Με μεγάλη θλίψη αποχαιρέτησαν χτες, Τρίτη, στο Α' Νεκροταφείο της Αθήνας, σύντροφοι, συγγενείς και φίλοι την συντρόφισσα Καίτη Πανοπούλου, που «έφυγε» από κοντά μας την περασμένη Κυριακή.

Στην πολιτική της κηδεία παρευρέθηκε αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής την Λουίζα Ράζου, Γραμματέα της ΚΟ Αττικής του Κόμματος. Για τη ζωή και τη δράση της σ. Καίτης, για τη διαδρομή της στο κίνημα και στο ΚΚΕ μίλησαν ο Χρήστος Μπάθας, μέλος του Γραφείου της ΕΠ Αττικής του ΚΚΕ, και η Μαρία Μαδυτινού, Γραμματέας της ΚΟΒ Πατησίων, της οποίας μέλος ήταν η εκλιπούσα. Για τη συμβολή της στη λειτουργία του Στεκιού Νεολαίας και Εργαζομένων στην πλατεία Κολιάτσου, στο ΔΣ του οποίου ήταν πρόεδρος η Καίτη Πανοπούλου, μίλησε ο Λευτέρης Νικολάου.

Το δικό τους τιμητικό «παρών» στην κηδεία έδωσαν μετανάστες εργάτες, που μένουν και δουλεύουν στις γειτονιές των Πατησίων. Συγκινημένοι κι αυτοί, είπαν το τελευταίο «αντίο» στην κομμουνίστρια Καίτη, που χρόνια τώρα ήταν, εκτός από δασκάλα τους στο Στέκι, και μπροστάρισσα στην πάλη τους, στην επαφή με τα σωματεία τους, στην αντιπαράθεση με την εργοδοσία στους τόπους δουλειάς.

Ο Χρήστος Μπάθας, μιλώντας για τη διαδρομή της στο Κόμμα και στο κίνημα, αναφέρθηκε στους αγώνες όπου πήρε μέρος από τη δεκαετία του '60, ενώ τα επόμενα χρόνια δραστηριοποιήθηκε στη γειτονιά της, στην Κυπριάδου στα Ανω Πατήσια, μέσα από τους Συλλόγους Γονέων, πολιτιστικούς συλλόγους, τον Σύλλογο Γυναικών της ΟΓΕ. «Εκεί συναντιέται με τους συντρόφους της ΚΟΒ Κυπριάδου και το 1982 γίνεται μέλος του Κόμματος», πρόσθεσε και ανέφερε τις πολλές στελεχικές θέσεις στις οποίες χρεώθηκε από το Κόμμα σε όλη της τη ζωή: Από μέλος Γραφείου ΚΟΒ μέχρι μέλος της ΤΕ Α' Αθήνας - Γαλατσίου. Ανέδειξε την καθοριστική της στάση τα κρίσιμα χρόνια του 1989 - '91, της αναμέτρησης με τον οπορτουνισμό, για τη διατήρηση του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος: «Την κρίσιμη περίοδο του 1989 - '91 ήταν στέλεχος του Κόμματος, Γραμματέας της ΚΟ Κυπριάδου, και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή. Στο 13ο Συνέδριο του Κόμματός μας ήταν αντιπρόσωπος. Ως στέλεχος του Κόμματος είχε καθοριστική συμβολή ώστε να κρατηθούν όρθιες οι ΚΟ του 5ου - 6ου Διαμερίσματος».

Αναφερόμενος στις αρετές που τη χαρακτήριζαν, ξεχώρισε τη συνέπεια, την επιμονή, τη βαθιά πίστη στα ιδανικά του Κόμματος, τη γνήσια ταξική αγάπη για τους ανθρώπους του μόχθου. «Μέσα από όλη την κομματική της διαδρομή είχε αποκτήσει μεγάλο κύκλο επιρροής και προσπαθούσε με όλους να αποκτά πολιτικούς δεσμούς». «Δοτική σε συγγενείς, συντρόφους, μετανάστες, πρόσφυγες, σε όποιον είχε την ανάγκη, χωρίς να της ζητηθεί, έτρεχε για να βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορούσε, χωρίς να υπολογίζει κόπο, πόνο, χρόνο», σημείωσε, προσθέτοντας πως «για την Καίτη τίποτα δεν ήταν ακατόρθωτο. Ολα μπορούσαν να γίνουν, κι έπρεπε να γίνουν. Ζωντανό καθημερινό παράδειγμα για όλους μας και ιδιαίτερα για τους νέους...».

