Στις 5 Φλεβάρη, ο αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης και ηγέτης του - ενός από τα δύο, ευρωσκεπτικιστικά, συγκυβερνώντα κόμματα - «Κινήματος 5 Αστέρων», Λουίτζι ντι Μάγιο, βρέθηκε στο Παρίσι για μία συνάντηση που προκάλεσε την οργή της γαλλικής κυβέρνησης του Εμανουέλ Μακρόν: Βρέθηκε με εκπροσώπους των «κίτρινων γιλέκων», του νεοσύστατου «αυθόρμητου κινήματος»» της Γαλλίας, που φέρνει στην επιφάνεια και μαζί επιταχύνει σειρά ενδοαστικών διεργασιών.

Σε διαδικτυακή ανάρτησή του ο ντι Μάγιο παρέθεσε φωτογραφία από τη συνάντηση, περιγράφοντάς την ως «ενθύμιο από μία όμορφη συνάντηση, την πρώτη μίας σειράς (σ.σ. συναντήσεων) που θα ακολουθήσουν, κατά τη διάρκεια της οποίας μιλήσαμε για τις χώρες μας, τα κοινωνικά δικαιώματα, το περιβάλλον και την άμεση δημοκρατία». Σημειωτέον, από το φθινόπωρο είχαν προηγηθεί διάφορες φιλοφρονήσεις στελεχών της ιταλικής κυβέρνησης προς τα «κίτρινα γιλέκα»: Την ώρα που εκείνα ζητούσαν την παραίτηση της κυβέρνησης Μακρόν και κατάγγελλαν τα στελέχη της ως «ψεύτες» και «κλέφτες», ο μεν ντι Μάγιο καλούσε τα «γιλέκα» να «μην τα παρατήσετε!», ο δε Ματέο Σαλβίνι - επίσης αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης και ηγέτης του έτερου συγκυβερνώντος κόμματος, «Λέγκας» - διαμήνυε τη στήριξή του σε «όσους διαμαρτύρονται ενάντια σε έναν Πρόεδρο που κυβερνά κόντρα στο λαό του». Επιπλέον, ο ντι Μάγιο έχει εκφράσει τη χαρά του «που ο άνεμος της αλλαγής πέρασε τις Αλπεις!», την οροσειρά που χωρίζει τη Γαλλία από την Ιταλία.

Η άφιξη του ντι Μάγιο στην ίδια τη γαλλική πρωτεύουσα για να συναντήσει εκπροσώπους των «γιλέκων» είχε ως συνέπεια την έντονη αντίδραση του γαλλικού ΥΠΕΞ, του οποίου ο εκπρόσωπος μίλησε για «νέα πρόκληση», η οποία «δεν είναι αποδεκτή μεταξύ γειτονικών κρατών που συνεργάζονται στην ΕΕ». Σημείωνε ακόμα ότι «ο κ. ντι Μάγιο έχει κυβερνητικές ευθύνες και πρέπει να φροντίσει να μην υπονομεύσει με τις επανειλημμένες παρεμβάσεις του τις διμερείς μας σχέσεις, προς το συμφέρον τόσο της Γαλλίας όσο και της Ιταλίας». Το Παρίσι όμως δεν περιορίστηκε σε μια ανακοίνωση. Ανακάλεσε για διαβουλεύσεις τον Γάλλο πρέσβη στη Ρώμη, Κριστιάν Μασέ, εξέλιξη που σύμφωνα με τις αστικές εφημερίδες «Λα Ρεπούμπλικα» και «Λα Στάμπα» αποτελεί «τη σοβαρότερη διμερή κρίση από την κήρυξη του πολέμου το 1940», ενώ λόγος έγινε και για «κρίση άνευ προηγουμένου στις γαλλοϊταλικές σχέσεις».

Τελικά, η κρίση «εκτονώθηκε» μερικές μέρες μετά, ύστερα και από τηλεφωνική συνομιλία των δύο Προέδρων, Εμ. Μακρόν και Σ. Ματαρέλα, στην οποία - σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση - «υπενθύμισαν ότι η Γαλλία και η Ιταλία, οι οποίες μαζί δόμησαν την Ευρώπη, έχουν ιδιαίτερη ευθύνη να εργαστούν από κοινού για την άμυνα και την προώθηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Ακολούθησε η επιστροφή του Γάλλου πρέσβη στη Ρώμη, με τη Γαλλίδα υπουργό Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Ναταλί Λουαζό, να τονίζει ότι «η Ιταλία χρειάζεται τη Γαλλία κι ως εκ τούτου συνεργαζόμαστε».

