Για «ενοχλητικές και απωθητικές ουλές» στο σώμα του ισχύοντος ποινικού μας δικαίου, κάνει λόγο ο Χ. Παπαχαραλάμπους, διδάκτορας Νομικής και δικηγόρος, αναφερόμενος στον τρομονόμο, στην άποψη που εκφράζει σήμερα με άρθρο του στο «Ρ». Ο Χ. Παπαχαραλάμπους ήταν μέλος της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής του υπουργείου Δικαιοσύνης που συνέταξε τον τρομονόμο, αλλά παραιτήθηκε από αυτή. Συμμετέχει στην επιτροπή αγώνα κατά του τρομονόμου που έχει δημιουργηθεί με πρωτοβουλία της «Δημοκρατικής Συσπείρωσης για τις Λαϊκές Ελευθερίες και την Αλληλεγγύη». Ολόκληρο το κείμενό του έχει ως εξής:

«Ο υπουργός Δικαιοσύνης επιστράτευσε, ως φαίνεται, τη - μη αμφισβητούμενη - δημοκρατική του ευαισθησία για να βελτιώσει τη "βαβυλωνιάδα" που ανακοινώθηκε επίσημα προ διμήνου περίπου ως νομοσχέδιο κατά του οργανωμένου εγκλήματος. Οσο φιλότιμη όμως και αν υπήρξε η προσπάθεια, θαύματα, όπως είναι φυσικό, δε γίνονται, και μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να ανατάξει τη βαριά βλάβη που επέρχεται στο ποινικό μας σύστημα.

Πιο συγκεκριμένα, σε δικονομικό επίπεδο: α) με τη διατήρηση της κατάργησης της αναίρεσης κατά παραπεμπτικών βουλευμάτων εμποδίζεται ο έλεγχος από το Ακυρωτικό μας της ορθότητας εφαρμογής του ενδογενώς προβληματικού αυτού νομικού πλαισίου, β) ο έλεγχος του βιογενετικού υλικού εξακολουθεί να αφορά και τους παντοειδείς υπόπτους, ενώ δεν ορίζεται ότι θα αποτελεί το έσχατο διαγνωστικό μέσο, το δε υλικό θα μπορεί να συλλέγεται σε "τράπεζα δεδομένων" υπό ασαφείς όρους, γ) οι ανώνυμες επιβαρυντικές καταθέσεις θα μπορούν προδικαστικά να δικαιολογούν τη στέρηση της προσωπικής ελευθερίας με την επιβολή προσωρινής κράτησης, αλλά δε θα αξιοποιούνται μόνες στο ακροατήριο (καίτοι θα προέρχονται από μάρτυρες εξ ορισμού τεκμαιρόμενους ως ουσιώδεις!), δ) η "επιθετική" ανάκριση έχει όρους που συγχέονται με αυτούς της σχετικής ειδικής μας νομοθεσίας (που αυτούσια εισάγεται στο κωδικοποιημένο corpus της δικονομίας μας!), κατά τρόπο χαώδη, χωρίς μέριμνα για το βαρύ φορτίο που επωμίζεται ο εφαρμοστής του δικαίου, ε) τα μεικτά ορκωτά δικαστήρια τίθενται συλλήβδην εκποδών. Και ναι μεν τα δικαστικά συμβούλια παρέχουν εγγυήσεις, δεν αποτελούν όμως πανάκεια για την άρση των νομοθετικών γενικοτήτων.

Αλλά η αχίλλειος πτέρνα του νομοσχεδίου, που μολύνει μεταστατικά (ως "Κώδικας μέσα στον Κώδικα") το όλο μόρφωμα και κατ' επέκταση το σύστημα ποινικής προστασίας συνολικά, βρίσκεται στην ουσιαστική του διάταξη, το νέο άρθρο 187 ΠΚ. Εδώ εκδικείται το ουσιαστικό δίκαιο, τη βίαιη επιστράτευσή του, τον υποσκελισμό και τη χειραγώγησή του για τις ανάγκες της "νέου τύπου" δικονομίας. Κατά παραβίαση του πνεύματος (αλλά και του γράμματος) της σύμβασης του Παλέρμο ποινικοποιούνται οι εγκληματικές ενώσεις και όχι το οργανωμένο έγκλημα, όσο και αν παραπλανούν οι σχετικοί τίτλοι και όσο και αν εισάγονται ανεπεξέργαστοι νεοπαγείς όροι αμφιλεγόμενης ακρίβειας, όπως "δομημένη ομάδα" με "διαρκή δράση". Και βέβαια το "τέχνημα" να εισαχθεί και ο σκοπός υλικού οφέλους στη διάταξη ως επιβαρυντική μόνο περίπτωση είναι εμβαλωματικό και απειθεί προς την επιταγή της σύμβασης του Παλέρμο. Τούτο διότι, ο σκοπός αυτός κατά την αληθή έννοια της σύμβασης είναι το βασικό εννοιολογικό στοιχείο του οργανωμένου εγκλήματος και δεν είναι επιπρόσθετο και τυχαίο "συμβεβηκός" του.

Περαιτέρω, με το ατιμώρητο της απλής συνέργειας γενικά, "ευλογείται" ακουσίως η εγγύς προς την εγκληματική ένωση κείμενη περιφέρεια. Η επίλυση του κολοσσιαίου θέματος της συρροής του άρθρου 187 ΠΚ με την τέλεση των σχεδιασθέντων εγκλημάτων παρακάμπτεται με την απάλειψη της αρχικής ρύθμισης και μετακυλίεται απλώς στους ώμους του δικαστή (!). Παρά τη μείωση των πλαισίων ποινής για τα εκρηκτικά, εξακολουθεί να τιμωρείται η προπαρασκευή στο μη οργανωμένο έγκλημα του άρθρου 272 ΠΚ με την ποινή της αυτουργίας στο οργανωμένο έγκλημα του νέου άρθρου 187 ΠΚ, κατά πλήρη ανατροπή της αναλογίας απαξίας και κυρώσεων! Φυσικά, τα πλημμελήματα παραμένουν αμετακίνητα στο νέο άρθρο, αντί να κακουργηματοποιηθούν μετά από ενδελεχή επιλογή πρώτα κάποια από αυτά και στη συνέχεια να εισαχθούν σε αυτό.

Συμπέρασμα: η φιλότιμη "πλαστική επέμβαση" δεν επέτυχε, δεν ήταν δυνατόν να πετύχει. Οι δυσμορφίες είναι πάντα εκεί, ενοχλητικές και απωθητικές ουλές στο σώμα του ισχύοντος ποινικού μας δικαίου...».