Η Μαρία Μαδυτινού, αποχαιρετώντας την Καίτη Πανοπούλου, ανέδειξε ότι ήταν μια συντρόφισσα που «έδωσε τα πάντα, για να προωθηθεί στην πράξη η ενότητα της εργατικής τάξης, άσχετα από χρώμα, θρησκεία και εθνότητα, μαχήτρια του προλεταριακού διεθνισμού. Η προσωπική συμβολή της στην οργάνωση και κοινή πάλη Ελλήνων και μεταναστών εργατών είναι καθοριστική, φωτεινό παράδειγμα για όλους μας, επιβεβαίωση των χαρακτηριστικών που αποκτά κάποιος παλεύοντας μέσα στο ΚΚΕ, με βάση την κοσμοθεωρία του». Οπως είπε, «για πάνω από 20 χρόνια γύρναγε σταθερά στα Πατήσια και ευρύτερα και ξετρύπωνε από όλα τα υπόγεια, τα γκαράζ όπου λειτουργούσαν οι βιοτεχνίες ιματισμού και δούλευαν χιλιάδες μετανάστες κάτω από άθλιες συνθήκες, μεταφέροντας τη φωνή του ΚΚΕ...». «Χιλιάδες μετανάστες μίλαγαν με σεβασμό για την "κυρία Καίτη", τους έλεγες ΚΚΕ και σου απαντούσαν "Κυρία Καίτη", τους έλεγες "Καίτη" και σου έλεγαν ΚΚΕ. Δέθηκε με τους μετανάστες και πρόσφυγες όσο κανένας άλλος. Μακριά από τη λογική της φιλανθρωπίας, οργάνωσε την αλληλεγγύη και στήριξε όσους τους έκλεβαν τα δεδουλευμένα οι εργοδότες...».

Ο Λευτέρης Νικολάου ανέφερε ότι πάντα η Καίτη Πανοπούλου ήταν ακούραστη, ακατάβλητη, ευρυμαθής και αποχαιρετώντας την είπε: «Στα 11 χρόνια δράσης του Στεκιού δεν έλειψες ούτε στιγμή. Η στάση σου, μάθημα αγωνιστικότητας και αξιοπρέπειας για καθέναν και καθεμία μας, τα μέλη του Συλλόγου, τους εκατοντάδες ανθρώπους - εργάτες και εργάτριες, μετανάστες και μετανάστριες, πρόσφυγες, τα παιδιά τους - που βρήκαν στο Στέκι μία ζεστή μέρα μέσα στη βαρυχειμωνιά που οι κυβερνώντες μας έχουν φέρει».

Οπως είπε, είχε διαρκώς «έγνοια για τις ομάδες που δραστηριοποιούνται στο Στέκι, για το αντικείμενό τους, για το πώς θα στηριχτούν, πώς ο κόσμος που συμμετέχει σε αυτές θα μπορεί να ξεσκάσει από την καθημερινότητα, πώς αυτές θα γίνουν ανάσα για κάθε εργαζόμενο σε αυτά που ζει, πώς θα γίνουν εφαλτήριο δράσης για να αλλάξει ριζικά η κοινωνία».