Παρά τις προσπάθειες πολλών να εμφανίσουν τις συναντήσεις με τα «κίτρινα γιλέκα» ως «κομματικές επιλογές» και όχι ως κινήσεις που εκφράζουν συνολικά την ιταλική κυβέρνηση, η αλήθεια είναι ότι οι επαφές του ντι Μάγιο έφεραν στην επιφάνεια ευρύτερες αντιθέσεις και διεργασίες που «σιγοβράζουν» σε όλη την ΕΕ, «δοκιμάζοντας» έντονα τη συνοχή και την πορεία της λυκοσυμμαχίας.

O ντι Μάγιο, σε άρθρο του στη γαλλική εφημερίδα «Λε Μοντ» στις 7 Φλεβάρη, επέμεινε ότι «δεν με εκπλήσσει που ο γαλλικός λαός δείχνει σημαντικά σημάδια ανησυχίας απέναντι στην υποβάθμιση ορισμένων δικαιωμάτων του. Και αυτό δεν αφορά μόνο τη σημερινή κυβέρνηση». Σημείωσε δε ότι «ανάμεσα στις διεκδικήσεις των "κίτρινων γιλέκων" εντόπισα θέματα που προσπερνούν τη δεξιά και την αριστερά και που θέτουν στο επίκεντρο τον πολίτη και τις ανάγκες του, με μια στάση που ξεπερνά ιδεολογίες».

Μάλιστα, χρειάζεται να διευκρινιστεί ότι οι εκπρόσωποι των «γιλέκων» με τους οποίους συναντήθηκε διακρίνονται για τους υψηλούς τόνους που υιοθετούν στην κριτική τους κατά της κυβέρνησης Μακρόν. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει ένας βιοτέχνης σιδηρουργός από τη Βακλούς της νότιας Γαλλίας, ο Κριστόφ Σαλενσόν, που μάλιστα μέχρι πρόσφατα συμμετείχε στην «Πρωτοβουλία Πολιτών» (Ralliement d' Initiative Citoyenne - RIC), μία από τις ομάδες των «γιλέκων» που συγκροτήθηκαν για να πάρουν μέρος στις προσεχείς ευρωεκλογές. Ο Σαλενσόν στις αρχές του Δεκέμβρη του 2018 είχε πει σε συνέντευξή του ότι θα έβλεπε με καλό μάτι «έναν στρατηγό ντε Βιλιέ (σ.σ. ο Πιερ ντε Βιλιέ ήταν επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου Στρατού της χώρας μέχρι τον Ιούλη του 2017, όταν παραιτήθηκε εξαιτίας διαφωνιών για το μοντέλο των Ενόπλων Δυνάμεων) στη θέση του επικεφαλής της κυβέρνησης... Ζητάμε να έχουμε έναν αληθινό διοικητή, που σημαίνει μια γυναίκα ή έναν άνδρα που θα πάρει στα σοβαρά το μέλλον της Γαλλίας».

Στα τέλη του ίδιου μήνα, διαμήνυε ότι τα μέλη των «κίτρινων γιλέκων» πρέπει να δραστηριοποιηθούν «για να επιτραπεί να αναλάβει δράση μια μεταβατική κυβέρνηση» στη χώρα, δηλώνοντας πεπεισμένος ότι «στις αρχές του Γενάρη, είναι αναπόφευκτο, θα ξεκινήσει εμφύλιος πόλεμος».

Μερικές βδομάδες πριν, μιλώντας στο «Ατλάντικο», ο Σαλενσόν εξηγούσε πιο αναλυτικά ορισμένες διαφωνίες με τους κυβερνητικούς χειρισμούς: «Η Ευρώπη όπως προτείνεται σήμερα (ως ΕΕ) δεν θα επιτρέψει ένα νέο ξεκίνημα για την πατρίδα μας. Πρέπει να έχουμε συνείδηση της κατάστασης, αυτός ο αθέμιτος ανταγωνισμός από άλλες χώρες είναι ανυπόφορος. Πιστεύαμε ότι η Γαλλία θα κατευθυνόταν στην Ευρώπη για να τραβήξει τις άλλες χώρες πιο ψηλά, προς το δικό μας κοινωνικό επίπεδο... Συμβαίνει το αντίθετο».

Ενδιαφέρον έχει το πώς είδε ο αστικός Τύπος τις εξελίξεις στις γαλλοϊταλικές σχέσεις.

Στις 10/2, ο βρετανικός «Ιντιπέντεντ» σημείωνε ότι «η πρόκληση έγκειται στην ευρωπαϊκή οικονομία. Οι κοινωνικές ανισότητες που αυξάνονται στην Ευρώπη αποτελούν την αληθινή αιτία της αντιπαράθεσης».

