό είναι το ΝΑΤΟ και η συμμετοχή της χώρας μας σε αυτό, μας ανέφερε ότι η υπεράσπιση του πλούτου της Κύπρου είναι εθνικό ζήτημα και ότι η χώρα μας θα βγει κερδισμένη από αυτή τη στάση, και μας προέτρεψε να μην πει κανένας όχι στη συμμετοχή του σ' αυτήν την άσκηση».