Και για τις σχέσεις της με τους μετανάστες, είπε χαρακτηριστικά ότι όσοι πέρασαν από το σχολείο του Στεκιού δεν έμαθαν απλώς Ελληνικά, αλλά πήραν μαθήματα ζωής, για τη δουλειά, το μεροκάματο, τις ανάγκες μας, λέξεις που αναδεικνύουν τη συλλογικότητα. «Η μεγαλύτερη αναγνώριση, όπως η ίδια πολλές φορές μας έλεγες, ήταν όταν κάποιος από τους μετανάστες μαθητές του Στεκιού, που ενδεχομένως να κατέληγε στη συνέχεια σε άλλη χώρα, έστελνε μήνυμα, ερχόταν σε επαφή, περνούσε από το Στέκι να σε δει. Να σου δώσει το στίγμα του: Δεν ξέχασα, θυμάμαι, ευχαριστώ, είμαι καλά. Σαν οικογένεια. Αυτό ήταν το Στέκι για σένα...».

• Στη μνήμη της ΚΑΙΤΗΣ ΠΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, ο σύζυγός της Λεωνίδας και οι αδερφές του προσφέρουν στο Κόμμα της, το ΚΚΕ, 250 ευρώ.

«Εφυγε» από τη ζωή, το Σάββατο 30 Μάρτη, ο αγωνιστής της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, πρώην πρόεδρος του Παραρτήματος της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ Πετραλώνων - Θησείου - Παλαιών Σφαγείων και μέλος του ΚΚΕ Σταύρος (Τάκης) Ψωμιάδης. Στην κηδεία του που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Δευτέρα μίλησαν ο Τάσος Τσιούφης, μέλος της ΤΕ Α' Αθήνας - Γαλατσίου Αττικής του ΚΚΕ, και ο γιος του Τ. Ψωμιάδη, Κώστας, που αναφέρθηκαν στη ζωή, στη δράση και το παράδειγμά του.

Ο Τ. Ψωμιάδης από τα εφηβικά του χρόνια, στην ηρωική συνοικία των Παλαιών Σφαγείων, οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ. Συνελήφθη από τους Γερμανούς και στα 16 του χρόνια πέρασε στρατοδικείο. Καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά η ποινή μετατράπηκε σε καταναγκαστικά έργα, στο Τατόι, απ' όπου μαζί με άλλους δύο έφηβους ΕΠΟΝίτες από την Κοκκινιά απέδρασαν τον Ιούλη του 1944.

Εζησε τις τραγικές στιγμές των Παλαιών Σφαγείων, τον ματωμένο Αύγουστο του 1944. Στο μπλόκο της Καλλιθέας, ο κουκουλοφόρος δεν τον σήκωσε, αν και σταμάτησε μπροστά του. Γυρίζοντας στον προσφυγικό καταυλισμό, βρήκε τα πάντα καμένα, από τους ναζιστές και τους συνεργάτες τους ταγματασφαλίτες.

Στον ηρωικό Δεκέμβρη του '44, συμμετείχε στις ένοπλες ομάδες του εφεδρικού ΕΛΑΣ της περιοχής, αντιμετωπίζοντας τη βρετανική κατοχή. Στη συνέχεια αντιμετώπισε τις διώξεις του παρακράτους των Χιτών του Θησείου, με αρκετά περιστατικά που παραλίγο να του στοιχίσουν τη ζωή. Το 1946, τον κάλεσαν να υπηρετήσει τη θητεία του. Απολύθηκε «λόγω υπηρετούντων αδελφών» και επιστρέφοντας, πριν ακόμη φτάσει στο σπίτι του, τον συνέλαβαν και τον έστειλαν εξορία στον Μούδρο της Λήμνου. Το 1948 τον μετέφεραν στο κολαστήριο της Μακρονήσου, απ' όπου απολύθηκε το 1950.

Συμμετείχε ενεργά σε όλη τη δραστηριότητα του Κόμματος, ενώ ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, για πολλά χρόνια πρόεδρος του Παραρτήματος Πετραλώνων - Θησείου - Παλαιών Σφαγείων. Μία από τις τελευταίες φράσεις που κατάφερε να ψελλίσει στο κρεβάτι του νοσοκομείου ήταν: «Το Κόμμα και τα μάτια σας!». Τον περασμένο Αύγουστο του απονεμήθηκε τιμητικός έπαινος από τις Κομματικές Οργανώσεις της περιοχής, με αφορμή τα 100 χρόνια του ΚΚΕ.