Στις 9/2, η γαλλική «Ουέστ Φρανς» υποστήριζε ότι «αν κάποιος είναι αληθινά υπέρ της κυριαρχίας μιας χώρας και επικαλείται το λαό ολοκληρωτικά, τότε δεν πάει στη Μόσχα να ψάξει υποστήριξη, όπως έκαναν η "Λέγκα", το M5S και άλλοι (...) Δεν κάνει κανείς εκστρατεία στο σπίτι του γείτονα, στη συγκεκριμένη περίπτωση του Γάλλου γείτονα. Το αληθινό πρόσωπο αυτών των δύο περιστασιακών συμμάχων είναι ένα σχέδιο που δεν είναι υπέρ της Ευρώπης αλλά εκτείνεται σε όλη την Ευρώπη. (Υπάρχει) σχέδιο αποσταθεροποίησης του σημερινού κάδρου, με τη φυγή προς μία μόνιμη άσκηση πίεσης (...) Η διπλωματική σύγκρουση που άρχισε το Παρίσι κατάφερε να ρίξει τις μάσκες και να στείλει σήμα στη Ρώμη ότι κανείς δεν ξεγελιέται».

Στις 8/2, η γερμανική «Frankfurter Allgemeine Zeitung» επισήμαινε: «Είναι τρομακτικό να βλέπει κανείς την ταχύτητα με την οποία δοκιμάζεται η δημοκρατική παράδοση, που αποτελούσε εγγύηση για την ειρήνη και τον πλούτο της Ευρώπης. Μέσα σε λίγα μόνο χρόνια, οι εξεγερμένοι της αριστεράς και της δεξιάς κατάφεραν να καταργήσουν τον δημόσιο διάλογο, τόσο εντός της χώρας τους όσο και ανάμεσα στις διάφορες χώρες (...) Στο κοντινό μέλλον, η ΕΕ θα πρέπει να συνηθίσει σε αυτού του τύπου τις συγκρούσεις (...) Η Ευρώπη του ντι Μάγιο και του Σαλβίνι είναι μια ήπειρος στην οποία οι άνθρωποι ανταλλάσσουν προσβολές και χτυπήματα αντί να συνεργάζονται λογικά. Η Ιστορία μάς διδάσκει ότι κάτι τέτοιο πάντα τελειώνει άσχημα».

Την ίδια μέρα, η ιταλική έκδοση της «Huffington Post» εξέφραζε την έκπληξή της για την αντίδραση της κυβέρνησης Μακρόν και εκτιμούσε: «Η δραματοποίηση της σύγκρουσης με την Ιταλία προσθέτει ακόμα μία απόδειξη της αδυναμίας του Μακρόν. Εδώ και κάποιους μήνες, απέναντι στην αλλαγή του ευρωπαϊκού και του γαλλικού πολιτικού σκηνικού, μοιάζει να έχει εγκαταλείψει το ρόλο του πεφωτισμένου ηγέτη της Ευρώπης».

Η διαπάλη που έχει ξεσπάσει και η συνεχής προσπάθεια της ιταλικής κυβέρνησης για συνολικότερη αναβάθμιση της θέσης της ιταλικής αστικής τάξης σε σχέση με τις υπόλοιπες στην ΕΕ (βλ. την πολύμηνη συζήτηση για το ύψος του ελλείμματος) φανερώνουν ακόμα περισσότερο τα προβλήματα συνοχής στην Ευρωένωση. Η περίπτωση της Ιταλίας, 4ης μεγαλύτερης οικονομίας στην ΕΕ, που όμως συναντά δυσκολίες στην ανάκαμψη, είναι μια «βραδυφλεγής βόμβα» συνολικά στα θεμέλια της λυκοσυμμαχίας, που αντιμετωπίζει το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα της αποχώρησης της Βρετανίας, ενώ εντείνονται οι διεργασίες - ενόψει και των ευρωεκλογών του Μάη - για το «μείγμα» διαχείρισης στην ΕΕ, τις προτεραιότητες στην οικονομική και εξωτερική πολιτική της κ.λπ.

Επιπλέον, στην επιφάνεια έρχονται και άλλες κόντρες, για παράδειγμα Γαλλία και Ιταλία ιεραρχούν ψηλά τη «διείσδυσή» τους στην Αφρική, σε αυτό το πλαίσιο διαμορφώνουν και «λύσεις» για την «αντιμετώπιση των αυξημένων μεταναστευτικών ροών».

Για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, οι εξελίξεις αυτές μπορούν να χρησιμεύσουν ώστε να βγαίνουν τα σωστά συμπεράσματα σχετικά με τα παραμύθια που τους πούλαγαν και τους πουλάνε αστικές και οπορτουνιστικές διαχειριστικές δυνάμεις περί «Ευρώπης των λαών, της κοινωνικής αλληλεγγύης και συνοχής». Η πραγματικότητα βοά ότι οι λαοί έχουν κάθε συμφέρον να εντείνουν την πάλη τους για την αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, σε συνδυασμό με τη σύγκρουση με την εξουσία του κεφαλαίου σε κάθε χώρα.